Ł

Ten artykuł od 2017-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ł

Informacje podstawowe
Majuskuła	Ł
Minuskuła	ł
Podstawowy alfabet	łaciński (polski)
Pochodzenie
Oparty na grafemie	L
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Ł (eł, przekreślone L, L z kreską ukośną^[1]) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę /ɫ/ lub /w/ w językach słowiańskich i /ɬ/ w językach indiańskich.

Pierwsze rozróżnienie ortograficzne l i ł pojawiło się w traktacie Jakuba Parkoszowica z roku 1440: dla „l” zaproponował literę przypominającą ${\displaystyle \ell ,}$ dla ł literę l z kreską biegnącą ku górze, w lewo^{[potrzebny przypis]}. Obecną ortografię wprowadził Stanisław Zaborowski w wydanej w Krakowie w latach 1514–1515 książce „Orthographia seu modus recte scribendi et legendi Polonicum idioma quam utilissimus”. Uważany jest także za ojca litery ż.

Litera Ł

Wymowa litery Ł

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

W unikodzie litera Ł ma następujące kodowanie:

• wielka litera Ł: U+0141
• mała litera ł: U+0142

W ISO 8859 Ł jest włączona w systemy kodowania Latin-2, Latin-7 (Baltic Rim) oraz Latin-10 (South-Eastern European).

W TeXu Ł zapisuje się następująco:

• wielka litera Ł: \L
• mała litera ł: \l

Rozpowszechniona obecnie wymowa Ł to Ł wałczące^{[potrzebny przypis]}, wymawiane jak U w takich wyrazach jak „auto”. Zanika wymowa przedwojenna Ł kresowego, scenicznego.

• L