Beastie Boys

Beastie Boys
No Sonar '07 de Barcelona
Orixe	Nova York, Estados Unidos
Período	1979 - 2012
Xénero(s)	hip hop, breakbeat, rap, hardcore punk, funk, jazz
Selo(s) discográfico(s)	Def Jam, Capitol Records
Membros	Mike D Ad-Rock MCA Mixmaster Mike
Na rede
www.beastieboys.com

Beastie Boys foi un grupo musical de hip hop de Nova York fundado en 1978.^[1] A banda estaba composta por Michael "Mike D" Diamond (voces, batería), Adam "MCA" Yauch (voces, baixo), e Adam "Ad-Rock" Horovitz (voces, guitarra, programación). Beastie Boys formouse a partir da banda de hardcore punk experimental The Young Aborigines, fundada ee 1978 e que tiña a Diamond como vocalista, a Jeremy Shatan no baixo, a John Berry na guitarra, e a Kate Schellenbach na batería. Cando Shatan marchou en 1981, Yauch substituíuno no baixo e a banda cambiou o seu nome polo de Beastie Boys. Berry marchou pouco despois e foi substituído por Horovitz.

Comezaron tocando hardcore punk nos primeiros discos, pero máis tarde comezaron a experimentar como pioneiros do hip hop e o rap, converténdose en referencia fundamental dos mesmos. Tamén editaron discos baseados no funk e o jazz, e non é raro que nos seus discos de hip hop inclúan algún momento de rock ou punk ou algún corte acústico. Tamén son coñecidas as actividades de Turntablism e de produción musical dos seus membros.

Beastie significa Boys Entering Anarchistic States Towards Internal Excellence, segundo Mike D.

O grupo estaba composto por Adam Yauch (MCA, finado o 4 de maio de 2012), Mike Diamond (Mike D) e Adam Horovitz (Adrock), aínda que outros músicos formaron parte do grupo: Kate Schellenbach (batería) e John Berry (guitarra) formaran parte antes ó gravar o primeiro disco, o hardcore punk Pollywog Stew no selo independente punk Ratcag Records en 1981.

En 1983, e despois de visitar clubs da Gran Mazá onde se expuña o embrionario estilo hip hop, amosan os primeiros contactos co estilo no seu EP Cooky Puss. Un dos temas dese disco, o semi-dub Beastie Revolution, significoulles un golpe de sorte inesperado ó gañar unha demanda á British Airways por usar a canción sen permiso para un anuncio, o que lles reportou 40 000 dólares por parte da compañía.

O seu primeiro LP 100 % Rap foi producido polo lendario Rick Rubin. Este foi o mítico Licensed To Ill de 1986 (Def Jam Records), que chegou a ser o primeiro disco de rap en gañar multiplatino, debido en gran parte á enorme popularidade dos seus temas Fight For Your Right (To Party), Don't Sleep Till Brooklyn (coa colaboración do guitarra do grupo thrash metal Slayer, Kerry King), e o máis electro Brass Monkey. O disco significou unha revelación de malas actitudes adolescentes esparcidas pola letra e o videoclip de Fight For Your Right (número 11 no Reino Unido), e un manifesto de usar samples de todo tipo, desde Led Zeppelin ó tema do programa televisivo Mr.Ed. O paradpxal é que se ben gañaron unha demanda por expropiación ilícita dun dos seus temas á compañía aérea británica, eles mesmos serían unha das primeiras vítimas no mundo do hip hop en ser demandados polos artistas que samplearon (no seu caso foron demandados polo músico funk Jimmy Castor polo uso sen permiso do tema Return Of Leroy na canción Hold it Now, Hit It!).

O tremendo éxito do seu debut rapeiro derivou en xiras exitosas pero moi polémicas, que incluían strippers danzando engaioladas, ou a MCA lanzando chorros de cervexa, mentres o logo da Volkswagen colgando como colar de Mike-D motivou unha "onda de delincuencia xuvenil" de chicos atacando automóbiles da compañía alemá por toda Inglaterra. Nese tempo tiveron como DJ a un membro de Original Concept, e parte do stuff de Run-DMC a Wendell Fite, coñecido como DJ Hurricane.
Malia a mala fama que se estaban gañando, que lles serviu para alimentar o seu status de "Rock stars", os Beasties tiveron serias discusións co selo Def Jam e especialmente con Russell Simmons por "contratos impagos" e mala xestión de dereitos, o que os levou a comezos de 1988 a retirarse da compañía discográfica que albergaba tamén a estrelas do cada vez máis popular mundo hip hop como LL Cool J, Public Enemy ou Slick Rick cos que compartiran escenarios dos Estados Unidos, Europa e o Xapón no "Def Jam Tour" de 1987.

A emigración de selo (a Capitol Records) e de lugar (de Nova York a Os Ánxeles) máis o novo son hip hop emerxente deron os seus froitos no álbum Paul's Boutique, lanzado en 1989. O disco aínda está sinalado como unha das máis complexas obras da era do sampling, con fortes influencias do funk e a psicodelia. Distintas tamén eran as letras, que reflectían unha fixación ecléctica de temas onde simbolizaban a súa visión da vida na rúa: da novela A Clockwork Orange de Anthony Burguess, ós "Tres Hebreos" do Antigo Testamento. A produción deste disco estivo a cargo de The Dust Brothers, que por entón xa eran un apreciado equipo de produción para outras estrelas como Tone Loc ou Young MC.

Terminado o estudio propio chamado "The G-son", o disco de 1992 Check Your Head significou o retorno parcial das súas raíces hardcore punk, sampleando menos e volcándose a un formato de guitarra, batería e baixo. Inclúe tamén mesas de mesturas a cargo de DJ Hurricane, e un sabor "retro" dos teclados de Mark "Nishita" Ramos, e a colaboración na produción de Mario Caldato Jr., un enxeñeiro que coñeceran na época do Paul´s Boutique. So Whatcha Want é o sinxelo máis destacado deste álbum de son máis cru.

En 1994 sae ó mercado o máis exitoso álbum a nivel mundial da banda, Ill Communication, que contou coa participación doutros artistas como Biz Markie (que xa aparecera en Check Your Head), Q-Tip de A Tribe Called Quest, Eric Bobo (percusión, fillo do salseiro Willy Bobo e membro tamén de Cypress Hill), Amery Smith (AWOL, batería) e de novo a coprodución de Caldato. Destacaron deste disco os temas Sure Shot, Root Down, Get It Toghether (xunto a Q-Tip), o místico Shambala e os instrumentais Ricky's Theme e Sabrosa.

O vídeo dirixido por Spike Jonze para a canción hardcore Sabotage o que impactou como homenaxe ás series policiais setenteiras como "Starsky & Hutch", e que conseguiu un premio MTV como Mellor Vídeo de 1994.

Michael Schwartz (Mixmaster Mike) dos "Invisible Scratch Picklz" foi o DJ no esperado disco Hello Nasty de 1998. Saíron de xira con grupos como Run-DMC, Public Enemy, LL Cool J, A Tribe Called Quest, House of Pain, Cypress Hill, Beck Hansen, Bjork e outros grandes do hip hop e o Rock Alternativo.

Fonte: "The Virgin Encyclopedia of Dance Music" páxinas 29 e 30 (1998 Virgin Books).

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Beastie Boys

• Páxina oficial Arquivado 27 de xuño de 2004 en Wayback Machine. (en inglés)
• Letras das súas cancións (en inglés)

1. ↑ "Beastie Boys Biography, Songs, & Albums". AllMusic (en inglés). Consultado o 2023-02-20.