Fablo

Fablo estas rakonto, plejofte versa, en kiu agas kaj parolas bestoj aŭ objektoj, kaj per kiu oni prezentas moralinstruon, ordinare formulitan komence aŭ fine. La fabloj estas unu el la plej malnovaj literaturaj ĝenroj. Iliajn ŝpurojn ni trovas jam en la Gilgameŝa epopeo aŭ ekzemple en la Biblio (Juĝistoj 9,7 - 16).

Konataj fablistoj estas: Ezopo, Fedro (fablisto), Johano de La Fonteno kaj Ivan Krilov

En Esperanto aperis interalie jenaj kolektoj de fabloj:

• 111 fabloj/ 1979. I.A. Krilov. Trad.: S. Rublov.
• Fabloj/ 1985. Gotthold Ephraim Lessing. Trad. Reinhard Haupenthal.
• Cent ĉinaj fabloj / 1999. Komp. GAO Jingmin. Trad. YU Tao ; WANG Lihua

Jen ekzemplo de Kálmán Kalocsay el Ezopa saĝo :

La vulpo kaj la vinbero

Allogis la vinbero, sed estis iom alte.
La vulp' klopodis longe, por ĝin atingi salte,
sed ne sukcesis, lacis, rigardis ĝin, avida
finfine ŝultrotiris, dirante: "Eh, acida!"

• Fabelo

Ekzistas proverbo pri fablo en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof^[1]:

• 	„ Malsatulon la fabloj ne nutros. ”