Monocito

Os monocitos son un tipo de leucocitos do sangue, que forman parte do sistema inmunitario dos vertebrados. As funcións inmunitarias dos monocitos inclúen: (1) repoñer os macrófagos residentes e células dendríticas nos seus niveis normais, e (2) en resposta aos sinais de inflamación, os monocitos poden moverse rapidamente (aproximadamente en 8-12 horas) cara aos sitios de infección nos tecidos e dividirse/diferenciarse en macrófagos e células dendríticas que efectuarán a resposta inmunitaria. Orixínanse na medula ósea e despois instálanse en diversos órganos como bazo, fígado, pulmóns, ganglios linfáticos, ósos, cavidades serosas etc. A metade dos monocitos corporais están almacenados no bazo.^[1] Os monocitos identifícanse normalmente nos frotis tinguidos polos seus núcleos grandes (ocupan 2/3 da célula) cunha amosega central ou con forma de ril.

Os monocitos prodúcense na medula ósea a partir de células troncais hematopoéticas precursoras chamadas monoblastos. Os monocitos circulan na corrente sanguínea durante dun a tres días e despois móvense normalmente aos tecidos. Supoñen do 3 ao 8 % dos leucocitos do sangue. A metade deles están almacenados como reserva no bazo formando agrupamentos nas cordas de Billroth da medula vermella dese órgano.^[1] Nos tecidos os monocitos maduran en diferentes tipos de macrófagos en diferentes localizacións anatómicas. Os monocitos son as células presentes no sangue de maior tamaño.

Os monocitos que migran da circulación sanguínea a outros tecidos diferéncianse neles en macrófagos residentes ou células dendríticas. Os macrófagos son responsables da protección dos tecidos das substancias estrañas pero tamén se sospeita que son importantes na formación de importantes órganos como o corazón ou cerebro. Son células que posúen un gran núcleo, e un citoplasma con moitas vesículas para o procesamento do material externo fagocitado.

Os monocitos e a súa proxenie de macrófagos e células dendríticas desempeñan tres funcións principais no sistema inmunitario, que son a fagocitose, a presentación do antíxeno e a produción de citocinas. A fagocitose é o proceso de captación e introdución na célula de microbios e partículas seguida da súa dixestión e destrución. Os monocitos poden levar a cabo a fagocitose utilizando proteínas intermediarias, como os anticorpos ou sistema do complemento que cobren a superficie dos patóxenos (opsonización), e pola unión directa co microbio por medio de receptores de recoñecemento de patrón, que recoñecen aos patóxenos. Os monocitos poden tamén matar ás células hóspedes infectadas por medio da chamada citotoxicidade celular mediada por anticorpos. Pode presentarse vacuolización na célula despois da fagocitose.

Os fragmentos microbianos que quedan despois da súa dixestión na célula poden servir como antíxenos. Os fragmentos poden incorporarse ás moléculas do complexo maior de histocompatibilidade (CMH ou, en inglés, MHC) e ser levadas á superficie dos monocitos (e macrófagos e células dendríticas), onde quedan expostos. Este proceso denomínase presentación do antíxeno e leva á activación dos linfocitos T, os cales despois desencadean a resposta inmunitaria específica contra o antíxeno.

Outros produtos microbianos poden activar directamente os monocitos e orixinar a produción de substancias proinflamatorias e algo despois de citocinas antiinflamatorias. Xeralmente as citocinas típicas producidas polos monocitos son o factor de necrose tumoral (TNF), a interleucina-1 (IL-1) e a interleucina-12 (IL-12).

Hai polo menos tres tipos de monocitos no sangue humano ^[2]:

a) os monocitos clásicos están caracterizados polo alto nivel de expresión do receptor de superficie CD14 (son os monocitos CD14++ CD16-)

b) os monocitos non clásicos tamén expresan o CD14 pero cun baixo nivel de expresión, e ademais expresan o coreceptor CD16 intensamente (son os monocitos CD14+CD16++).^[3]

c) os monocitos intermedios mostran un alto nivel de expresión do CD14 xunto coa expresión a baixo nivel do CD16 (son os monocitos CD14++CD16+).

Parece haber unha relación no desenvolvemento dos distintos tipos na que os monocitos clásicos orixinan os monocitos intermedios, os cales se converten en monocitos non clásicos CD14+CD16++. Por tanto, os monocitos non clásicos poden representar unha forma máis madura destas células. Despois da estimulación con produtos microbianos os monocitos CD14+CD16++ producen grandes cantidades de citocinas proinflamatorias como o factor de necrose tumoral e a interleucina-12. Os investigadores Said et al. atoparon que os monocitos activados expresan altos niveis de PD-1, o cal pode explicar a maior expresión do PD-1 nos monocitos CD14+CD16+ comparada coa dos monocitos CD14+CD16-. A activación do PD-1 expresado polos monocitos polo seu ligando PD-L1 induce a produción de IL-10, o cal inhibe a función das células T CD4+.^[4]

A contaxe de monocitos forma parte do reconto sanguíneo total ou hemograma, e pode expresarse como a proporción de monocitos con respecto aos leucocitos, ou como cantidades absolutas. Esta contaxe é moi útil no diagnóstico de moitas enfermidades.

A monocitose é un estado que consiste nun exceso de monocitos no sangue periférico. Pode ser indicativo de varias enfermidades. Exemplos de procesos que poden incrementar a contaxe de monocitos son:

• inflamación crónica
• estrés
• hiperadrenocorticismo
• enfermidades mediadas polo propio sistema inmunitario (por sobreactuación ou autoinmunidade)
• enfermidade piogranulomatosa
• necrose
• rexeneración dos glóbulos vermellos
• febre viral
• sarcoidose

En casos de infeccións graves (sepsia) aparece unha contaxe elevada de monocitos CD14+CD16+ ^[5], entanto que unha contaxe baixa de ditas células aparece despois de terapias con glicocorticoides inmunosupresores ^[6]

A monocitopenia é unha forma de leucopenia asociada coa deficiencia de monocitos.

Os monocitos poden utilizarse para xerar células dendríticas in vitro engadindo citocinas como o factor estimulante das colonias de granulocitos-macrófagos (GM-CSF) ou a IL-4.^[7]

• Macrófago
• Neutrófilo
• Fagocito
• Histiocito

• BUHistology - 01702ooa [2]
• Human Monocytes - Prof. Dr. Ziegler-Heitbrock