Ática

Ática

Localización
38°00′10″N 23°48′36″L / 38.0027, 23.81
Xeografía
Superficie	3.808,1 km²
Bañado por	Petalioi Gulf (en)
Páxina web	athensattica.gr

Ática (grego: Αττική, Attikḗ ou Attikī́) é unha rexión histórica que abarca a cidade de Atenas, a capital de Grecia. A rexión histórica céntrase na península Ática, que se proxecta no mar Exeo. A moderna rexión administrativa de Ática é máis ampla que a rexión histórica e inclúe as Illas Sarónicas, Citera, e o municipio de Troizinia no Peloponeso continental. A historia da Ática está estreitamente ligada á de Atenas, que, desde o período clásico, foi unha das cidades máis importantes do mundo antigo.

Ática é unha península triangular que penetra no mar Exeo. Delimita de forma natural no norte con Beocia polo longo cordal de 16 km. de Citerón. Ao oeste, está bordeado polo mar e a canle de Corinto. O Golfo Sarónico atópase ao sur, e a illa de Eubea atópase en augas do norte e as costas do leste. As montañas dividen a península nas chairas de Pedias, Mesogaia, e Thriasion. As montañas da Ática son Hymettus, na parte oriental de Geraneia, Parnitha (a montaña máis alta da Ática), Aigaleo e Penteli. As catro montañas, Aigaleo, Parnitha, Pentélico e Hymettus (en sentido horario desde o suroeste), delinean a planicie montañosa na que a área metropolitana de Atenas-Pireo esténdese agora. A chaira de Mesogaía, que agora se chama Mesogeia, atópase ao leste do Monte Hymettus e está unida ao norte polos contrafortes do monte Pentélico, ao leste co golfo eubeo e o Monte Myrrhinous (moderno Merenta), e ao sur polas montañas de Laurium (moderna Lavrio). O gran depósito de auga de Atenas, o Lago Maratón, é un lago artificial creado por un represamento en 1920. Piñeiros e abetos cobren a área ao redor de Parnitha. Hymettus, Penteli, Myrrhinous e Laurium están cubertas de bosques de piñeiros, mentres que o resto está cuberto por arbustos.

O Kifisos é o río máis longo da Ática.

De acordo con Platón, os límites antigos da Ática foron fixados polo Istmo, e, cara ao continente, estendéronse ata as alturas de Citerón e Parnes. A liña límite descendeu cara ao mar, limitado polo distrito de Oropo á dereita e polo río Asopo á esquerda.

Durante a antigüidade, os atenienses xactábanse de ser os "autóctonos, o que quere dicir que eles eran os habitantes orixinais da zona e non se trasladaron a Atenas doutro lugar. As tradicións actuais no período clásico relatan que, durante a idade escura grega, Ática converteuse no refuxio dos xónicos, que pertencía a unha tribo do norte do Peloponeso. Supostamente, os xónicos foran obrigados a abandonar a súa terra natal polos aqueos, que foran forzados a saír da súa terra natal pola invasión dórica^[1] Supostamente, os xónicos integráronse cos áticos antigos, que, despois, considerábanse parte da tribo xónica e falaban o dialecto xónico. Moitos xonios máis tarde deixaron a Ática para colonizar a costa exea de Asia Menor e para crear as doce cidades de Xonia.

Durante o período micénico, os áticos vivían en sociedades agrícolas autónomas. Os principais lugares onde se atoparon restos prehistóricos son Maratón, Rafina, Nea Makri, Braurón, Thorikos, Agios Kosmas, Eleusis, Menidi, Markopoulo, Spata, Afidna e Atenas. Todos estes asentamentos floreceron durante o período micénico.^[2]

Segundo a tradición, Ática compoñíase de doce pequenas comunidades durante o reinado de Cécrops, o lendario rei xónico da Ática. Estrabón asígnalles estes nomes Cecropia, Tetrapolis, Exacria, Decelia, Eleusis, Aphidna, Thoricus, Braurón, Cytheris, Esfeto, Cephissia e Phalems. Estes dise que se incorporaron máis adiante nun estado ateniense durante o reinado de Teseo, o mítico rei de Atenas. Os historiadores modernos consideran que é máis probable que as comunidades incorporáronse progresivamente nun estado ateniense durante os séculos VIII e VII antes de Cristo.^[3]

Ata o século VI aC, familias aristocráticas vivían unha vida independente nos suburbios. A tiranía de Pisístrato e as reformas implementadas por Clístenes fixeron que as comunidades locais perderan a súa independencia e sucumbiran á administración central en Atenas. Como resultado destas reformas, a Ática dividiuse en aproximadamente un centenar de municipios, as demes (dēmoi, δῆμοι), e tamén en tres grandes sectores: a cidade (ἄστυ), que comprendía as áreas do centro de Atenas, Ymittos, Aegaleo e o pé do monte Parnes, a costa (παράλια), que inclúe a área entre Eleusis e Cabo Sunion e a área ao redor da cidade (ἐσωτερικό-μεσογαία), habitada por persoas que vivían no norte do monte Parnitha, Penteliko e a zona leste da montaña de Hymettus. Principalmente, cada unidade cívica incluía partes iguais de xente do pobo, mariños, e labregos. Unha "trittýs" ( "terzo") de cada sector constituía unha tribo. En consecuencia, Ática comprendeu dez tribos.

Durante o período clásico, Atenas fortificouse ao norte coa fortaleza de Eleutherae, que se conserva ben. Outras fortalezas son as de Oenoe, Decelia e Afidna. Para protexer as minas de Laurium, na costa, Atenas fortificouse con murallas en Rhamnus, Thoricus, Sunion, Anávissos , Pireo e Eleusis.

Malia que atópanse restos arqueolóxicos en case toda a zona da Ática, as máis importantes son as que se atopan en Eleusis. O culto as deusas Deméter e Cora, a partir do período micénico, continuou ata finais dos anos da antigüidade.

Moitos outros tipos de culto pódense remontar á prehistoria. Por exemplo, o culto a Pan e as ninfas era común en moitas zonas da Ática, tales como Maratón, Parnes e Ymittos. O deus do viño, Dionisio, adorouse principalmente na zona de Icaria, agora barrio de Dionisio. Ifixenia e Artemis adoráronse en Braurón, Artemis en Rafina, Athena en Sunion, Afrodita en Iera Odos, e Apolo en Daphne.

O festival de calqueas celebrábanse cada outono na Ática. O festival honraba aos deuses Hefesto e Athena Ergane.

Despois do período da antigüidade, Ática estivo baixo o dominio Romano, bizantino, veneciano e otomán. Durante o período bizantino, Atenas foi invadida polos godos baixo as ordes de Alarico no 396 AD. a poboación de Ática diminuíu en comparación co área veciña de Beocia.

Os sitios de interese histórico datan dos séculos XI e XII, cando a Ática estaba baixo o dominio dos francos. O gran mosteiro de Dafni, que foi construído no reinado de Xustiniano I, é un caso illado que non significa un desenvolvemento xeral da Ática durante o período bizantino. Por outra banda, os edificios construídos durante os séculos XI e XII mostran un maior desenvolvemento que continuou durante o dominio dos francos, que non impuxeron un dominio estrito.

Durante o dominio otomán, Atenas gozou dalgúns dereitos. Con todo, ese non foi o caso para os pobos do Ática. Grandes áreas foron tomadas polos turcos, que aterrorizaron á poboación coa axuda dos sipaios. Os mosteiros de Ática xogaron un papel crucial na preservación da cultura grega dos pobos.

Malia os seus conquistadores, Ática logrou manter as súas tradicións. Este feito demóstrase pola preservación de topónimos antigos tales como Oropo, Dionisio, Eleusis e Maratón. Durante a Guerra de Independencia grega, os campesiños do Ática foron os primeiros en rebelarse (abril de 1821), e ocuparon Atenas apoderáronse da Acrópole que foi entregado aos gregos en xuño de 1822.^[2]

Ática, pertence ao estado grego independente. A partir de 1834, refundouse Atenas e converteuse na nova capital grega (trasladada dese Nafplio en Argólida), e a xente doutras partes de Grecia comezou gradualmente a repoboar a Ática. O aumento máis espectacular veu cos refuxiados gregos de Anatolia logo dos intercambios de poboación entre Grecia e Turquía no marco do Tratado de Lausana. Hoxe en día, gran parte de Ática está ocupada pola Atenas urbana.^[4] A rexión grega moderna de Ática inclúe a Ática clásica, así como as Illas Sarónicas , unha pequena parte do Peloponeso ao redor de Trecén e a illa xónica de Citerea.

Ática goza dun clima mediterráneo. Ten un período distinto, longo e seco no verán e un período curto, húmido no inverno. A precipitación máis alta experiméntase durante os meses de inverno. A parte sur da península ten un clima quente semiárido.

Segundo a Organización Mundial de Meteoroloxía, o rexistro oficial europeo para a temperatura máis alta foi 48,0 °C e marcouse en Eleusis e Tatoi en 1977, co uso de termómetros mínimo-máximo.^[5]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Ática

• Periferia de Ática
• Oradores áticos
• Padrón ático
• Talento ático

• Official Travel website of Attica