Βίκινγκ

Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 27/04/2014.

Οι Βίκινγκ ήταν Σκανδιναβοί,^[1][2] που από τα τέλη του 8ου ως τα τέλη του 11ου αιώνα έκαναν επιδρομές και εμπόριο από τις πατρίδες τους της Βόρειας Ευρώπης σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης και εξερευνήσεις προς τα δυτικά στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τη Βίνλαντ.^{[3] [4] [5]} Ο όρος επίσης επεκτείνεται συνήθως στις σύγχρονες γλώσσες για να συμπεριλάβει τις κοινότητες Σκανδιναβικής προέλευσης κατά τη γνωστή ως Εποχή των Βίκινγκ, 793-1066 μ.Χ. Αυτή η περίοδος της σκανδιναβικής στρατιωτικής, εμπορικής και δημογραφικής επέκτασης αποτελεί σημαντικό στοιχείο της πρώιμης μεσαιωνικής ιστορίας της Σκανδιναβίας, της Εσθονίας, των Βρετανικών Νησιών, της Γαλλίας, των Ρως του Κιέβου και της Σικελίας ^[6].

Διευκολυνόμενη από τις προηγμένες δεξιότητές τους στην ιστιοπλοΐα και τη ναυσιπλοΐα και με τα χαρακτηριστικά τους πλοία, η δράση των Βίκινγκ κατά καιρούς επεκτάθηκε και στις Μεσογειακές ακτές, στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Μετά από εκτεταμένες φάσεις (με αφετηρία τη θάλασσα ή ποτάμια) εξερεύνησης, επέκτασης και εποικισμού, κοινότητες και κυβερνήσεις των Βίκινγκ (Σκανδιναβών) ιδρύθηκαν σε διάφορες περιοχές της Βορειοδυτικής Ευρώπης, της Λευκορωσίας ^[7], της Ουκρανίας ^[8] και της Ευρωπαϊκής Ρωσίας, στα νησιά του Βορείου Ατλαντικού και μέχρι τις βορειοανατολικές ακτές της Βόρειας Αμερικής. Αυτή η περίοδος επέκτασης επέφερε την ευρύτερη διάδοση του σκανδιναβικού πολιτισμού, ενώ εισήγαγε ταυτόχρονα ισχυρές ξένες πολιτισμικές επιρροές στην ίδια τη Σκανδιναβία, με έντονες συνέπειες στην ανάπτυξη και των δύο μερών.

Οι δημοφιλείς, σύγχρονες αντιλήψεις για τους Βίκινγκ - όρος που συχνά εφαρμόζεται ανιστόρητα στους σύγχρονους απογόνους τους και στους κατοίκους της σύγχρονης Σκανδιναβίας - συχνά διαφέρουν έντονα από τη σύνθετη εικόνα που προκύπτει από την αρχαιολογία και τις ιστορικές πηγές. Μια μυθοποιημένη εικόνα των Βίκινγκ ως ευγενών αγρίων άρχισε να εμφανίζεται τον 18ο αιώνα. Αυτή αναπτύχθηκε και μεταδόθηκε ευρέως κατά τη διάρκεια της αναβίωσης των Βίκινγκ του 19ου αιώνα.^{[9] [10]}. Οι επικρατούσες απόψεις για τους Βίκινγκ είτε ως βίαιους, ειδωλολάτρες πειρατές είτε ως ατρόμητους τυχοδιώκτες οφείλονται πολύ σε αντικρουόμενες εκδοχές του σύγχρονου μύθου των Βίκινγκ που είχαν διαμορφωθεί στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι τρέχουσες δημοφιλείς αναπαραστάσεις των Βίκινγκ βασίζονται συνήθως σε πολιτιστικά κλισέ και στερεότυπα, δυσκολεύοντας τη σύγχρονη εκτίμηση της κληρονομιάς των Βίκινγκ. Αυτές οι αναπαραστάσεις δεν είναι πάντα ακριβείς - για παράδειγμα, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι φορούσαν κράνη με κέρατα, ενδυματολογικό στοιχείο που εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε όπερα του Βάγκνερ.

Τέσσερα σημερινά έθνη έλκουν την καταγωγή τους από αυτούς: Νορβηγοί, Σουηδοί, Δανοί, Ισλανδοί. Η παρουσία τους υπήρξε καταλυτική για την ιστορία έξι ακόμη σημερινών κρατών: Μ. Βρετανία, Γαλλία, Φινλανδία, Ρωσία, Λευκορωσία, Ουκρανία.

Οι Βίκινγκ δεν αποτέλεσαν ενιαίο έθνος, με τη μορφή που αυτά άρχισαν να διαμορφώνονται στη Νότια Ευρώπη κατά την ίδια περίοδο, αλλά διέθεταν μεταξύ τους πολλά κοινά χαρακτηριστικά:

• γλώσσα, την αρχαία σκανδιναβική - μία ινδοευρωπαϊκή γλώσσα που κατατάσσεται στις γερμανικές ή αρχαίες βόρειες γλώσσες.
• μυθολογία και παραδόσεις, με κυρίαρχες τις επικές σάγκες, οι οποίες εξακολουθούν να γοητεύουν μέχρι και σήμερα. Η μυθολογία τους πάντως έχει συκοφαντηθεί, λόγω της χρήσης της από τους ναζί.
• τάση για εξερευνήσεις και εποικισμό μακρινών εδαφών, οφειλόμενη κυρίως στην ανάγκη για εξεύρεση περιοχών πιο εύφορων από την παγωμένη και άγονη Σκανδιναβία.
• συναίσθηση της κοινής καταγωγής τους.

Κατά μια ετυμολογία το víking προέρχεται από το θηλυκό vík, που σημαίνει "ποταμάκι, ορμίσκος, μικρός κόλπος".^[11] Διάφορες θεωρίες έχουν προταθεί ότι η λέξη viking μπορεί να προέρχεται από το όνομα της παλιάς περιοχής της Νορβηγίας Víkin και σημαίνει "άτομο από το Víkin". Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η λέξη αρχικά αναφερόταν σε άτομα από αυτήν την περιοχή και μόνο τους τελευταίους αιώνες έχει λάβει την ευρύτερη έννοια γενικά των Σκανδιναβών του πρώιμου Μεσαίωνα. Ωστόσο υπάρχουν μερικά σημαντικά προβλήματα με αυτή τη θεωρία. Οι άνθρωποι από την περιοχή του Βίκιν δεν ονομάζονταν «Βίκινγκ» σε χειρόγραφα της Αρχαίας Νορδικής, αλλά αναφέρονταν ως víkverir («κάτοικοι του Βικ»). Επιπλέον αυτή η εξήγηση θα μπορούσε να εξηγήσει μόνο το αρσενικό (víkingr) και όχι το θηλυκό (víking), που είναι σοβαρό πρόβλημα, επειδή το αρσενικό προέρχεται εύκολα από το θηλυκό, αλλά ελάχιστα το αντίστροφο ^{[12] [13] [14]}

Η μορφή αυτή εμφανίζεται επίσης ως προσωπικό όνομα σε μερικές σουηδικές ρουνικές λίθους. Η πέτρα του Tóki víking (Sm 10) στήθηκε στη μνήμη ενός τοπικού άνδρα που ονομαζόταν Tóki, που πήρε το όνομα Tóki Tóki víking (Tόκι ο Βίκινγκ), πιθανώς λόγω των δραστηριοτήτων του ως Βίκινγκ.^[15] Η Πέτρα Gårdstånga (DR 330) χρησιμοποιεί τη φράση "ÞeR drængaR waRu wiða unesiR i wikingu" (Αυτοί οι άνδρες όπου ήταν γνωστοί ως Βίκινγκ),^[16] αναφερόμενη στις αφιερώσεις της πέτρας ως Βίκινγκ. Η Ρουνική λίθος Västra Strö 1 έχει μια επιγραφή στη μνήμη ενός Björn, που σκοτώθηκε όταν "i viking".^[17] Στη Σουηδία υπάρχει μια τοποθεσία γνωστή από τον Μεσαίωνα ως Βίκινγκσταντ. Η Πέτρα Bro (U 617) στήθηκε στη μνήμη του Assur,που λέγεται ότι έχει προστατεύσει τη χώρα από τους Βίκινγκ ^{[18] [19]} Υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις για οποιαδήποτε αρνητική συσχέτιση του όρου πριν από το τέλος της Εποχής των Βίκινγκ.

Μια άλλη ετυμολογία που κέρδισε έδαφος στις αρχές του 21ου αιώνα ανάγει το Βίκινγκ από την ίδια ρίζα του Αρχαίου Νορδικού vika, αρχικά "η απόσταση μεταξύ δύο σειρών κωπηλατών", από τη ρίζα *weik ή *wîk, στο Πρωτογερμανικό ρήμα * wikan, 'αποσύρομαι'.^{[20] [21] [22] [23]} Αυτό βρίσκεται στο Πρωτονορδικό ρήμα *wikan, 'στρίβω',παρόμοιο με το Παλαιοϊσλανδικό víkja (ýkva, víkva) «μετακινούμαι, στρίβω», με καλά τεκμηριωμένες ναυτικές χρήσεις.^[24] Γλωσσολογικά αυτή η θεωρία είναι καλύτερα τεκμηριωμένη ^[24] και ο όρος πιθανότατα προηγήθηκε της χρήσης των ιστίων από τους Γερμανούς λαούς της Βορειοδυτικής Ευρώπης, διότι η ορθογραφία της Παλιάς Φριζικής δείχνει ότι η λέξη προφερόταν με ένα ουρανικό κ και έτσι κατά πάσα πιθανότητα υπήρχε στη Βορειοδυτική Γερμανική πριν από την ουρανικοποίηση, δηλαδή τον 5ο αιώνα ή και νωρίτερα (στον δυτικό κλάδο).^{[22] [23]}

Στην περίπτωση αυτή η ιδέα πίσω από αυτό φαίνεται να είναι ότι ο κουρασμένος κωπηλάτης κάνει στην άκρη για τον ξεκούραστο κωπηλάτη όταν τον αντικαθιστά. Το Αρχαίο Νορδικό θηλυκό víking (όπως στη φράση fara í víking) μπορεί αρχικά να ήταν ένα θαλάσσιο ταξίδι που χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή των κωπηλατών, δηλαδή ένα θαλάσσιο ταξίδι μεγάλων αποστάσεων, γιατί στην εποχή πριν από τα ιστιοφόρα η εναλλαγή των κωπηλατών θα χαρακτήριζε τα θαλάσσια ταξίδια μεγάλων αποστάσεων. Ένας víkingr (το αρσενικό) θα ήταν λοιπόν αρχικά ο συμμετέχων σε ένα θαλάσσιο ταξίδι που χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή των κωπηλατών. Στην περίπτωση αυτή η λέξη Βίκινγκ δεν συνδέθηκε αρχικά με τους Σκανδιναβούς θαλασσοπόρους, αλλά απέκτησε αυτή τη σημασία όταν οι Σκανδιναβοί άρχισαν να κυριαρχούν στις θάλασσες ^[20]

Στα Αρχαία Αγγλικά η λέξη wicing εμφανίζεται πρώτα στο αγγλοσαξονικό ποίημα Widsith, που πιθανώς χρονολογείται από τον 9ο αιώνα. Στα Αρχαία Αγγλικά και στην ιστορία των Αρχιεπισκόπων Αμβούργου-Βρέμης, που γράφτηκε από τον Αδάμ της Βρέμης γύρω στο 1070, ο όρος γενικά αναφέρεται σε Σκανδιναβούς πειρατές ή επιδρομείς. Όπως και στην Αρχαία Νορδική ο όρος δεν χρησιμοποιείται ως όνομα για κανένα λαό ή πολιτισμό εν γένει. Η λέξη δεν εμφανίζεται σε κανένα σωζόμενο κείμενο της Μέσης Αγγλικής. Μια θεωρία του Ισλανδού Ερνοφλουρ Κρίστιανσον είναι ότι το κλειδί για την προέλευση της λέξης είναι το "wicinga cynn" στο Widsith, που αναφέρεται στον λαό ή στη φυλή που ζει στο Γιόρβικ (Γιόρκ, τον 9ο αιώνα υπό τον έλεγχο των Βίκινγκ), τους Jór-Wicings(σημειώστε, ωστόσο, ότι αυτό δεν είναι η προέλευση του Jórvík).^[25]

Η λέξη Βίκινγκ εμφανίσθηκε στη σύγχρονη αγγλική (και στη συνέχεια στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες) κατά την αναβίωση των Βίκινγκ του 18ου αιώνα, οπότε απέκτησε μυθοποιημένο ηρωικό τόνο του «βάρβαρου πολεμιστή» ή του ευγενούς άγριου. Κατά τον 20ό αιώνα η έννοια του όρου επεκτάθηκε για να αναφερθεί όχι μόνο στους επιδρομείς από τη Σκανδιναβία και άλλους τόπους που εποίκισαν αυτοί (όπως η Ισλανδία και οι Νήσοι Φερόες), αλλά και σε οποιοδήποτε μέλος του πολιτισμού που δημιούργησαν οι εν λόγω επιδρομείς κατά την περίοδο από τα τέλη του 8ου ως τα μέσα του 11ου αιώνα, ή ευρύτερα περίπου από το 700 έως το 1100. Ως επιθετικός προσδιορισμός η λέξη χρησιμοποιείται για την αναφορά σε ιδέες, φαινόμενα ή αντικείμενα που συνδέονται με αυτούς τους ανθρώπους και την πολιτιστική τους ζωή, παράγοντας εκφράσεις όπως η εποχή, ο πολιτισμός, η τέχνη, η θρησκεία, τα πλοία των Βίκινγκ κ.ο.κ ^[25]

Οι Βίκινγκ ήταν γνωστοί στους Γερμανούς ως Ascomanni από το ξύλο των σκαφών τους,^[26][27],^[28] Lochlannach ("άνθρωποι των λιμνών" από τους Γαέλους ^[29] και Dene (Dane) από τους Αγγλοσάξονες ^[30].

Οι Σλάβοι, οι Άραβες και οι Βυζαντινοί τους γνώριζαν ως Ρως ^[31] πιθανότατα προερχόμενο από διάφορες χρήσεις των rōþs-, "που σχετίζονταν με την κωπηλασία", ή από την περιοχή Ροσλάγκεν στην κεντροανατολική Σουηδία, από όπου προέρχονταν οι περισσότεροι Βίκινγκ που εμφανίστηκαν στις σλαβικές χώρες. Κάποιοι αρχαιολόγοι και ιστορικοί σήμερα πιστεύουν ότι αυτοί οι σκανδιναβικοί οικισμοί στις σλαβικές χώρες διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό του Κράτους των Ρως και, ως εκ τούτου, των ονομάτων και των πρώιμα κρατών της Ρωσίας και της Λευκορωσίας.^{[32] [33] [34]} Το σημερινό όνομα της Σουηδίας σε αρκετές γειτονικές χώρες προέρχεται πιθανότατα από το rōþs-, Rootsi στα εσθονικά και Ruotsi στα φινλανδικά.

Οι Σλάβοι και οι Βυζαντινοί τους αποκαλούσαν Βάραγγους (ρωσικά: варяги), από το Αρχαίο Νορδικό Væringjar, που σημαίνει "ορκισμένοι άντρες", από vàr- "εμπιστοσύνη, όρκος υποτέλειας", που σχετίζονται με το Αρχαίο Αγγλικό wær, "συμφωνία, συνθήκη, υπόσχεση", και το Παλαιό Άνω Γερμανικό wara "πίστη" ^[35]. Οι Σκανδιναβοί σωματοφύλακες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ήταν γνωστοί ως Βαράγγειος Φρουρά.

Οι Φράγκοι τους ονόμαζαν κανονικά Βόρειους ή Δανοούς, ενώ στους Άγγλους ήταν γενικά γνωστοί ως Δανοί ή ειδωλολάτρες και οι Ιρλανδοί τους γνώριζαν ως παγανιστές ή ειδωλολάτρες.^[36]

Το Αγγλοσκανδιναβικός είναι ένας ακαδημαϊκός όρος που αναφέρεται στους ανθρώπους και τις αρχαιολογικές και ιστορικές περιόδους από τον 8ο έως τον 13ο αιώνα, στις οποίες υπήρξε μετανάστευση και κατοχή των Βρετανικών Νησιών από Σκανδιναβικούς λαούς γενικά γνωστούς στα αγγλικά ως Βίκινγκ. Χρησιμοποιείται σε διάκριση από το Αγγλοσαξονικός. Παρόμοιοι όροι υπάρχουν και για άλλους τομείς, όπως το Hiberno-Norse για την Ιρλανδία και τη Σκωτία.

Η περίοδος από τις παλαιότερες καταγεγραμμένες επιδρομές τη δεκαετία του 790 μέχρι την κατάκτηση της Αγγλίας από τους Νορμανδούς το 1066 είναι γνωστή ως η Εποχή των Βίκινγκ της Σκανδιναβικής ιστορίας ^[37]. Οι Βίκινγκ χρησιμοποίησαν τη Νορβηγική και τη Βαλτική Θάλασσα ως θαλάσσιους δρόμους προς τα νότια. Οι Νορμανδοί κατάγονταν από Βίκινγκ, στους οποίους είχε δοθεί φεουδαρχική επικυριαρχία των περιοχών της βόρειας Γαλλίας - το Δουκάτο της Νορμανδίας - τον 10ο αιώνα. Από αυτή την άποψη οι απόγονοι των Βίκινγκ συνέχισαν να ασκούν επιρροή στη βόρεια Ευρώπη. Παρομοίως ο Βασιλιάς Χάρολντ Γκόντουινσον, ο τελευταίος Αγγλοσάξονας βασιλιάς της Αγγλίας, είχε Δανούς προγόνους. Δύο Βίκινγκ ανέβηκαν ακόμη και στον θρόνο της Αγγλίας, ο Σβεν ο Διχαλογένης το 1013-1014 και ο γιος του Κνούτος ο Μέγας το 1016-1035.^{[38] [39] [40] [41] [42]}

Γεωγραφικά η Εποχή των Βίκινγκ μπορεί να αφορά όχι μόνο τις Σκανδιναβικές χώρες (σημερινές Δανία, Νορβηγία και Σουηδία), αλλά και περιοχές υπό την κυριαρχία Βορειογερμανικών φύλων, κυρίως τη σημερινή Αγγλία.^{[43] [44]} Θαλασσοπόροι Βίκινγκ άνοιξαν τον δρόμο προς νέες χώρες προς βορρά, δύση και ανατολή, με αποτέλεσμα την ίδρυση ανεξάρτητων αποικιών στα νησιά Σέτλαντ, Ορκάδες και Φερόες, την Ισλανδία, τη Γροιλανδία ^[45] και το Λένσι Μίντοουζ, ένα βραχύβιο οικισμό στη Νέα Γη, περί το 1000.^[46]. Η αποικία της Γροιλανδίας ιδρύθηκε γύρω στο 980, κατά τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο και η κατάρρευσή της τα μέσα του 15ου αιώνα μπορεί να οφείλεται εν μέρει στην κλιματική αλλαγή ^[47]. Η δυναστεία του Ρούρικ των Βίκινγκ ανέλαβε τον έλεγχο περιοχών της Ανατολικής Ευρώπης, όπου κυριαρχούσαν Σλαβικά και Φιννοουγγρικά φύλα, και κατέλαβε το Κίεβο το 882, ιδρύοντας το Κράτος των Ρως.^[48]

Ήδη από το 839, οπότε Σουηδοί απεσταλμένοι είναι γνωστό ότι επισκέφτηκαν για πρώτη φορά το Βυζάντιο, οι Σκανδιναβοί υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στην υπηρεσία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ^[49]. Στα τέλη του 10ου αιώνα σχηματίστηκε μια νέα μονάδα αυτοκρατορικής φρουράς. Περιέχοντας παραδοσιακά μεγάλο αριθμό Σκανδιναβών, ήταν γνωστή ως Βαράγγειος Φρουρά. Η λέξη Βάραγγοι μπορεί να προέρχεται από την Αρχαία Νορδική, αλλά στα Σλαβικά και τα Ελληνικά μπορούσε να αναφέρεται είτε σε Σκανδιναβούς είτε σε Φράγκους. Ο σπουδαιότερος Σκανδιναβός που υπηρετούσε στη Βαραγγιανή Φρουρά ήταν ο Χάραλντ Γ΄ της Νορβηγίας Χαρντράντα, που στη συνέχεια έγινε βασιλιάς της Νορβηγίας (1047-1066).

Υπάρχουν αρχαιολογικές μαρτυρίες ότι οι Βίκινγκ έφτασαν στη Βαγδάτη, το κέντρο της Ισλαμικής Αυτοκρατορίας ^[50]. Οι Σκανδιναβοί διέπλεαν μόνιμα τον Βόλγα με τα εμπορεύματά τους: γούνες, χαυλιόδοντες, λίπος φώκιας για τη στεγανοποίηση των σκαφών και σκλάβους. Σημαντικά εμπορικά λιμάνια την περίοδο αυτή ήταν τα Μπίρκα, Χέντεμπυ, Κάουπανγκ, Γιόρβικ, Στάραγια Λάντογκα, Νόβγκοροντ και Κίεβο.

Γενικά, οι Νορβηγοί επεκτάθηκαν προς τον βορρά και τη δύση σε μέρη όπως η Ιρλανδία, η Σκωτία, η Ισλανδία και η Γροιλανδία, οι Δανοί στη βόρεια/ανατολική Αγγλία και στη Γαλλία, που εγκαταστάθηκαν στο Danelaw (βόρεια / ανατολική Αγγλία) και στη Νορμανδία και οι Σουηδοί στα ανατολικά, ιδρύοντας το Κράτος των Ρως. Από τις σουηδικές ρουνικές λίθους, που αναφέρονται σε υπερπόντιες αποστολές, σχεδόν οι μισές μιλούν για επιδρομές και ταξίδια στη Δυτική Ευρώπη. Σύμφωνα με τις ισλανδικές σάγκα πολλοί Νορβηγοί Βίκινγκ πήγαν επίσης στην Ανατολική Ευρώπη.

Στην εποχή των Βίκινγκ δεν υπήρχαν τα σημερινά έθνη της Νορβηγίας, της Σουηδίας και της Δανίας, αλλά ήταν σε μεγάλο βαθμό ομοιογενή και παρόμοια στον πολιτισμό και τη γλώσσα, αν και κάπως διακριτά γεωγραφικά. Τα ονόματα των Σκανδιναβών βασιλιάδων είναι με βεβαιότητα γνωστά μόνο για το δεύτερο μισό της εποχής των Βίκινγκ, μετά το τέλος της οποίας τα ξεχωριστά βασίλεια απέκτησαν σταδιακά ξεχωριστές ταυτότητες ως έθνη, γεγονός που συνοδεύτηκε από τον εκχριστιανισμό τους. Έτσι το τέλος της εποχής των Βίκινγκ για τους Σκανδιναβούς σηματοδοτεί επίσης την έναρξη του σχετικά σύντομου Μεσαίωνά τους.

Μέχρι και τον 8ο αι. η Νορβηγία ήταν κατακερματισμένη σε μικρά τοπικά βασίλεια ή κοινότητες. Στα τέλη του αιώνα κάποια από αυτά συνεργάζονται για την πραγματοποίηση πειρατικών ή εξερευνητικών αποστολών, που φέρνουν εντυπωσιακά αποτελέσματα: μεταξύ 800 και 802 ανακαλύπτουν τα νησιωτικά συμπλέγματα Φερόες, Σέτλαντ και Ορκάδες, ενώ το 820 ιδρύουν ένα μικρό βασίλειο στις ανατολικές ακτές της Ιρλανδίας και το 841 το Δουβλίνο.

Το 872 ο Χάραλντ Χορφάγκρε ενοποιεί διοικητικά την επικράτεια και γίνεται ο πρώτος βασιλιάς της, ιδρύοντας ένα βασιλικό οίκο που θα κυβερνήσει τη χώρα για τεσσεράμισι αιώνες. Το 874 οι άνδρες του Χάραλντ ανακαλύπτουν την Ισλανδία, που θα την αποικίσουν μαζικά έναν αιώνα αργότερα (970). Το 985 ο Γκούνμπγιορν Ούλφσον ανακάλυψε τη Γροιλανδία κατά λάθος - έπλεε από τη Νορβηγία προς την Ισλανδία, αλλά λόγω θαλασσοταραχής έχασε τον προσανατολισμό του. Τον ίδιο χρόνο έφθασε εκεί και ο Έρικ ο Ερυθρός, εξόριστος από την Ισλανδία, που αποπειράθηκε να δημιουργήσει τον πρώτο οικισμό (Μπράταχλιντ).

Με παρόμοιο τρόπο το 986 οι Νορβηγοί Βίκινγκ έφθασαν στην Αμερική. Ο Μπγιάρνι Χεργιόλφσον είχε ξεκινήσει για τη Γροιλανδία, αλλά ισχυροί ΒΑ άνεμοι τον έβγαλαν από τη ρότα του και τον κατηύθυναν προς τον Καναδά. Όταν ο Χεργιόλφσον είδε τις ακτές, κατάλαβε το λάθος και ανέκρουσε πρύμναν, χάνοντας την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος Ευρωπαίος που θα πατούσε σε αμερικανικό έδαφος. Ακούγοντας την ιστορία ο Λέιφ Έρικσον (γιος του Έρικ του Ερυθρού) οργάνωσε εξερευνητική αποστολή και πράγματι πάτησε τα νέα εδάφη γύρω στο 1000. Βλέποντας τα άγρια αμπέλια θυμάται τις αμπελοκαλλιέργειες που είχε δει στη Γαλλία, για αυτό και ονομάζει την άγνωστη χώρα Βίνλαντ (Χώρα του Κρασιού). Πιστεύεται πως ο Λέιφ προσπάθησε να εποικίσει τη Βίνλαντ - σε αυτό συνηγορούν τα ερείπια οικισμού που βρήκαν οι αρχαιολόγοι στο Λένσι Μίντοουζ, στο νησί Νέα Γη.

Στις αρχές του 11ου αι. γίνονται οι πρώτες σοβαρές προσπάθειες για εισαγωγή στη χώρα του Χριστιανισμού. Κυρίαρχο ρόλο έπαιξε ο βασιλιάς Όλαφ Β', που αργότερα ανακηρύχθηκε άγιος. Χρειάσθηκε πάντως να περάσουν αρκετές δεκαετίες, ωσότου η νέα θρησκεία να γίνει κυρίαρχη (η πρώτη Νορβηγική Αρχιεπισκοπή ιδρύθηκε μετά από ενάμισι αιώνα, το[1153, στο Νίνταρος - σημερινό Τρόντχαϊμ).

Το 1066 ο Χάραλντ Γ' ο Αδίστακτος, πρώην μισθοφόρος αξιωματικός του Βυζαντινού στρατού, προσπάθησε να εκμεταλλευθεί το κενό διαδοχής στον αγγλικό θρόνο και οργάνωσε εκστρατεία για να κατακτήσει την Αγγλία, θέλοντας να προλάβει τους Νορμανδούς που είχαν παρόμοιες βλέψεις. Υποτιμώντας τον αντίπαλο ο στρατός του υπέστη πανωλεθρία στη Μάχη του Στάμφορντ Μπριτζ από τον Αγγλοσάξονα Χάρολντ Γκόντουινσον, ο ίδιος ο βασιλιάς έπεσε νεκρός και έκλεισε έτσι η Εποχή των Βίκινγκ, αφού οι διάδοχοί του ακολούθησαν διαφορετικό δρόμο - αυτόν της εσωτερικής αναδιοργάνωσης και της καλλιέργειας καλών σχέσεων με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Για τον λόγο αυτό ο Χάραλντ έμεινε στην ιστορία ως ο τελευταίος Βίκινγκ βασιλιάς.

Οι Σουηδοί έλαβαν μέρος στην προσπάθεια αποικισμού της Αγγλίας από τους Βίκινγκ στα τέλη του 8ου αιώνα. Εκεί ήρθαν σε επαφή με τους χριστιανικούς αγγλοσαξονικούς πληθυσμούς, με αποτέλεσμα την έναρξη μιας μακράς διαδικασίας εκχριστιανισμού τους που ολοκληρώθηκε πολύ αργότερα.

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες αναφορές κατά τον 10ο αιώνα οι Σουηδοί είχαν ήδη συγκροτηθεί σε κράτος με βασιλιά τον Χάρολντ τον Ξανθό. Τον Χάρολντ διαδέχθηκε ο γιος του Μπιορν, που λέγεται πως κυβέρνησε για πενήντα χρόνια. Μετά ανέλαβαν συμβασιλείς οι δύο γιοι του Μπιορν, ο Όλοφ και ο Έρικ. Όταν ο Όλοφ πέθανε ο γιος του Στίρμπιορν αρνήθηκε να μοιρασθεί τον θρόνο με τον θείο του και έγινε πειρατής στη Βαλτική. Η τελική σύγκρουση των δύο έλαβε χώρα στο Φυρισβέλιρ (κοντά στην Ουψάλα), μάλλον το 983 - ο Στίρμπιορν σκοτώθηκε και ο Έρικ κυβέρνησε ανενόχλητος μέχρι τον θάνατό του (993).

Τον Έρικ διαδέχεται ο γιος του Όλαφ Σκότκονουνγκ, στα χρόνια του οποίου ολοκληρώθηκε ο εκχριστιανισμός των νότιων περιοχών. Επίσης ο Όλαφ συμμάχησε με τους Δανούς και μαζί συνέτριψαν τον νορβηγικό στόλο στη ναυμαχία του Σβολντ (999 ή 1000), κάνοντας τη Σουηδία το ισχυρότερο από τα κράτη των Βίκινγκ. Η βραχύβια αυτή κυριαρχία τέθηκε σύντομα σε δοκιμασία και έληξε με την εξισορροπητική σουηδονορβηγική Συνθήκη του Κούγκαλβ (1019).

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν η Σουηδία ενεπλάκη σε διάφορες μικρές περιφερειακές διενέξεις. Όμως τα σημαντικά γεγονότα έγιναν στο εσωτερικό, αφού η χώρα ήταν διχασμένη ανάμεσα στους ειδωλολάτρες και τους υποστηρικτές της νέας θρησκείας, του Χριστιανισμού. Το 1066 προέκυψε πρόβλημα στη διαδοχή - το στέμμα διεκδικούσαν δύο πρίγκιπες με το ίδιο όνομα (Έρικ). Στον εμφύλιο που ακολούθησε ο ένας στηρίχθηκε από τις νότιες εκχριστιανισμένες πόλεις και ο άλλος από τις ειδωλολατρικές περιοχές του εσωτερικού της χώρας. Πάντως η τελική επικράτηση του χριστιανισμού και συνάμα η εγκαθίδρυση της απόλυτης μοναρχίας ως μεθόδου διακυβέρνησης, που θα σημάνουν το οριστικό τέλος της περιόδου των Βίκινγκ στη Σουηδία, θα λάβουν χώρα έναν αιώνα αργότερα επί Έρικ του Αγίου (βασ. 1150-1160).

Ενώ όλοι οι υπόλοιποι Βίκινγκ κατευθύνονταν προς δυσμάς, οι Βάραγγοι (φύλο συγγενικό με τους Σουηδούς, υπάρχουν όμως και εναλλακτικές θεωρίες) στα τέλη του 8ου αι. άρχισαν να μετακινούνται προς τα ανατολικά αναζητώντας προϊόντα, βάσεις και πελάτες για το εμπόριό τους. Ιδρυσαν μία εμπορική οδό που ξεκινούσε από τη Σκανδιναβία, ακολουθούσε την πορεία των ποταμών από τη Βοντ μέχρι την Κριμαία και κατέληγε στην πιο πλούσια πόλη της εποχής, την Κωνσταντινούπολη. Η οδός αυτή αναφέρεται στην ιστοριογραφία ως Εμπορική Οδός Βαράγγων - Ελλήνων.

Σύντομα η βαραγγική φυλή των Ρως εγκαταστάθηκε μόνιμα στα στρατηγικά περάσματα της τεράστιας διαδρομής, ίδρυσε πόλεις και εγκαθίδρυσε τη δική της στρατιωτική - εμπορική ολιγαρχία. Ηγεμόνευσε επί των ντόπιων σλαβικών και φιννικών φυλών, που σπαράσσονταν από εμφύλιους πολέμους και ξενικές επιδρομές, και δημιούργησε το δικό της Χαγανάτο που μετεξελίχθηκε στο Κράτος των Ρως (880), χαρακτηριζόμενο από το δίπολο «βαραγγική άρχουσα τάξη - σλαβικός λαός». Ευρισκόμενοι σε διαρκή επαφή με την Κωνσταντινούπολη, δέχθηκαν τον χριστιανισμό (988) και καλλιέργησαν εντατικά τα γράμματα και τις τέχνες, σε αντίθεση με τους δυτικούς συγγενείς τους. Σταδιακά οι Βάραγγοι αφομοιώθηκαν από το σλαβικό στοιχείο και έως τον 13ο αι. έχουν πια απωλέσει κάθε ίχνος από τη σκανδιναβική καταγωγή τους.

Την ίδια περίοδο άλλοι Βάραγγοι στρατολογήθηκαν ως επίλεκτοι μισθοφόροι στον Βυζαντινό στρατό, συγκροτώντας μάλιστα δικό τους τάγμα, τη Φρουρά.

Γύρω στα 880 μερικοί Βίκινγκ, με επικεφαλής τον Ρόλλο, εγκατέλειψαν τη Σκανδιναβία και εποίκισαν τις βόρειες ακτές της Γαλλίας, δίπλα στο βασίλειο των Δυτικών Φράγκων. Οι Φράγκοι τους έδωσαν το όνομα «Νορμανδοί», δηλ. άνθρωποι από τον Βορρά. Φοβούμενος τις ληστρικές επιδρομές τους στο εσωτερικό της χώρα, ο βασιλιάς Κάρολος Γ' τους πρόσφερε αυτονομία στα εδάφη τους με αντάλλαγμα την υποταγή τους στον θρόνο. Ο αρχηγός τους Ρόλλο δέχθηκε την πρόταση και το 911 δημιουργήθηκε το πρώτο νορμανδικό κράτος.

Έχοντας πια δική τους αναγνωρισμένη επικράτεια, το μετέπειτα Δουκάτο της Νορμανδίας, οι Νορμανδοί ακολούθησαν την οδό της ειρηνικής συμβίωσης με τους γείτονές τους. Τα στρατόπεδά τους μετατράπηκαν σε πιο μόνιμες εγκαταστάσεις, δημιούργησαν οικογένειες, αναμείχθηκαν με τον αυτόχθονα πληθυσμό και εγκατέλειψαν τον παγανισμό χάριν του χριστιανισμού. Μετά από λίγες γενιές ήταν πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα Νορμανδό από ένα Γάλλο.

Για πολλούς η μετάβαση στη νέα κατάσταση ήταν δύσκολη, αφού η εγκατάλειψη των «παραδοσιακών» μεθόδων πλουτισμού (πειρατεία, επιδρομές) οδήγησε σε φτώχεια. Η στροφή στη γεωργία δεν αποτελούσε διέξοδο για τη μεγάλη πλειοψηφία, επειδή τα πλέον εύφορα εδάφη ανήκαν από πριν σε Γάλλους ευγενείς. Αυτό οδήγησε πολλούς μακριά από τη χώρα τους, όπου (διάσημοι για τις ικανότητές τους στο ιππικό) στρατολογήθηκαν σε ξένες δυνάμεις. Από τα τέλη του 10ου αι. παρατηρείται μαζική εγκατάσταση Νορμανδών μισθοφόρων στην κεντρική και νότια Ιταλία, για να συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις των τοπικών ηγεμόνων εναντίον των Σαρακηνών και των Βυζαντινών. Κάποιοι από τους απογόνους τους φθάνουν μάλιστα σε ανώτερα αξιώματα, με κορυφαίο τον Ρογήρο, που στέφθηκε βασιλιάς Σικελίας και Μάλτας το 1130.

Στις αρχές του 11ου αι. το Δουκάτο της Νορμανδίας σύσφιγξε τους δεσμούς του με τους Αγγλοσάξονες. Λόγω αυτών των σχέσεων, που επιβεβαιώθηκαν με βασιλικό γάμο, κατέφυγε εκεί η αγγλική βασιλική οικογένεια όταν οι Δανοί κατέκτησαν το νησί (1016). Μεταξύ των φυγάδων ήταν και ο νεαρός πρίγκιπας Εδουάρδος ο Ομολογητής, που επέστρεψε στην Αγγλία ως βασιλιάς το 1041, φέρνοντας μαζί του ένα ολόκληρο επιτελείο Νορμανδών ευγενών. Όταν το 1066 ο Εδουάρδος πέθανε υπήρχαν πολλοί επίδοξοι διάδοχοι από το εξωτερικό. Ο νέος βασιλιάς, ο Αγγλοσάξωνας Χάρολντ Γκόντουινσον, συνέτριψε αρχικά τον Χάραλντ Γ΄ της Νορβηγίας, αδυνατούσε όμως να ελέγξει τους Νορμανδούς. Στις 28 Σεπτεμβρίου ο Νορμανδός δούκας Γουλιέλμος αποβιβάσθηκε στην Αγγλία και στις 14 Οκτωβρίου πέτυχε αποφασιστική νίκη στη Μάχη του Χέιστινγκς.

Μετά τη νίκη του ο δούκας στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας ως Γουλιέλμος ο Κατακτητής και η νορμανδική αριστοκρατία αντικατέστησε την αγγλοσαξονική. Ο διαχωρισμός μεταξύ Νορμανδών και Αγγλοσαξώνων συνέχισε να υφίσταται μέχρι τον Εκατονταετή Πόλεμο (1337-1453), όταν πια όλοι αυτοπροσδιορίζονταν απλά ως Άγγλοι και η νορμανδογαλλική γλώσσα των κατακτητών συγχωνεύθηκε με αυτήν των ντόπιων, δημιουργώντας τη Μέση αγγλική γλώσσα.

Ο Νορμανδοί ήταν οι τελευταίοι που απέσπασαν τη Σικελία από τους Βυζαντινούς. Στην Ελλάδα είναι γνωστοί για τις επιδρομές που έκαναν στην Κέρκυρα, στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και στη Φραγκοκρατούμενη Στερεά Ελλάδα, στις οποίες περιοχές όμως δεν κατάφεραν να στεριώσουν.

.

Ο αποικισμός της Ισλανδίας από τους Νορβηγούς Βίκινγκ ξεκίνησε τον ένατο αιώνα. Η πρώτη πηγή στην οποία εμφανίζονται η Ισλανδία και η Γροιλανδία είναι μια παπική επιστολή του 1053. Είκοσι χρόνια αργότερα εμφανίζονται στις Πράξεις των επισκόπων της εκκλησίας του Αμβούργου του Αδάμ της Βρέμης. Τα νησιά εκχριστιανίστηκαν μόλις μετά το 1130, όπως προκύπτει από τις ιστορίες των νησιών που γράφτηκαν από την άποψη των κατοίκων σε σάγκα και χρονικά ^[51] Οι Βίκινγκ εξερεύνησαν τα βόρεια νησιά και τις ακτές του Βόρειου Ατλαντικού, περιπλανήθηκαν νότια ως τη Βόρεια Αφρική και ανατολικά ως τη Ρωσία, την Κωνσταντινούπολη και τη Μέση Ανατολή.^{[33] [34] [52]}

Έκαναν επιδρομές και λεηλασίες, διαπραγματεύονταν, δρούσαν ως μισθοφόροι και εγκαταστάθηκαν σε μακρινές αποικίες.^[53] Οι πρώτοι Βίκινγκ πιθανώς επέστρεφαν στην πατρίδα τους μετά τις επιδρομές τους. Αργότερα άρχισαν να εγκαθίστανται σε άλλες χώρες.^[54] Οι Βίκινγκ υπό το Λέιφ Έρικσον, γιο του Έρικ του Ερυθρού, έφθασαν στη Βόρεια Αμερική και δημιούργησαν βραχύβιους οικισμούς στο σημερινό Λενσί Μίνοτουζ, στη Νέα Γη, στον Καναδά. Αυτή η επέκταση συνέβη κατά τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο. ^[55]

Η επέκταση των Βίκινγκ στην ηπειρωτική Ευρώπη ήταν περιορισμένη. Τα βασίλειά τους συνόρευαν με ισχυρές φυλές προς τα νότια. Αρχικά ήταν οι Σάξονες, που κατείχαν την Παλαιά Σαξονία, στη σημερινή Βόρεια Γερμανία. Οι Σάξονες ήταν άγριος και ισχυρός λαός και βρίσκονταν συχνά σε σύγκρουση με τους Βίκινγκ. Για να αντισταθμίσουν την επιρροή των Σαξόνων και να εδραιώσουν τη δική τους παρουσία, οι Δανοί κατασκεύασαν την τεράστια αμυντική οχύρωση του Ντανεβίρκε μέσα και γύρω από το Χέντεμπυ ^[56].

Οι Βίκινγκ έγιναν μάρτυρες της βίαιη υποταγής των Σαξόνων στον Καρλομάγνο, κατά τους τριαντάχρονους Σαξονικούς Πολέμους το 772-804. Η ήττα των Σαξόνων είχε ως συνέπεια τον αναγκαστικό εκχριστιανισμό τους και την απορρόφηση της Παλαιάς Σαξονίας από την Καρολίγγεια Αυτοκρατορία. Ο φόβος των Φράγκων οδήγησε τους Βίκινγκς να επεκτείνουν περαιτέρω το Ντανεβίρκε και οι αμυντικές κατασκευές παρέμειναν σε χρήση καθ 'όλη τη διάρκεια της εποχής των Βίκινγκ και μέχρι και το 1864.^[57]

Οι νότιες ακτές της Βαλτικής Θάλασσας διοικούνταν από τους Ομποτρίτες, μια ομοσπονδία σλαβικών φυλών πιστών στους Καρολίδες και αργότερα στη Φράγκικη Αυτοκρατορία. Οι Βίκινγκ -υπό τον βασιλιά Γκούντφρεντ- κατέστρεψαν την πόλη των Ομποτριτών Ρέρικ στις νότιες ακτές της Βαλτικής το 808 μ.Χ. και μετέφεραν τους εμπόρους της στο Χέντεμπυ ^[58]. Αυτό εξασφάλισε την υπεροχή τους στη Βαλτική Θάλασσα, που διατηρήθηκε καθ 'όλη τη διάρκεια της Εποχής των Βίκινγκ.

Τα κίνητρα που προκάλεσαν την επέκταση του Βίκινγκ είναι αντικείμενο πολλών συζητήσεων στη σκανδιναβική ιστορία.

Οι ερευνητές έχουν υποστηρίξει ότι πιθανόν αρχικά οι Βίκινγκ άρχισαν τη ναυσιπλοΐα και τις επιδρομές λόγω της ανάγκης να αναζητήσουν γυναίκες από ξένες χώρες.^{[59] [60] [61] [62]} Η άποψη αυτή εκφράστηκε τον 11ο αιώνα από τον ιστορικό Ντούντο του Σεν-Κεντέν στην ημιφανταστική του Ιστορία των Νορμανδών ^[63]. Οι πλούσιοι και ισχυροί άντρες των Βίκινγκ είχαν την τάση να έχουν πολλές συζύγους και παλλακίδες. Αυτές οι πολυγυνικές σχέσεις μπορεί να είχαν οδηγήσει σε έλλειψη γυναικών για το μέσο αρσενικό Βίκινγκ. Λόγω αυτού ο μέσος Βίκινγκ ενδεχομένως αναγκαζόταν να διακινδυνεύει περισσότερο για να κερδίσει πλούτο και δύναμη για να μπορέσει να βρει κατάλληλες γυναίκες.^{[64] [65] [66]} Οι άντρες Βίκινγκ συχνά αγόραζαν ή αιχμαλώτιζαν γυναίκες και τις έκαναν συζύγους ή παλλακίδες.^{[67] [68]} Οι πολυγυνικοί γάμοι αυξάνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανδρών στην κοινωνία, επειδή δημιουργεί μια δεξαμενή ανύπαντρων αντρών που είναι πρόθυμοι να εμπλακούν σε επικίνδυνες συμπεριφορές αυτοεπιβεβαίωσης και σεξουαλικής αναζήτησης.^{[69] [70]} Τα Χρονικά του Όλστερ αναφέρουν ότι το 821 οι Βίκινγκ λεηλάτησαν ένα ιρλανδικό χωριό και "οδήγησαν μεγάλο αριθμό γυναικών σε αιχμαλωσία" ^[71]

Μια κοινή θεωρία υποστηρίζει ότι ο Καρλομάγνος «χρησιμοποίησε δύναμη και τρομοκρατία για να εκχριστιανίσει όλους τους ειδωλολάτρες», οδηγώντας τους σε βάπτισμα, προσηλυτισμό ή εκτέλεση και ως εκ τούτου οι Βίκινγκ και άλλοι παγανιστές αντιστάθηκαν και ήθελαν εκδίκηση.^{[72] [73] [74] [75] [76]} Ο καθηγητής Ρούντολφ Σίμεκ αναφέρει ότι "δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πρώτες δραστηριότητες των Βίκινγκ πραγματοποιήθηκαν κατά τη βασιλεία του Καρλομάγνου." ^{[72] [77]} Η διείσδυση του Χριστιανισμού στη Σκανδιναβία οδήγησε σε σοβαρή σύγκρουση, που διαίρεσε τη Νορβηγία για σχεδόν έναν αιώνα.^[78]

Μια άλλη εξήγηση είναι ότι οι Βίκινγκ εκμεταλλεύτηκαν μια στιγμή αδυναμίας στις γύρω περιοχές. Η Αγγλία υπέφερε από εσωτερικές διαιρέσεις και ήταν σχετικά εύκολη λόγω της εγγύτητας πολλών πόλεών της προς τη θάλασσα ή προς πλωτά ποτάμια. Η έλλειψη οργανωμένης ναυτικής αντίστασης σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη επέτρεψε στα πλοία των Βίκινγκ να ταξιδεύουν ελεύθερα, για επιδρομές ή εμπόριο, ανάλογα με τις περιστάσεις. Η μείωση της κερδοφορίας των παλαιών εμπορικών δρόμων θα μπορούσε επίσης να διαδραματίσει κάποιο ρόλο. Το εμπόριο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της υπόλοιπης Ευρασίας υπέστη σοβαρό πλήγμα μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 5ο αιώνα ^[79]. Η επέκταση του Ισλάμ τον 7ο αιώνα είχε επηρεάσει επίσης το εμπόριο με τη Δυτική Ευρώπη ^[80].

Οι επιδρομές στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των επιδρομών και των εποικισμών από τη Σκανδιναβία, δεν ήταν άνευ προηγουμένου και συνέβαιναν πολύ πριν φτάσουν οι Βίκινγκ. Οι Γιούτοι εισέβαλαν στα Βρετανικά Νησιά τρεις αιώνες νωρίτερα, ορμώμενοι από τη Γιουτλάνδη κατά τις Μεγάλες μεταναστεύσεις, πριν εγκατασταθούν εκεί οι Δανοί. Οι Σάξονες και οι (Παλαιοί) Άγγλοι έκαναν το ίδιο, ξεκινώντας από την ηπειρωτική Ευρώπη. Οι επιδρομές των Βίκινγκ ήταν, ωστόσο, οι πρώτες που τεκμηριώθηκαν εγγράφως από αυτόπτες μάρτυρες και ήταν πολύ μεγαλύτερες σε κλίμακα και συχνότητα από εκείνες προηγούμενων εποχών ^[81].

Οι Βίκινγκ ήταν επεκτατικοί. Αν και τα κίνητρά τους είναι ασαφή, οι ιστορικοί πιστεύουν ότι η έλλειψη πόρων ή ευκαιριών ζευγαρώματος ήταν ένας παράγοντας.^[82]

Η «Οδός των Σκλάβων» ήταν ένας όρος για μια διαδρομή που οι εφηύραν οι Βίκινγκ για να έχουν άμεση πρόσβαση από τη Σκανδιναβία στην Κωνσταντινούπολη και τη Βαγδάτη, ταξιδεύοντας στη Βαλτική Θάλασσα. Με τις βελτιώσεις των πλοίων τους κατά τον 9ο αιώνα μπόρεσαν να ταξιδέψουν στη Ρωσία και σε ορισμένα βόρεια μέρη της Ευρώπης.^[83]

Το Γιόμσμποργκ ήταν ένα ημιθρυλικό οχυρό των Βίκινγκ στις νότιες ακτές της Βαλτικής Θάλασσας (μεσαιωνική Βέντλαντ, σύγχρονη Πομερανία), μεταξύ της δεκαετίας του 960 και του 1043. Οι κάτοικοί του ήταν γνωστοί ως Γιόμσβίκινγκ. Η ακριβής θέση του Γιόμσμποργκ ή η ύπαρξή του δεν έχει ακόμη αποδειχθεί, αν και υποστηρίζεται συχνά ότι ήταν κάπου στα νησιά των εκβολών του Όντερ ^[84]

Κατά την Εποχή των Βίκινγκ Σκανδιναβικοί άντρες και γυναίκες ταξίδευαν σε πολλά μέρη της Ευρώπης και πέραν αυτής, σε μια πολιτιστική διασπορά που άφησε τα ίχνη της από τη Νέα Γη μέχρι το Βυζάντιο. Αυτή η περίοδος έντονης δραστηριότητας είχε επίσης σαφή επίδραση στις πατρίδες τους στη Σκανδιναβία, που υποβλήθηκαν σε ποικιλία νέων επιρροών ^[85] Στα 300 χρόνια από τα τέλη του 8ου αιώνα, όταν οι χρονικογράφοι της εποχής σχολίαζαν για πρώτη φορά την εμφάνιση των επιδρομέων Βίκινγκ, μέχρι τα τέλη του 11ου αιώνα, οι Σκανδιναβικές χώρες υπέστησαν βαθιές πολιτιστικές αλλαγές.

Στα τέλη του 11ου αιώνα οι βασιλικές δυναστείες, νομιμοποιημένες από την Καθολική Εκκλησία (που είχε ελάχιστη επιρροή στη Σκανδιναβία 300 χρόνια νωρίτερα), εξασφάλιζαν την εξουσία τους με αυξανόμενο κύρος και φιλοδοξία και είχαν διαμορφωθεί τα τρία βασίλεια της Δανίας, της Νορβηγίας και της Σουηδίας. Εμφανίστηκαν πόλεις, που λειτουργούσαν ως κοσμικά και εκκλησιαστικά διοικητικά κέντρα και αγορές και άρχισαν να αναδύονται οι νομισματικές οικονομίες με βάση τα αγγλικά και τα γερμανικά πρότυπα.^[86] Εκείνη την εποχή η εισροή ισλαμικού αργύρου από την Ανατολή απουσίαζε για περισσότερο από έναν αιώνα, ενώ εκείνη του αγγλικού είχε λήξει στα μέσα του 11ου αιώνα.^[87]

Ο χριστιανισμός είχε ριζώσει στη Δανία και τη Νορβηγία με τη δημιουργία επισκοπών τον 11ο αιώνα και η νέα θρησκεία άρχισε να οργανώνεται και να ενισχύεται αποτελεσματικότερα στη Σουηδία. Οι ξένοι κληρικοί και οι αυτόχθονες ελίτ υποστήριζαν ενεργά την προώθηση των συμφερόντων του Χριστιανισμού, που πλέον δεν λειτουργούσε μόνο σε ιεραποστολική βάση, και οι παλιές ιδεολογίες και τρόποι ζωής μεταμορφώνονταν. Το 1103 ιδρύθηκε η πρώτη αρχιεπισκοπή της Σκανδιναβίας στο Λουντ της Σκάνιας, που τότε ανήκε στη Δανία.

Η αφομοίωση των νεογέννητων Σκανδιναβικών βασιλείων στο πολιτιστικό κύριο ρεύμα της ευρωπαϊκής Χριστιανοσύνης άλλαξε τις προσδοκίες των Σκανδιναβών, τόσο ηγεμόνων όσο και αυτών που μπορούσαν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό, και τις σχέσεις τους με τους γείτονές τους. Μία από τις κύριες πηγές κέρδους για τους Βίκινγκ ήταν το εμπόριο σκλάβων. Η μεσαιωνική Εκκλησία υποστήριζε ότι οι Χριστιανοί δεν επιτρεπόταν να κατέχουν ομοθρήσκους τους ως σκλάβους, έτσι η δουλοκτησία μειώθηκε ως πρακτική σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη. Αυτό αφαίρεσε μεγάλο μέρος των οικονομικών κινήτρων των επιδρομών, αν και η σχετική δραστηριότητα συνεχίστηκε σποραδικά τον 11ο αιώνα. Οι λεηλασίες των Σκανδιναβών στις χριστιανικές περιοχές γύρω από τη Βόρεια και την Ιρλανδική Θάλασσα μειώθηκαν σημαντικά.

Οι βασιλιάδες της Νορβηγίας συνέχισαν να ασκούν την εξουσία σε τμήματα της βόρειας Βρετανίας και της Ιρλανδίας και οι επιδρομές συνεχίστηκαν τον 12ο αιώνα, αλλά οι στρατιωτικές φιλοδοξίες των Σκανδιναβών ηγεμόνων κατευθύνονταν τώρα προς νέες κατευθύνσεις. Το 1107 ο Σίγκουρντ Α΄ της Νορβηγίας απέπλευσε για την ανατολική Μεσόγειο με Νορβηγούς σταυροφόρους, για να πολεμήσουν υπέρ του νεοσύστατου Βασιλείου της Ιερουσαλήμ και οι Δανοί και οι Σουηδοί συμμετείχαν ενεργά στις Βαλτικές Σταυροφορίες του 12ου και 13ου αιώνα ^[88]

Μια ποικιλία πηγών φωτίζει την κουλτούρα, τις δραστηριότητες και τις πεποιθήσεις των Βίκινγκς. Παρόλο που ήταν γενικά ένας μη-εγγράμματος πολιτισμός, που δεν άφησε λογοτεχνική κληρονομιά, είχαν ένα αλφάβητο και περιέγραφαν τους εαυτούς τους και τον κόσμο τους σε ρουνικές λίθους. Οι περισσότερες λογοτεχνικές και γραπτές πηγές της εποχής για τους Βίκινγκ προέρχονται από άλλους πολιτισμούς που ήταν σε επαφή μαζί τους.^[89] Από τα μέσα του 20ου αιώνα αρχαιολογικά ευρήματα έχουν συνθέσει μια πιο ολοκληρωμένη και ισορροπημένη εικόνα της ζωής των Βίκινγκ ^{[90] [91]}

.

Οι σημαντικότερες πηγές σύγχρονες των Βίκινγκ είναι τα κείμενα της εποχής από τη Σκανδιναβία και τις περιοχές όπου αυτοί δραστηριοποιούντο.^[92] Η γραφή με λατινικά γράμματα εισήχθη στη Σκανδιναβία με τον Χριστιανισμό, έτσι υπάρχουν λίγες αυτόχθονες γραπτές πηγές από τη Σκανδιναβία πριν από τα τέλη του 11ου και τις αρχές του 12ου αιώνα ^[93] Οι Σκανδιναβοί έγραψαν επιγραφές σε ρουνικές λίθους, αλλά αυτές είναι συνήθως πολύ σύντομες και τυποποιημένες. Οι περισσότερες γραπτές πηγές της εποχής αποτελούνται από κείμενα γραμμένα σε χριστιανικές και ισλαμικές κοινότητες εκτός της Σκανδιναβίας, συχνά από συγγραφείς που είχαν επηρεαστεί αρνητικά από τη δράση των Βίκινγκ.

Τα μεταγενέστερα κείμενα για τους Βίκινγκ και την εποχή τους μπορούν επίσης να είναι σημαντικά για την κατανόησή αυτών και της κουλτούρας τους, παρόλο που πρέπει να αντιμετωπίζονται προσεκτικά. Μετά την παγίωση της εκκλησίας και την αφομοίωση της Σκανδιναβίας και των αποικιών της στην επικρατούσα μεσαιωνική χριστιανική κουλτούρα τον 11ο και τον 12ο αιώνα αρχίζουν να εμφανίζονται οι εγχώριες γραπτές πηγές, στη Λατινικά και την Αρχαία Νορδική. Στην αποικία των Βίκινγκ στην Ισλανδία μια εξαιρετική λαϊκή λογοτεχνία άνθισε από τον 12ο έως τον 14ο αιώνα και πολλές παραδόσεις που συνδέονται με την εποχή των Βίκινγκ καταγράφηκαν για πρώτη φορά στις ισλανδικές σάγκα. Μια κυριολεκτική ερμηνεία αυτών των μεσαιωνικών αφηγήσεων σχετικά με τις Βίκινγκ και το Σκανδιναβικό παρελθόν δεν είναι ρεαλιστική, αλλά πολλά συγκεκριμένα στοιχεία παραμένουν άξια προσοχής, όπως η μεγάλη ποσότητα σκαλδικής ποίησης που αποδίδεται στους ποιητές της αυλής του 10ου και του 11ου αιώνα, τα εκτιθέμενα οικογενειακά δέντρα, οι αυτοπεριγραφές, οι ηθικές αξίες, που όλα περιλαμβάνονται σε αυτά τα λογοτεχνικά κείμενα.

Έμμεσα οι Βίκινγκ έχουν επίσης αφήσει ένα παράθυρο ανοιχτό στη γλώσσα, τον πολιτισμό και τις δραστηριότητές τους, μέσα από πολλά τοπωνύμια και λέξεις της Αρχαίας Νορδικής, που βρίσκονται στην παλιά σφαίρα επιρροής τους. Ορισμένα από αυτά είναι σε άμεση χρήση ακόμα και σήμερα,σχεδόν αμετάβλητα και ρίχνουν φως στο πού εγκαταστάθηκαν και τί σήμαιναν για αυτούς συγκεκριμένα μέρη, όπως φαίνονται σε τοπωνύμια όπως Egilsay (από Eigils ey που σημαίνει "το νησί του Είγκιλ"), Ormskirk (από Ormr kirkja που σημαίνει "Εκκλησία του Ορμ"), Meols (από merl που σημαίνει "αμμόλοφοι"), Snaefell (Πέφτει χιόνι), Ravenscar (Κορακόβραχος), Vinland (Χώρα του κρασιού), Kaupanger (Αγορά λιμανιού), Tórshavn (Λιμάνι του Τορ) και το θρησκευτικό κέντρο του Odense, που σημαίνει μέρος όπου λατρευόταν ο Όντιν. Η επιρροή του βίκινγκ είναι επίσης εμφανής σε έννοιες όπως το σημερινό κοινοβουλευτικό σώμα του Tynwald στη Νήσο του Μαν.

Συνηθισμένες λέξεις στην καθημερινή αγγλική γλώσσα, όπως μερικές από τις ημέρες της εβδομάδας (Thursday (Πέμπτη) σημαίνει μέρα του Thor), axle (άξονας), crook (γκλίτσα), raft (σχεδία), knife (μαχαίρι), plough (άροτρο), leather (δέρμα), window (παράθυρο), berserk (μαινόμενος), bylaw (κανονισμός), thorp (χωριουδάκι), skerry (βραχονησίδα), husband (σύζυγος), heathen (αβάφτιστος), Hell (Χελ), Norman (Νορμανδός) και ransack (λεηλατώ) προέρχονται από την Αρχαία Νορδική γλώσσα των Βίκινγκ και μας δίνουν την ευκαιρία να κατανοήσουμε τις αλληλεπιδράσεις τους με τους ανθρώπους και τους πολιτισμούς των Βρετανικών Νησιών. See List of English words of Old Norse origin for further explanations on specific words. Στα Βόρεια Νησιά Σέτλαντ και Ορκάδες η Αρχαία Νορδική αντικατέστησε πλήρως τις τοπικές γλώσσες και με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκε στην εξαφανισμένη πλέον σήμερα Νορνική γλώσσα. Μόνο ορισμένες σύγχρονες λέξεις και ονόματα διασώζονται, και αυτό γίνεται κατανοητό μετά από εντονότερη έρευνα γλωσσικών πηγών από μεσαιωνικά ή μεταγενέστερα έγγραφα, όπως το York (Γιορκ) (Κόλπος των Αλόγων), το Swansea (Σουόνσι) (Νησί του Sveinn) ή μερικά από τα τοπωνύμια της Νορμανδίας όπως το Tocqueville (Τοκβίλ) (Φάρμα του Toki).

Οι γλωσσολογικές και ετυμολογικές μελέτες συνεχίζουν να παρέχουν μια ζωτική πηγή πληροφοριών για τον πολιτισμό των Βίκινγκ, την κοινωνική δομή και την ιστορία τους και το πώς αλληλεπιδρούσαν με τους ανθρώπους και τους πολιτισμούς που συναντούσαν, κάνοντας εμπόριο, επιτιθέμενοι ή ζούσαν με αυτούς στους υπερπόντιου οικισμούς.^{[94] [95]} Πολλές σχέσεις με την Αρχαία Νορδική είναι εμφανείς στις σύγχρονες Σουηδική, Νορβηγική, Φεροϊκή και Ισλανδική γλώσσες.^[96] Η Αρχαία Νορδική δεν άσκησε μεγάλη επιρροή στις Σλαβικές γλώσσες στους οικισμούς των Βίκινγκ της Ανατολικής Ευρώπης. Έχει υποστηριχθεί ότι αιτία ήταν οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών, σε συνδυασμό με τις πιο ειρηνικές επιχειρήσεις των Ρως Βίκινγκ σε αυτές τις περιοχές και το γεγονός ότι αποτελούσαν μειοψηφία. Οι Σκανδιναβοί έδωσαν ονόματα σε μερικά σημεία του Δνείπερου, αλλά αυτό δύσκολα φαίνεται στα σημερινά ονόματα.^{[97] [98]}

Μια συνέπεια των διαθέσιμων γραπτών πηγών, που μπορεί να έχουν αποκαλύψει πώς η εποχή των Βίκινγκ θεωρείται ιστορική, είναι ότι πολύ περισσότερα είναι γνωστά για τις δραστηριότητες των Βίκινγκ στη Δυτική Ευρώπη παρά στην Ανατολή. Ένας λόγος είναι ότι οι πολιτισμοί της βορειοανατολικής Ευρώπης της εποχής δεν ήταν εγγράμματοι και δεν άφησαν λογοτεχνική κληρονομιά. Άλλος είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γραπτών πηγών στη Σκανδιναβία για την εποχή των Βίκινγκ προέρχεται από την Ισλανδία, χώρα που αρχικά εποικίσθηκε από Νορβηγούς αποίκους. Ως αποτέλεσμα υπάρχει πολύ περισσότερο υλικό από την εποχή των Βίκινγκ για τη Νορβηγία παρά για τη Σουηδία, που, εκτός από πολλές ρουνικές επιγραφές, δεν έχει σχεδόν καμία γραπτή πηγή από τον πρώιμο Μεσαίωνα.

Οι Σκανδιναβοί της Εποχής των Βίκινγκ μπορούσαν να διαβάσουν και να γράψουν και χρησιμοποιούσαν ένα μη τυποποιημένο αλφάβητο, τους ρούνους, βασισμένο στον ήχο των λέξεων. Ενώ υπάρχουν λίγες απομεινάρια ρουνικής γραφής σε χαρτί από την εποχή των Βίκινγκ, έχουν βρεθεί χιλιάδες πέτρες με ρουνικές επιγραφές εκεί όπου ζούσαν οι Βίκινγκ. Είναι συνήθως στη μνήμη των νεκρών, αν και όχι κατ' ανάγκη τοποθετημένες σε τάφους. Η χρήση των ρούνων διατηρήθηκε μέχρι τον 15ο αιώνα, παράλληλα με το λατινικό αλφάβητο.

Η πλειοψηφία των ρουνικών επιγραφών από την περίοδο των Βίκινγκ βρίσκεται στη Σουηδία και χρονολογείται από τον 11ο αιώνα. Η παλαιότερη πέτρα με ρουνικές επιγραφές βρέθηκε στη Νορβηγία και χρονολογείται από τον 4ο αιώνα, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι ρουνικές επιγραφές προηγήθηκαν της περιόδου των Βίκινγκ. Πολλές ρουνικές λίθοι στη Σκανδιναβία καταγράφουν τα ονόματα των συμμετεχόντων στις εκστρατείες των Βίκινγκ, όπως η ρουνική λίθος Kjula, που μιλά για εκτεταμένο πόλεμο στη Δυτική Ευρώπη και η Turinge, που μιλά για πολεμικό σώμα στην Ανατολική Ευρώπη. Άλλες ρουνικές λίθοι αναφέρουν τους άνδρες που πέθαναν στις εκστρατείες των Βίκινγκ. Ανάμεσά τους υπάρχουν περίπου 25 ονόματι Ingvar από την Κοιλάδα Μέλαρεν της Σουηδίας, που ανεγέρθηκαν στη μνήμη των μελών μιας καταστροφικής εκστρατείας στη σημερινή Ρωσία στις αρχές του 11ου αιώνα. Οι ρουνικές λίθοι είναι σημαντικές πηγές για τη μελέτη όλης της Σκανδιναβικής κοινωνίας του πρώιμου Μεσαίωνα, όχι μόνο του πληθυσμού των Βίκινγκ.^[99]

Οι Λίθοι του Γιέλινγκ χρονολογούνται από το 960 έως το 985. Η παλαιότερη, μικρότερη πέτρα στήθηκε από τον Βασιλιά Γκορμ τον Παλαιό, τον τελευταίο παγανιστή βασιλιά της Δανίας, ως μνημείο για να τιμήσει τη Βασίλισσα Τίρα^[100]. Archived from the original on 20 June 2013. Retrieved 15 March 2013.. Η μεγαλύτερη στήθηκε από τον γιο του, Χάραλντ Κυανόδοντα, για να γιορτάσει την κατάκτηση της Δανίας και της Νορβηγίας και τον προσηλυτισμό των Δανών στον Χριστιανισμό. Έχει τρεις πλευρές: μία με την εικόνα ενός ζώου, μία με την εικόνα του σταυρωμένου Ιησού Χριστού και μία τρίτη με την ακόλουθη επιγραφή:

"Ο βασιλιάς Χάραλντ παρήγγειλε αυτό το μνημείο που έγινε στη μνήμη του Γκορμ, του πατέρα του, και στη μνήμη της Θύρβε, της μητέρας του. Εκείνος ο Χάραλντ, που κέρδισε για τον εαυτό του όλη τη Δανία και τη Νορβηγία και έκανε τους Δανούς Χριστιανούς.^[101]

Οι ρουνικές λίθοι επιβεβαιώνουν ταξίδια σε τοποθεσίες όπως το Μπαθ,^[102] η Ελλάδα,^[103] η Χορασμία,^[104] η Ιερουσαλήμ,^[105] η Ιταλία (ως Langobardland),^[106] η Σέρκλαντ (χώρα των Σαρακηνών),^[107] η Αγγλία ^[108] (συμπεριλαμβανομένου του Λονδίνου ^[109]) και διάφορα μέρη στην Ανατολική Ευρώπη. Επιγραφές της Εποχής των Βίκινγκ έχουν επίσης ανακαλυφθεί στις ρουνικές λίθους Μανξ στη Νήσο του Μαν.

Υπάρχουν πολλοί χώροι ταφής, που συνδέονται με τους Βίκινγκ σε ολόκληρη την Ευρώπη και τη σφαίρα επιρροής τους - στη Σκανδιναβία, στα Βρετανικά Νησιά, στην Ιρλανδία, στη Γροιλανδία, στην Ισλανδία, στις Νήσους Φερόες, στη Γερμανία, στη Βαλτική, στη Ρωσία κλπ. Οι ταφικές πρακτικές των Βίκινγκ ήταν αρκετά ποικίλες, από σκαμμένους τάφους, μέχρι τύμβους, που μερικές φορές περιλάμβαναν πλοία-ταφές.

Σύμφωνα με γραπτές πηγές οι περισσότερες από τις κηδείες γίνονταν στη θάλασσα. Οι κηδείες περιλάμβαναν είτε ταφή είτε καύση, ανάλογα με τα τοπικά έθιμα. Στην περιοχή της σημερινής Σουηδίας επικρατούσε η καύση. Στη Δανία ήταν πιο συχνή η ταφή και στη Νορβηγία και οι δύο εξίσου.^[110] Οι χειράμαξες των Βίκινγκ αποτελούν μία από τις κύριες πηγές μαρτυριών για τη ζωή της Εποχής των Βίκινγκ.^[111] Τα αντικείμενα που θάβονταν με τους νεκρούς δίνουν κάποιες ενδείξεις ως προς το τι θεωρείτο σημαντικό για τη ζωή μετά θάνατον.^[112] Δεν είναι γνωστό τι νεκρικές διαδικασίες γίνονταν για τα νεκρά παιδιά από τους Βίκινγκ ^[113]. Ορισμένες από τις τοποθεσίες ταφής που είναι πιο σημαντικές για την κατανόηση των Βίκινγκ είναι:

• Νορβηγία: Οσεμπεργκ, Γκόκσταντ, Μπορεχάουγκενε.
• Σουηδία: Γκέτλινγκε, τα νεκροταφεία της Μπίρκα (Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς)^[114], Βάλσγκερντε, Αρχαία Ουψάλα, Χούλτερσταντ.
• Δανία: Γιέλινγκ, (Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς), Λίντχολμ Χέγε, πλοίο Λάντμπυ, Μάμεν.
• Εσθονία: Πλοία Σάλμε - Το μεγαλύτερο πλοίο-ταφή που αποκαλύφθηκε ποτέ.
• Σκωτία: Πλοίο-ταφή Πορτ αν Ειλιαν Μόιρ, πλοίο-ταφή Σκαρ, Ορκάδες.
• Νήσοι Φερόες: Χοβ.
• Ισλανδία: Μόσφελσμπερ στην Περιφέρεια Πρωτεύουσας της Ισλανδίας,^[115]

^[116] πλοίο-ταφή στο Βάτνσνταλουρ του Αουστουρ-Χουναβάτνσυσλα ^{[110] [117] [118]}

• Γροιλανδία: Μπράταχλιντ.^[119]
• Γερμανία: Χέντεμπυ.
• Λετονία: Γκρόμπινα.
• Ουκρανία: Μαύρος Τύμβος.
• Ρωσία: Γκνέζντοβο

Υπάρχουν αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα πλοίων των Βίκινγκ όλων των μεγεθών, παρέχοντας γνώση του τρόπου κατασκευής τους. Υπήρχαν πολλοί τύποι πλοίων, κατασκευασμένων για διάφορες χρήσεις. Ο πιο γνωστός τύπος είναι πιθανώς το πλοίο μακρινών αποστάσεων.^[120] Τα πλοία αυτά προορίζονταν για πολέμους και εξερευνήσεις, σχεδιασμένα για ταχύτητα και ευκινησία, εξοπλισμένα με κουπιά για να συμπληρώσουν τα πανιά, καθιστώντας δυνατή τη ναυσιπλοΐα ανεξάρτητα από τον άνεμο. Το πλοίο αυτό είχε μακρύ, στενό κέλυφος και ρηχά βύθισμα για να διευκολύνει τις αποβάσεις και την ανάπτυξη στρατευμάτων σε ρηχά νερά. Τα πλοία αυτά χρησιμοποιούνταν εκτεταμένα από τους πολεμικούς στόλους της Σκανδιναβίας και επέτρεπαν στους Σκανδιναβούς να πηγαίνουν Viking, που θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί αυτός ο τύπος του πλοίου έχει γίνει σχεδόν συνώνυμος με την έννοια των Βίκινγκ.^{[121] [122]}

Οι Βίκινγκ κατασκεύασαν πολλούς μοναδικούς τύπους σκαφών, που συχνά χρησιμοποιούντο για πιο ειρηνικούς σκοπούς. Το knarr ήταν ένα ειδικό εμπορικό πλοίο σχεδιασμένο να μεταφέρει χύδην φορτίο. Είχε ευρύ κέλυφος, βαθύτερο βύθισμα και μικρό αριθμό κουπιών (που χρησιμοποιούντο κυρίως για ελιγμούς σε λιμάνια και παρόμοιες καταστάσεις). Μια καινοτομία των Βίκινγκ ήταν το beitass, ένας ιστός τοποθετημένος στο πανί, που επέτρεπε στα πλοία τους να πλέουν αποτελεσματικά κόντρα στον άνεμο.^[123] Ήταν σύνηθες για τα μεγάλα πλοία των Βίκινγκ να ρυμουλκούν ή να μεταφέρουν ένα μικρότερο σκάφος για τη μεταφορά των πληρωμάτων και του φορτίου από το πλοίο στην ακτή.

Τα πλοία αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού των Βίκινγκ. Διευκόλυναν την καθημερινή μεταφορά διαμέσου των θαλασσών και των υδάτινων οδών, την εξερεύνηση νέων εκτάσεων, τις επιδρομές, τις κατακτήσεις και το εμπόριο με γειτονικούς πολιτισμούς. Είχαν επίσης μεγάλη θρησκευτική σημασία. Άτομα υψηλά ιστάμενα μερικές φορές θάβονταν μέσα σε πλοίο μαζί με θυσίες ζώων, όπλα, προμήθειες και άλλα αντικείμενα, όπως μαρτυρούν τα θαμμένα σκάφη στο Γκόκσταντ και το Όσεμπεργκ της Νορβηγίας ^[124] και το ανασκαμμένο πλοίο-ταφή στο Λάντμπυ της Δανίας. Οι ταφές σε πλοία γίνονταν επίσης από τους Βίκινγκς στο εξωτερικό, όπως αποδεικνύουν οι ανασκαφές των πλοίων Σάλμε στο νησί της Εσθονίας Σάαρεμαα ^[125].

Καλοδιατηρημένα υπολείμματα πέντε πλοίων των Βίκινγκ ανασκάφηκαν στο Ρόσκιλντε Φιόρδ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αντιπροσωπεύοντας τόσο τα πλοία μακρινών αποστάσεων όσο και τα knarr. Τα πλοία βυθίστηκαν εκεί τον 11ο αιώνα για να αποκλείσουν μια θαλάσσια δίαυλο και έτσι να προστατεύσουν το Ρόσκιλντε, στη συνέχεια την πρωτεύουσα της Δανίας, από ναυτική επίθεση. Τα ερείπια αυτών των πλοίων εκτίθενται στο Μουσείο Πλοίων Βίκινγκ του Ρόσκιλντε.

Η κοινωνία των Βίκινγκ χωριζόταν σε τρεις κοινωνικοοικονομικές τάξεις: τους Θραλ, τους Καρλ και τους Γιαρλ. Αυτό περιγράφεται με έντονο τρόπο στην Ποιητική Έντα του Ρίγκσμπουλα, που επίσης εξηγεί ότι τις τρεις τάξεις δημιούργησε ο Θεός Ριγκ - πατέρας του ανθρώπινου γένους, γνωστός και ως Χέιμνταλ. Η αρχαιολογία έχει επιβεβαιώσει αυτή την κοινωνική δομή.^[126]

Οι Θραλ ήταν η κατώτερη τάξη και ήταν σκλάβοι. Οι σκλάβοι αποτελούσαν το ένα τέταρτο του πληθυσμού.^[127] Η δουλεία ήταν ζωτικής σημασίας για την κοινωνία των Βίκινγκ, για τις καθημερινές δουλειές και τις κατασκευές μεγάλης κλίμακας αλλά και για το εμπόριο και την οικονομία. Οι Θραλ ήταν υπηρέτες και εργάτες στα αγροκτήματα και στα μεγαλύτερα νοικοκυριά των Καρλ και των Γιαρλ και χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή οχυρώσεων, ραμπών, καναλιών, τύμβων, δρόμων και παρόμοιων έργων που απαιτούσαν κοπιαστική εργασία. Σύμφωνα με το Ρίγκσμπουλα οι Θραλ ήταν περιφρονημένοι και δεν σήκωναν τα μάτια τους. Ο εφοδιασμός με νέους Θραλ γινόταν είτε από τους γιους και τις κόρες των υπαρχόντων είτε από αιχμαλωσία στο εξωτερικό. Οι Βίκινγκ συχνά σκόπιμα αιχμαλώτιζαν πολλούς ανθρώπους στις επιδρομές τους στην Ευρώπη, για να τους κάνουν σκλάβους. Αυτοί μεταφέρονταν στη συνέχεια στη Σκανδιναβία με τα πλοία, χρησιμοποιούμενοι σε υπάρχοντες ή σε νέους οικισμούς για να χτίσουν τις αναγκαίες κατασκευές ή να πουληθούν, συχνά στους Άραβες με αντάλλαγμα το ασήμι. Άλλα ονόματα για τους Θραλ ήταν træl και ty.

Οι Καρλ ήταν ελεύθεροι αγρότες. Κατείχαν αγροκτήματα, γης και ζώα και ασχολούνταν με καθημερινές δουλειές, όπως το όργωμα των αγρών, το άρμεγμα των βοοειδών, η κατασκευή κατοικιών και κάρων, αλλά χρησιμοποίησαν Θραλ για να τελειώσουν τις δουλειές τους. Άλλο όνομα για τους Καρλ ήταν bonde ή απλά ελεύθεροι.

Οι Γιαρλ ήταν η αριστοκρατία της κοινωνίας των Βίκινγκ. Ήταν πλούσιοι και κατείχαν μεγάλα κτήματα με τεράστιες αγροικίες, άλογα και πολλούς Θραλ. Οι τελευταίοι έκαναν τις περισσότερες καθημερινές δουλειές, ενώ οι Γιαρλ ασχολούντο με τη διοίκηση, την πολιτική, το κυνήγι, τον αθλητισμό, επισκέπτονταν άλλους Γιαρλ ή έλειπαν στο εξωτερικό σε εκστρατείες. Όταν ένας Γιαρλ πέθαινε και θαβόταν οι Θραλ του νοικοκυριού μερικές φορές θυσιάζονταν τελετουργικά και θάβονταν δίπλα του, όπως έχουν αποκαλύψει πολλές ανασκαφές ^[128].

Στην καθημερινή ζωή υπήρχαν πολλές ενδιάμεσες θέσεις στη συνολική κοινωνική δομή και πιστεύεται ότι πρέπει να υπήρχε κάποια κοινωνική κινητικότητα. Αυτές οι λεπτομέρειες είναι ασαφείς, αλλά οι τίτλοι και οι θέσεις όπως hauldr, thegn, landmand δείχνουν κινητικότητα μεταξύ Καρλ και Γιαρλ.

Άλλες κοινωνικές δομές περιελάμβαναν τις κοινότητες των félag τόσο στην πολιτική όσο και στη στρατιωτική σφαίρα, στις οποίες τα μέλη τους (ονομαζόμενα félagi) συμμετείχαν υποχρεωτικά. Μία félag θα μπορούσε να είχε ως αντικείμενο ορισμένο είδος εμπορίου, μια κοινή ιδιοκτησία ενός θαλάσσιου σκάφους ή μια στρατιωτική υποχρέωση υπό ένα συγκεκριμένο ηγέτη. Τα μέλη του τελευταίου αναφέρονταν ως drenge, μια από τις λέξεις για τον πολεμιστή. Υπήρχαν επίσης επίσημες κοινότητες στις πόλεις και τα χωριά, η γενική άμυνα, η θρησκεία, το νομικό σύστημα και οι Thing (συνελεύσεις).

Οι γυναίκες διέθεταν ένα σχετικά ελεύθερο καθεστώς στις Σκανδιναβικές χώρες της Σουηδίας, της Δανίας και της Νορβηγίας, που απεικονίζονται στους ισλανδικούς νόμους Grágás και τους αντίστοιχους νορβηγικούς του Frostating και του Gulating ^[129]. Η εκ πατρός θεία, ανιψιά και εγγονή, που αναφέρονται ως odalkvinna, είχαν όλες το δικαίωμα να κληρονομούν περιουσία από έναν αποθανόντα άνδρα. Απουσία ανδρών συγγενών, μια ανύπαντρη γυναίκα χωρίς γιο κληρονομούσε όχι μόνο την περιουσία αλλά και τη θέση ως επικεφαλής της οικογένειας ενός αποθανόντα πατέρα ή αδελφού. Μια τέτοια γυναίκα αναφερόταν ως Baugrygr και ασκούσε όλα τα δικαιώματα του επικεφαλής μιας ευρύτερης οικογένειας -όπως το δικαίωμα να ζητήσει και να λάβει χρηματική αποζημίωση για τον φόνο ενός μέλους της οικογένειας- μέχρι να παντρευτεί, οπότε τα δικαιώματά της μεταβιβάζονταν στον νέο σύζυγό της.^[129]

Μετά την ηλικία των 20 ετών μια ανύπαντρη γυναίκα, που αναφερόταν ως maer και mey, ανήκε στην κοινωνία των ενηλίκων και είχε το δικαίωμα να αποφασίσει για τον τόπο διαμονής της και θεωρείτο ως αυτεξούσιο πρόσωπο έναντι του νόμου ^[129]. Μια εξαίρεση από την ανεξαρτησία της ήταν το δικαίωμα επιλογής συζύγου, καθώς οι γάμοι κανονικά κανονίζονταν από την οικογένεια ^[130]. Η εξέταση των ταφών της Εποχής των Βίκινγκ δείχνουν ότι οι γυναίκες ζούσαν περισσότερο και σχεδόν όλες αρκετά περισσότερο από 35 χρόνια, σε σύγκριση με τους προηγούμενους χρόνους. Οι τάφοι γυναικών πριν από την Εποχή των Βίκινγκ στη Σκανδιναβία περιέχουν αναλογικά μεγάλο αριθμό λειψάνων από γυναίκες ηλικίας 20 ως 35 ετών, πιθανώς λόγω επιπλοκών του τοκετού ^[131].

Οι χήρες απολάμβαναν το ίδιο ανεξάρτητο καθεστώς με τις ανύπαντρες γυναίκες. Μια παντρεμένη γυναίκα μπορούσε να χωρίσει από τον σύζυγό της και να ξαναπαντρευτεί.^[132] Ήταν επίσης κοινωνικά αποδεκτό για μια ελεύθερη γυναίκα να συγκατοικεί με έναν άνδρα και να έχει παιδιά μαζί του χωρίς να τον παντρευτεί, ακόμα κι αν αυτός ήταν παντρεμένος. Μια γυναίκα σε αυτή την κατάσταση ονομαζόταν frilla.^[132]

Δεν γινόταν καμία διάκριση μεταξύ των παιδιών που γεννήθηκαν εντός ή εκτός γάμου: και τα δύο είχαν το δικαίωμα να κληρονομήσουν την περιουσία των γονέων τους και δεν υπήρχαν «νόμιμα» ή «παράνομα» παιδιά.^[132] Οι γυναίκες είχαν θρησκευτική εξουσία και δραστηριοποιούνταν ως ιέρειες (gydja) και μάντισσες (sejdkvinna).^[133] Ασχολούντο με την τέχνη ως ποιήτριες (skalder) ^[133] και χαράκτριες ρουνικών λίθων, με το εμπόριο και την ιατρική.^[133] Μπορούσαν επίσης να ασχολούνται σε στρατιωτικές υπηρεσίες: οι ιστορίες για ασπιδοφόρες δεν επιβεβαιώνονται, αλλά μερικά αρχαιολογικά ευρήματα, όπως η γυναίκα πολεμιστής των Βίκινγκ της Μπίρκα, μπορεί να υποδηλώνουν ότι υπήρχαν τουλάχιστον ορισμένες γυναίκες με στρατιωτική εξουσία. Αυτές οι ελευθερίες εξαφανίστηκαν σταδιακά μετά την εισαγωγή του Χριστιανισμού και από τα τέλη του 13ου αιώνα πλέον δεν αναφέρονταν.^[129].

Οι τρεις τάξεις ήταν εύκολα αναγνωρίσιμες από τις εμφανίσεις τους. Οι άνδρες και οι γυναίκες των Γιαρλ ήταν περιποιημένοι με καλοφτιαγμένα χτενίσματα και εξέφραζαν τον πλούτο και τη θέση τους φορώντας ακριβά ρούχα (συχνά μεταξωτά) και καλοφτιαγμένα κοσμήματα όπως καρφίτσες, εγγράφες στις ζώνες, περιδέραια και βραχιόλια. Σχεδόν όλα τα κοσμήματα κατασκευάζονταν με ειδικά σχέδια, μοναδικά στους Σκανδιναβούς. Σπάνια χρησιμοποιούσαν δαχτυλίδια και καθόλου σκουλαρίκια, καθώς τα θεωρούσαν σλαβική συνήθεια. Οι περισσότεροι Καρλ εξέφραζαν παρόμοια γούστα, αλλά με πιο ανεπιτήδευτο και φθηνό τρόπο.^{[126] [134]}

Τα αρχαιολογικά ευρήματα σε όλη τη Σκανδιναβία και τις αποικίες των Βίκινγκ στα Βρετανικά Νησιά ενισχύουν την ιδέα των περιποιημένων και υγιών Βίκινγκ. Οι ταφές με ταφικά αντικείμενα ήταν συνήθης πρακτική στον σκανδιναβικό κόσμο, και την Εποχή των Βίκινγκ και αρκετά μετά τον εκχριστιανισμό των λαών της Σκανδιναβίας.^[135] Μέσα σε αυτούς τους τάφους και τις αγροικίες, συνηθισμένο εύρημα είναι χτένες, συχνά κατασκευασμένες από κέρατα.^[136]

Η κατασκευή τέτοιων κεράτινων χτενιών ήταν συνήθης, καθώς στον οικισμό του Βίκινγκ στο Δουβλίνο έχουν διασωθεί εκατοντάδες από τον δέκατο αιώνα, γεγονός που υποδηλώνει ότι η περιποίηση των μαλλιών ήταν κοινή πρακτική ^[137]. Η κατασκευή τέτοιων χτενών ήταν επίσης διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο των Βίκινγκ, καθώς παραδείγματα παρόμοιων χτενών βρέθηκαν σε οικισμούς των Βίκινγκ στην Ιρλανδία,^[138] την Αγγλία ^[139] και τη Σκωτία^[140] Οι χτένες έχουν κοινή εμφάνιση, ενώ τα σωζόμενα δείγματά τους είναι συχνά διακοσμημένα με γραμμικά, περιπλεκόμενα και γεωμετρικά μοτίβα ή με άλλες μορφές διακόσμησης ανάλογα με την περίοδο και τον τύπο της χτένας, αλλά στιλιστικά παρόμοια με την τέχνη της Εποχής των Βίκινγκ ^[141]. Η πρακτική της καλλωπισμού ήταν φροντίδα για όλα τα επίπεδα της κοινωνίας της Εποχής των Βίκινγκ, καθώς τα καλλωπιστικά αντικείμενα, οι κτένες, έχουν βρεθεί τόσο σε κοινούς όσο και σε αριστοκρατικούς τάφους.^[142] Επίσης αυτά τα προϊόντα καλλωπισμού δείχνουν μια συνειδητή εκτίμηση για την εμφάνιση και την υγιεινή, ειδικά με την κατανόηση της πρακτικών των τακτικών λουτρών των Σκανδιναβικών λαών.

Οι σάγκα μιλάνε για τη διατροφή και την κουζίνα των Βίκινγκ ^[143], αλλά μαρτυρίες από πρώτο χέρι, όπως βόθροι και χωματερές κουζινών και απορριμμάτων, έχουν αποδειχτεί πολύτιμες και σημαντικές. Τα αχώνευτα υπολείμματα φυτών από βόθρους στο Κόπεργκεϊτ του Γιορκ έχουν παράσχει πολλές πληροφορίες από την άποψη αυτή. Συνολικά αρχαιοβοτανικές έρευνες γίνονται όλο και περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες, ως συνεργασία μεταξύ αρχαιολόγων και παλαιοεθνοβοτανολόγων. Αυτή η νέα προσέγγιση ρίχνει φως στις γεωργικές και κηπουρικές πρακτικές των Βίκινγκ και στην κουζίνα τους ^[144].

Συνδυασμένες πληροφορίες από διάφορες πηγές δείχνουν κουζίνα και συστατικά ποικιλόμορφα. Παρασκευάζονταν και καταναλώνονταν προϊόντα κρέατος όλων των ειδών, όπως παστό, καπνιστό και διατηρημένο σε τυρόγαλα ^[145], λουκάνικα και κομμάτια κρέας βρασμένα ή τηγανητά.^[146] Υπήρχε αφθονία θαλασσινών, ψωμί, χυλός, γαλακτοκομικά προϊόντα, λαχανικά, φρούτα, μούρα και ξηροί καρποί. Σερβίρονταν αλκοολούχα ποτά όπως μπίρα, υδρόμελο, bjórr (δυνατό κρασί από φρούτα) και, για τους πλούσιους, εισαγόμενο κρασί.^{[147] [148]}

Ορισμένα ζώα κτηνοτροφίας ήταν χαρακτηριστικά και μοναδικά των Βίκινγκ, όπως το ισλανδικό άλογο, η ισλανδική αγελάδα, πληθώρα φυλών προβάτων,^[149] η κότα και η χήνα της Δανίας.^{[150] [151]} Οι Βίκινγκ του Γιοτκ έτρωγαν κυρίως βοδινό, πρόβειο και χοιρινό και λιγότερο κρέας αλόγου. Τα περισσότερα βοδινά και αλογίσια κόκαλα βρέθηκαν σχισμένα κατά μήκος, για να εξαχθεί το μεδούλι. Το πρόβειο και το χοιρινό κόβονταν στις αρθρώσεις των ποδιών και των ώμων και σε μπριζόλες. Τα συχνότερα υπολείμματα κρανίου και οστών των ποδιών που βρέθηκαν στα δάπεδα των σπιτιών δείχνουν ότι ήταν επίσης δημοφιλή η πηχτή και τα κότσια. Οι κότες εκτρέφονταν τόσο για το κρέας τους όσο και για τα αυγά τους και έχουν επίσης βρεθεί οστά πουλιών όπως ο λυροπετεινός, η αγριόπαπια και η χήνα.^[152]

Τα θαλασσινά ήταν σημαντικά, σε ορισμένα μέρη περισσότερο και από το κρέας. Φάλαινες και θαλάσσιους ίππους κυνηγούσαν για τροφή στη Νορβηγία και στα βορειοδυτικά τμήματα της περιοχής του Βόρειου Ατλαντικού και φώκιες κυνηγούσαν σχεδόν παντού. Στρείδια, μύδια και γαρίδες καταναλώνονταν σε μεγάλες ποσότητες και ο μπακαλιάρος και ο σολομός ήταν δημοφιλή ψάρια. Στις νότιες περιοχές ήταν επίσης σημαντική η ρέγγα.^{[153] [154] [155]}

Το γάλα και το βουτυρόγαλα ήταν δημοφιλή, τόσο ως συστατικά μαγειρέματος όσο και ως ποτά, αλλά δεν ήταν πάντοτε διαθέσιμα, ακόμη και σε αγροκτήματα.^[156] Το γάλα προερχόταν από αγελάδες, αίγες και πρόβατα, σε αναλογίες που διέφεραν από τόπο σε τόπο ^[157] και από αυτό παράγονταν τόσο προϊόντα του ζύμωσης, όπως το skyr (γιαούρτι) ή το surmjölk, όσο και βούτυρο και τυρί.^[158]

Τα τρόφιμα ήταν συχνά αλατισμένα και ενισχυμένα με μπαχαρικά, μερικά από τα οποία ήταν εισαγόμενα όπως το μαύρο πιπέρι, ενώ άλλα καλλιεργούντο σε κήπους βοτάνων ή μαζεύονταν άγρια. Εγχώρια μπαχαρικά ήταν το άγριο κύμινο, η μουστάρδα και το χρένο, όπως αποδεικνύεται από την ταφή του πλοίου Οσεμπεργκ,^[159] ή ο άνηθος, ο κόλιανδρος και το άγριο σέλινο, που βρίσκονται στους βόθρους στο Κόπεργκεϊτ του Γιορκ. Θυμάρι, μούρο κέδρου, φραγκοστάφυλο, αγριαψιθιά και απήγανος χρησιμοποιούνταν επίσης και καλλιεργούνταν σε βοτανόκηπους ^[144]. ^[160]

Οι Βίκινγκ συνέλεγαν και έτρωγαν φρούτα, μούρα και ξηρούς καρπούς. Τα (άγρια) μήλα, τα δαμάσκηνα και τα κεράσια αποτελούσαν τμήμα της διατροφής ^[161], όπως ήταν και οι καρποί της αγριοτριανταφυλλιάς, τα βατόμουρα, οι άγριες φράουλες, τα σμέουρα, τα φραγκοστάφυλα, τα τσιάτσια και διάφορα άγρια μούρα, ανάλογα με τις τοποθεσίες^[160] Τα φουντούκια ήταν σημαντικό μέρος της διατροφής γενικά και μεγάλες ποσότητες από κελύφη καρυδιών έχουν βρεθεί σε πόλεις όπως το Χέντεμπυ. Τα κελύφη χρησιμοποιούνταν για τη βαφή και υποτίθεται ότι τα καρύδια καταναλώνονταν.^{[144] [156]}

Η εφεύρεση και η χρήση του αρότρου για τη σπορά έφερε επανάσταση στη γεωργία στη Σκανδιναβία την πρώιμη εποχή των Βίκινγκ και κατέστησε δυνατή την εκμετάλλευση ακόμη και φτωχών εδαφών. Στο Ρίμπε (δανία) έχουν βρεθεί και εξεταστεί σπόροι σίκαλης, κριθαριού, βρώμης και σιταριού που χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα και πιστεύεται ότι έχουν καλλιεργηθεί στην περιοχή^[162]. Οι σπόροι και το αλεύρι χρησιμοποιούνταν για τη παρασκευή χυλών, άλλων μαγειρεμένων με γάλα και άλλων με φρούτα και μέλι, καθώς και διάφορων ειδών ψωμιού. Υπολείμματα ψωμιού, κυρίως από την Μπίρκα της Σουηδίας ήταν από κριθάρι και σιτάρι. Δεν είναι σαφές αν οι Σκανδιναβοί έβαζαν προζύμι στο ψωμί τους, αλλά οι φούρνοι και τα μαγειρικά σκεύη τους δείχνουν ότι το έκαναν.^[163] Το λινάρι ήταν πολύ σημαντική καλλιέργεια για τους Βίκινγκ: χρησιμοποιείτο για την εξαγωγή ελαίων, την κατανάλωση τροφίμων και κυρίως για την παραγωγή υφασμάτων. Περισσότερο από το 40% όλων των γνωστών ανακτηθέντων υφασμάτων από την εποχή των Βίκινγκ ανιχνεύονται ως λινά. Αυτό υποδηλώνει πολύ υψηλότερο πραγματικό ποσοστό, καθώς το λινό είναι ελάχιστα διατηρήσιμο σε σύγκριση για παράδειγμα με το μαλλί.^[164]

Η ποιότητα της τροφής για τον απλό λαό δεν ήταν πάντα ιδιαίτερα υψηλή. Η έρευνα στο Κόπεργκεϊτ δείχνει ότι οι Βίκινγκ του Γιορκ έφτιαχναν ψωμί από αλεύρι ολικής άλεσης - πιθανώς τόσο σιταριού όσο και σίκαλης - αλλά συμπεριλαμβάνοντας και τους σπόρους των αγριόχορτων των αραβοσιτοχώραφων. Ο αραβόσιτος χρωμάτιζε το ψωμί σκούρο, αλλά οι σπόροι είναι δηλητηριώδεις και οι άνθρωποι που το έτρωγαν πολλές φορές αρρώσταιναν. Ανακαλύφθηκαν επίσης σπόροι από καρότα, παστινάκι και λάχανα, αλλά ήταν ανεπαρκή δείγματα και συνήθως προέρχονταν από λευκά καρότα και πικρολάχανα.^[161] Οι μυλόπετρες που χρησιμοποιούνταν συχνά την Εποχή των Βίκινγκ άφησαν μικροσκοπικά θραύσματα πέτρας (συχνά από βασάλτη) στο αλεύρι, που όταν τα έτρωγαν τους έπεφταν τα δόντια. Οι επιπτώσεις αυτού του γεγονότος φαίνονται σε σκελετικά υπολείμματα της περιόδου αυτής.^[163]

Το 2019 αρχαιολόγοι αποκάλυψαν δύο τάφους-σκάφη Βίκινγκ στην Αρχαία Ουψάλα. Ανακάλυψαν επίσης ότι ένα από τα σκάφη περιέχει ακόμη τα λείψανα ενός ανθρώπου, ενός σκύλου και ενός αλόγου, μαζί με άλλα αντικείμενα.^[165] Αυτό έχει ρίξει φως στις τελετές θανάτου των κοινοτήτων των Βίκινγκ στην περιοχή.

Τα αθλήματα αποτελούσαν ευρεία πρακτική και ενθαρρύνονταν από τους Βίκινγκ.^{[166] [167]} Δημοφιλή ήταν τα αθλήματα τα σχετικά με την εκπαίδευση των όπλων και την ανάπτυξη πολεμικών δεξιοτήτων. Αυτό περιλάμβαναν ρίψεις ακοντίου και πέτρας, δημιουργία και δοκιμασία της σωματικής δύναμης μέσω της πάλης (glima), της πυγμαχίας και της άρσης βαρών (πέτρες). Σε περιοχές με βουνά ασκείτο ως άθλημα ο αλπινισμός. Η ευκινησία και η ισορροπία αποκτούνταν και δοκιμάζονταν με το τρέξιμο και τα αθλητικά άλματα και υπάρχει αναφορά σε ένα άθλημα που περιλάμβανε το άλμα από κουπί σε κουπί στο εξωτερικό του πλοίου, ενώ κωπηλατούσαν. Το κολύμπι ήταν δημοφιλές άθλημα και ο Σνόρρι Στούρλουσον περιγράφει τρία είδη: καταδύσεις, κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων και διαγωνισμό στον οποίο δύο κολυμβητές προσπαθούσαν να βουλιάξουν ο ένας τον άλλο. Τα παιδιά συχνά συμμετείχαν σε μερικά από τα αθλητικά μαθήματα και οι γυναίκες αναφέρονταν επίσης ως κολυμβήτριες, αν και δεν είναι σαφές αν συμμετείχαν σε αγώνες. Ο βασιλιάς Όλαφ Τρίγκβασον θεωρείτο ταλαντούχος τόσο στον αλπινισμό όσο και στα άλματα στα κουπιά και λέγεται ότι είχε διακριθεί και στο πέταγμα μαχαιριών στον αέρα.

Το σκι και η παγοδρομία ήταν τα κύρια χειμερινά σπορ των Βίκινγκ, αν και το σκι χρησιμοποιείτο επίσης ως καθημερινό μέσο μεταφοράς τον χειμώνα και στις ψυχρότερες περιοχές του Βορρά.

Ως άθλημα υπήρχαν και οι ιππομαχίες, παρόλο που οι κανόνες ήταν ασαφείς. Φαίνεται ότι συμμετείχαν δύο επιβήτορες ο ένας εναντίον του άλλου, με την οσμή και τη θέα περιφραγμένων φοράδων. Όποιοι και να ήταν οι κανόνες οι αγώνες συχνά κατέληγαν στον θάνατο του ενός από τους επιβήτορες.

Ισλανδικές πηγές αναφέρονται στο άθλημα knattleik. Παιχνίδι με μπάλα παρόμοιο με το χόκεϊ, το knattleik περιλάμβανε ένα ρόπαλο και μια μικρή σκληρή μπάλα και συνήθως παιζόταν σε λεία επιφάνεια πάγου. Οι κανόνες ήταν ασαφείς, αλλά ήταν δημοφιλές τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά, παρόλο που συχνά οδηγούσε σε τραυματισμούς. Το knattleik φαίνεται να παιζόταν μόνο στην Ισλανδία, όπου προσήλκυε πολλούς θεατές, όπως και οι ιππομαχίες.

Το κυνήγι, ως άθλημα, περιοριζόταν στη Δανία, όπου δεν θεωρείτο σημαντική απασχόληση. Τα πουλιά, τα ελάφια, οι λαγοί και οι αλεπούδες τα κυνηγούσαν με τόξο και δόρυ, και αργότερα με βαλλίστρες. Οι τεχνικές ήταν η καταδίωξη, η παγίδευση και το κυνήγι με σκύλους.

Τόσο αρχαιολογικά ευρήματα όσο και γραπτές πηγές μαρτυρούν το γεγονός ότι οι Βίκινγκ αφιέρωναν χρόνο για κοινωνικές και εορταστικές συγκεντρώσεις^{[166] [167] [168]}

Επιτραπέζια παιχνίδια και παιχνίδια με ζάρια ήταν δημοφιλή για διασκέδαση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Τα διατηρημένα κομμάτια και πίνακες παιχνιδιών είναι οι μεν πίνακες από εύκολα διαθέσιμα υλικά όπως ξύλο, τα δε κομμάτια από πέτρα, ξύλο ή κόκκαλο, ενώ άλλα ευρήματα περιλαμβάνουν εξαιρετικά σκαλισμένους πίνακες και κομμάτια από γυαλί, κεχριμπάρι, κέρατο ή χαυλιόδοντες θαλάσσιων ίππων, μαζί με υλικά ξένης προέλευσης, όπως το ελεφαντόδοντο. Οι Βίκινγκ έπαιζαν διάφορους τύπους παιχνιδιών με πιόνια. Το σκάκι εμφανίστηκε επίσης στο τέλος της εποχής των Βίκινγκ. Το Hnefatafl ήταν ένα πολεμικό παιχνίδι, στο οποίο το αντικείμενο είναι να συλληφθεί ο βασιλιάς - ένας μεγάλος εχθρικός στρατός τον απειλεί και οι άνδρες του πρέπει να τον προστατεύσουν. Παιζόταν σε πίνακα με τετράγωνα, με μαύρα και άσπρα κομμάτια, με κινήσεις σύμφωνα με το ρίξιμο των ζαριών. Η ρουνική λίθος Οκελμπο δείχνει δύο άνδρες να παίζουν Hnefatafl και οι σάγκα δείχνουν ότι χρήματα ή τιμαλφή θα μπορούσαν να παίζονταν σε μερικά παιχνίδια με ζάρια ^{[166] [168]}

Σε εορταστικές περιστάσεις η αφήγηση ιστοριών, η σκαλδική ποίηση, η μουσική και τα αλκοολούχα ποτά, όπως η μπύρα και το υδρόμελο, συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα.^[169] Η μουσική θεωρείτο μορφή τέχνης και η μουσική ικανότητα ότι άρμοζε σε έναν καλλιεργημένο άνθρωπο. Οι Βίκινγκ είναι γνωστό ότι έπαιζαν όργανα, όπως άρπα, βιολί, λύρα και λαούτο ^[166]

Η πειραματική αρχαιολογία της Εποχής των Βίκινγκ είναι κλάδος που ανθεί και πολλοί φορείς ασχολούνται με αυτή την τεχνική, όπως το Γιόρβικ Κέντρο Βίκινγκ στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Sagnlandet Lejre και το Ρίμπε Κέντρο Βίκινγκ στη Δανία, το Μουσείο Φοτέβικεν στη Σουηδία ή το Μουσείο Βίκινγκ Λοφότεν στη Νορβηγία. Οι αναπαραστάτες της εποχής των Βίκινγκ έχουν αναλάβει πειραματικές δραστηριότητες όπως τήξη σιδήρου και σφυρηλάτηση χρησιμοποιώντας αρχαίες σκανδιναβικές τεχνικές, για παράδειγμα στο Nόρστηντ της Νέας Γης ^[170].

Την 1η Ιουλίου 2007 το ανακατασκευασμένο πλοίο Βίκινγκ Skuldelev 2, που μετονομάστηκε σε Havhingsten,^[171] ξεκίνησε ένα ταξίδι από το Ροσκίλντε στο Δουβλίνο. Τα απομεινάρια του πλοίου αυτού και άλλων τεσσάρων ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια ανασκαφής του 1962 στο Ροσκίλντε Φιορδ. Η ανάλυση των δακτυλίων των δέντρων έδειξε ότι το πλοίο κατασκευάστηκε από δρυ κοντά στο Δουβλίνο περί το 1042. Εβδομήντα πολυεθνικά μέλη του πληρώματος επανέπλευσαν το πλοίο πίσω στην πατρίδα του και το Havhingsten έφθασε έξω από το Τελωνείο του Δουβλίνου στις 14 Αυγούστου 2007. Σκοπός του ταξιδιού ήταν να δοκιμάσει και να τεκμηριώσει την αξιοπλοΐα, την ταχύτητα και την ευελιξία του πλοίου στην τρικυμιώδη ανοιχτή θάλασσα και στα παράκτια ύδατα με επικίνδυνα ρεύματα. Το πλήρωμα εξέτασε πώς το μακρύ, στενό, εύκαμπτο κύτος άντεχε τα απειλητικά κύματα των ωκεανών. Η αποστολή παρείχε επίσης πολύτιμες νέες πληροφορίες για τα πλοία μακρινών αποστάσεων και την κοινωνία των Βίκινγκ. Το πλοίο κατασκευάστηκε με εργαλεία των Βίκινγκ, υλικά και με τις ίδιες μεθόδους με το αρχικό πλοίο.

Άλλα σκάφη, συχνά αντίγραφα του πλοίου Gokstad (σε πραγματικό ή το μισό μέγεθος) ή του Skuldelev I έχουν κατασκευαστεί και δοκιμαστεί επίσης. Το Snorri (ένα Skuldelev I Knarr) έπλευσε από τη Γροιλανδία στη Νέα Γη το 1998.^[172]

Στοιχεία σκανδιναβικής ταυτότητας και πρακτικών διατηρήθηκαν στις κοινωνίες των εποίκων, αλλά μπορεί να ήταν αρκετά διαφορετικά, καθώς οι ομάδες τους αφομοιώθηκαν από τις γειτονικές κοινωνίες. Η αφομοίωση για παράδειγμα από τον Φραγκικό πολιτισμό στη Νορμανδία ήταν γρήγορη.^[173] Οι δεσμοί με την ταυτότητα των Βίκινγκ διατηρήθηκαν για περισσότερο χρόνο στα απομακρυσμένα νησιά Ισλανδία και Φερόες.^[173]

Η γνώση σχετικά με τα όπλα και τις πανοπλίες της εποχής των Βίκινγκ βασίζεται σε αρχαιολογικά ευρήματα, εικονογραφικές αναπαραστάσεις και, σε κάποιο βαθμό, στις περιγραφές των σκανδιναβικών σάγκα και νόμων του 13ου αιώνα. Σύμφωνα με το έθιμο όλοι οι ελεύθεροι άντρες της Σκανδιναβίας ήταν υποχρεωμένοι να διαθέτουν όπλα και τους επιτρεπόταν να τα έχουν μαζί τους ανά πάσα στιγμή. Αυτά τα όπλα ήταν ενδεικτικά της κοινωνικής κατάστασης του Βίκινγκ: ένας πλούσιος Βίκινγκ είχε ένα πλήρες σύνολο από κράνος, ασπίδα, θώρακα και σπαθί. Ωστόσο τα σπαθιά σπάνια χρησιμοποιούνταν στη μάχη, πιθανότατα όχι αρκετά ανθεκτικά για αυτό, αλλά μόνο ως συμβολικά ή διακοσμητικά αντικείμενα.^{[174] [175]}

Ένας τυπικός bóndi (ελεύθερος) ήταν πιθανότερο να πολεμάει με δόρυ και ασπίδα και οι περισσότεροι επίσης έφεραν ένα σαξ σαν μαχαίρι και πλευρικό βραχίονα. Τα τόξα χρησιμοποιούνταν στα αρχικά στάδια των χερσαίων μαχών και στη θάλασσα, αλλά έτειναν να θεωρούνται λιγότερο «τιμητικά» από τα όπλα της άμεσης συμπλοκής. Οι Βίκινγκ δεν συνήθιζαν τη χρήση των τσεκουριών ως κύριων όπλων κατά τη μάχη. Το πολεμοχαρές και η βία των Βίκινγκ συχνά παρακινούνταν και τροφοδοτούνταν από τις πεποιθήσεις τους στη Σκανδιναβική θρησκεία, με επίκεντρο τους Θωρ και Όντιν, θεούς του πολέμου και του θανάτου.^{[176] [177]} Στη μάχη πιστεύεται ότι οι Βίκινγκ μερικές φορές πολεμούσαν με ένα διαταραγμένο στυλ ξέφρενης, λυσσαλέας μάχης γνωστής ως berserkergang, από το οποίο ονομάστηκαν berserkers. Τέτοιες τακτικές μπορεί να είχαν αναπτυχθεί σκόπιμα από βίαιες εμπροσθοφυλακές και η κατάσταση του berserk να είχε προκληθεί από την κατάποση υλικών με ψυχοδραστικές ιδιότητες, όπως τα παραισθησιογόνα μανιτάρια ^[178] ή μεγάλες ποσότητες αλκοόλ ^[179]

Οι Βίκινγκ δημιούργησαν και δραστηριοποιούνταν σε εκτεταμένα εμπορικά δίκτυα σε όλο τον γνωστό κόσμο και είχαν σημαντική επιρροή στην οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης και της Σκανδιναβίας.^{[180] [181]}

Εκτός από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα Ρίμπε, Χέντεμπυ και τα παρόμοια ο κόσμος των Βίκινγκ δεν ήταν εξοικειωμένος με τη χρήση νομισμάτων και βασιζόταν στην αποκαλούμενη οικονομία του χρυσού-αργύρου. Ο άργυρος ήταν το πιο κοινό μέταλλο στην οικονομία, αν και ο χρυσός χρησιμοποιείτο επίσης σε κάποιο βαθμό. Ο άργυρος κυκλοφορούσε με τη μορφή ράβδων ή πλακών, καθώς και με τη μορφή κοσμημάτων και διακοσμητικών αντικειμένων. Έχει αποκαλυφθεί ένας μεγάλος αριθμός ασημένιων θησαυρών από την εποχή των Βίκινγκ, τόσο στη Σκανδιναβία όσο και στις χώρες που εποίκισαν.^[182] Οι έμποροι μετέφεραν μικρές ζυγαριές, που τους επέτρεπαν να μετρούν το βάρος με μεγάλη ακρίβεια, έτσι μπορούσαν να έχουν ένα πολύ ακριβές σύστημα συναλλαγών και ανταλλαγής, ακόμη και χωρίς κανονικό νόμισμα ^[180].

Το οργανωμένο εμπόριο κάλυπτε τα πάντα, από τα συνηθισμένα είδη χύδην ως τα εξωτικά πολυτελή προϊόντα. Τα σχέδια των πλοίων των Βίκινγκ, όπως εκείνο του knarr, αποτελούσαν σημαντικό παράγοντα για την επιτυχία τους ως εμπόρων.^[183] Τα εισαγόμενα αγαθά από άλλους πολιτισμούς περιελάμβαναν:^[184]

• τα μπαχαρικά που τα προμηθεύονταν από Κινέζους και Πέρσες εμπόρους, που συναντούσαν Βίκινγκ εμπόρους στη Ρωσία. Οι Βίκινγκ χρησιμοποίησαν εγχώρια μπαχαρικά και βότανα όπως το αγριοκύμινο, το θυμάρι, το χρένο και ο σιναπόσπορος,^[185] αλλά εισήγαγαν κανέλα.
• το γυαλί το εκτιμούσαν πολύ. Το εισαγόμενο γυαλί γινόταν συχνά χάντρες για διακόσμηση, που έχουν βρεθεί κατά χιλιάδες. Το Οχους στη Σκάνια και η παλιά πόλη-αγορά του Ρίμπε είχαν μεγάλη παραγωγή γυάλινων χαντρών ^[186]

^{[187] [188]}

• το μετάξι ήταν πολύ σημαντικό εμπόρευμα που το προμηθεύονταν από το Βυζάντιο (σημερινή Κωνσταντινούπολη) και την Κίνα. Ήταν σε μεγάλη εκτίμηση από πολλούς ευρωπαϊκούς πολιτισμούς της εποχής και οι Βίκινγκ το χρησιμοποιούσαν για επίδειξη καταστάσεων όπως ο πλούτος και η αριστοκρατία. Πολλά από τα αρχαιολογικά ευρήματα στη Σκανδιναβία περιλαμβάνουν μετάξι ^[189]

^{[190] [191]}

• το κρασί εισαγόταν από τη Γαλλία και τη Γερμανία ως ποτό των πλουσίων, για διαφοροποίηση από τα συνηθισμένα υδρόμελο και μπίρα.

Σε ανταλλαγή αυτών των πολύτιμων εισαγωγών οι Βίκινγκ εξήγαν μια μεγάλη ποικιλία αγαθών. Τα προϊόντα αυτά περιλάμβαναν:^[184]

• το κεχριμπάρι - η απολιθωμένη ρητίνη του πεύκου - βρισκόταν συχνά στις ακτές της Βόρειας και της Βαλτικής Θάλασσας. Από αυτό κατασκεύαζαν χάντρες και διακοσμητικά αντικείμενα, πριν τα εμπορευθούν.
• τη γούνα, που εξήγαν επίσης καθώς παρείχε ζεστασιά. Περιλάμβανε τις γούνες ενδροκούναβων, αλεπούδων, αρκούδων, ενυδρίδων και καστόρων.
• τα υφάσματα και το μαλλί. Οι Βίκινγκ ήταν εξειδικευμένοι κλώστες και υφαντές και εξήγαγαν μάλλινα ρούχα υψηλής ποιότητας.
• τα πούπουλα που συλλέγονταν και εξάγονταν. Οι δυτικές ακτές της Νορβηγίας παρείχε πούπουλα και μερικές φορές φτερά αγοράζονταν από τους Σαάμι. Τα πούπουλα χρησιμοποιούνταν για παπλώματα και επένδυση ρούχα. Το κυνήγι των πουλιών στις απότομες πλαγιές και τα βράχια ήταν επικίνδυνο και συχνά θανατηφόρο ^[192]
• τους σκλάβους, γνωστούς ως Θραλ στην Αρχαία Νορδική. Στις επιδρομές τους οι Βίκινγκ αιχμαλώτιζαν πολλούς ανθρώπους, μεταξύ αυτών μοναχούς και κληρικούς. Μερικές φορές πωλούνταν ως δούλοι σε Άραβες εμπόρους με αντάλλαγμα ασήμι.

Άλλες εξαγωγές περιελάμβαναν όπλα, χαυλιόδοντες θαλάσσιων ίππων, κερί, αλάτι και μπακαλιάρο. Ως μία από τις πιο εξωτικές εξαγωγές, τα κυνηγετικά πτηνά τα προμηθευόταν η ευρωπαϊκή αριστοκρατία μερικές φορές από τη Νορβηγία, από τον 10ο αιώνα ^[192]

Πολλά από αυτά τα αγαθά ανταλλάσσονταν επίσης μέσα στον ίδιο τον κόσμο των Βίκινγκ, καθώς και αγαθά όπως ο στεατίτης και η ακονόπετρα. Ο στεατίτης ήταν αντικείμενο ανταλλαγής με τους Σκανδιναβούς της Ισλανδίας και της Γιουτλάνδης, που τον χρησιμοποιούσαν στην κεραμική. Οι ακονόπετρες ανταλλάσσονταν και χρησιμοποιούνταν για ακόνισμα όπλων, εργαλείων και μαχαιριών ^[184]. Υπάρχουν ενδείξεις από το Ρίμπε και τις γύρω περιοχές ότι το εκτεταμένο μεσαιωνικό εμπόριο με βόδια και γενικά ζώα από τη Γιουτλάνδη (βλέπε Ox Road) είχε αρχίσει ήδη από το 720 μ.Χ. Αυτό το εμπόριο ικανοποιούσε τις ανάγκες των Βίκινγκ για δέρματα και κρέας σε κάποιο βαθμό, και ίσως για δέρματα για την παραγωγή περγαμηνών στην ηπειρωτική Ευρώπη. Το μαλλί ήταν επίσης πολύ σημαντικό ως εγχώριο προϊόν για τους Βίκινγκ, για να φτιάχνουν ζεστά ρούχα για το κρύο κλίμα των Σκανδιναβικών και Βόρειων χωρών και για πανιά. Τα πανιά για τα πλοία των Βίκινγκ απαιτούσαν μεγάλες ποσότητες μαλλιού, όπως αποδεικνύεται από την πειραματική αρχαιολογία. Υπάρχουν αρχαιολογικές ενδείξεις οργανωμένης παραγωγής υφασμάτων στη Σκανδιναβία, φτάνοντας στο παρελθόν μέχρι την πρώιμη Εποχή του Σιδήρου. Οι τεχνίτες και οι βιοτέχνες στις μεγαλύτερες πόλεις εφοδιάζονταν με κέρατα, από οργανωμένο κυνήγι ταράνδων με μεγάλες παγίδες στον μακρινό βορά, που τα χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη για την κατασκευή καθημερινών αντικειμένων, όπως χτένες.^[193]

Στην Αγγλία η Εποχή των Βίκινγκ άρχισε δραματικά στις 8 Ιουνίου 793, όταν Σκανδιναβοί κατέστρεψαν το αββαείο του νησιού Λίντισφαρν. Η ερήμωση του Αγίου Νησιού της Νορθάμπερλαντ συγκλόνισε και προειδοποίησε τις βασιλικές αυλές της Ευρώπης για την παρουσία των Βίκινγκ. "Ποτέ άλλοτε δεν έχουμε δει τέτοια φρικαλεότητα", δήλωσε ο λόγιος της Νορθάμπερλαντ Αλκουίνος της Υόρκης ^[194] Οι Χριστιανοί στην Ευρώπη του Μεσαίωνα ήταν εντελώς απροετοίμαστοι για τις εισβολές των Βίκινγκ και δεν μπορούσαν να βρουν καμία εξήγηση για την άφιξή τους και τα εν συνεχεία δεινά που έζησαν στα χέρια τους, εκτός από την "οργή του Θεού" ^[195] Περισσότερο από κάθε άλλο γεγονός η επίθεση κατά του Λίντισφαρν δαιμονοποίησε την αντίληψη για του Βίκινγκ επί τους επόμενους δώδεκα αιώνες. Μέχρι τη δεκαετία του 1890 οι μελετητές έξω από τη Σκανδιναβία άρχισαν να επανεξετάζουν σοβαρά τα επιτεύγματα των Βίκινγκ, αναγνωρίζοντας την καλαισθησία, τις τεχνολογικές δεξιότητες και τη ναυτική τους ικανότητα.^[196]

Η Σκανδιναβική μυθολογία, οι σάγκα και η λογοτεχνία μιλούν για τον πολιτισμό και τη θρησκεία τους με ιστορίες μυθικών ηρώων. Η αρχική μετάδοση των πληροφοριών αυτών ήταν κυρίως προφορική και αργότερα κείμενα βασίστηκαν στα συγγράμματα και τις μεταγραφές Χριστιανών μελετητών, συμπεριλαμβανομένων των Ισλανδών Σνόρρι Στούρλουσον και Σέμουντρ Σίγκφουσον. Πολλές από αυτές τις σάγκα γράφτηκαν στην Ισλανδία και οι περισσότερες, ακόμη και αν δεν είχαν ισλανδική προέλευση, διατηρήθηκαν εκεί μετά τον Μεσαίωνα λόγω του συνεχιζόμενου ενδιαφέροντος των Ισλανδών για τη σκανδιναβική λογοτεχνία και τους νομικούς κώδικες.

Η 200ετής επιρροή των Βίκινγκ στην ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη με ιστορίες λεηλασίας και αποικισμού και η πλειονότητα αυτών των χρονικών προήλθε από δυτικούς μάρτυρες και τους απογόνους τους. Λιγότερο γνωστά, αν και εξίσου σχετικά, είναι τα χρονικά για τους που προέρχονταν από τα ανατολικά, όπως το Νεστοριανό Χρονικό, τα χρονικά του Νόβγκοροντ, τα χρονικά του Ιμπν Φαντλάν, τα χρονικά του Ιμπν Ρουστά και σύντομες αναφορές του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου σχετικά με την πρώτη επίθεσή τους στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Άλλος χρονικογράφος της ιστορίας των Βίκινγκ είναι ο Αδάμ της Βρέμης, που έγραψε, στον τέταρτο τόμο του "Πράξεις των επισκόπων της εκκλησίας του Αμβούργου" ότι "υπάρχει πολύ χρυσός εδώ (στη Ζηλανδία), συσσωρευμένος από την πειρατεία. Αυτοί οι πειρατές, που από του δικό τους λαό ονομάζονται wichingi και από το δικό μας Ascomanni, είναι υποτελείς του Δανού βασιλιά ». Το 991 η Μάχη του Mάλντον μεταξύ των επιδρομέων Βίκινγκ και των κατοίκων του στο Έσσεξ εξυμνείται με ένα ομώνυμο ποίημα.

Οι πρώιμες νεότερες δημοσιεύσεις, που ασχολούνται με το σήμερα ονομαζόμενο πολιτισμό των Βίκινγκ, εμφανίστηκαν τον 16ο αιώνα, π.χ. η Historia de gentibus septentrionalibus (Ιστορία των βόρειων λαών) του Ολαους Μάγκνους (1555) και η πρώτη έκδοση του Gesta Danorum (Έργα των Δανών) του 13ου αιώνα, από τον Σάξονα το Γραμματικό, το 1514. Ο ρυθμός δημοσιεύσεων αυξήθηκε τον 17ο αιώνα με λατινικές μεταφράσεις των Έντα (κυρίως της Edda Islandorum από τον Πέντερ Ρέσεν του 1665).

Στη Σκανδιναβία οι Δανοί λόγιοι του 17ου αιώνα Τόμας Μπάρτολιν και Ολε Βορμ και ο Σουηδός Ολαους Ρούντμπεκ χρησιμοποίησαν ρουνικές επιγραφές και ισλανδικές σάγκα ως ιστορικές πηγές. Ένας Βρετανός, που συνέβαλε σημαντικά από τους πρώτους στη μελέτη των Βίκινγκ ήταν ο Τζορτζ Χικς, που δημοσίευσε το Linguarum vett. septentrionalium thesaurus (Λεξικό των Παλαιών Βόρειων Γλωσσών) το 1703-05. Κατά τον 18ο αιώνα το ενδιαφέρον και ο ενθουσιασμός των Βρετανών για την Ισλανδία και τον πρώιμο σκανδιναβικό πολιτισμό αυξήθηκαν δραματικά, εκφρασμένα με αγγλικές μεταφράσεις κειμένων της Αρχαίας Νορδικής και με πρωτότυπα ποιήματα που εξέφραζαν τις υποτιθέμενες αρετές των Βίκινγκ.

Η λέξη "βίκινγκ" πρωτοδημοσιεύτηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Έρικ Γκούσταφ Γκέιγερ στο ποίημά του Ο Βίκινγκ. Το ποίημα του Γκέιγερ συνέβαλε πολύ στη διάδοση του νέου ρομαντικού ιδεώδες για τους Βίκινγκ, που ελάχιστα βασιζόταν σε ιστορικά γεγονότα. Το ανανεωμένο ενδιαφέρον του Ρομαντισμού για τον Παλαιό Βορρά είχε πολιτικές συνέπειες για την εποχή. Η Γοτθική Ένωση, της οποίας ο Γκέιγερ ήταν μέλος, εκλαΐκευσε σε μεγάλο βαθμό αυτό τον μύθο. Ένας άλλος Σουηδός συγγραφέας που είχε μεγάλη επιρροή στις αντιλήψεις για τους Βίκινγκ ήταν ο Εσάιας Τέγκνερ, μέλος της Γοτθικής Ένωσης, που έγραψε μια σύγχρονη εκδοχή της σάγκα Friðþjófs saga hins frœkna, που έγινε ευρέως δημοφιλής στις Σκανδιναβικές χώρες, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία.

Η γοητεία των Βίκινγκ έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά τη λεγόμενη αναβίωση των Βίκινγκ στα τέλη του 18ου και τον 19ο αιώνα ως κλάδος του ρομαντικού εθνικισμού. Στη Βρετανία ονομάστηκε Septentrionalism, στη Γερμανία Βαγκνερικό πάθος και στις Σκανδιναβικές χώρες Σκανδιναβισμός. Οι πρωτοποριακές ακαδημαϊκές εκδόσεις του 19ου αιώνα για τους Βίκινγκ άρχισαν να αποκτούν αναγνωστικό κοινό στη Βρετανία, οι αρχαιολόγοι άρχισαν να ξεθάβουν το βρετανικό παρελθόν των Βίκινγκ και οι λάτρεις της γλωσσολογίας άρχισαν να αναγνωρίζουν την προέλευση των ιδιωματισμών και παροιμιών της υπαίθρου από την εποχή των Βίκινγκ. Τα νέα λεξικά της Αρχαίας Νορδικής γλώσσας επέτρεψαν στους Βικτωριανούς να ασχοληθούν με τις ισλανδικές σάγκα στο πρωτότυπο.^[197]

Μέχρι πρόσφατα η ιστορία της εποχής των Βίκινγκ βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στις ισλανδικές σάγκα, στην ιστορία των Δανών που γράφτηκε από τον Σάξονα τον Γραμματικό, στο ρωσικό Πρώτο Χρονικό και στο Cogad Gαedel re Gallaib (μεσαιωνικό ιρλανδικό κείμενο). Λίγοι μελετητές εξακολουθούν να αποδέχονται αυτά τα κείμενα ως αξιόπιστες πηγές, καθώς οι ιστορικοί τώρα βασίζονται περισσότερο στην αρχαιολογία και στη νομισματολογία, τομείς που έχουν συμβάλει σημαντικά στην κατανόηση της περιόδου.^[198]

Η ρομαντική ιδέα για τους Βίκινγκ που κατασκευάστηκε στους ακαδημαϊκούς και λαϊκούς κύκλους της βορειοδυτικής Ευρώπης τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν έντονη και η εικόνα του Βίκινγκ έγινε ένα οικείο και εύπλαστο σύμβολο σε διαφορετικά πλαίσια της πολιτικής και των πολιτικών ιδεολογιών της Ευρώπης του 20ου αιώνα.^[199] Στη Νορμανδία, που είχε εποικισθεί από τους Βίκινγκ, το πλοίο Βίκινγκ έγινε ένα αναμφισβήτητο περιφερειακό σύμβολο. Στη Γερμανία η γνώση της ιστορίας των Βίκινγκ τον 19ο αιώνα είχε προκληθεί από τη συνοριακή διαμάχη με τη Δανία για το Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και τη χρήση της σκανδιναβικής μυθολογίας από τον Ρίχαρντ Βάγκνερ. Την εξιδανικευμένη άποψη για τους Βίκινγκ την επικαλέσθηκαν οι Γερμανοί ρατσιστές, που μεταμόρφωσαν την εικόνα των Βίκινγκ σύμφωνα με την ιδεολογία της Γερμανικής ανώτερης φυλής.^[200] Με βάση τις γλωσσικές και πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ των Σκανδιναβών που μιλούσαν τη Νορδική και άλλων Γερμανικών ομάδων στο μακρινό παρελθόν, οι Σκανδιναβικοί Βίκινγκ απεικονίστηκαν στη Ναζιστική Γερμανία ως καθαρά Γερμανικός λαός. Το πολιτισμικό φαινόμενο της επέκτασης των Βίκινγκ ερμηνεύτηκε εκ νέου για να χρησιμοποιηθεί ως προπαγάνδα υποστήριξης του ακραίου μαχητικού εθνικισμού του Τρίτου Ράιχ και οι ιδεολογικά φορτισμένες ερμηνείες του παγανισμού των Βίκινγκ και η χρήση στη Σκανδιναβία των ρούνων χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του ναζιστικού μυστικισμού. Άλλες πολιτικές οργανώσεις της ίδιας ιδεολογίας, όπως το πρώην νορβηγικό φασιστικό κόμμα Nasjonal Samling, σφετερίστηκαν παρομοίως στοιχεία του σύγχρονου πολιτιστικού μύθου των Βίκινγκ στον συμβολισμό και την προπαγάνδα τους.

Σοβιετικοί και παλαιότεροι σλαβόφιλοι ιστορικοί τόνισαν την ίδρυση με σλαβικές ρίζες, σε αντίθεση με τη νορμανική θεωρία ότι οι Βίκινγκ υπέταξαν τους Σλάβους και ίδρυσαν το Κράτος των Ρως ^[201]. Κατηγόρησαν τους υποστηρικτές της νορμανικής θεωρίας για διαστρέβλωση της ιστορίας με την απεικόνιση των Σλάβων ως πρωτόγονων και υπανάπτυκτων. Αντίθετα οι Σοβιετικοί ιστορικοί δήλωσαν ότι οι Σλάβοι έβαλαν τα θεμέλια της κρατικής τους οντότητας, πολύ πριν από τις επιδρομές των Νορμανδών / Βίκινγκ, που απλώς εμπόδισαν την ιστορική εξέλιξη των Σλάβων. Ισχυρίστηκαν ότι οι Ρως ήταν Σλάβοι και ότι η επιτυχία του Ρούρικ και του Όλεγκ είχε τις ρίζες της στην από τα μέσα υποστήριξή τους από την τοπική σλαβική αριστοκρατία. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το Νόβγκοροντ αναγνώρισε τους Βίκινγκ ως μέρος της ιστορίας του με την ενσωμάτωση ενός πλοίου τους στο λογότυπό του ^[202].

Ξεκινώντας από τις όπερες του Γερμανού συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ, όπως Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν, οι Βίκινγκ και η Αναβίωσή τους την εποχή του Ρομαντισμού ενέπνευσαν πολλά δημιουργικά έργα. Αυτά περιλαμβάνουν μυθιστορήματα που βασίζονται άμεσα σε ιστορικά γεγονότα, όπως Τα Μακρά Πλοία του Φρανς Γκούναρ Μπένγκτσον (που κυκλοφόρησε επίσης ως ταινία του 1963), καθώς και μυθιστορηματικές ιστορίες όπως η ταινία The Vikings, το Eaters of the Dead του Μάικλ Κρίτστον (κινηματογραφική εκδοχή Ο 13ος Πολεμιστής) και η ταινία-κωμωδία Έρικ ο Βίκινγκ. Ο βρυκόλακας Έρικ Νόρτμαν, στην τηλεοπτική σειρά του HBO True Blood, ήταν πρίγκιπας Βίκινγκ πριν μετατραπεί σε βρυκόλακα. Οι Βίκινγκ εμφανίζονται σε πολλά βιβλία του Δανοαμερικανού συγγραφέα Πούλ Άντερσον, ενώ ο Βρετανός εξερευνητής, ιστορικός και συγγραφέας Τιμ Σέβεριν έγραψε μια τριλογία μυθιστορημάτων το 2005 σχετικά με ένα νεαρό τυχοδιώκτη Βίκινγκ Τόργκιλ Λέιφσον, που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο.

Το 1962 ο Αμερικανός συγγραφέας βιβλίων κόμικς Σταν Λι και ο αδελφός του Λάρι Λίμπερ, μαζί με το Τζακ Κίρμπι, δημιούργησαν τον υπερήρωα Thor της Marvel Comics, που τον βάσισαν στον ομώνυμο σκανδιναβικό θεό. Ο ήρωας εμφανίζεται στην ταινία Thor της Marvel Studios του 2011 και στα σίκουελ της Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος και Thor: Ragnarok. Ο ήρωας εμφανίζεται επίσης στην ταινία του 2012 Οι Εκδικητές και τις σχετικές με αυτή σειρές κινούμενων σχεδίων.

Η εμφάνιση των Βίκινγκ στα δημοφιλή μέσα μαζικής ενημέρωσης και στην τηλεόραση έχει δει μια αναζωπύρωση τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικά με τη σειρά Βίκινγκς του History Channel (2013), σε παραγωγή του Μάικλ Χιρστ. Τα επεισόδια της σειράς συχνά κάνουν αναφορές στο Völuspá, ποίημα των Έντα που περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου, αναφέροντας συχνά άμεσα στους διαλόγους συγκεκριμένους στίχους του ποιήματος ^[203]. Η σειρά απεικονίζει μερικές από τις κοινωνικές πραγματικότητες του μεσαιωνικού σκανδιναβικού κόσμου, όπως η δουλεία ^[204] και ο μεγαλύτερος ρόλος των γυναικών στην κοινωνία των Βίκινγκ ^[205]. Ασχολείται επίσης με θέματα ισότητας των φύλων στην κοινωνία των Βίκινγκ με τη συμπερίληψη των ασπιδοφόρων κορασίδων μέσω της ηρωίδας Λάγκερθα (Lagertha), που βασίζεται επίσης σε μια θρυλική μορφή.^[206] Πρόσφατες αρχαιολογικές ερμηνείες και οστεολογικές αναλύσεις προηγούμενων ανασκαφών τάφων των Βίκινγκ ενίσχυσαν την ιδέα της γυναίκας-πολεμιστή Βίκινγκ, δηλαδή η ανασκαφής και η μελέτη του DNA της Γυναίκας Πολεμιστή Βίκινγκ του Μπίρκα, τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο τα συμπεράσματα παραμένουν αμφιλεγόμενα.

Οι Βίκινγκ έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλά βιντεοπαιχνίδια, όπως τα The Lost Vikings (1993), Age of Mythology (2002) και For Honor (2017).^[207] Και οι τρεις Βίκινγκ της σειράς The Lost Vikings - Erik the Swift, Baleog the Fierce και Olaf the Stout - εμφανίστηκαν ως ένας ήρωας στο παιχνίδι ρόλων Heroes of the Storm (2015)^[208]. Το The Elder Scrolls V: Skyrim (2011) είναι ένα βιντεοπαιχνίδι δράσης ρόλων, εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από την κουλτούρα των Βίκινγκ ^{[209] [210]}

Οι σύγχρονες ανακατασκευές της μυθολογίας των Βίκινγκ έχουν ασκήσει διαρκή επιρροή στη λαϊκή κουλτούρα των αρχών του 20ου και του 21ου αιώνα σε μερικές χώρες, εμπνέοντας κόμικς, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, παιχνίδια ρόλων, παιχνίδια υπολογιστή και μουσική, συμπεριλαμβανομένης της Viking metal, υποείδους της Heavy metal.

Από τη δεκαετία του 1960 έχει αυξηθεί ο ενθουσιασμός για τις ιστορικές αναπαραστάσεις. Ενώ οι πρώτες ομάδες δεν είχαν μεγάλες απαιτήσεις για ιστορική ακρίβεια, η σοβαρότητα και η ακρίβεια των αναπαραστάσεων έχει αυξηθεί. Οι μεγαλύτερες τέτοιες ομάδες είναι οι The Vikings και Regia Anglorum, αν και υπάρχουν πολλές μικρότερες ομάδες στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική, τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία. Πολλές ομάδες αναπαραστάσεων συμμετέχουν σε μάχες με πραγματικά όπλα, ενώ μερικές έχουν πλοία ή βάρκες του τύπου των Βίκινγκ.

Οι Μινεσότα Βίκινγκς της NFL των ΗΠΑ ονομάζονται έτσι λόγω του μεγάλου σκανδιναβικού πληθυσμού στην πολιτεία Μινεσότα.

Κατά τη διάρκεια της τραπεζικής φρενίτιδας της πρώτης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα, οι Ισλανδοί επενδυτές ονομάστηκαν útrásarvíkingar (κατά προσέγγιση "επιδρομείς Βίκινγκς") ^{[211] [212] [213]}

Εκτός από δύο ή τρεις αναπαραστάσεις (τελετουργικών) κρανών - με προεξοχές που μπορεί να είναι στυλιζαρισμένα κοράκια, φίδια ή κέρατα - καμία απεικόνιση κράνους των πολεμιστών Βίκινγκ και κανένα σωζόμενο κράνος δεν έχει κέρατα. Ο συνήθης τρόπος σώμα με σώμα μάχης των Βίκινγκ θα καθιστούσε τα κράνη με κέρατα δυσκίνητα και επικίνδυνα για τον ίδιο τον πολεμιστή.

Οι ιστορικοί επομένως πιστεύουν ότι οι πολεμιστές Βίκινγκ δεν φορούσαν κράνη με κέρατα. Αν τα κράνη αυτά χρησιμοποιούνταν στον σκανδιναβικό πολιτισμό για άλλους, τελετουργικούς σκοπούς, παραμένει αναπόδεικτο. Η γενική παρανόηση ότι οι πολεμιστές Βίκινγκ φορούσαν κράνη με κέρατα προκλήθηκε εν μέρει από τους θιασώτες του 19ου αιώνα της Γοτθικής Ένωσης, που ιδρύθηκε το 1811 στη Στοκχόλμη ^[214], που προωθούσαν τη χρήση της Σκανδιναβικής μυθολογίας ως θέμα υψηλής τέχνης και άλλων εθνολογικών και ηθικών στόχων.

Οι Βίκινγκ συχνά απεικονίζονταν με φτερωτά κράνη και με άλλες ενδυμασίες παρμένες από την κλασική αρχαιότητα, ειδικά σε απεικονίσεις Σκανδιναβικών θεών. Αυτό έγινε για να νομιμοποιήσει τους Βίκινγκ και τη μυθολογία τους, συνδέοντάς τα με τον Κλασικό κόσμο, που από πολύ καιρό ήταν εξιδανικευμένος στον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Ο νεότερος μύθος που δημιουργήθηκε από τις εθνικές ιδέες του ρομαντισμού συγχώνευσε την Εποχή των Βίκινγκ με πτυχές της Σκανδιναβικής Εποχής του Χαλκού περίπου 2.000 χρόνια πριν από εκείνη των Βίκινγκ. Κράνη με κέρατα από την Εποχή του Χαλκού εμφανίστηκαν σε πετρογλυφικά και σε αρχαιολογικά ευρήματα. Χρησιμοποιούνταν πιθανότατα για τελετουργικούς σκοπούς.^[215]

Κινούμενα σχέδια όπως Ο Χέγκαρ ο Τρομερός και Ο Βίτσκυ ο Βίκινγκ, καθώς και αθλητικά σήματα, όπως αυτά των Minnesota Vikings και των Canberra Raiders έχουν διαιωνίσει τον μύθο του κράνους με κέρατα.^[216]

Τα κράνη των Βίκινγκ ήταν κωνικά, κατασκευασμένα από σκληρό δέρμα με ξύλο και μεταλλική ενίσχυση για τα κανονικά στρατεύματα. Το σιδερένιο κράνος με μάσκα και δίχτυ ήταν για τους οπλαρχηγούς, βασισμένο στα κράνη της Εποχής Βέντελ (550–790) στην κεντρική Σουηδία, που προηγήθηκε εκείνης των Βίκινγκ. Το μοναδικό αυθεντικό κράνος των Βίκινγκ που ανακαλύφθηκε είναι το κράνος Γκέρμουντμπου, που βρέθηκε στη Νορβηγία. Αυτό το κράνος είναι κατασκευασμένο από σίδηρο και χρονολογείται από τον 10ο αιώνα.^[217]

Diorama με Βίκινγκς Η εικόνα των βρώμικων με άγρια μαλλιά άγριων που συνδέεται με τους Βίκινγκ στη λαϊκή κουλτούρα είναι μια παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας ^[5]. Οι ιδιότητες των Βίκινγκ συχνά διαστρεβλώνονταν και στο έργο του ο Αδάμ της Βρέμης, μεταξύ άλλων, αναφέρει σε μεγάλο βαθμό αμφισβητήσιμες ιστορίες για την αγριότητα και τη βρωμιά των Βίκινγκ.^[218]

Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι Βίκινγκ έπιναν από τα κρανία των εχθρών που είχαν νικήσει. Αυτή ήταν μια εσφαλμένη αντίληψη βασισμένη σε ένα απόσπασμα του σκαλδικού ποιήματος Krákumál, που μιλάει για ήρωες που έπιναν από ór bjúgviðum hausa (κλαδιά κρανίων). Αυτή ήταν μια αναφορά σε κέρατα, από τα οποία έπιναν, αλλά μεταφράστηκε λάθος τον 17ο αιώνα ^[219] ως αναφορά στα κρανία των δολοφονημένων^[220].

Μελέτες γενετικής ποικιλότητας παρέχουν ενδείξεις της προέλευσης και επέκτασης του πληθυσμού της Σκανδιναβίας. Η Απλοομάδα I-M253 (που ορίζεται από συγκεκριμένους γενετικούς δείκτες στο χρωμόσωμα Υ) εμφανίζεται με τη μεγαλύτερη συχνότητα στους Σκανδιναβούς άνδρες: 35% στη Νορβηγία, τη Δανία και τη Σουηδία, φτάνοντας στο 40% στη νοτιοδυτική Φινλανδία ^[221]. Είναι επίσης κοινό κοντά στις νότιες ακτές της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας και μειώνεται σταδιακά προς τον νότο.

Οι μελέτες γυναικείας καταγωγής δείχνουν στοιχεία σκανδιναβικής καταγωγής στις περιοχές που βρίσκονται πλησιέστερα στη Σκανδιναβία, όπως τα νησιά Σέτλαντ και Ορκάδες ^[222]. Οι κάτοικοι των εδαφών που βρίσκονται μακρύτερα δείχνουν μεγαλύτερη σκανδιναβικής καταγωγή στις αρσενικές γραμμές χρωμοσώματος Υ.^[223]

Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι ο Κέλτης πολεμιστής Σόμερλεντ, που εκδίωξε τους Βίκινγκ από τη δυτική Σκωτία και ήταν προγονός του Κλαν Ντόναλντ, μπορεί να καταγόταν από τους Βίκινγκ, μέλος της απλοομάδας R-M420.^[224]

Οι χριστιανικοί λαοί της νότιας Ευρώπης αντιμετώπιζαν τους Βίκινγκ ως ικανότατους πολεμιστές αλλά συνάμα αμόρφωτους, χωρίς να φείδονται ειρωνείας. Χαρακτηριστικά στην Ιταλία ο Βίκινγκ ήταν συνώνυμο του άπλυτου και άξεστου, ενώ για τους βυζαντινούς ήταν πελεκυφόρος βάρβαρος, χρήσιμος πάντως ως μισθοφόρος και επίλεκτος σωματοφύλακας του αυτοκράτορα. Στα πλαίσια αυτής της εικόνας αναπτύχθηκαν δοξασίες που μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδειχθεί, όπως ότι έπιναν κρασί από τα κρανία των αντιπάλων τους ή ότι διακοσμούσαν τα κράνη τους με κέρατα (κατά τον Μεσαίωνα θεωρούνταν σύμβολο του διαβόλου).

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Πράγματι ο πολιτισμός που δημιούργησαν οι Βίκινγκ ήταν ελάσσων σε σύγκριση με την πολιτιστική παραγωγή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μοναδική εξαίρεση ήταν οι Βάραγγοι του κράτους των Ρως, οι οποίοι πάντως επηρεάσθηκαν έντονα από το Βυζάντιο, και δευτερευόντως οι Νορμανδοί. Οι βασιλείς της Νορβηγίας ήταν αγράμματοι έως το 1066. Οι Βίκινγκς, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια της εξάπλωσής τους, θεωρούσαν ως φυσιολογικές δραστηριότητες την πειρατεία, τη ληστεία και τον βιασμό. Από την άλλη μεριά όμως, η κατάσταση των άλλων λαών στο μεγαλύτερο τμήμα της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης δεν ήταν πολύ καλύτερη. Ίσως η κυριαρχία του χριστιανισμού είχε επηρεάσει κάποια ζητήματα ηθικής, αλλά σίγουρα το πολιτιστικό χάσμα μεταξύ αυτών και των Βίκινγκ δεν ήταν τόσο μεγάλο.

Δεν πρέπει επίσης να αγνοείται ένα άλλο δεδομένο: οι Βίκινγκς πέρασαν στη Χρυσή Εποχή τους, έστω και καθυστερημένα, από μία φάση που οι περισσότεροι λαοί πέρασαν κάποια στιγμή. Ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα ότι οι Έλληνες της κλασικής αρχαιότητας θεωρούσαν την πειρατεία ως κατά φύσιν κτητική δραστηριότητα! Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως και να ήταν ιστορικά αναπόφευκτο το πέρασμα από τη φάση Βίαιη επέκταση - Ακμή - Παρακμή πριν την πλήρη ένταξη στον ευρωπαϊκό κόσμο, που ξεκίνησε μετά το 1066 παράλληλα με τον πλήρη εκχριστιανισμό τους

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Βίκινγκ

Το Βικιλεξικό έχει σχετικό λήμμα:   Wikinger

• Ιστοσελίδα για τους Βίκινγκ (Γερμανικά)
• Ιστοσελίδα του πανεπιστημίου της Τίμπιγκεν για τους Βίκινγκ (Γερμανικά)
• Η θρησκεία των Βίκινγκ Αρχειοθετήθηκε 2021-12-18 στο Wayback Machine.(Γερμανικά)