Euroleague
| ||
| Tipo | liga deportiva  | |
|---|---|---|
| Deporte | baloncesto | |
| Organizador | Unión de Ligas Europeas de Baloncesto | |
| Patrocinador | Turkish Airlines | |
| Liga inferior | Liga ABA, Basketball Bundesliga, Baltic Basketball League, Superliga de Baloncesto de Ucraína, Lega Basket Serie A, VTB United League, Ligat ha'Al, Košarkaška liga Srbije, A1 Liga, Polska Liga Koszykówki, Georgian Superliga (en)  , Russian Basketball Championship (en) , LNB Pro A, A1 Ethniki, Liga ACB e Basketbol Süper Ligi | |
| Número de participantes | 128 | |
| Localización e Datas | ||
| Vixencia | 1958 – | |
| Calendario da tempada | outubro – | |
| Período de ocorrencia | 1 ano | |
| Competición | ||
| Primeiro posto | Anadolu Efes S.K. | |
| Outro | ||
| Cobertura dos medios de comunicación | EuroLeague TV (en) | |
| Páxina web oficial | euroleaguebasketball.net… | |
     | ||
A EuroLeague, tamén comunmente coñecida como Euroliga, é a actual máxima competición de clubs de baloncesto de Europa e está organizada pola Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB) dende o seu nacemento na tempada 2000-2001, substituíndo á extinta Copa de Europa de Baloncesto. Naquel entón, as asociacións de clubs españois, italianos e gregos impulsaron unha ruptura coa Federación Internacional de Baloncesto (FIBA), organizadora da histórica Copa de Europa, para crear unha nova competición no marco da ULEB (que a xestiona mediante a empresa Euroleague S.L.) e, así, tentar obter maiores ingresos económicos.
En novembro de 2004[1][2] comezou unha nova etapa para a Euroliga pois a ULEB e a FIBA resolveron as súas disputas. Un dos acordos alcanzados foi o recoñecemento da Euroliga como máximo torneo europeo de clubs por parte de FIBA Europa. A competición é retransmitida por televisión en 197 países e mesmo pode ser vista por 200 millóns de espectadores chineses cada semana, así como nos Estados Unidos, en NBATV.
Historia
[editar | editar a fonte]- Véxase tamén: 50 maiores contribuidores da Euroliga.
Copa de Europa
[editar | editar a fonte]
A Copa de Europa de baloncesto foi creada pola Federación Internacional de Baloncesto (FIBA) na tempada 1957−58 a imaxe e semellanza da de fútbol.[3] Orixinariamente, enfrontaba aos campións de Liga de cada un dos países europeos inscritos na FIBA. O sistema tradicional desta competición consistía na disputa dunhas eliminatorias, decididas por sorteo, entre dous equipos que se enfrontaban a dobre partido (ida e volta). Até 1965, a final tamén se disputaba a dobre partido (coa excepción da edición de 1962, cuxa final se celebrou en Xenebra, e coa peculiaridade de que en 1963 houbo un terceiro partido de desempate), e dende 1966 facíase a partido único, coa particularidade de que en 1966 (Boloña e Milán) e 1967 (Madrid) o formato para decidir o campión foi o de final entre catro ou final four, fórmula recuperada 21 anos despois.[4]
O éxito da Copa de Europa propiciou que a FIBA concibise dúas competicións interclubs máis. En 1967 creou a Recopa de Europa (disputada por última vez coa denominación de Copa Saporta), para que se enfrontasen os campións de Copa de cada un dos países federados. E en 1972 creou a Copa Korać, na que participaban os equipos mellor clasificados de cada país que non puideran acceder aos torneos concibidos para os campións de Liga e Copa.
Comezos
[editar | editar a fonte]O xornal deportivo francés "L'Equipe" foi o primeiro en concibir a idea de competicións deportivas europeas de clubs, primeiro e sobre todo no caso do fútbol. O baloncesto pronto se adheriu á idea, sendo esta proposta discutida pola FIBA durante o Eurobasket de 1957 en Bulgaria. Así, o Secretario Xeral da FIBA, William Jones, creou unha Comisión integrada por Borislav Stanković (Iugoslavia), Raimundo Saporta (España), Robert Busnel (Francia), Miloslav Kriz (Checoslovaquia) e Nikolai Semashko (Unión Soviética) para chegar a un acordo ao respecto.
Así, a Comisión convidou ás federacións nacionais de Europa a enviar aos seus campións nacionais para un enfrontamento entre eles, "L'Equipe" doou o trofeo, e finalmente en 1958 tivo lugar a primeira Copa de Europa de Clubs. Os clubs de Europa do Leste (por non dicir do antigo bloque soviético) dominaron os primeiros anos, xa que non só gañaron as primeiras seis edicións da competición (tres veces o ASK Riga, dúas veces ao CSKA Moscova e unha vez o Dinamo Tbilisi), senón que tamén conseguiron chegar á final en catro ocasións nos primeiros seis anos (dúas veces Academic Sofia e unha vez Dinamo Tbilisi e ASK Riga).
Anos 60: O auxe do Real Madrid e do CSKA Moscova
[editar | editar a fonte]En 1961 as cousas comezaron a cambiar. O principal club de baloncesto de Europa occidental, o Real Madrid (España), comezou a mostrar signos da ambición, chegando ese mesmo ano ás semifinais onde perderon fronte o ASK Riga. Os dous anos seguintes, os campións españois atoparon o seu camiño á final, mais perdeu en ámbalas ocasións fronte ao Tbilisi e o CSKA respectivamente. Finalmente, o Real Madrid gañou a primeira do seu oito coroas europeas en 1964, vencendo aos checos do Spartak Brno. Con todo, esa tempada, o campión soviético non participou debido a que o equipo nacional (composto nun 90% por xogadores do CSKA) estaba a prepararse para os Xogos Olímpicos de Toquio 1964. De tódolos xeitos, esa tempada supuxo un xiro importante para o baloncesto europeo, xa que marcou o inicio da dominación dos "ricos" clubs de Europa Occidental.
Despois, até 1969, Real Madrid e Olimpia Milano, entón chamado "Simmenthal", compartiron o título do mellor equipo europeo. O Madrid contaba con xogadores como Clifford Luyk, primeiro xogador americano nacionalizado cun papel tan importante, Emiliano Rodríguez, Miles Aiken, Bob Burgess e máis tarde Wayne Brabender. Mentres tanto, o Milán, en 1966, foi dirixido por un mozo e intelixente aleiro americano, Bill Bradley, que máis tarde se convertería en campión da National Basketball Association (NBA) en 1970 e 1973 cos New York Knicks.
Tempo despois, Bradley tamén se convertería en candidato á presidencia dos Estados Unidos. En 1969, o CSKA de Moscova, inspirado polo talento Sergei Belov, logrou vencer ao Real Madrid en Barcelona. O mozo Belov conseguiu 19 puntos esa noite, mais o seu compañeiro de equipo, o alto pivote Vladimir Andreev (2,15 m) conseguiu 37.
Anos 70: A dinastía do Pallacanestro Varese
[editar | editar a fonte]
Despois das dinastías da Unión Soviética e do Real Madrid, os 70 foron, sen dúbida, a década do Pallacanestro Varese (Italia). O campión italiano, atopou a maneira, ano tras ano, para chegar á final da competición, de feito, o Varese chegou a dez finais durante os anos 70, gañando cinco delas. O Real Madrid, CSKA, o entusiasta Bosna Saraievo e o puxante Maccabi Tel-Aviv foron os outros campións da década.
Nese momento, o Varese foi levado polo lendario pivote Dino Meneghin, rodeado de xogadores como Bob Morse, Manuel Raga, Ottorino Flaborea, Fultz John ou Iván Bisson. En 1971, o CSKA gañou o seu último título Europeo até o 2006, superando a Varese, grazas a 24 puntos de Sergei Belov. En 1977, os israelís de Maccabi Tel-Aviv, gañou a primeira das súas cinco coroas europeas. E por fin, en 1979, a escola iugoslava de baloncesto comezou a cegar a Europa, o Bosna Saraxevo, dirixido por un novo adestrador de vinte e oito anos chamado Bogdan Tanjevic, venceu ao Varese, ofrecendo a primeira coroa europea a Iugoslavia.
Anos 80: Dominio iugoslavo e italiano
[editar | editar a fonte]
O que puido ser a década do Maccabi (seis finais, pero só unha vitoria), co tempo converteuse nun triunfo para o baloncesto italiano (sete finais e cinco vitorias). Italia logrou xerar tres campións europeos diferentes (Pallacanestro Cantù, Virtus Roma e Olimpia Milano) en só sete anos. En 1982 e 1983, o Cantú, tradicional subcampión da liga italiana, conseguiu os seus dous campionatos, chegando despois a vitoria do Banco di Roma. Entón comezou o reinado do Cibona Zagreb e do marabilloso Dražen Petrović, estando este dez anos marcados polo xurdir definitivo do elegante baloncesto iugoslavo. En primeiro lugar, o Cibona, gañou dúas veces seguidas (1985 e 1986) e a continuación, a Jugoplastika, gañou tres títulos consecutivos (1989, 1990 e 1991).
O xurdir grego
[editar | editar a fonte]Os anos 90 viron dúas das finais máis emocionantes e polémicas da historia da competición, que en 1996 se converteu na "Euroliga". En 1992, o KK Partizan de Saša Đorđević e Predrag Danilović levou aos de Belgrado ao título, o cuarto consecutivo para un club iugoslavo. Danilovic foi o MVP Final Four, pero foi Djordjevic quen no último segundo do encontro unha canastra de tres puntos que deu a vitoria ao Partizan por 71-70 contra o equipo catalán do Joventut Badalona.[5] O ano seguinte levou o título o Limoges de Francia, que sorprenderon ao Benneton Treviso de Toni Kukoč na final.
En 1994, o Joventut tomou vinganza polo sucedido dous anos atrás, e na final fronte o Olympiacos grego, o aleiro dos de Badalona, Corny Thompson conseguía unha tripla (a súa quinta en toda a competición) que os poñía con dous puntos de vantaxe a 19 segundos do final. Os gregos tiveron a ocasión de empatar con dous tiros libres, mais a estrela iugoslava Zarko Paspalj so conseguiu anotar un, dando a vitoria ao Joventut. Ao ano seguinte, o Real Madrid da man de Arvydas Sabonis conseguiu a vitoria sobre o Olympiacos na final.
A de 1996 resultou ser unha das finais máis controvertidos de calquera competición de clubs europea. Este encontro enfrontaba ao Panathinaikos e ao FC Barcelona. No último segundo do partido, nunha canastra que decidía o encontro, Stojan Vrankovic facía un tapón ilegal José Montero que privaba aos cataláns do título.[6] O Olympiacos continuou a supremacía grega sobre a Euroliga en 1997 tras perder na final en 1994 e 1995.
2000: Escisión
[editar | editar a fonte]No ano 2000, un importante sismo sacudiu os cimentos do baloncesto europeo. Os grandes clubs profesionais do continente, liderados polos españois, os italianos e os gregos, agrupados na Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB), escindíronse da Federación Internacional de Baloncesto (FIBA) co propósito de organizar unha nova Euroliga con criterios máis modernos de xestión. Estes clubs querían recibir maiores ingresos procedentes dos dereitos de transmisión por televisión e de merchandise dos que lles ofrecía a FIBA. Ante a falta de acordo entre a FIBA e a ULEB, desapareceu a histórica Copa de Europa e na tempada 2000-2001 naceron dúas competicións paralelas que loitaron por recoller a testemuña: a oficialista e sucesora "Suproliga" e a escindida e nova "Euroliga".
Os clubs inscribíronse nunha e outra competición segundo os seus intereses. A maior parte de españois, italianos, gregos (excepto o Panathinaikos BC) e franceses tomaron parte pola Euroliga, mentres que a maioría de rusos, israelís e do leste de Europa optaron pola Suproliga. Na tempada 2001-2002 os equipos pertencentes á "Suproliga" entraron a formar parte da "Euroliga", quedando unha única competición.
2006: Harmonización
[editar | editar a fonte]Os cinco anos de ruptura no baloncesto europeo foron prexudiciais tanto para a Federación Internacional de Baloncesto (FIBA), a Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB) e os clubs que tomaron parte nas súas competicións. Por iso, en novembro de 2004, os máximos dirixentes da ULEB e FIBA Europa acordaron finalmente a compatibilización dos seus respectivos torneos de face á seguinte tempada.
Deste xeito, FIBA Europa comprometeuse a administrar e impulsar todas as competicións de clubs europeas (chamando á súa "Liga Europea" como "Eurocopa") á vez que recoñecía oficialmente á ULEB como ente organizador da "Euroliga" e a "Copa da ULEB". Ademais, o máximo organismo federativo europeo limitou a 48 o número de participantes nos torneos da ULEB e pasou a xestionar en exclusiva as normativas de elixibilidade dos xogadores, os traspasos e contrólelos antidopaxe. A ULEB reservouse a opción de subscribir contratos para que algúns clubs participen nas súas competicións durante un número determinado de tempadas independentemente dos resultados deportivos que tivesen. O acordo tamén previu o compromiso de harmonización do calendario internacional para que os partidos oficiais das seleccións nacionais non prexudiquen os intereses dos membros da ULEB.
Dende 2001 até 2011 a Euroliga foi gañada tan só por tres equipos distintos. Entre eles destaca o Panathinaikos que acadou o título até en tres ocasións (2001, 2007, 2009 e 2011), siguenelle o Maccabi Tel Aviv campión en dúas ocasións (2004 e 2005) e finalista en tres (2006, 2008 e 2011) e o FC Barcelona que en 2003 e 2010 conseguiu os seus únicos títulos até o momento.
Formato
[editar | editar a fonte]A partir da tempada 2009-10, a primeira fase da Euroliga serán as "Roldas Clasificatorias" (en inglés: Qualifying Rounds), que implicarán a oito clubs nunha fase eliminatoria con enfrontamentos de ida e volta. Os catro superviventes da primeira rolda de clasificación aparellaranse entre si para a segunda rolda de clasificación, continuando os dous gañadores na Euroliga. Tódolos clubs que perdan nestas eliminatorias participarán na competición de segundo nivel da ULEB, a Eurocup.
A seguinte fase é a "Fase regular" (en inglés: Regular Season) na que participan 24 equipos. Dende 2009, os participantes inclúen a vinte e dous clubs inscritos automaticamente na "fase regular" ademais dos dous gañadores das "Roldas Clasificatorias". Cada equipo xoga dous partidos (ida e volta) contra os demais equipos do seu grupo. Ao final da "fase regular", os equipos redúcense de 24 a 16. Antes de 2008-09, os equipos estaban divididos en tres grupos de oito equipos cada un, clasificándose os cinco primeiros máis o mellor sexto clasificado de tódolos grupos. Agora, a tempada regular consta de catro grupos con seis equipos cada un, avanzando os catro primeiros de cada grupo.
A segunda fase, coñecida como "Top 16", consiste en catro grupos de catro equipos. Do mesmo xeito que na tempada regular, cada grupo de "Top 16" os equipos enfróntanse a partidos de ida e volta. A terceira fase, a "Rolda de cuartos de final" (en inglés: Quarterfinal round) vense xogando dende 2004. Antes, só os gañadores de cada grupo avanzaron cara a "Final Four", agora o primeiro e segundo de cada grupo enfróntanse nunha serie de playoffs ao mellor de cinco encontros (até 2007 era ao mellor de tres). A vantaxe de campo e para os equipos que acabaron en primeiro lugar nos grupos do "Top 16". Na "Final Four", que se celebra nun lugar determinado (por exemplo en 2010 en París), enfróntanse os gañadores das eliminatorias de cuartos de final a un só partido. Estes encontros celébranse en tan só tres días, xogando primeiro unhas semifinais e posteriormente a final cos gañadores e un encontro polo terceiro posto cos perdedores.
A partir da tempada 2016−17 o número de clubs reduciuse a 16, os cales se enfrontan nun sistema de todos contra todos con partidos de ida e volta. Os primeiros oito clasificados xogan posteriormente un playoff ao mellor de cinco partidos para clasificarse á Final Four.
Equipos
[editar | editar a fonte]Os seguintes son os equipos participantes na edición 2023−24 da Euroliga.
Finais
[editar | editar a fonte]Para finais non xogadas a partido único, un * precede ao resultado do equipo que xogaba na casa.
Títulos
[editar | editar a fonte]Por club
[editar | editar a fonte]| Equipo | Campión | Finalista | Anos campión | Anos finalista |
|---|---|---|---|---|
 Real Madrid
|
11 | 10 | 1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978, 1980, 1995, 2015, 2018, 2023 | 1962, 1963, 1969, 1975, 1976, 1985, 2013, 2014, 2022, 2024 |
 CSKA Moscova
|
8 | 6 | 1961, 1963, 1969, 1971, 2006, 2008, 2016, 2019 | 1965, 1970, 1973, 2007, 2009, 2012 |
 Panathinaikos
|
7 | 1 | 1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011, 2024 | 2001 |
 Maccabi Tel Aviv
|
6 | 9 | 1977, 1981, 2001, 2004, 2005, 2014 | 1980, 1982, 1987, 1988, 1989, 2000, 2006, 2008, 2011 |
 Pallacanestro Varese
|
5 | 5 | 1970, 1972, 1973, 1975, 1976 | 1971, 1974, 1977, 1978, 1979 |
| Olympiacos Piraeus
|
3 | 6 | 1997, 2012, 2013 | 1994, 1995, 2010, 2015, 2017, 2023 |
| Olimpia Milano
|
3 | 2 | 1966, 1987, 1988 | 1967, 1983 |
 ASK Riga
|
3 | 1 | 1958, 1959, 1960 | 1961 |
 KK Split
|
3 | 1 | 1989, 1990, 1991 | 1972 |
| FC Barcelona
|
2 | 5 | 2003, 2010 | 1984, 1990, 1991, 1996, 1997 |
| Virtus Bologna
|
2 | 3 | 1998, 2001 | 1981, 1999, 2002 |
 Anadolu Efes
|
2 | 1 | 2021, 2022 | 2019 |
| Pallacanestro Cantù
|
2 | – | 1982, 1983 | – |
| Cibona Zagreb
|
2 | – | 1985, 1986 | – |
| Fenerbahçe
|
1 | 2 | 2017 | 2016, 2018 |
 Dinamo Tbilisi
|
1 | 1 | 1962 | 1960 |
| Joventut Badalona
|
1 | 1 | 1994 | 1992 |
 Žalgiris Kaunas
|
1 | 1 | 1999 | 1986 |
 Bosna Saraxevo
|
1 | – | 1979 | – |
| Virtus Roma
|
1 | – | 1984 | – |
 Partizan Belgrado
|
1 | – | 1992 | – |
 CSP Limoges
|
1 | – | 1993 | – |
 Academic Sofia
|
– | 2 | – | 1958, 1959 |
 Spartak Brno
|
– | 2 | – | 1964, 1968 |
| Benetton Treviso
|
– | 2 | – | 1993, 2003 |
| Baskonia
|
– | 2 | – | 2001, 2005 |
| Slavia Praga
|
– | 1 | – | 1966 |
| AEK Atenas
|
– | 1 | – | 1998 |
| Fortitudo Bologna
|
– | 1 | – | 2004 |
- O Maccabi Tel Aviv venceu ao Panathinaikos na final da Suproliga da FIBA de 2000/2001 FIBA. Nesa liga non participaron tódolos campións europeos.
- A Virtus Bologna venceu ao Saski Baskonia na final da Euroliga da ULEB de 2000/2001. Nesa liga non participaron todos os campións europeos.
Por estado
[editar | editar a fonte]| Estado | Títulos |
|---|---|
| España |
14 |
| Italia |
13 |
| Grecia |
10 |
| Rusia (e como parte da Unión Soviética) |
8 |
| Israel |
6 |
| Croacia (e como parte da RFS Iugoslavia) |
5 |
| Letonia (e como parte da Unión Soviética) |
3 |
| Turquía |
3 |
| Serbia (e como parte da RFS Iugoslavia / Serbia e Montenegro) |
1 |
| Francia |
1 |
| Lituania |
1 |
| Estados desaparecidos | Títulos |
 Unión Soviética |
8 |
 Iugoslavia |
7 |
Adestradores máis laureados
[editar | editar a fonte]
Željko Obradović e Ettore Messina son os adestradores que gañaron máis Euroligas con tres títulos cada un; seguido por Pini Gershon que saíu vitorioso en dúas ocasións. Levando as rendas do Maccabi Tel Aviv, o israelí Gershon logrou o título en dúas ocasións consecutivas (2004 e 2005), foi subcampión en 2006 e, ademais, en 2001 foi o último en saborear o éxito na desaparecida Copa de Europa.
O italiano Messina, que xa fora campión de Europa de Clubs en 1998, sendo o primeiro técnico gañador da máxima competición da ULEB. O Kinder Boloña levou o título na tempada 2000-2001 ao derrotar ao Baskonia nunha eliminatoria final ao mellor de cinco partidos, que se resolveu cun resultado de 3 a 2. A segunda vitoria de Messina, que foi subcampión en 2002 e 2003, produciuse en 2006 ao mando do CSKA Moscova.
O serbio Obradović foi o último en conseguilo, sempre como adestrador do Panathinaikos e sempre contra o entón vixente campión da competición. O seu primeiro triunfo produciuse na tempada 2001-2002, contra o Kinder; na 2006-2007 e na 2008-2009 contra o CSKA. Ademais, Obradović conquistara anteriormente catro títulos da Copa de Europa ao mando do KK Partizan (1992), o 7Up Joventut (1994), o Real Madrid (1995) e Panathinaikos (2000). Tamén, foi subcampión desta Copa unha vez ao perder a final de 2001 contra o Maccabi.
Xogador máis laureado
[editar | editar a fonte]O lituano Šarūnas Jasikevičius é o xogador que máis Euroligas ten no seu palmarés con catro en total. O primeiro dos seu catro triunfos conseguiuno en 2003, sendo a base titular do FC Barcelona; os dous seguintes, en 2004 e 2005, foron coa camiseta do Maccabi Tel Aviv e o último en 2009 co Panathinaikos. Tendo en conta á antiga Copa de Europa tamén, o italiano Dino Meneghin ten no seu palmares sete trofeos da competición.
Líderes estatísticos
[editar | editar a fonte]Puntos por partido
[editar | editar a fonte]- 1991-92
Nikos Galis (Aris Thessaloniki): 32,25 (en 16 partidos)
- 1995-96
Joe Arlauckas (Real Madrid): 26,42 (en 21 partidos)
- 2000-01
- 2002-03
-
Miloš Vujanić (Partizan Belgrado): 25,78 (en 14 partidos)
- 1993-94
Rebotes por partido
[editar | editar a fonte]- 1993-94
- 2001-02
Mirsad Türkcan (CSKA Moscova): 12,76 (en 17 partidos)
- 1995-96
- 1994-95
Stojan Vranković (Panathinaikos Athens): 12,19 (en 21 partidos)
- 1992-93
Arvydas Sabonis (Real Madrid): 11,95 (en 20 partidos)
Asistencias por partido
[editar | editar a fonte]- 2019-20
- 2018-19
- 2017-18
- 2015-16
Thomas Heurtel (Anadolu Efes): 7,92 (en 24 partidos)
- 2020-21
Alexey Shved (Khimki): 7,70 (en 23 partidos)
Roubos por partido
[editar | editar a fonte]- 1991-92
Riccardo Pittis (Philips Milano): 3,73 (en 19 partidos)
- 2000-01
- 2000-01
- 2003-04
- 2006-07
Ricky Rubio (DKV Joventut): 3,18 (en 16 partidos)
Tapóns por partido
[editar | editar a fonte]- 2001-02
Grigorij Khizhnyak (Žalgiris Kaunas): 3,21 (en 14 partidos)
- 2000-01
- 2015-16
Ekpe Udoh (Fenerbahçe): 2,26 (en 27 partidos)
- 2019-20
Edy Tavares (Real Madrid): 2,20 (en 28 partidos)
- 2022-23
Líderes de tódolos tempos
[editar | editar a fonte]
| Media | Total | |||
|---|---|---|---|---|
| Partidos | Paulius Jankūnas |
392 | ||
| Valoración |  Anthony Parker |
21,41 | Vassilis Spanoulis |
4.100 |
| Puntos | Alphonso Ford |
22,22 | Vassilis Spanoulis |
4.335 |
| Rebotes | Joseph Blair |
10,10 | Paulius Jankūnas |
2.010 |
| Asistencias | Nick Calathes |
5,97 | Vassilis Spanoulis |
1.558 |
| Roubos |  Emanuel Ginóbili |
2,73 | Dimitris Diamantidis |
434 |
| Tapóns |  Grigorij Khizhnyak |
3,19 |  Bryant Dunston |
255 |
| Porcentaxe | Total | |||
|---|---|---|---|---|
| Tiros libres | Nando de Colo |
94,00 | Vassilis Spanoulis |
1.113 |
| Tiros de dous |  Walter Tavares |
72,35 | Ante Tomić |
1.137 |
| Tiros de tres | Fran Pilepić |
50,45 | Sergio Llull |
627 |
Actuacións individuais
[editar | editar a fonte]Os datos das mellores actuacións individuais refírense a encontros sucedidos dende o comezo da tempada 1991-92, exceptuando os rexistros de tapóns e a valoración que só contabilizan dende o comezo da tempada 2000-01. Na categoría de puntos cómpre destacar que na edición de 1964-65 Radivoj Korać conseguiu anotar 99 puntos no encontro que enfrontaba ao OKK Belgrado contra o Alvik BBK sueco (155-57).
Puntos
[editar | editar a fonte]
Rebotes
[editar | editar a fonte]
Asistencias
[editar | editar a fonte]Codi Miller-McIntyre (Baskonia) 20 asistencias contra ASVEL Basket (en 2023-24)
Facundo Campazzo (Real Madrid) 19 asistencias contra Alba Berlin (en 2019-20)
Roubos
[editar | editar a fonte]
Tapóns
[editar | editar a fonte]
Valoración
[editar | editar a fonte]Jaka Lakovič (Krka Novo Mesto) 55 contra Real Madrid (en 2001-02)
Triplos-dobres
[editar | editar a fonte]| Xogador | Equipo | Triplo dobre | Tempada | Rival |
|---|---|---|---|---|
| Keith Williams |
 WKS Śląsk Wrocław |
30 puntos, 10 rebotes, 16 asistencias | Dinamo Tbilisi
| |
| Vasily Karasev |
CSKA Moscow |
21 puntos, 10 rebotes, 10 asistencias | Olympiacos
| |
| Bill Edwards |
PAOK |
24 puntos, 15 rebotes, 10 asistencias | Cholet Basket
| |
| Derrick Phelps |
 ALBA Berlin |
11 puntos, 10 rebotes, 12 asistencias | Iraklis
| |
| Nikola Vujčić |
Maccabi Tel Aviv |
11 puntos, 12 rebotes, 11 asistencias | Prokom Trefl
| |
| Nikola Vujčić |
Maccabi Tel Aviv |
27 puntos, 10 rebotes, 10 asistencias |  Olimpija Ljubljana
| |
| Nick Calathes |
Panathinaikos |
11 puntos, 12 rebotes, 18 asistencias |  Budućnost
| |
| Codi Miller-McIntyre |
Baskonia |
11 puntos, 11 rebotes, 20 asistencias | ASVEL Basket
|
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ About Euroleague Basketball
- ↑ Euroleague CEO visits Nike in China
- ↑ "Un trofeo de diseño". feb.es (en castelán). 13 de maio de 2012.
- ↑ "Palmarés - Euroliga de Baloncesto". Diario As (en castelán).
- ↑ Djordjevic tripla final 92 contra a Penya
- ↑ Tapón Vrankovic a Montero