Peking

Opština Peking 北京市 Běijīng Shì
Pagoda „Hram neba“ u Pekingu
Položaj opštine Peking na mapi Kine 39°54′20″N, 116°23′29″E
Država	Kina
Administrativna podela	Grad Peking
Osnovan	473. pne.
Površina opštine	16,801.25 km²
Nadmorska visina	43,5 m
Stanovništvo (2007)  - opština  - gustina  - grad	17.430.000 1.037,4/km² 8.495.000
Poštanski kod	100000 - 102600
Pozivni broj	+86/10
Internet stranica grada: www.beijing.gov.cn (na kineskom) i www.ebeijing.gov.cn Arhivirano 2010-08-13 na Wayback Machine-u (na engleskom)

Peking^[1] (na kineskom: 北京, Běijīng - severna prestonica) je glavni grad Narodne Republike Kine (NRK).

Peking je sa 14,5 miliona stanovnika drugi najveći grad u Kini posle Šangaja.^[2] Peking je jedna od četiri gradske oblasti koje su pod direktnom kontrolom Centralne vlade. Veliki je saobraćajni centar sa mnoštvom pruga, puteva i autoputeva koji ulaze i izlaze iz njega u svim pravcima. Peking je takođe i politički, kulturni i obrazovni centar NRK, dok su Šangaj i Hong Kong značajniji ekonomski centri od Pekinga.^[3] Peking će biti domaćin Letnjih olimpijskih igara 2008.

Najraniji ostaci ljudskog stanovanja u Pekingu su nađeni u pećinama Brda zmajeve kosti kod mesta Džoukoudijen u distriktu Fangšan, u kojima je živeo pekinški čovek. Fosili homo erektusa iz ove pećine potiču iz vremena od pre 230-250.000 godina. Na lokalitetu je otkopano stotine hiljada artefakata od kamena, većinom sitno oruđe raznih oblika. Karakteristične su grube alatke većeg obima za bacanje i sečenje (rani period). Tokom poznog doba koriste se mikroliti, a česta su kamena šila. Sinantropusi su živeli uglavnom sakupljačkim načinom života, ali su se bavili i lovom. Arheološko nalazište na kome je otkriven pekinški čovek je od 1987. na listi Svetske kulturne baštine.

Paleolitski homo sapiens je takođe živeo ovde pre oko 27.000 godina^[4]. U blizini Pekinga su do pre 1000. godina pre nove ere postojali gradovi, kao i glavni grad države Jan, jedne od zaraženih strana u Periodu zaraćenih država, Ji je osnovan na mestu današnjeg Pekinga.^[5]

Nakon pada države Jan, potonje dinastije Ćin, Han i Jin su postavili lokalne prefekture u ovoj oblasti.^[5] Za vreme dinastije Tang, Peking je postao štab fanjaškog jiedušija, vojnog upravitelja sadašnje severne hebejske oblasti. An Lušan je odavde poveo ustanak An Ši 775. godine

Godine 936. kasna dinastija Jin (936-947) iz severne Kine je ustupila svoje severne teritorije, uključujući današnji Peking, narodu Kitan. Godine 938. dinastija Lijao je osnovala novu prestonicu Nanking (Južna prestonica). Jurčenska dinastija Jin je zauzela teritoriju dinastije Lijao i 1153. prenela svoju prestonicu u Nanking i promenila mu ime u Džungdu.^[5] Džungdu se nalazio u području oko današnjeg Tijeningsi, malo jugozapadno od današnjeg Pekinga. Neki od najstarijih ostataka koji dana postoje u Pekingu, uključujući džamiju Nijuđije i hram Tijening, potiču iz vremena dinastije Lijao.

Mongoli su spalili Džungdu do temelja 1215. i ponovo ga izgradili godine 1267. severno od prestonice Jina.^[6] U pripremama za osvajanje cele Kine, osnivač dinastije Juan Kublaj Kan je podigao grad Kanbalik i učinio ga svojom prestonicom. Izgradnja grada je završena 1293.^[5] Kanova odluka je umnogome poboljšala status grada koji se nalazio na severnim granicama Kine. Kanbalik se nalazio severno od centra današnjeg Pekinga. Centar mu se nalazio na mestu gde je sada severni deo 2. kružnog puta, a prostirao se na sever do između 3. i 4. kružnog puta.

Nakon pada dinastije Juan 1368, grad je obnovila dinastija Ming i osnovala prefekturu Šuntijen u oblasti oko grada. Godine 1403. treći car iz dinastije Ming Jugnle je premestio prestonicu Minga iz Nankinga u Peking. Tokom dinastije Ming, Peking je dobio današnji oblik, a zidine iz vremena Minga su služile kao gradske zidine Pekinga sve do modernih vremena, kada su porušene, a 2. kružni put je sagrađan na njihovom mestu.

Veruje se da je Peking bio najveći grad na svetu od 1425. do 1650. i od 1710. do 1825. Danas je on 17. po redu najvećih svetskih gradova.^[7]

Zabranjeni grad je sagrađen uskoro nakon toga (1406-1420), a pratio ga je Hram neba (1420) i brojni drugi graditeljski projekti. Tjenamen, koji je postao državni simbol Narodne Republike Kine i nalazi se na njenom grbu, je dva puta spaljen za vreme dinastije Ming, a poslednja obnova je izvršena 1651.

Nakon što su Manču zbacili dinastiju Ming i uspostavili dinastiju Ćing, Peking je ostao prestonica Kine tokom vladavine dinastije Ćing. Kao i tokom prethodnih dinastija, Peking je nosio i ime Đingši, što je imalo isto značenje kao i Manču izraz G'mun H'cen. Peking su tokom Boskerskog ustanka 1900. opsele i zauzele strane armije.

Sinhajska revolucija iz 1911, čiji je cilj bio da se dinastija Ćing zameni republikom, je u početku nameravala da uspostavi svoj glavni grad u Nankingu. Nakon što je visoki zvaničnik Ćinga Juan Šikaj primorao na abdikaciju poslednjeg cara iz dinastije Ćing i osigurao uspeh revolucije, revolucionari u Nankingu su prihvatili da Juan bude predsednik nove Republike Kine, a da glavni grad ostane Peking.

Juan je postepeno konsolidovao vlast, što je kulminiralo njegovim prolašenjem Kineskog carstva krajem 1915. sa njim kao carem. Ovaj potez je bio vrlo nepopularan, a sam Juan je umrlo manje od godinu dana kasnije. U Pekingu je 1919. počeo Pokret 4. maja usmeren protiv feudalizma i imperijalizma. Kina je nakon Juanove smrti potpala pod kontrolu regionalnih komandanata, a najjače frakcije su vodile česte ratove (Džilsko-anhujski rat, Prvi džilsko-fengtijenski rat i Drugi džilsko-fengtijenski rat) da bi preuzeli vlast nad Pekingom.

Nakon uspeha Kuomintangove Severne ekspedicije koja je primirila komadante na severu, Nanking je zvanično proglašen prestonicom Republike Kine 1928, a Peking je preimenovan u Pejping 28. juna 1928.^[8], što znači „severni mir“.^[3]

Tokom Drugog kinesko-japanskog rata, Japanci su osvojili Pejping 29. jula 1937.^[3] Tokom okupacije, gradu je vraćeno staro ime Peking i postao je sedište Privremene Vlade Republike Kine, marionetske države koja je upravljalo kineskim delom severne Kine pod okupacijom Japana. Kasnije je ta vlada spojena sa većom vlada vladom Vang Jingveja, čije je sedište bilo u Nankingu. Carska japanska armija je u gradu osnovala centar za bakteriološko istraživanje jedinica 1855, u kom su japanski doktori proizvodili i testirali biološko i hemijsko oružje nad ljudima.

Nakon predaje Japana u Drugom svetskom ratu, Pekingu je 15. avgusta 1945. opet promenjeno ime u Pejping.

Na dan 31. januara 1949, tokom Kineskog građanskog rata, komunističke snage su ušle u Peking bez borbe. Komunistička partija Kine na čelu sa Mao Cedungom je 1. oktobra 1949. na Tjenamenu objavila stvaranje Narodne Republike Kine. Samo nekoliko dana ranije, Narodna politička konsultativna konferencija Kine je odlučila da će Pejping biti glavni grad nove države i da će mu ime biti promenjeno nazad u Peking.

U vreme osnivanja Narodne Republike, gradska oblast Pekinga se sastojala samo od njenog gradskog područka i okolnih predgrađa. Urbani deo je podeljen u nekoliko malih distrikta unutar onoga što je danas poznato kao 2. kružni put. Od tada je nekoliko okolnih okruga je uključeno u optšinu, proširivši površinu pekinške oblasti nekoliko puta. Gradske zidine Pekinga su porušene između 1965. i 1969, tokom Kulturne revolucije, da bi se oslobodio prostor za izgradnju 2. kružnog puta.

Nakon ekonomskih reformi Deng Sjaopinga, urbano područje Pekinga se mnogo proširilo. Nekada se nalazilo u granicama 2. i 3. kružnog puta, a danas izlazi iz granica 5. i 6 kružnog puta, uz mnoga poljoprivredna područja pretvorena u stambene ili poslovne kvartove. Nova poslovna zona se razvija u oblasti Guomao, Vangfuđing i Sjidan su se preobrazili u trgovačke kvartove, dok je Džungancun postao centar elektronske industrije u Kini.

Tokom poslednjih godina, širenje Pekinga je takođe donelo na videlo neke probleme urbanizacije, kao što je gust sabraćaj, loš kvalitet vazduha, gubitak istorijskih delova grada i značajan priliv migranata iz siromašnijih delova države, posebno iz seoskih krajeva. Početkom 2005. vlada Kine je odobrila plan da se konačno zaustavi nekontrolisani razvoj Pekinga u svim smerovima. Razvoj glavnog grada Kine će se sada odvijati u dva polukružna pojasa izvan centra grada (na zapad i istok), umesto u koncentričnim krugovima.

Peking se nalazi u severnom vrhu približno trouglaste Severnokineske nizija, koja se otvara na jug i istok od grada. Planine na severu, severozapadu i zapadu štite grad i poljoprivredne oblasti od pustinjskih stepa. Nad severozapadnim delovima gradske oblasti, posebno okrugom Jenćing i distriktom Huaižou, dominiraju Đindu planine, dok zapadne granice oblasti uokviruju Sjišan planine. Veliki kineski zid, koji se prostire duž severnih delova gradske oblasti Pekinga, se koristio ovon neravnom topografijom da odbrani Kinu od nomadskih upada iz stepa. Vrh Dongling u vencu Sjišan i na granici sa Hebejskom oblašću je najveći vrh gradske oblasti Pekinga, sa visinom od 2303 m. Glavne reke koju protiče kroz pekinpku oblast su Jungding i Čaobai, deo sistema reke Haj, koje teku na jug. Peking je takođe sverni terminal Velikog kineskog kanala, koji je iskopan kroz Severnokinesku ravnicu do Hangdžoa. Rezervoar Mijin, izgrađen na gornjim rukavcima reke Čaobai je najveći pekinški rezervoar i od krucijalne je važnosti za snabdevanje vodom grada.

Urbani deo Pekinga se nalazi u centralnom delu gradske oblasti i zauzima mali, a li sve više rastući deo gradske oblasti. Urbani deo Pekinga se širi izvan granica koncentričnih kružnih puteva, od kojih je najudaljeniji od centra 6. kružni put, koji prolazi kroz nekoliko prigradskih naselja. Kapija i trg Tjenamen se nalaze južno od Zabranjenog grada, bivše rezidencije kineskih careva. Zapadno od Tjenamena je Džungnanhai, rezidencija najviših političara Narodne Republike Kine. Kroz centar Pekinga, pravcem istok-zapad je Avenija Čang'an, jedna od glavnih ulica u Pekingu.

Klima u Pekingu je monsunska vlažna kontinentalna klima, koju odlikuju topla i vlažna leta usled istočnoazijskih monsuna i uglavnom hladne, vetrovite i suve zime zbog uticaja sibirskog anticiklona. Prosečna temperatura u januaru je od -7 do -4 °C, dok je temperatura u julu 25 do 26 °C. Najviša ikad zabeležena temepratura je 42 °C, a najniža -27 °C.^[9] Godišnja količina padavina je preko 600 mm, od kojih 75% padne leti.^[10]

Mesec	Jan	Feb	Mart	Apr	Maj	Jun	Jul	Avg	Sep	Okt	Nov	Dec
Prosečne visoke temperature (°C)	1	3	11	19	25	29	30	29	25	18	6	2
Prosečne niske temperature (°C)	-8	-5	0	8	13	18	22	20	15	8	0	-5
Količina padavina u cm	0	0	0	1	3	7	22	17	5	1	1	0
Izvor: Weatherbase

Nivo zagađenja vazduha u Pekingu je pet puta viši od standarda bezbednosti Svetske zdravstvene organizacije.^[11] Velika potrošnja uglja - glavnog izvora energije Kine - je rezultovalo zagađenjem. Uprkos obećanjima da će vazduh biti bolji do Olimpijskih igara, nivo zagađenja je ostao konstantan. Zato zvaničnici Pekinga planiraju da redukuju saobraćaj motornim vozilima na pola tokom Igara kako bi se poboljšao kvalitet vazduha.^[12] U februaru 2008. kineska vlada je objavila da će zatvoriti 144 benzinske pumpe u Pekingu, što je 10% svih benzinskih pumpi u gradu.^[13]

Od 2001. kada je Peking dobio pravo da organizuje Olimpijske igre, skoro 7 milijardi dolara je utrošeno da se očisti vazduh, ali je smog i dalje ostao problem grada, zbog čega se sportisti žale.^[14]

Prašina nastala erozijom pustinja u severnoj i severositočnoj Kini rezultuje sezonskim peščanim olujama koje muče grad. Pekinški ured za modifikaciju vremena ponekad veštački izaziva kišu kako bi se borili sa takvim olujama i umanjili njihove efekte.^[15] U aprilu 2002. samo jedna peščana oluja je na grad izbacila skoro 50.000 tona prašine pre nego što je krenula na Japan i Koreju.^[16]

Opštine u urbanom delu Pekinga su:

• Andingmen (mand. 安定门; Andingmen))
• Beijuen (mand. 北苑; Beiyuan)
• Vangđing (mand. 望京; Wangjing)
• Vangfuđing (mand. 王府井; Wangfujing)
• Vudaokou (mand. 五道口; Wudaokou)
• Guomao (mand. 国贸; Guomao)
• Dungdž'men (mand. 东直门; Dongzhimen)
• Jajincun (mand. 亚运村; Yayuncun)
• Sjidan (mand. 西单; Xidan)
• Fangdžiang (mand. 方庄; Fangzhuang)
• Fusjingmen (mand. 复兴门; Fuchengmen)
• Fučengmen (mand. 阜成门; Fuxingmen)
• H'pingli (mand. 和平里; Hepingli)
• Cjidžmen (mand. 西直门; Xizhimen)
• Čaojangmen (mand. 朝阳门; Chaoyangmen)
• Džunguancun (mand. 中关村; Zhongguancun)

Nekoliko imena opština se završava sa „men“ (mén, mand. 门), što znači „kapija“, pošto su ona bila lokacija kapija u bivšim Gradskim zidinama Pekinga. Druga mesta se završavaju sa „cun“ (cūn, mand. 村), što znači „selo“, pošto su ona prethodno bila sela izvan gradskih zidina.

Naselja unutar gradske oblasti Pekinga, ali izvan urbanog područja su:

• Jidžiang (mand. 亦庄; Yizhuang)
• Lijansjang (mand. 良乡; Liangxiang)
• Lijulimijao (mand. 琉璃庙; Liulimiao)
• Mijin (mand. 密云; Miyun)
• Sjaotangšan (mand. 小汤山; Xiaotangshan)
• Tungdžou (mand. 通州; Tongzhou)
• Huažou (mand. 怀柔; Huairou)
• Čangping (mand. 昌平; Changping)

Gradska oblast Pekinga se sastoji iz 18 administrativnih podjedinica, okruga kojima direktno upravlja grad. Od toga, 16 su distrikti, a 2 su okruzi. Urbana i podurbana područja grada su podeljena u 8 distrikta:^[17]

Okrug	Stanovništvo (popis iz 2000)	Površina (km²)	Gustina naseljenosti (po km²)
Distrikt Dunčeng (mand. 东城区: Dōngchéng Qū)	536.000	24,7	21.700
Distrikt Sjičeng (mand. 西城区: Xīchéng Qū)	707.000	30,0	23.567
Distrikt Čungven (mand. 崇文区: Chóngwén Qū)	346.000	15,9	21.761
Distrikt Sjuenvu (mand. 宣武区: Xuānwǔ Qū)	526.000	16,5	31.879
Distrikt Čaojang (mand. 朝阳区: Cháoyáng Qū)	2.290.000	470,8	4.864
Distrikt Haidijen (mand. 海淀区: Hǎidiàn Qū)	2.240.000	426,0	5.258
Distrikt Fengtai (mand. 丰台区: Fēngtái Qū)	1.369.000	304,2	4.500
Distrikt Šđingšan (mand. 石景山区: Shíjǐngshān Qū)	489.000	89,8	5.445
grad + unutrašnja predgrađa	8,5 miliona	1377,9	6.171

Sledećih šest distrikta obuhvataju udaljenija predgrađa i prigradska naselja:

Okrug	Stanovništvo (popis iz 2000)	Površina (km²)	Gustina naseljenosti (po km²)
Distrikt Mentougou (mand. 门头沟区: Méntóugōu Qū)	267.000	1.331,3	201
Distrikt Fangšan (mand. 房山区: Fángshān Qū) do 1986. okrug Fangšan	814.000	1.866,7	436
Distrikt Tungdžou (mand. 通州区: Tōngzhōu Qū) do 1997. okrug Tung	674.000	870,0	775
Distrikt Šunji (mand. 顺义区: Shùnyì Qū) do 1998. okrug Šunji	637.000	980,0	650
Distrikt Čangping (mand. 昌平区: Chāngpíng Qū) do 1999. okrug Čangping	615.000	1.430,0	430
Distrikt Dasjing (mand. 大兴区: Dàxīng Qū) do 2001. okrug Dasjing	672.000	1.012,0	664
spoljašnja predgrađa	3,68 miliona	7.490	491

Preostala dva distrikta i dva okruga se prostiru nad polururalnim i ruralnim oblastima:^[18]

Okrug	Stanovništvo (popis iz 2000)	Površina (km²)	Gustina naseljenosti (po km²)
Distrikt Pingu (mand. 平谷区: Pínggǔ Qū) do 2001. okrug Pingu	397.000	1.075,0	369
Distrikt Huaižou (mand. 怀柔区: Huáiróu Qū) do 2001. okrug Huaižou	296.000	2.557,3	116
Okrug Mijin (mand. 密云县: Mìyún Xiàn)	420.000	2.335,6	180
Okrug Jenćing (mand. 延庆县: Yánqìng Xiàn)	275.000	1.980,0	139
periferne oblasti	1,39 miliona	7.947,9	175

18 distrikta i okruga Pekinga je dalje podeljeno u 273 nižih administrativnih jedinica na nivou grada: 119 gradova, 5 etničkih gradova i 125 poddistrikta.

Politički sistem Pekinga ima dvostruko partijsko-upravno uređenje kao i sve upravne ustanove u Kini. Gradonačelnik Pekinga je najviši zvaničnik u Narodnoj upravi Pekinga. Kako Peking ima status gradske oblasti u okviru administrativne podele Kine, pa gradonačelnik ima isti status kao i guverner pokrajine. Međutim, u dvostrukom političkom sistemu, gradonačelnik ima manju moć od sekretara gradskog komiteta Komunističke partije Kine.

Godine 2006. BDP u Pekingu je iznosio 772,03 milijardi juana (oko 97 milijardi američkih dolara) i povećao se za 12% u odnosu na prethodnu godinu. BDP po glavi stanovnika je iznosio 49.505 juana i povećao se za 8,8% u odnosu na prethodnu godinu, a skoro duplo u odnosu na 2000. godinu. Godine 2005. primarna, sekundarna i tercijarna industrija u Pekingu su vredele redom 9,77 milijardi juana, 210,05 milijardi juana, i 461,63 milijardi juana. Godine 2006. prosečan prihod po glavi stanovnika koji žive u gradskom području je iznosio 19.978 juana, i realno se povećao za 12,9% u odnosu na prethodnu godinu. U seoskim sredinama prosečan prihod je iznosio 8.620 juana, a realan porast je iznosio 9,6%.

U Pekingu trgovina nekretninama i automobilski sektor doživljavaju pravi procvat poslednjih godina. Godine 2005. prodato je ukupno 28,032 miliona kvadratnih metara stambenog prostora čija je vrednost iznosila 175,88 milijardi juana. Ukupan broj registrovanih automobila u Pekingu je 2004. godine iznosio 2.146.000, od kojih je 1.540.000 bilo u privatnom posedu^[19].

U Pekingu je osnovana centralna poslovna četvrt (engl. central business district) koja se smatra ekonomskim centrom grada, i u kojoj se nalaze regionalna sedišta raznih kompanija, tržni centri i najmoderniji stambeni prostor. Ulice Vangfuđing (Wángfǔjǐng) i Sjidan (Xīdān) su glavni trgovački centri. Džungancun, nazvan „Kineska silicijumska dolina“ je glavni centar elektronske i računarske industrije, kao i medicinskih istraživanja^[20]. Peking je takođe poznat po tome što je centar falsifikovane robe^[21] Peking je takođe svetski lider u proizvodnji i prodaji melamina i proizvoda od melamina^[22].

Poljoprivreda je razvijena van urbanog dela grada. Glavni poljoprivredni proizvodi su pšenica i kukuruz. Povrće se takođe gaji u okolini grada.

Peking se ubrzano razvija, a to stvara brojne probleme u gradu. Npr. grad je poznat po čestim pojavama smoga. Takođe su česti projekti za štednju električne energije koje pokreće vlast. Građani i turisti se često žale na kvalitet vode za piće i na cene električne energije i gasa. Zbog problema sa smogom glavnim industrijskim zagađivačima u okolini grada naređeno je da uvedu tehnologije koje ne zagađuju životnu sredinu ili da se isele iz okoline Pekinga. Mnoge fabrike, u nemogućnosti da uvedu ekološki zadovoljavajuće standarde, se iseljavaju u druge gradove.

Prema proceni, u gradu je 2009. živelo 7.817.968 stanovnika.

Kretanje broja stanovnika

1990.	2000.	2009.
5.641.634[2]	6.892.000[2]	7.817.968[2]

Na širem području Pekinga je krajem 2007. godine živelo 17,43 miliona^[23]. Oko 12 miliona ljudi živi u samom gradu, a ostatak u selima koja se nalaze u okolini. Stalno prebivalište je imalo 12,03 miliona stanovnika, a 5,4 miliona je imalo dozvolu za boravak na 6 meseci i duže u toku godine.

Lokalne vlasti predviđaju porast broja stanovnika na 19,5 miliona u 2015. godini i 21,4 miliona do 2020. godine^[24].

Stanovništvo Pekinga po nacionalnosti, popis iz 2000.
Nacionalnost	Broj stanovnika	Procentualno
Han Kinezi	12.983.696	95,69%
Mandžurci	250.286	1,84%
Hui	235.837	1,74%
Mongoli	37.464	0,28%
Korejci	20.369	0,15%
Tuđija	8372	0,062%
Džuang	7322	0,054%
Mijao	5291	0,039%
Ujguri	3129	0,023%
Tibetanci	2920	0,022%

U popis nisu uračunati aktivni članovi Narodnooslobodilačke vojske.^[25]

Tri arhitektonska stila su preovladavajuća u urbanom Pekingu. Prvi je tradicionalna arhitektura carske Kine, koju najbolje oličavaju masivna kapija Tjenanmen („Kapija nebeskog mira“), koja je postala simbol Narodne Republike Kine, Zabranjeni grad i Hram neba. Drugi stil se ponekad naziva kinesko-sovjetski stil, a korišćen je na objektima građenim između 1950ih i 1970ih. Objekti građeni ovim stilom su jednostavnog izgleda i podsećaju na kutije. Poslednji stil je moderna arhitektura — najpoznatiji primer je poslovna oblast Pekinga.

• 
  Pekinški Taimijao
• 
  Izgled zgrada podignutih tokom 1970ih.
• 
  Vrlo moderan kontrast
• 
  Detalj tradicionalne arhitekture
• 
  Kombinovani stil - '70 i '90
• 
  Uspešna kombinacija starog i novog
• 
  Tjenanmen
• 
  Vangfuđing, glavna trgovačka ulica

Uz razvoj grada usled ekonomskih reformi, Peking je evoluirao u važan saobraćajni čvor. Grad okružuju 5 kružnih puteva, 9 brzih puteva i zaobilaznica, 11 nacionalnih auto-puteva, nekoliko železničkih pravaca i međunarodni aerodrom.

U Pekingu se nalaze dve železničke stanice: Pekinška železnička stanica (centralna stanica) i Pekinška zapadna železnička stanica. Tri preostale železničke stanice u pekinškoj oblasti: Pekinška istočna železnička stanica, Pekinška severna železnička stanica i Železnička stanica Fengtai bave se redovnim prevozom putnika. Takođe postoje i manje železničke stanice u predgrađima.

Peking je važan železnički čvor. Železničke pruge vode od Pekinga do Guangdžoua, Šangaja, Harbina, Baotoua, Tjencina, Čangdea i Ćinhuangdaoa. Direktni polasci za Kaulun (Hongkong) takođe saobraćaju iz Pekinga.

Međunarodni pravci, uključujući linije do gradova u Rusiji i Pjongjanga takođe prolaze kroz Peking. Izgradnja brze pruge Peking-Tjencin je počela 4. jula 2005. godine, a otvaranje je zakazano za avgust 2008. godine.

U Pekingu postoji devet brzih puteva (uz šest novih koji se još uvek projektuju ili grade) i 11 auto-puteva. U samom Pekingu je razvijena mreža između pet kružnih puteva.

Jedan on najvećih problema saobraćaja u Pekingu su redovne saobraćajne gužve, posebno u vreme saobraćajnih špiceva. I van saobražajnih špiceva, nekoliko puteva je zagušeno saobraćajem. Brzi putevi su nedavno produženi u teritorije unutar 3. kružnog puta, tako da vozači ne moraju da prolaze kroz raskrsnice sa semaforima.

Drugi problem je da javni prevoz nije dovoljno razvijen i da se i autobusi zaglave u saobraćajnim gužvama. Sam urbanistički plan Pekinga dodatno otežava stanje u saobraćaju.^[26]

Avenija Čang'an se prostire pravcem istok-zapad kroz centar Pekinga, pored Tjenanmena. To je glavni putni pravac, a vlasti ga često nazivaju „prvom ulicom Kine“.^[27]

Glavni članak: Međunarodni aerodrom Peking

Glavni pekinški aerodrom je Međunarodni aerodrom Peking kod Šunjija, koji se nalazi oko 20 km severoistočno od centra Pekinga. Najveći broj unutrašnjih i skoro svi međunarodni letovi poleću ili sleću na ovaj aerodrom. Aerodrom je glavni hab za Er Čajnu. Sa centrom Pekinga povezan je brzim putem i potrebno je oko 40 minuta vožnje od centra grada kada nisu gužve. U toku priprema za Olimpijske igre 2008, izgrađen je još jedan brzi put do aerodroma, kao i laki šinski sistem.

Drugi aerodromi su Lijansjang aerodrom - Peking, Nanjen aerodrom - Peking, Sjiđiao aerodrom - Peking, Šah aerodrom - Peking i Badaling aerodrom - Peking. Međutim, ovi aerodromi su uglavnom za vojne svrhe i manje su poznati u javnosti.

Pekinški metro, koji se još uvek gradi, ima pet linija (dve nadzemne i tri podzemne), a još nekoliko se gradi za potrebe olimpijskih igara. U Pekingu je 2004. godine bilo 599 autobuskih i trolejbuskih linija. Taksisti su prisutni u velikom broju, uključujući veliki broj, čak oko 30.000, neregistrovanih taksista^{[nedostaje referenca]}.

Ljudi koji su rodom iz urbanog dela Pekinga govore pekinškim dijalektom, koji pripada mandarinskoj podgrupi govornog kineskog jezika. Pekinški dijalekt je osnova za standardni mandarinski jezik, koji se koristi u Narodnoj Republici Kini, na Tajvanu i u Singapuru. Ruralne oblasti gradske oblasti Pekinga imaju svoje dijalekte, srodne onima koji se govore u pokrajini Hebej, koja okružuje gradsku oblast Pekinga.

Pekinška opera se često navodi kao najveće ostvarenje kineske kulture^{[nedostaje referenca]}. Predstave u njoj se izvode kroz kombinaciju pesme, dijaloga i kodifikovnim nizom radnji, kao što su gestovi, pokreti, borbe ili akrobacije. Većina predstava se izvodi na arhaičnom dijalektu poprilično drugačijim od modernog standardnog mandarinskog jezika i pekinškog dijalekta. Zbog ovoga su dijalozi ponekad teško razumljivi, pa moderna pozorišta često imaju elektronske titlove na kineskom i engleskom jeziku.

Sihjuen (四合院) je tradicionalni arhitektonski stil Pekinga. Sastoji se od imanja u obliku pravougaonika, a sobe okružuju centralno dvorište. Ovakvo dvorište često sadrži narove ili druge vrste drveća, kao i bašte sa zasađenim cvećem ili akvarijume. Hutunzi su ulice koje povezuju unutrašnjosti starog dela Pekinga. Oni su često uski i idu pravcem istok-zapad, tako da su dvorišta okrenuta prema severu i jugu zbog feng šuija. Širina takvih ulica varira — neke su vrlo uske, dovoljne tek da nekoliko pešaka prođe odjednom.

Nekada svuda prisutni u Pekingu, sihjueni i hutonzi sada brzo nestaju, pošto su čitave gradske četvrti porušene i zamenjene visokim zgradama. NJihovi stanovnici dobijaju stanove u novim zgradama čija je površina barem jednaka njihovim bivšim kućama. Međutim, mnogi se žale da se tradicionalni osećaj zajednice i uličnog života iz hutoga ne može zameniti. Kineska vlada je sačuvala i renovirala neke izuzetno značajne istorijske ili lepe hutonge, posebno pred Olimpijske igre. Jedan takav primer je Nanč'c.

Mandarinska kuhinja je lokalni stil kuvanja u Pekingu, a pekinška patka je njeno najpoznatije jelo. Manhan Ćijensji („Mandžu-han kineski kompletan banket“) je tradicionalna gozba koja je prvobitno bila namenjena samo etničkim mandžurskim carevima iz dinastije Ćing. I sada su oni vrlo prestižni i skupi. Restorani za pijanje čaja su takođe česta slika u Pekingu. Fuling Đijabing je tradicionalna pekinška brza hrana koja podseća na palačinke sa filom načinjenim od fu ling - pečurke slične tartufu, koji je čest sastojak tradicionalne kineske medicine.

Klozon (ili đingtailan) tehnika za obradu metala i tradicija je specijalnost pekinške kulture, i jedna od najpoštovanijih tradicionalnih zanata u Kini. Pekinške lakirane posude su čuvene po svojim šarama i slikama urezanim na svojim površinama.

Peking je sedište velikog broja koledža i univerziteta, uključujući nekoliko koji imaju međunarodni ugled. Naročito su za Kinu važne dve prestižne institucije, Pekinški Univerzitet i Ćinghua Univerzitet. S obzirom na politički i kulturni status Pekinga, u odnosu na druge gradove u Kini, u ovom je proporcionalno veća koncentrisanost obrazovnih institucija i ima ih najmanje 59. Praktikuje se i razmena studenata, pa mnogi od njih iz Japana, Koreje, Severne Amerike, Evrope, jugoistočne Azije, kao i iz drugih krajeva sveta dolaze u Peking da studiraju svake godine.
Slede institucije koje se nalaze na listi kineskog Ministarstva prosvete.

• Pekinški Univerzitet (kineski 北京大学) (osnovan 1898), naziva se i Univerzitet u Pekingu, za koji se matra da je najbolji Univezitet za humane i prirodne nauke, kao i za ekonomiju i pravo u Kini.
• Ćinghua Univerzitet (清华大学) (osnovan 1911), koji često važi za najbolji Univerzitet za primenjene nauke i inženjerstvo u Kini.
• Ženmin Univerzitet u Kini (中国人民大学) (osnovan 1937), poznat je po pravima, humanim naukama i sociologiji.
• Pekinški prirodni Univerzitet (北京师范大学) (osnovan 1902)
• Pekinški fakultet aeronautike i astronautike (Beihang Univerzitet) (北京航空航天大学) (osnovan 1952)
• Pekinški tehnološki institut (北京理工大学)
• Pekinški fakultet za strane jezike (北京外国语大学)
• Centralni fakultet za finansije i ekonomiju (中央财经大学)
• Pekinški šumarski fakultet (北京林业大学)
• Pekinški fakultet za jezike i kulturu (北京语言大学)
• Pekinški fakultet za poštu i telekomunikacije (北京邮电大学)
• Fakultet za komunikacije u Kini (中国传媒大学)
• Pekinški Đijaotung Univerzitet (北京交通大学)
• Pekinška filmska akademija (北京电影学院)
• Pekinški fakultet hemijske tehnologije (北京化工大学)
• Pekinški fakultet kineske medicine (北京中医药大学)
• Pekinški fakultet za naftu (石油大学)
• Pekinški tehnološki fakultet (北京工业大学)
• Glavni prirodni fakultet (首都师范大学)
• Centralna dramska akademija (中央戏剧学院)
• Centralna akademija lepih umetnosti (中央美术学院)
• Centralni konzervatorijum muzike (中央音乐学院)
• Centralni fakultet za narodnosti (中央民族大学)
• Kineski fakultet za agrikulturu (中国农业大学)
• Kineski konzervatorijum muzike (中国音乐学院)
• Kineski fakultet političkih nauka i prava (中国政法大学)
• Fakultet za električnu energiju severne Kine (华北电力大学)
• Fakultet za međunarodni biznis i ekonomiju (对外经济贸易大学)
• Fakultet za međunarodnu saradnju (国际关系学院)
• Fakultet za nauku i tehnologiju u Pekingu (北京科技大学)

Pekinška televizija (BTV) proširila je broj svojih kanala sa jedan na deset. Za razliku od nje, Kineska centralna televizija (CCTV), danas nema ekskluzivnih televizijskih kanala na engleskom jeziku u okviru gradske zone Pekinga.

Tri radio-stanice emituju svoj program na engleskom: „Hit FM“ na FM 88,7, „Easy FM“ koji emituje Međunarodni radio Kine (CRI) na FM 91,5, kao i „Radio 774“, novijeg datuma na AM 774.

Druge Pekinške radio stanice su:

Pekinške radio-stanice

Frekvencija/internet	Opis
Sjinven - internet	Vesti
Gudijen - internet	Klasična muzika
Đingđi - internet	Gradski menadžment
Tungsu - internet	Popularna muzika
Đijaotung - internet	Saobraćaj
Đijaosjue - internet	Školski radio
Venji - internet	Emisija o kineskoj književnosti
Vuesjuejingš‘ - internet	Emisije o kineskoj filmografiji
Tiji - internet	Sportske emisije
Sjićicungji - internet	Dramske emisije
Jinjue - internet/97.4 FM	Muzika
Jadžoulijusjing - internet	Emisije iz Azije
Šenghuo - internet	Emisije o gradskom životu Pekinga
Ćingjinjue - internet	„Sentiš“ muzika
Vaiji - internet	Strane emisije
DAB - internet	DAB - emisije
Ćingmeng - internet	Blue Network Broadcast

Veoma poznate „Pekinške večernje novosti“ („Pekinški Vanbao“) se prodaju svako poslepodne i bave se svim dešavanjima u Pekingu. Druge novine su „Pekinške novosti“ („Sjin Đing Bao“), „Pekinška zvezda dana“, „Pekinške jutarnje novosti“, „Pekinška omladina danas“ („Pekinški Ćingnijen Bao“), kao i nedeljni časopisi na engleskom jeziku „Pekinški vikend“ i „Peking danas“ (što bi bila engleska edicija „Omladine danas“). Dnevne novine „People's Daily“ i „China Daily“ na engleskom se takođe izdaju u Pekingu.

Publikacije koje su primarno namenjene stranim posetiocima i stanovništvu koje nije kinesko uključuju mesečnike na engleskom jeziku: „Grad nedeljno“, „Peking ovog meseca“, „Beijing Talk“ (priče o/u Pekingu), „To je Peking“ i „MetroZine“.

Časopis „Rolling Stone“ se bazira na kineskoj verziji uređivanja u Pekingu.

Međunarodna štampa, uključujući novine i magazine na engleskom i japanskom, dostupna je u glavnim internacionalnim hotelima i radnjama („Friendship stores“).

Peking je grad-domaćin Letnjih olimpijskih igara 2008. i Letnjih paraolimpijskih igara 2008. Peking je u prošlosti bio domaćin Azijskih igara 1990., koorganizator Azijskog kupa nacija 2004. i domaćin Azijskog prvenstva u košarci 1989.

Profesionalni klubovi iz Pekinga su:

• fudbalski klub Peking Guoan (Prva kineska fudbalska liga)
• fudbalski klub Peking Hungdeng (Kineska fudbalska asocijacija - Đija liga‎)
• fudbalski klub FK Pekinški instituti tehnologije (Kineska fudbalska asocijacija - Đija liga‎)
• košarkaški klub Peking Daksi
• ženski košarkaški klub Peking Šougang
• hojekaški klub Čajna Šarksi
• bejzbol klub Peking Tajgersi

• 
  Radnički stadion
• 
  Nacionalni plivački centar (Vodena kocka)

Peking održava pobratimske veze sa sledećim gradovima ili pokrajinama:^[28]

Tokio, Japan (14. mart 1979) NJujork, Sjedinjene Države (25. februar 1980) Beograd, Srbija (14. oktobar 1980) Lima, Peru (21. novembar 1983) Vašington, Sjedinjene Države (15. maj 1984) Madrid, Španija (16. septembar 1985) Rio de Žaneiro, Brazil (24. novembar 1986) Il de Frans, Francuska (21. jul 1987) Keln, Nemačka (14. septembar 1987) Ankara, Turska (20. jun 1990) Kairo, Egipat (28. novembar 1990) Džakarta, Indonezija (4. avgust 1992)

Islamabad, Pakistan (8. novembar 1992) Bankok, Tajland (26. maj 1993) Buenos Ajres, Argentina (13. jul 1993) Seul, Južna Koreja (23. oktobar 1993) Kijev, Ukrajina (13. decembar 1993) Berlin, Nemačka (5. april 1994) Brisel, Belgija (22. septembar 1994) Hanoj, Vijetnam (6. oktobar 1994) Amsterdam, Holandija (29. oktobar 1994) Moskva, Rusija (16. maj 1995) Pariz, Francuska (23. oktobar 1997) Rim, Italija (28. maj 1998)

Hauteng, Južna Afrika (6. decembar 1998) Bukurešt, Rumunija (21. jun 2005) Havana, Kuba (4. septembar 2005) Manila, Filipini (14. novembar 2005) London, Ujedinjeno Kraljevstvo (10. april 2006) Adis Abeba, Etiopija (17. april 2006) Velington, Novi Zeland (10. maj 2006) Helsinki, Finska (14. jul 2006) Astana, Kazahstan (16. novembar 2006) Tel Aviv, Izrael (21. novembar 2006) Santijago, Čile (7. avgust 2007) Lisabon, Portugal (22. oktobar 2007)

• Olimpijada 2008

• Beijing Government website Arhivirano 2010-08-13 na Wayback Machine-u (zh)
• Economic profile for Beijing at Hong Kong Trade Development Council
• Visit Beijing Facebook Page