Haruspik
Haruspik (łac. aruspex, haruspex l.mn. haruspices) – kapłan pogański zajmujący się haruspicją, czyli rodzajem wróżby z wnętrzności zwierząt ofiarnych (najczęściej wątroby)[1]. Jednym z głównych obszarów ich działań była wiedza w zakresie interpretacji prodigiów. Tym mianem określano zdarzenia w Rzymie lub na podległym mu terytorium, które – zdaniem Rzymian – uznawano za „nienaturalne” i interpretowano jako złowieszcze znaki bądź ostrzeżenia; mogły nimi być krwawe deszcze czy chociażby uderzenia piorunów[2].
Etruskowie przejęli ten zwyczaj od Hetytów[3] i państwa Mari, z kolei od nich przejęli go Rzymianie[3]. Jak pisze Dionizjusz z Halikarnasu, etruscy kapłani zwali się Θνοδκοοι.
Model wątroby, na którym wyróżniono 16 rejonów nieba i 40 pól odpowiadających wpływom 40 bogów, porównywali z wątrobą ofiarnego zwierzęcia i na tej podstawie ustalano bardzo szczegółowe przepowiednie[4].
W Starożytnym Rzymie specjalność kolegium kapłańskiego, którego członkowie zajmowali się interpretowaniem woli bogów na podstawie kształtu wątroby zwierząt ofiarnych, zaliczano do tzw. disciplina etrusca, którą uważano za szczególnie świętą i czcigodną. Cesarz Klaudiusz powołał kolegium haruspików, a Aleksander Sewer utworzył katedrę haruspicji.
Przypisy
- ↑ J. Wolski, Historia powszechna. Starożytność, wyd. 10, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, s. 278.
- ↑ Raymond Bloch, Les Prodiges dans l'Antiquité classique, 1963, s. 77-83, 112-157 (fr.).
- ↑ a b Maciej Popko: Mitologia hetyckiej Anatolii. Warszawa: WAiF, 1987. ISBN 83-221-0103-1.
- ↑ M. Eliade, Historia wierzeń i idei religijnych, t. 2, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1994, s. 89.
Bibliografia
- O. Jurewicz, L. Winniczuk, Starożytni Grecy i Rzymianie w życiu prywatnym i państwowym, PWN, Warszawa 1968, s. 198-199, 231.
- Jean-Claude Fredouille, Słownik cywilizacji rzymskiej, str. 113, Wydawnictwo "Książnica" 2004, ISBN 83-7132-853-2
