Lejda
Wygląd
Lejda (język polski)
[edytuj]- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
- (1.1) geogr. miasto w zachodniej Holandii, w prowincji Holandia Południowa u wybrzeża Morza Północnego[1]; zob. też Lejda w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Lejda Lejdy dopełniacz Lejdy Lejd celownik Lejdzie Lejdom biernik Lejdę Lejdy narzędnik Lejdą Lejdami miejscownik Lejdzie Lejdach wołacz Lejdo Lejdy
- przykłady:
- (1.1) Starszy od Heweliusza o pięć lat syn młynarza z Lejdy po studiach u Piotra Lastmana w Amsterdamie wrócił do rodzinnego miasta i tworzył tu w latach 1624-1631 wespół z drugim lejdejczykiem, Janem Lievensem[2].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Lejdzie • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Lejdy • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Lejdy • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Lejdy • mieszkaniec / mieszkanka Lejdy • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Lejdzie • pochodzić z Lejdy • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Lejdy
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- (1.1) Holandia, Niderlandy
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Leiden
- białoruski: (1.1) Ле́йдэн m
- bułgarski: (1.1) Лайден m
- czeski: (1.1) Leiden m
- esperanto: (1.1) Lejdeno
- estoński: (1.1) Leiden
- fiński: (1.1) Leiden
- francuski: (1.1) Leyde ż
- łaciński: (1.1) Lugdunum Batavorum n
- niderlandzki: (1.1) Leiden n
- niemiecki: (1.1) Leiden n
- nowogrecki: (1.1) Λέιντεν n
- rosyjski: (1.1) Лейден m
- słowacki: (1.1) Leiden m
- turecki: (1.1) Leiden
- ukraiński: (1.1) Лейден m
- węgierski: (1.1) Leiden
- włoski: (1.1) Leida ż
- źródła:
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2, s. 155.
- ↑ Karolina Targosz, Jan Heweliusz, uczony-artysta, s. 19, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986.