Pancracio

O pankration ou pancracio^[1] era un deporte na antiga Grecia. Oito das odas de Píndaro foron escritas en honra aos pancratistas ou pancracionistas. O pankration era unha forma de loita cunha diferenza: os atletas podían usar os puños. Non levaban luvas de boxeo. Permitíanse patadas e golpes, pero estaba prohibido morder e cortar un ollo ou un punto brando co polgar ou as uñas doutros dedos. Os árbitros azoutaban os atletas que violasen estas regras. A pesar deste castigo, moitas veces ocorreron violacións.

Un loitador grego tiña como obxectivo lanzar ao seu opoñente; non obstante, un pancratista pretendía forzar o seu opoñente a conceder a derrota. Isto pódese facer poñendo un opoñente nunha suxeición que, se non cede (renuncio), rompería un óso ou dislocaría unha articulación. O tamaño e o peso non importaban tanto no pankration como no boxeo e na loita porque os pancratistas pasaban a maior parte do tempo rodando polo chan.

Os gregos adoraban o pankration. Considerárono a maior proba de habilidade e forza dun atleta. O pancracio tamén era un deporte favorito na época imperial romana. O pancratista máis famoso foi Arraquión de Filaxea no século VI a.C. Gañou o pankration en dous Xogos Olímpicos, pero morreu por estrangulamento nos Xogos Olímpicos do 564 a.C. Foi premiado coa coroa do vencedor. Tanto Filóstrato como Pausanias contaron a historia do seu último combate. Unha estatua no Museo Olympia pode ser súa.