Guerra de Granada

A Guerra de Granada foi unha guerra composta por unha serie de campañas militares entre 1481 e 1492 durante o reinado dos Reis Católicos, Isabel I de Castela e Fernando II de Aragón, contra o Reino de Granada da dinastía nazarí. Rematou coa derrota de Granada e a súa anexión á Coroa de Castela, poñendo fin ao último remanente do dominio islámico na Península Ibérica.

Guerra de Granada
La Rendición de Granada de Francisco Pradilla y Ortiz (1882)
Data decembro de 1481 ou febreiro de 1482 - 2 de xaneiro de 1492 Lugar Sur da Península Ibérica Resultado Vitoria cristiá, final da Reconquista
Belixerantes
Coroa de Castela Coroa de Aragón	Reino de Granada
Líderes
Fernando II de Aragón Isabel I de Castela	Muhammad XIII de Granada  † Muhammad XII de Granada Mulay Hasan  †

A guerra, que durou dez anos, non foi continua senón unha serie de campañas estacionais lanzadas na primavera e interrompidas no inverno. Os granadinos estaban paralizados polos conflitos internos e unha guerra civil, mentres que os cristiáns estaban máis estabilizados. Os granadinos tamén tiñan problemas económicos polo tributo ou parias que tiñan que pagar a Castela para evitar ser atacados. A guerra viu o uso efectivo de artillaría polos cristiáns para conquistar rapidamente cidades que doutro xeito requirirían longos asedios. O 2 de xaneiro de 1492, Muhammad XII de Granada (o rei Boabdil) entregou o Reino de Granada, a cidade de Granada e o palacio da Alhambra ás forzas castelás.

A guerra foi un proxecto conxunto entre a Coroa de Castela de Isabel e a Coroa de Aragón de Fernando. O groso das tropas e os fondos para a guerra procedían de Castela, e Granada foi anexionada ao territorio de Castela. A intervención da Coroa de Aragón foi menos importante: ademais da presenza do propio rei Fernando, Aragón proporcionou colaboración naval, canóns e algúns préstamos financeiros. Aos aristócratas ofrecéuselles novas terras, mentres Fernando e Isabel centralizaron e consolidaron o seu poder.

As secuelas da guerra puxeron fin á convivencia entre relixións na Península Ibérica: os xudeus víronse obrigados a converterse ao cristianismo ou ser exiliados en 1492 e, en 1501, todos os musulmáns de Granada víronse obrigados a converterse ao cristianismo, converterse en escravos ou exiliarse; en 1526 esta prohibición estendeuse ao resto da coroa. Os "novos cristiáns" conversos chegaron a ser acusados ​​de profesar a súa relixión en segredo.^[1] A Coroa de Castela pasaría a modelar as súas aspiracións nacionais como gardián do cristianismo e do catolicismo. A caída da Alhambra aínda se celebra cada ano no Concello de Granada, e a Guerra de Granada é considerada na historiografía tradicional española como a última guerra da Reconquista.

Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.