[go: up one dir, main page]

Grand Prix-wegrace van Zweden 1978

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1978 was de achtste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1978. De races werden verreden op 22 en 23 juli 1978 in het Karlskoga Motorstadion nabij Karlskoga (Örebro län).

Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1978
Officiële naam Sveriges Grand Prix
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 22 en 23 juli 1978
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Nederland Wil Hartog
Derde Vlag van Japan Takazumi Katayama
350 cc
Poleposition Vlag van Australië Gregg Hansford
Snelste ronde Vlag van Australië Gregg Hansford
Eerste Vlag van Australië Gregg Hansford
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Derde Vlag van Japan Takazumi Katayama
250 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Australië Gregg Hansford
Eerste Vlag van Australië Gregg Hansford
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Derde Vlag van Frankrijk Thierry Espié

Net als in de Grand Prix van België was Wil Hartog ook in Zweden met overmacht de snelste. Dat begon al met zijn gebruikelijke bliksemstart, vanaf de vijfde startplaats. Kenny Roberts was in de training gevallen en bepaald niet fit, waardoor hij al vroeg in de race moest afhaken (hij werd zevende). Hartog nam een behoorlijke voorsprong op Barry Sheene en Johnny Cecotto. Hartog liet Sheene, conform zijn stalorders, passeren maar bleef daarna zo dicht achter hem rijden dat het bij de finish nog bijna fout ging. Sheene draaide het gas wat vroeg dicht waardoor Hartog slechts 0,05 seconde na hem finishte. Takazumi Katayama eindigde op de derde plaats.

Uitslag 500 cc

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Barry Sheene Suzuki 55' 49" 13 15
2 Vlag van Nederland  Wil Hartog Suzuki +0" 05 12
3 Vlag van Japan  Takazumi Katayama Yamaha +8" 48 12
4 Vlag van Verenigde Staten  Steve Baker Suzuki +15" 60 8
5 Vlag van Italië  Virginio Ferrari Suzuki +23" 13 6
6 Vlag van Venezuela  Johnny Cecotto Yamaha +28" 49 5
7 Vlag van Verenigde Staten  Kenny Roberts Yamaha +48" 72 4
8 Vlag van Finland  Teuvo Länsivuori Suzuki +1' 02" 41 3
9 Vlag van Zwitserland  Philippe Coulon Suzuki +1' 03" 24 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alex George Suzuki +1 ronde 1
11 Vlag van Nederland  Boet van Dulmen Suzuki +1 ronde
12 Vlag van Finland  Markku Matikainen Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Nederland  Jack Middelburg Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Zwitserland  Bruno Kneubühler Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Steve Parrish Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Oostenrijk  Max Wiener Suzuki +1 ronde
17 Vlag van Nieuw-Zeeland  John Woodley Suzuki +2 ronden
18 Vlag van Noorwegen  Odd Arne Lände Suzuki +2 ronden
19 Vlag van Zweden  Peter Sjöström Suzuki +2 ronden
20 Vlag van Duitsland  Franz Rau Suzuki +2 ronden
21 Vlag van Nederland  Dick Alblas Suzuki +2 ronden
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981)  Carlos de San Antonio Suzuki val
DNF Vlag van Frankrijk  Jean-Claude Hogrel Yamaha val
DNF Vlag van Italië  Marco Lucchinelli Suzuki schijfrem defect
DNF Vlag van Denemarken  Kaj Jensen Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Leslie van Breda Suzuki val
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland  Dennis Ireland Suzuki val
DNF Vlag van Frankrijk  Michel Rougerie Suzuki
DNF Vlag van Duitsland  Jürgen Steiner Suzuki
DNF Vlag van Zweden  Bo Granath Suzuki
DNS Vlag van Noorwegen  Bengt Slydal Suzuki

In de 350cc-klasse gingen aanvankelijk Takazumi Katayama en Kork Ballington aan de leiding, terwijl Gregg Hansford en Mick Grant een slechte start hadden. Hansford liet er echter geen gras over groeien: binnen een paar ronden sloot hij aan bij de kopgroep en even later ging hij er zelfs vandoor. Halverwege de race kon Ballington ook weglopen bij Katayama om de tweede plaats veilig te stellen.

Uitslag 350 cc

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië  Gregg Hansford Kawasaki 50' 17" 80 15
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Kork Ballington Kawasaki +7" 36 12
3 Vlag van Japan  Takazumi Katayama Yamaha +21" 67 10
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Jon Ekerold Yamaha +43" 03 8
5 Vlag van Noord-Ierland  Tom Herron Yamaha +51" 56 6
6 Vlag van Frankrijk  Patrick Fernandez Yamaha +58" 13 5
7 Vlag van Finland  Pentti Korhonen Yamaha +1' 07" 24 4
8 Vlag van Australië  Vic Soussan Yamaha +1' 08" 95 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mick Grant Kawasaki +1' 15" 83 2
10 Vlag van Frankrijk  Michel Rougerie Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Frankrijk  Patrick Pons Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Frankrijk  Olivier Chevallier Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Duitsland  Toni Mang Kawasaki +1 ronde
14 Vlag van Finland  Eero Hyvärinen Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Zwitserland  Michel Frutschi Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Finland  Seppo Rossi Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Finland  Reino Eskelinen Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Zweden  Lennart Bäckström Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Zweden  Bengt Elgh Yamaha +2 ronden
20 Vlag van Zweden  Bo Granath Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Australië  John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Italië  Franco Uncini Yamaha val
DNF Vlag van Nederland  Jack Middelburg Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland  Roland Freymond Yamaha
DNF Vlag van België  Richard Hubin Yamaha
DNF Vlag van Noorwegen  Hans Hansebräten Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk  Clive Padgett Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk  Christian Sarron Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk  Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Zweden  Leif Gustafsson Yamaha
DNQ Vlag van Denemarken  Børge Nielsen Yamaha
DNS Vlag van Verenigde Staten  Kenny Roberts Yamaha blessure[1]

Na zijn ruime overwinning in de Zweedse 350cc-race won Gregg Hansford ook de 250cc-klasse. Kork Ballington werd tweede en dat zou ongunstig zijn geweest voor zijn titelaspiraties, ware het niet dat Kenny Roberts in de training geblesseerd was geraakt en zijn krachten wilde sparen voor de 500cc-race. Daardoor kon Ballington zijn voorsprong op Roberts in de 250cc-klasse toch uitbouwen. Hij had nu 69 punten, Roberts slechts 54. Hansford kwam wel erg dichtbij met 67 punten.

Uitslag 250 cc

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië  Gregg Hansford Kawasaki 50' 43" 95 15
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Kork Ballington Kawasaki +5" 18 12
3 Vlag van Frankrijk  Patrick Fernandez Yamaha +1' 12" 59 10
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Jon Ekerold Yamaha +1' 15" 46 8
5 Vlag van Noord-Ierland  Tom Herron Yamaha +1' 21" 63 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Clive Padgett Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Italië  Mario Lega Morbidelli +1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Chas Mortimer Maxton-Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Duitsland  Toni Mang Kawasaki +1 ronde 2
10 Vlag van Frankrijk  Hervé Moineau Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Finland  Eero Hyvärinen Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Italië  Paolo Pileri Morbidelli +1 ronde
13 Vlag van Finland  Seppo Rossi Yamaha +2 ronden
14 Vlag van Finland  Reino Eskelinen Yamaha +2 ronden
15 Vlag van Zweden  Per Jansson Yamaha +2 ronden
16 Vlag van Zweden  Bengt Elgh Yamaha +2 ronden
17 Vlag van Zweden  Lennart Bäckström Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Australië  John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Italië  Franco Uncini Yamaha
DNF Vlag van Italië  Walter Villa MBA
DNF Vlag van België  Richard Hubin Yamaha
DNF Vlag van Zweden  Per-Edvard Carlsson Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mick Grant Kawasaki
DNF Vlag van Frankrijk  Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Australië  Vic Soussan Yamaha
DNF Vlag van Finland  Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Zweden  Leif Gustafsson Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland  Hans Müller Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland  Roland Freymond Yamaha
DNF Vlag van Finland  Seppo Ojala Yamaha
DNQ Vlag van Finland  Pekka Nurmi Yamaha

In 125cc-race liet Ángel Nieto er geen misverstand over bestaan wie de snelste was, maar hij was uiteraard gebonden aan stalorders en moest Pier Paolo Bianchi laten winnen. Eerst hield Nieto echter een tijdje Thierry Espié op, waardoor Bianchi een flinke voorsprong kon nemen, maar daarna reed hij "gewoon" naar Bianchi toe om tot aan de finish aan diens achterwiel te blijven hangen. Doordat Eugenio Lazzarini uitviel werd de stand in het WK weer wat spannender: Lazzarini had 89 punten, Bianchi 70.

Uitslag 125 cc

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië  Pier Paolo Bianchi Minarelli 48' 07" 32 15
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981)  Ángel Nieto Minarelli +0" 10 12
3 Vlag van Frankrijk  Thierry Espié Motobécane +7" 44 10
4 Vlag van Zweden  Per-Edvard Carlsson Morbidelli +51" 52 8
5 Vlag van Oostenrijk  August Auinger Morbidelli +56" 57 6
6 Vlag van Frankrijk  Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 00" 37 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Clive Horton Morbidelli +1' 02" 72 4
8 Vlag van Finland  Matti Kinnunen Morbidelli +1' 04" 82 3
9 Vlag van Zwitserland  Hans Müller Morbidelli +1' 10" 38 2
10 Vlag van Duitsland  Walter Koschine Bender +1' 18" 92 1
11 Vlag van Frankrijk  Patrick Plisson Morbidelli +1 ronde
12 Vlag van Zwitserland  Stefan Dörflinger Morbidelli +1 ronde
13 Vlag van Duitsland  Bernd Schneider Bender +1 ronde
14 Vlag van Zweden  Tore Alexandersson Morbidelli +1 ronde
15 Vlag van Nederland  Kees van de Ven Morbidelli +2 ronden
16 Vlag van Zweden  Jan Bäckström Maico +2 ronden
17 Vlag van Zweden  Lennart Lundgren Yamaha +2 ronden
18 Vlag van Finland  Johnny Wickström Morbidelli +2 ronden
19 Vlag van Zweden  Johnny Svensson Bastard Special +2 ronden
DNF Vlag van Italië  Maurizio Massimiani Morbidelli
DNF Vlag van Finland  Juhani Lehtiranta Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk  François Granon Morbidelli
DNF Vlag van Italië  Eugenio Lazzarini MBA bougiekabel
DNF Vlag van Zwitserland  Karl Fuchs Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk  Laurent Gomis Morbidelli
DNF Vlag van Zweden  Leif Krigh Morbidelli
DNF Vlag van Zweden  Roland Olsson Morbidelli
DNF Vlag van Zweden  Benga Johansson Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk  Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk  Ernst Fagerer Morbidelli
DNQ Vlag van Zweden  Berndth Börjesson Morbidelli

In Zweden mocht niet getankt worden tijdens de races. Steve Parrish kwam zonder benzine te staan en de monteurs bedachten een creatieve oplossing: ze monteerden de tank van de uitgevallen Michel Rougerie op de machine van Parrish. Veel hielp het niet: Steve werd slechts vijftiende met een ronde achterstand.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1978
FIM wereldkampioenschap wegrace
30e seizoen (1978)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1978

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1977
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1979