Geografia

Geografia Lurraren azterketa eta beronen itxura da: kontinenteak, ibaiak, herrialde, mendiak..., hau da, aspektu fisikoen eta gizakiarekin erlazionatuta dauden aspektuen (industria, ekonomia, demografia...,) harremanak ikertzen dituen zientzia da^[1]. Harluxet hiztegiak "Lur planetaren gainazala deskribatzea eta azaltzea helburu duen zientzia, bereziki alderdi naturaletik begiratuta eta gizakiarekin duen erlazioa kontuan hartuz" dela dio^[2]. Hori dela eta, gizarte zientzien barruan sartzen da. Fenomenoak non eta zergatik gertatzen diren toki jakin baten erantzuten saiatzen da.

Izena Ge (γη) edo Gagia (γαια), Lurra eta graphein (γραφειν) idatzi grezierazko hitzetatik dator. Izan ere, grezieraz γεωγραφία (geographia) da^[3]. Geografia hitza erabili zuen lehendabiziko pertsona Eratostenes (K.a. 276-194) izan zen^[4]. Historikoki lau adarretan banatuta zegoen: natura eta gizakien fenomenoen azterketa espaziala; Lurreko eskualdeen ikerketa; gizakia eta Lurraren arteko harremanaren ikerketa, eta Lurraren zientzien ikerketa^[5]. Hala ere, gaur egun adar bi besterik ez ditu: giza geografia eta geografia fisikoa^[6].

Geografia modernoaren helburu nagusia hainbat fenomeno natural eta sozial azaltzea da, eta ez da soilik fenomeno horien kokapenari buruzkoa; baizik eta, direnak izatera iristeko, fenomeno horiek nolakoak diren eta nola aldatu diren ere aztertzen du^[7].

Geografia bi adar handitan banatzen da: lurralde-geografia eta geografia orokorra.

Lurralde-geografiak herrialde, estatu eta eskualdeetako lur-espazioaren azpibanaketak aztertzen ditu hainbat xehetasun-eskalatan: mendi-haran txiki baten azterketa geografikotik hasita erregioen, herrialdeen, nazioen edo estatuen eskualde-azterketa zabaleraino, baita espazio multinazionaletaraino ere. Geografia orokorra bi adar handitan banatzen da: geografia fisikoa eta giza geografia:

• Giza geografia pertsonen eta haien komunitate, kultura, ekonomia eta ingurumenarekiko elkarreraginen azterketaz arduratzen da, espazioarekin eta tokiarekin dituzten harremanak, eta horren bidez, aztertuz.
• Geografia fisikoa ingurune naturaleko prozesuak eta ereduak aztertzeaz arduratzen da, hala nola atmosfera, hidrosfera eta geosfera.

Zientzien artean zaharrenetariko bat izanik, geografiak garapen korapilatsua izan du bere historian. Bere bilakaera aro nagusi bitan banatu daiteke: aurremodernoa, Antzinako Grezian hasi eta XIX. mendera arte iraun zuena, eta modernoa, unibertsitate-diziplina bilakatu zenean^[8].

Bilakaera hori egiteko Immanuel Kant, Alexander von Humboldt, Carl Ritter edo Paul Vidal de la Blache eruditu eta geografoen lanek ez ezik sorberriak ziren Elkarte geografikoek ere lagundu zuten.

Antzinako greziarrak izan ziren beren ezagutzak metatzen eta sistematizatzen lehenak, geografiko izenburuarekin izendatuz eta diziplina berri bat sortuz. Estrabon, Eratostenes eta Klaudio Ptolomeo izan ziren, klasikoki, terminoa sortu zutenak, garai hartan geografiari buruz ulertzen zenaren teoriak eta praktikak garatzen hasita. Erromatarrek haien lanak jarraitu zuten, datu eta tekniken bilketan oinarrituta eta pentsatzeko modu berri bat gehituz; Ponponio Mela izan zen horietako bat.

«

Beraz, esan bezala, geografia gobernuaren eremura eta beharretara zuzentzen da, gehienbat. Baina filosofia etiko eta politiko gehiena ere gobernuaren eremuari buruzkoa da. Ikus froga: erregimen politikoen arteko desberdintasunak bereizten ditugu gobernu moten arabera, monarkia den mota bat ezarriz, erregetza ere deitzen duguna; aristokrazia da beste mota bat, eta hirugarren bat, demokrazia. Beste erregimen politiko batzuk ere badirela uste dugu, izen berberez izendatzen ditugunak, berezitasun espezifikoaren printzipioa haietatik baletoz bezala: horietako batean, izan ere, erregearen agindua da lege; beste batean, aristokratena, eta, bestean, herriarena. Izan ere, legeak ezaugarritzen eta eratzen du erregimen politikoa, eta, horregatik, batzuek esan zuten zuzena dena indartsuenari komeni zaiona dela. Beraz, filosofia politikoa gehienbat gobernarien inguruan badabil eta geografia ere gobernuaren premien inguruan biratzen badu, azken horrek nolabaiteko nagusitasuna izango du horri dagokionez. Baina nagusitasun horrek proiekzio praktikoa du.

»

Europan Erdi Aroa izenez ezagutzen den horretan, diziplinaren garapen esanguratsua egon zen, kartografia, berez, diziplina teknikoa dela kontuan hartzen bada. Hala ere, ez da ahaztu behar Europako geografia gaur egun Geomatika modernoaren oinarri den kartografiarekin lotuta egon zela, haren bidez ulertzen baita diziplinak XVIII. mendean zer esan nahi zuen haientzat. Izan ere, Europaren Amerika eta Afrikako kolonizazio-prozesuen berezko eskakizunak zirela eta, garaiko Kartografia eta Geografia ia diziplina bera ziren. Hala ere, arabiar munduan, historia ez da berdina garai hartan; Al-Idrisik eta Ibn Jaldunek ezagutza geografiko greko-erromatarra bereganatu eta sakondu zuten munduaren ikuspegi bat sendotuz eta Erdi Aro izenez ezagutzen denaren estandarrekin bat ez datorrena, baizik eta hori ekoizteko eta adierazteko modu propioa izan zutena. Txinatarrek ere ezagutza geografikoa garatu zuten beren lurraldearen barruan, eta, horri esker, haren kontrol zorrotza izan zuten.

Zentzu oso zabalean, pentsamendu geografiko arabiarra, kristaua eta txinatarra pentsamendu deterministan oinarritzen zirela esan daiteke^[9], natura aztertzeko joera sendoarekin, salbu eta mundu arabiarrean ez zegoela gizartearen eta naturaren arteko bereizketa zorrotzik. Gainera, bat zetozen giza jarduerak egiten ziren lurraldearen azterketa naturaren zikloek aintzat hartzen zutenarekiko batasun gisa hartzearekin. Pentsamendu hori oso determinatuta zegoen bere egileen sinesmen eta ideia teologikoengatik; adibidez, garai hartako kulturek ezagutzen zuten munduaren (Europa, Asia eta Afrikako iparraldea) lurraren azaleraren irudikapenak zeuden forma zirkularrean. Erdi Aroko Europak ez zituen garapenak ezagutu, kalkulu zehatzenetan sakonduz baino; Cosmas Indicopleustes izan zen erdi aroko geografo esanguratsu bakanetakoa —nahiz eta nabarmentzekoa den Erdi Aroko garapen oso goiztiarra izan zela, VI. mendean—, Ptolomeoren ideia geozentrikoa bermatu arren. Ideia hori ez zen aldatuko Europan gertatutako iraultza zientifikoa izenez ezagututako iritsi arte: Nikolas Kopernikoren teoria heliozentrikoarekin, Lurraren errotazioaren fenomenoarekin eta Galileo Galileiren Lurraren forma esferikoaren ideiarekin hasiko litzatekeena eta Isaac Newtonen grabitazio unibertsalaren legea izenez ezagutzen denarekin koroatua, zeina fisika modernoaren jaiotzaren eta natura aztertzen duten zientzien matematizazioaren unea izan baitzen. Eta hori ez zatekeen posible izango Ameriketako konkista, Afrikako esklaboen trafikoa eta ondorengo Ozeaniako konkistarik gabe. Amerikako Espainiaren kolonizazio prozesu horiek eragin sakona izan zuten geografian, eta horrek, bere aldetik, aldaketa sakonak eragin zituen, garai hartan, munduko europar esploraziorako, gehien erabili zen ezagutzetako bat izan baitzen. Garai hartan, diziplinari buruz zegoen ideia maisuki azaldu zuen Johannes Vermeerrek bere Geografoa pinturan; gainera, konkista prozesu horiengatik berengatik, diziplinaren ikuspegia nagusi bihurtuko zen XX. mendearen hasiera arte.

XV. mendea erabateko aldaketa izan zen ezagutza geografikoak garatzeko baldintzetan. Ezagutza klasikoak berreskuratu, eta, gainera, lurralde eta herri berriak ezagutu ziren. Oso egile ezberdinek parte hartzen dute lurralde berri horien deskribapen-lanean. Jarraitzen den eredua Estrabonek emandakoa da, bere Geographika lana aurkitu eta berrargitaratu egiten baita. Aldi berean, munduaren irudi kartografikoa ere aldatu behar izan zen. Juan de la Cosa, bere mapan, Karibeko eremuan ezagutzen diren lurralde amerikarrak jasotzen dituen lehena (1500) da. Gainera, Ptolomeoren obra zuzendu eta handitu egin zen, eta, ondoren, Mercatorren Atlasak (1595) gainditu egin zuen. Atlasak irtenbide berriak aurkitu zituen Lurraren azalera esferikoa azalera lau batean proiektatzeko arazoari aurre egiteko.

XVII. mendean, geografiak leku nabarmena izan zuen zientzia modernoaren oinarriak ezarri zituen iraultza zientifikoan. Geografia, Lurraren deskribapen eta irudikapen kartografikoaz arduratzen zen zientzia gisa, matematikaren parte zen. Zientzia matematiko mistoa zen, astronomia edo optika bezala. 1650ean argitaratutako B. Varenioren Lurraren propietateak azaltzen dituen Geografia Orokorrak oso ondo irudikatzen du ikuskera hori. Varenioren arabera, geografia «Lurraren eta bere zatien propietateak azaltzen dituen zientzia matematiko mistoa» da. Vareniok geografia, alabaina, orokorrean eta berezian banatzen zuen: lehena Lurra gorputz fisiko eta zerutiar gisa eta bigarrena eskualde bakoitzaren eraketa aztertuz. Eskualde bakoitzean, Vareniok hiru propietate mota hartzen zituen kontuan: zerutiarrak (tokiaren distantzia ekuatoretik eta polotik, izarren mugimenduaren inklinazioa zerumugaren gainean tokian, egunik luzeenaren eta laburrenaren iraupena), lurtarrak (mugak, mendiak, urak, oihanak eta basamortuak, animaliak) eta gizakiak (eskualdeko lanak eta teknikak, ohiturak, adierazteko moduak, hiriak...).

XVIII. mendean Lurreko zientzia espezializatuen garapena gertatu zen, eta horrek, zientzia orokor gisa, edukia galtzea ekarri zion geografiari. Geologiak, botanikak eta kimikak lehenago geografia orokorraren xede ziren arazoak aztertu zituzten. Aldi berean, zeregin kartografikoen konplexutasuna handitzearen ondorioz, korporazio profesional espezializatuak sortu ziren, eta geodesia eta kartografia ere diziplina independente gisa eratu ziren. Geografia, azken batean, pixkanaka, diziplina matematikoetatik aldentzen da, eta geografoa herrialde eta erregioen zeregin korografikoekin edo deskribapenekin identifikatzen da.

Hala ere, azpimarratzekoa da XIX. mendean diziplina hori estatuen garapenaren funtsezko zati gisa finkatu zela Europako unibertsitate askotan instituzionalizatzea lortuz eta, XX. mendearen amaierara arte ere, edozein herritarren oinarrizko hezkuntzarako diziplinarik garrantzitsuenetako bat bezala aitortua izan zelarik. Horren arrazoia da muga, herrialde edo nazionalitate gisako ideiak eraikitzeko izango lukeen papera. Garai hartako geografo ezagunenak izan ziren: Bernhardus Varenius, geografia modernoaren aurrekari garrantzitsuenetako bat izango zena; Mikhail Lomonosov, edo, batzuentzat, Alexander von Humboldt, naturalista eta bere garaiko geografiaren kritikaria; baita Karl Ritter pedagogoa ere. XIX. mendeko geografo garrantzitsuenetako batzuk hauek izan ziren: Friedrich Ratzel, Alemania naziaren ideietan izango zuen eraginagatik ezagunagoa dena; Élisée Reclus, giza-geografiaren arloa landu zuena; William Morris Davis, geomorfologiaren aitzindarietako bat; Vasili Dokutxaev edafologoa; Alfred Russel Wallace, eboluzioaren teorien aitzindarietako bat; Wladimir Peter Köppen klimatologoa; Halford John Mackinder, Karl Haushofer eta Paul Vidal de La Blache, militar estrategiko nabarmena eta Federalismoaren aitzindarietako bat izango zena eta nazioen lurraldeetako barne-azpibanaketaren eraikuntzan eragina izango zuena.

Bestalde, XX. mendearen erdialdean, oraindik ere eztabaidan dagoen haustura sakona gertatu zen XIX. mendeko geografiarekin, zeren Immanuel Kanten hitzetan bira kopernikar bat dei zitekeena gertatu baita^[10], subjektuak (gizartea edo gizabanakoa) munduaren ulermenerako duen garrantzia nabarmenduz objektua (natura edo gizabanakoa) kontuan hartuta. Bertan, gizarteak prozesu hori zuzentzen duela aitortzen da, enpirikoki, eta hori gizarteak naturarekin duen harremanetik eta natura giza helburuetarako eraldaketatik abiatuta bakarrik pentsa daiteke. Perspektiba aldaketa horrek Gizarte Zientzien biraketa espaziala izenez ezagutzen denaren oinarria ekarri du, batez ere izen geografikoen azterketaren garapenean (orientalismoaren kritiketatik eratorritako ikerketa kulturalek planteatua); geografia kritikoan (mundu hispanoarentzat) edo erradikalean (mundu anglosaxoian), edo geografia postmodernoetan oinarrituz. Gainera, geografiak lotura sendoak ditu gaur egun antzeko diziplinekin, hala nola soziologiarekin, ekonomiarekin edo historiarekin. XX. mendeko geografoen artean, honako hauek nabarmentzen dira: David Harvey, Neil Smith, Milton Santos, Yves Lacoste, Horacio Capel, Richard Hartshorne, Ellen Churchill Semple, Doreen Massey Walter Christaller, Torsten Hägerstrand, Carl Sauer, Peter Hall, Philippe Pinchemel, Brian Joe Lobley Berry, Yi-Fu Tuan edo Maria Dolors García Ramón, guztiak posizio eta jarrera oso ezberdinekin.

XXI. mendearen hasieran, geografiaren egungo egoera anbibalentea da. Alde batetik, agerikoa dirudi Geografia diziplina akademiko gisa ikusteak behera egin duela herri mailan. Aldaketa horiek eragina dute diziplinari buruz dugun ikusmoldean. Diziplina ulertzeko modu garaikidean, giza askatasuna da (Idealismo alemaniarraren eragin handia duena). Gaur egun, eztabaida sakona bizi da diziplinan geografia deskriptiboa defendatzen duten eskualde-geografia kuantitatiboen defendatzaileen eta geografia erradikalen, humanistikoen eta post-modernoen defendatzaileen artean, kapitalismoaren krisiak eta, bereziki, mundu mailako gobernu sozialisten gainbeherak agerian utzitako gertakarien aurrean diziplina kritikoagoa eskatzen baitute. Hainbat hezkuntza-erakundek lurraren zientzietatik edo gizarte zientzietatik hurbilago dagoen geografia baten munduan bizi duten desplazamenduak diziplinan aldaketa sistematiko geldoa baina progresiboa erakusten du.

XX. mendeko 50eko hamarkadatik aurrera, eztabaida bizia sortu zen diziplinan, Bigarren Mundu Gerrako gertaera katastrofikoen ondorioz. Bertan, geografiaren papera zalantzan jarri zen, tradizioz Estatuaren interesetara makurtuta egon baitzen hasieratik, Estrabonen kontsignan zentratu baitzen bere ezagutza helburu horretara bideratuta zegoelako.

Geografiaren planteamendu teorikoen jatorriari eta zentzuei buruzko azterketa da.

Geografiak, bere azterketan gizarte zientziak barne hartzen dituenez, jarrera teorikoak eta kokapenak partekatzen ditu beste diziplina batzuekin, hala nola soziologiarekin, historiarekin edo ekonomiarekin. Posizionamendu horiek espazio geografikoaren osagai fisikoak eta biologikoak aztertzeko egiten diren analisiekin gurutzatzen dira natur zientzietan, eta horiek kritikoki aztertzen dira jarrera desberdinen bidez.

Geografia feminista edo generoaren geografia giza geografiaren korrontea da, feminismoak eremu geografiko, gizatiar eta sozialaren azterketari egindako teorietan metodoetan eta kritiketan kokatzen dena^[11].

Halaber, prozesu sozioekonomiko, politiko eta ingurumenekoek, bizi garen lekuak ez ezik, bertan bizi diren gizonen eta emakumeen arteko harreman sozialak sortzeko, erreproduzitzeko eta eraldatzeko moduak aztertzeaz arduratzen da, eta, aldi berean, genero-harremanek prozesu horietan eta espazioan eta ingurunean dituzten adierazpenetan duten eragina aztertzeaz ere arduratzen da.

Deskolonizazioa Asia eta Afrikako koloniek zein protektoratuek lortutako metropoliarekiko menpekotasunaren galera-prozesua da. Lehenengo fruituak Bigarren Mundu Gerraren ondoren (India eta Pakistan, 1947an) eskuratu baziren ere, kolonialismoaren kontrako mugimendua zaharragoa da, Indiako Batzar Nazionala 1885ean sortu zen eta.

Independentziarekin, beste estatu batekin bat eginda edo asoziazio askeko estatusa adostuta erdiesten da deskolonizazioa. Nazio Batuen Erakundeak dio autodeterminazioa baino beste printzipiorik ez dagoela deskolonizazio prozesuan. Helburua lortzeko, negoziazio baketsuak edo borroka armatua izan dira bitarteko nagusiak.

Geografia marxista geografia kritikoko hari bat da, giza geografiaren harreman espazialak aztertzeko marxismoaren teoriak eta filosofia erabiltzen dituena. Geografia marxistan, geografiak tradizioz aztertu dituen erlazioak –ingurune naturala eta harreman espazialak– produkzio materialaren emaitza gisa berrikusten dira. Erlazio geografikoak ulertzeko egitura soziala ere aztertu behar da ikuspuntu horretatik. Geografia marxista gizartearen oinarrizko egitura aldatzen saiatzen da.

Azpigarapena da aberastasun, zerbitzu edo ekoizpen-gaitasun kopuru jakin bat ez duen egoera. Baina ez dago adostasunik kopuru horiek neurtzeko moduari buruz, hainbat zerrenda eta irizpide egin baitira; beraz, termino eztabaidagarria da, ez baitago adostasun nahikorik.

Azpigarapenaren ideiak XIX. mendeko eta XX. mendearen hasierako ekonomialari alemaniarrengan du jatorria, Adam Smithen ideia eztabaidatzen baitzuten, zeinaren arabera eskualde, lanbide eta herri guztiek antzeko erritmoan egin baitzezaketen aurrera ekonomikoki.

Terminoaren definizioa alde batera utzita, azpigarapena mundu-mailako arazo bat da, eta hainbat faktore egotzi zaizkio arazo horri; baina ez dago adostasunik faktore horiek eragina duten ala ez (kasu batzuetan argudio arrazistak erabiliz) edota generikotzat edo espezifikotzat har daitezkeen, hala nola erlijioa, beste nazio batzuek sortu dituzten (kolonialismoen kasuan) edo, aitzitik, azpigaratutako populazioen berezko zerbait izango liratekeen, besteen erruduntasuna, esaterako.

Ekonomiako lehen sektorea —edo, besterik gabe, lehen sektorea— natura baliabideak zuzenean erabiltzen dituen ekonomia sektorea da. Hor, arrantza, nekazaritza, meatzaritza, abeltzaintza, basogintza eta abar sartuta daude.

Herrialde azpigaratuetan, % 80k lan egiten du lehen sektorean, gehienek Saharaz hegoaldeko Afrikan; laborantza teknika tradizionalak erabiltzen direnez, produktibitatea txikia da; BPGaren % 50 baino txikiagoa, eta hori, nolabait, kolonialismo mota berri baten adierazle izan daiteke.

Greziar garai klasikoko geografia helburu bakarreko diziplina zen: lurrazalaren deskribapena eta azterketa. Bidaiarien kontakizunez elikatzen zen nabigazioari eta esplorazioari esker, ekumeneari buruz (garai hartan ezagutzen zen munduari buruz) gutxi gorabeherako ideia bat baitzuten, eta istripu naturalen eta lurrazalean zeuden herrien kokapena deskribatzeaz eta katalogatzeaz edo zerrendatzeaz arduratzen zen. Baina, garaiak aurrera, jakinduria geografikoak geografia zientziaren lehen dikotomia handia osatzen duten bi adarretan banatzea ekarri zuen, Juan Vila Valentík dioen bezala^[12]. Bi adar horiek Geografia orokorra eta Geografia berezia dira. Azken horri, garai desberdinetan, geografia korologikoa ere deitu izan zaio, hau da, lekuen geografia eta lurralde-geografia, azken termino hori izanik azkenean nagusitu zena, eta biak ere zientzia horren azterketaren helburu bikoitzak barnean hartzen dituzte. Vila Valentíren planteamenduekin jarraituz, bi adar horiek banaketa berriei bide eman zieten, geografia orokorrarekin gertatzen den moduan. Horren azterketa-eremuak dikotomia berri bat sortu zuen: Geografia fisikoa eta Giza geografia.

Horrela, XIX. mendean gizartearen eta naturaren arteko harremana ikusteko moduek ikuspegi bereizi eta espezializatua eskatzen zutenetik abiatuta^[13], geografia bi adar handitan banatzen zen: Geografia orokorra eta Herrialde geografia. Garrantzitsua da aipatzea funtsezkoa dela hori mahai gainean jartzea, diziplinara hurbiltzeko modu nagusietako bat baita oraindik, Estatuaren jakintza delako Yves Lacostek La Géographie ça sert d'abord à faire la guerre lanean nabarmentzen duen moduan^[14]. Mundu osoko erakunde nazional guztiek erabiltzen dute, nahiz eta zirkulu akademiko espezializatuetan zaharkitua dagoela onartu. Banaketa klasikoan, geografia orokorra analitikotzat jotzen zen, gertaera fisikoak eta giza gertaerak banaka aztertzen baitzituen, eta herrialde geografia, berriz, sintetikotzat hartzen zen lurralde-sistema partikularrez arduratuz, fisikoa eta gizatiarra bereizi gabe. Hala ere, bi adarren arteko artikulazioa geografiaren barruko eztabaida-gaia izan da tradizionalki, eta, XX. mendearen bigarren erdian izandako eztabaidekin, modu dramatikoan aldatu zen.

Lurralde geografia Lurreko tamaina askotako eskualdeak ikertzen dituen geografiaren atala da, eskualde edo lurralde jakin bat aztertzen duena, bertako osagaiak, ezaugarriak, etab.^[15]. Bere erabilera edo izaera zenbait geografok kritikatua izan da^[16].

Lurrazalean diren osagai guztien arteko harremanak aztertzen dituena. Bi adar ditu geografia orokorrak: geografia fisikoa eta giza geografia. Lehenak izadiaren gertaerak aztertzen ditu; horren atalak dira geomorfologia, klimatologia, lurreko hidrografia eta itsasoaren azterketa. Giza geografiak giza taldeen banaketa eta horiek lurrazalarekin, espazioarekin, dituzten harremanak aztertzen ditu.

Geografia fisikoa fenomeno naturalak aztertzen dituzten atalak (geomorfologia, hidrologia, klimatologia, edafologia, etab.) biltzen dituen geografiaren atala da^[17], hau da, Lurraren zientziez arduratzen dena. Hona hemen barruan dituen kategoriak:

Biogeografia	Klimatologia & Paleoklimatologia	Kostaldeko geografia	Ingurumen-geografia
Geodesia	Geomorfologia	Glazialogia	Hidrologia & Hidrografia
Ikuspegi-ekologia	Ozeanografia	Edafologia	Paleogeografia

Giza geografia giza populazioa (kokapena, bilakaera demografiko eta espaziala, eta abar) aztertzen dituen atala da (zentzu zabalean, geografia ekonomikoa, historikoa, politikoa, etab. ere hartzen ditu bere baitan)^[17]. Hau da, barnean geografiaren alde politiko, kultural, sozial eta ekonomikoak ditu. Hona hemen barruan dituen kategoriak:

Geografia kulturala	Garapen-geografia	Geografia ekonomikoa	Osasun-geografia
Geografia historikoa	Geografia politikoa & Geopolitika	Demografia	Geografia erlijiosoa
Giza geografia	Garraio-geografia	Geografia turistikoa	Hiri-geografia

Lurzoruak aztertzen ditu.

Lurrazalak antzina zuen itxura eta horren bilakaera aztertzen duena. Besteak beste, geografia kartografiarekin uztartua dago, kartografia baita geografiaren adierazpidea.

Ingurumen-geografia gizaki eta naturaren arteko harremanen alde espazialak aztertzen duen zientzia da. Giza geografia eta geografia fisikoaren artean dago.

Geomatika espazioarekin lotutako edo datu geografikoak bildu, prozesatu eta sailkatzen dituen zientzia da. Horretarako kartografia, geografia-informazioko sistema, teledetekzioa edo GPS erabiltzen ditu^[18].

Sinopsi-zientzia honetan harreman espazialak funtsezkoak direnez, mapak tresna nagusi bilakatu ziren. Hala ere kartografia klasikoa egun modernizatu eta geografia-informazioko sistema erabiltzen du.

Bere ikerketetan, geografoek lau ikuspuntu ezberdinak erabiltzen dituzte:

• Sistematikoa.
• Eskualdekoa.
• Deskriptiboa.
• Analitikoa.

• Eratostenes (K.a. 276-194)
• Klaudio Ptolomeo (90–168)
• Al Idrisi (arabieraz: أبو عبد الله محمد الإدريسي‎; latinez: Dreses) (1100-1165/66)
• Gerardus Mercator (1512-1594)
• Alexander von Humboldt (1769-1859)
• Carl Ritter (1779-1859)
• Arnold Henry Guyot (1807-1884)
• William Morris Davis (1850-1934)
• Paul Vidal de la Blache (1845-1918)
• Sir Halford John Mackinder (1861-1947)
• Carl O. Sauer (1889-1975)
• Walter Christaller (1893-1969)
• Yi-Fu Tuan (txineraz: 段義孚) (1930-)
• David Harvey (1935-)
• Edward Soja (1941-)
• Michael Frank Goodchild (1944-)

• Société de Géographie (1821ean sortua^[19])
• Royal Geographical Society (1830ean sortua^[20])
• Errusiako Elkarte Geografikoa (Русское географическое общество) (1845ean sortua^[21])
• American Geographical Society (1851an sortua^[22])
• National Geographic Society (1888an sortua^[23])

• Lurra
• Lurraldearen antolakuntza
• Geografoa
• Mapa