[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Joe Louis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Joe Louis
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Joseph Louis Barrow

Pseudonim

„Brown Bomber”

Data i miejsce urodzenia

13 maja 1914
La Fayette

Data i miejsce śmierci

12 kwietnia 1981
Paradise

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

188 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

69

Zwycięstwa

66

Przez nokauty

52

Porażki

3

Remisy

0

Odznaczenia
Congressional Gold Medal
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Joe Louis, właśc. Joseph Louis Barrow (ur. 13 maja 1914 w La Fayette, zm. 12 kwietnia 1981 w Paradise) – amerykański pięściarz wagi ciężkiej, mistrz świata 1937–1949. Uznawany za jednego z najwybitniejszych bokserów wszech czasów. W swojej karierze pokonał 21 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej[1].

Życiorys

Syn Munroe Barrowa (pochodzenia afroamerykańskiego) i Lillie (Reese) Barrow, po części Czirokezki. Zawodowo walczył od 1934 roku. W swoim siódmym w karierze pojedynku pokonał na punkty w dziesięciorundowej – zdaniem obserwatorów wyrównanej – walce pięściarza pochodzenia polskiego, Adolpha Wiatera[2][3][4][5][6][7][8]. Zwyciężając w 24 kolejnych walkach, stał się pretendentem nr 1 do tytułu mistrza świata w wadze ciężkiej, będącego w posiadaniu Jamesa Braddocka, lecz w czerwcu 1936 roku został niespodziewanie znokautowany przez byłego mistrza, Maxa Schmelinga. Niemiec nie porozumiał się jednak z Braddockiem co do walki o mistrzostwo świata, wskutek czego szansę jego zdobycia otrzymał Louis. Wykorzystał ją, nokautując Braddocka w 8. rundzie pojedynku, który odbył się 22 czerwca 1937 roku w Chicago. Stał się tym samym drugim w historii (po Jacku Johnsonie) czarnoskórym mistrzem wagi ciężkiej.

Louis w pierwszej walce z Schmelingiem (1936)

Następnie obronił mistrzowski pas 25 razy (rekord wszech czasów w wadze ciężkiej), między innymi w bardzo oczekiwanym rewanżu z Schmelingiem. W końcu 1 marca 1949 roku zrezygnował z tytułu i ogłosił zakończenie sportowej kariery. Zmuszony był jednak wkrótce ją wznowić, gdyż podczas II wojny światowej wysokie nagrody z wygranych przekazywał w całości marynarce wojennej i armii, wskutek czego nie był w stanie zapłacić wysokiego podatku dochodowego z odsetkami, naliczonego przez IRS (w maju 1950 roku jego dług wynosił ponad 500 tys. USD)[9].

Pierwszą walkę po powrocie stoczył 27 września 1950 roku przeciwko Ezzardowi Charlesowi. Jej stawką było mistrzostwo świata w wadze ciężkiej. Louis przegrał przez jednogłośną decyzję sędziów, doznając drugiej porażki w karierze. Następnie, w ciągu niespełna roku, stoczył 8 zwycięskich walk. 26 października 1951 roku zmierzył się z kandydatem do mistrzostwa świata, niepokonanym Rockym Marciano. Marciano zwyciężył, nokautując go w 8. rundzie. Była to ostatnia walka w karierze 37-letniego Louisa.

Po zakończeniu kariery żył skromnie, z trudem spłacając olbrzymie zadłużenie, które wzrosło do 1 mln USD (100 tysięcy USD samych odsetek rocznie). Pracował m.in. w charakterze swego rodzaju atrakcji turystycznej, zabawiając gości hotelu „Caesar's Palace” w Las Vegas. Był też wrestlerem[9].

W 1977 roku doznał wylewu krwi do mózgu, wskutek czego do końca życia musiał poruszać się na wózku inwalidzkim. Zmarł 12 kwietnia 1981 roku na zawał serca (poprzedniego dnia gościł na walce Larry'ego Holmesa z Trevorem Berbickiem o mistrzostwo świata w wadze ciężkiej). Część kosztów pogrzebu pokrył jego były ringowy rywal, a potem przyjaciel Max Schmeling[10].

26 sierpnia 1982 w uznaniu osiągnięć, które tak wiele uczyniły, aby wzmocnić ducha narodu amerykańskiego w jednym z najważniejszych momentów w historii Ameryki i które przetrwały przez lata jako symbol siły Narodu, został uhonorowany pośmiertnie Złotym Medalem Kongresu[11] (Congressional Gold Medal) - jednym z najwyższych odznaczeń cywilnych w Stanach Zjednoczonych.

W 1990 roku został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu.

Louis występuje jako jedna z postaci w grze wideo Fight Night Champion.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Не собираюсь ломать челюсть: Владимир Кличко заговорил о возвращении в ринг. [dostęp 2021-02-13]. (ros.).
  2. ↑ Sport i Wychowanie Fizyczne. Polski Bokser, który oparł się Louisowi. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 7 z 11 stycznia 1936. 
  3. ↑ W jaki sposób cegła pomogła w nauce. „Sportowiec”, s. 5, Nr 12 z 21 lipca 1938. 
  4. ↑ Adolph Wiater – lista walk w bazie BoxRec.com. boxrec.com. [dostęp 2016-07-18]. (ang.).
  5. ↑ 1934-09-26: Joe Louis 188¾ lbs beat Adolph Wiater 185 lbs by PTS in round 10 of 10. boxrec.com. [dostęp 2016-07-18]. (ang.).
  6. ↑ Adolph F. Wiater. Chicago Tribune, 2000-12-01. [dostęp 2016-07-18]. (ang.).
  7. ↑ Pete Ehrmann: Not all Green Bay heroes wore green and gold. onmilwaukee.com, 2009-09-29. [dostęp 2016-07-18]. (ang.).
  8. ↑ Joe Louis Pro Boxing History! Part 1. muhammad-ali-boxing.org.uk. [dostęp 2016-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-11)]. (ang.).
  9. ↑ a b Chris Mead, Triumphs And Trials, Sports Illustrated, 23 września 1985 [dostęp 2010-04-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-23] (ang.).
  10. ↑ Max Schmeling, Joe Louis's Friend and Foe, Dies at 99 [online], raoulwallenberg.net, 4 lutego 2005 [dostęp 2010-04-17] (ang.).
  11. ↑ Congressional Gold Medals, 1776-2016 [online], www.everycrsreport.com [dostęp 2024-06-18] (ang.).

Bibliografia

Bokser roku według czasopisma The Ring
Sportowiec Roku Associated Press
Sugar Ray Robinson Award
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joe_Louis&oldid=74042321”