Sifnos
| ||||
| Localización | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Estado | Grecia | |||
| Administracións descentralizadas | administración descentralizada do Exeo | |||
| Periferias | Exeo Meridional  | |||
| Xeografía | ||||
| Superficie | 73 km² | |||
| Bañado por | Mar Exeo | |||
| Altitude | 680 m | |||
| Identificador descritivo | ||||
| Código postal | 840 03 | |||
| Fuso horario | ||||
| Páxina web | sifnos.gr | |||
Sifnos (grego, Σίφνος) é unha illa do arquipélago das Cícladas en Grecia. A cidade é tamén coñecida como Apolonia (pob. 869) é o fogar do museo de folclore da illa e a biblioteca. O nome do pobo crese que provén dun antigo templo de Apolo no sitio da igrexa de Panayia Yeraniofora. A segunda cidade máis grande é Artemonas (800 hab.), que se cre é o nome dun antigo templo da deusa irmá de Apolo Ártemis, que se atopa no sitio da igrexa de Panayia Kokhi. O pobo de Kastro (118 hab.), foi a capital da illa durante os tempos antigos ata 1836. Está construída no alto dun cantil na costa leste da illa e hoxe conta con numerosos restos medievais e é a localización do museo arqueolóxico da illa. O asentamento do porto, na costa oeste da illa é coñecida como Kamares (245 hab.).[1]
Sifnos era moi rica na Antigüidade, grazas ás súas minas de ouro e prata. Proba diso, é o tesouro que os sifnios construíron en Delfos no Século VI a.C.
Xeografía
[editar | editar a fonte]
Sifnos sitúase na parte occidental menos turística das Cícladas entre Serifos e Milos e está localizada ao oeste de Delos e Paros. Está a 130 km (80 millas náuticas) do Pireo. Ten unha superficie de 74 km², mide 15 km de largo por 7,5 km de longo, cun perímetro de costa de 70 km. e unha poboación permanente de 2.625 habitantes. Á illa chégase nos ferris da liña Pireo- Citnos- Serifos- Sifnos- Milo- Kimolos. Tamén hai saídas frecuentes a outras illas das Cícladas.
Historia
[editar | editar a fonte]
Plinio o Vello di que o seu nome orixinal era Merope. Cando foi colonizada polos xonios de Atenas recibiu o nome de Sifnos, o fillo de Sunios.
Sifnos foi habitado polos seres humanos desde polo menos o 4000 aC.[2] A evidencia arqueolóxica indica que a illa estaba dentro da corrente principal do Neolítico e a Idade de Bronce temperá da civilización das Cícladas. A illa era moi rica nos tempos antigos, grazas ao seu ouro, prata e plomo, que se extraía xa no 3º milenio antes de Cristo.[3] Unha décima parte da súa riqueza depositábana en Delfos. Os seus edificios públicos eran decorados con mármore de Paros. Proba diso é o tesouro que os Sifnos construíron en Delfos no século VI aC como ofrenda. De acordo con Pausanias. Estas minas foron destruídas polas inundacións na antigüidade, un desastre que algúns atribúen á xente da illa que suspenderon os seus tributos por cobiza.[4][5] Os estudosos modernos suxiren que algunhas das minas inundáronse debido a que finalmente excavouse a unha profundidade baixo o nivel do mar,[6] mentres que a maioría deles, situadas lonxe do mar, foron probablemente esgotadas.[7] Restos das antigas minas, algúns datan de tempos prehistóricos, aínda poden verse na illa, as máis notables en Ay. Sostis, e restos de antigas fortificacións, que datan do terceiro milenio antes de Cristo ata o século sexto, atopáronse en Ay. Andreas, Ay. Nikitas, e Kastro.[8] Outra indicación da riqueza de Sifnos é o feito de que foi un dos primeiros lugares en Grecia en acuñar moedas, comezando ao redor do 600 aC, aínda que o número acuñado non parece ser grande, a illa de Exina, que utilizou a prata Sifnos, desenvolveu unha maior capacidade de exportación nesta forma do metal.[9]
Durante as grandes migracións gregas que se produciron a partir do século XII adC, Sifnos foi poboada na súa maioría por gregos xónicos de Atenas. A illa só aparece de cando en cando na historia antiga posterior de Grecia. No século VI adC foi invadida por piratas de Samos atraídos pola súa riqueza, e que obtiveron un rescate de 100 talentos. No século V aC, Sifnos era un membro oficial da alianza defensiva grega formada para loitar nas Guerras Médicas. No seguinte século a illa foi tomada brevemente polos persas, pero foi liberada por unha frota enviada por Alexandre o Grande.[10] O verbo "actuar como Sifno"[11] aparece nun fragmento de Aristófanes, e explícase nas Suídas xunto "ao Lesbianismo", como unha referencia á transgresión ou actuar malvadamente.[12][13]
En tempos de Estrabón eran tan pobres que ser como un pobre de Sifnos era unha expresión proverbial.
Pouco se sabe de Sifnos durante as épocas romanas e bizantinas, aínda que tres sarcófagos romanos atópanse nas rúas de Kastro e unha colección de 80 moedas bizantinas no Museo, que dan testemuño da poboación continua nesas épocas. A principios do século XIV Sifnos caeu baixo o poder do cabaleiro da Orde de Malta Xanuli I da Coruña, o cal declarou a illa independente da dinastía Sanudo que entón gobernaba a maior parte da zona das Cícladas. Os Coruñas gobernaron Sifnos durante máis de cen anos, para a 1440, como resultado dun matrimonio dinástico a illa pasou a unha familia boloñesa, os Gozzadini, que gobernaron ata 1617. Malia que estas dúas dinastías estaban grandemente helenizadas, conservaron a súa relixión católico romana.[14]
Tamén se sabe pouco de Sifnos durante o dominio otomán das Cícladas desde 1537 para adiante. Parece probable que, como na maioría das Cícladas, o dominio otomán en Sifnos fora bastante frouxo, consistindo principalmente na recadación de impostos, cos insulares en gran medida administraban os seus propios asuntos. A principios do século XVII Sifnos era un centro comercial importante, e desde 1821 a illa xogou un papel importante na Guerra de Independencia grega.[15]
As figuras notables de Sifnos nos tempos modernos inclúen ao educador e líder revolucionario Nikolaos Chrysogelos (1780-1858), que serviu como Ministro de Educación de Grecia, e o chef Nikolaos Tselementes (1878-1958), que escribiu un libro de cociña clásica aínda se usa hoxe en Grecia.[16]
Debido á fisioloxía da illa (ricas vetas de arxila, tempo asollado e suaves temperaturas) Sifnos foi tradicionalmente ao capital da cerámica do Exeo. As antigas olerías atopábanse nas rexións centrais como Artemón e Ano Petali para evitar os ataques piratas.
Comunidades
[editar | editar a fonte]Tesouro dos sifnios
[editar | editar a fonte]- Artigos principais: Delfos#Tesouro de Sifnos e Tesouro dos sifnios.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Barber, Robin, Blue Guide Greece. 6th ed., Londres, A & C Black, 1995, p. 665
- ↑ Maranti, Anna Siphnos: The Brilliance of Apollo. Athens, Toubis, 2002, p. 18
- ↑ Fitton, J. Lesley, Cycladic Art, Londres, British Museum, 1989, p. 13, 57.
- ↑ Herodotus III.57
- ↑ Pausanias X.11
- ↑ Bury, J. D. and Meiggs, Russell, A History of Greece to the Death of Alexander the Great. 4th ed., New York, St. Martin's Press, 1978, p. 135
- ↑ Some Aspects of Lead and Silver Mining in the Aegean Arquivado 19 de xullo de 2011 en Wayback Machine., VII
- ↑ Barber pp. 665-666.
- ↑ Maranti p. 20.
- ↑ Hammond, N. G. L., A History of Greece to 322 bc, Oxford, Oxford University Press, 1967, pp. 82, 88, 199, 226, 608.
- ↑ Liddell, Henry George; Robert Scott (1940). "A Greek–English Lexicon: σιφνιάζω". Oxford University Press (via Perseus Project). Consultado o 17 de xullo de 2012.
- ↑ "Suda On Line: Σιφνιάζειν". The Stoa Consortium. Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2015. Consultado o 17 de xullo de 2012.
- ↑ Henderson, Jeffrey (1975). The Maculate Muse: Obscene Language in Attic Comedy. Yale University Press. p. 213. ISBN 978-0-300-01786-1.
- ↑ Hetherington, Paul, The Greek Islands: Guide to the Byzantine and Medieval Buildings and their Art. Londres, Quiller, 2001, pp. 301-302
- ↑ Maranti pp. 27-28
- ↑ Maranti p. 34, 42.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Sifnos  |
