[go: up one dir, main page]
Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ζέιντι Σμιθ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζέιντι Σμιθ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Zadie Smith (Αγγλικά)
Γέννηση25 Οκτωβρίου 1975 (1975-10-25) (49 ετών)
Λονδίνο[1][2]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο[3][2]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[4][1][5]
ΣπουδέςΒασιλικό Κολέγιο του Κέιμπριτζ[2]
Hampstead School
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[6][7]
μυθιστοριογράφος[1][2]
δοκιμιογράφος[1]
ακαδημαϊκός[1]
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (από 2010)[8][1]
Αξιοσημείωτο έργοOn Beauty[6]
White Teeth[6]
The Autograph Man[6]
NW[6]
Swing Time[9]
Changing My Mind: Occasional Essays[6]
The Fraud
Επηρεάστηκε απόΒλαντιμίρ Ναμπόκοφ
Σαλμάν Ρούσντι
Περίοδος ακμής2000
Οικογένεια
ΣύζυγοςNick Laird (από 2004)[10]
ΑδέλφιαDoc Brown
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςβραβείο Τζέιμς Τέιτ Μπλακ Μεμόριαλ (2000)[2]
writer in residence (2000)[11]
Λογοτεχνικά βραβεία Κόστα (2000)[2]
Βραβείο Orange (2006)[2]
βραβείο Σόμερσετ Μομ (2006)[2][12]
Βραβείο Μπόλινγκερ Έβριμαν Γόντχαουζ (2006)[2]
βραβείο βιβλίου Άνισφιλντ-Γουλφ (2006)[13]
Langston Hughes Medal (2017)[14]
Guardian First Book Award (2000)[15]
Εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας (2002)[16]
Κρατικό Βραβείο της Αυστρίας για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία (2018)[17]
μέλος στην Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών (2023)[18]
μετάλλιο Μπόντλι (2022)[19]
National Book Critics Circle Award in Criticism
Ιστότοπος
www.zadiesmith.com
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Ζέιντι Σμιθ (γεν. Σέιντι Άντελιν Σμιθ, Λονδίνο, 25 Οκτωβρίου 1975) είναι Αγγλίδα μυθιστοριογράφος,[20][21] δατριβογράφος και συγγραφέας μικρών ιστοριών. Το μυθιστορηματικό της ντεμπούτο, White Teeth (2000), έγινε αμέσως best seller και κέρδισε πολλά βραβεία. Από το Σεπτέμβριο του 2010 εργάζεται ως καθηγητής στη σχολή Creative Writing (Δημιουργικής Συγγραφής) του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.[22]

Εφηβική ηλικία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σμιθ γεννήθηκε στο Ουίλσντεν στη βορειοδυτική περιφέρεια του Λονδίνου, Μπρεντ, από μια Τζαμαϊκανή μητέρα, την Ιβόν Μπέιλι, και έναν Άγγλο πατέρα, τον Χάρβι Σμιθ, που ήταν μεγαλύτερος από την γυναίκα του κατά σχεδόν 30 χρόνια.[23] Σε ηλικία 14 ετών, άλλαξε το όνομά της από Σέιντι σε Ζέιντι.[24]

Η μητέρα της μεγάλωσε στην Τζαμάικα και μετανάστευσε στην Αγγλία το 1969.[20] Οι γονείς της Σμιθ χώρισαν όταν ήταν έφηβη. Έχει μια αδερφή, έναν αδερφό και δύο μικρότερα αδέλφια, ο ένας είναι ο ράπερ και κωμικός Doc Brown (προφ. Ντοκ Μπράουν) και ο άλλος ο ράπερ Luc Skyz (προφ. Λακ Σκάιζ). Ως παιδί, η Σμιθ λάτρευε τον χορό με κλακέτες και στα εφηβικά της χρόνια, σκεφτόταν να κάνει καριέρα στο μουσικό θέατρο, ενώ στο πανεπιστήμιο, η Σμιθ κέρδισε χρήματα ως τραγουδίστρια τζαζ και ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Παρά τις παλαιότερες φιλοδοξίες της, η λογοτεχνία εμφανίστηκε ως το κύριο ενδιαφέρον της.[20]

Εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σμιθ παρακολούθησε τα τοπικά κρατικά σχολεία, το Δημοτικό Σχολείο Μάλοριζ, την Περιεκτική Σχολή Χάμπστεντ και το Κολλέγιο Κινγκς, στο Κέιμπριτζ, όπου σπούδασε αγγλική λογοτεχνία. Σε μια συνέντευξη με το The Guardian το 2000, η Σμιθ διόρθωσε έναν ισχυρισμό εφημερίδας που ανέφερε ότι έφυγε από το Κέιμπριτζ με Διπλή Πρωτιά (Η απόκτηση τιμών πρώτης τάξεως σε δύο διαφορετικά τμήματα καταλήγει στην αποφοίτηση με «Διπλή Πρωτιά»[25]): «Στην πραγματικότητα, έχω και μία τρίτη [τιμή] στο μέρος μου», είπε.[26] Αποφοίτησε με ανώτατες τιμές δεύτερης κατηγορίας.[27]

Η Σμιθ φαίνεται ότι είχε απορριφθεί για μια θέση στο Δραματικό Κλαμπ του Κέιμπριτζ "Footlights" για τη δημοφιλή βρετανική κωμωδία διπλής δράσης (μια μορφή κωμωδίας στην οποία δύο κωμικοί παίζουν μαζί ως μία ενιαία πράξη) Mitchell and Webb, ενώ και οι τρεις φοιτούσαν στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ τη δεκαετία του 1990.[28]

Στο Κέιμπριτζ, η Σμιθ δημοσίευσε μια σειρά διηγήσεων σε μια συλλογή νέων μαθητών που έγραψαν με τίτλο The Mays Anthology. Τράβηξαν την προσοχή ενός εκδότη, ο οποίος της πρόσφερε ένα συμβόλαιο για το πρώτο της μυθιστόρημα. Η Σμιθ αποφάσισε να επικοινωνήσει με έναν λογοτεχνικό πράκτορα και την ανέλαβε η Α. Π. Βαττ.[29] Η Σμιθ επέστρεψε ως επισκέπτης συγγραφέας της ανθολογίας το 2001.[30]

Καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μυθιστορηματικό ντεμπούτο της Σμιθ, White Teeth, εισήχθη στον κόσμο των εκδόσεων το 1997 πριν ολοκληρωθεί. Με βάση ένα χειρόγραφο, ξεκίνησε μια δημοπρασία για τα δικαιώματα, την οποία κέρδισε ο Χάμις Χάμιλτον. Η Σμιθ ολοκλήρωσε το White Teeth (Λευκά Δόντια) κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Δημοσιεύθηκε το 2000, το μυθιστόρημα έγινε αμέσως best seller και έλαβε μεγάλη αναγνώριση. Έπαιξε διεθνώς και κέρδισε πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το James Tait Black Memorial Prize και το Betty Trask Award. Το μυθιστόρημα προσαρμόστηκε για την τηλεόραση το 2002.[20] Τον Ιούλιο του 2000, το ντεμπούτο της Σμιθ αποτέλεσε επίσης αντικείμενο συζήτησης σε ένα αμφιλεγόμενο δοκίμιο λογοτεχνικής κριτικής του Τζέιμς Γουντ με τίτλο «Human, All Too Inhuman», όπου ο Γουντ επικρίνει το μυθιστόρημα ως μέρος ενός σύγχρονου είδους υστερικού ρεαλισμού όπου «Η ενημέρωση έχει γίνει ο νέος χαρακτήρας και το ανθρώπινο συναίσθημα απουσιάζει από τη σύγχρονη μυθοπλασία.».[31] Σε ένα άρθρο για το The Guardian τον Οκτώβριο του 2001, η Σμιθ απάντησε στην κριτική συμφωνώντας με την ακρίβεια του όρου και με το υποκείμενο επιχείρημα του Γουντ ότι «κάθε μυθιστόρημα που στοχεύει στην υστερία θα ξεπεραστεί αβίαστα». Ωστόσο, απέρριψε το ντεμπούτο της να κατηγοριοποιείται μαζί με μεγάλων συγγραφέων όπως των Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, Σαλμάν Ρούσντι και Ντον Ντελίλο και η απόρριψη των δικών τους καινοτομιών με βάση τον υστερικό ρεαλισμό.[32] Απαντώντας σοβαρά στις ανησυχίες του Γουντ για τη σύγχρονη λογοτεχνία και τον πολιτισμό, η Σμιθ περιέγραψε τις ανησυχίες της ως συγγραφέας και υποστήριξε ότι η μυθοπλασία δεν πρέπει να είναι «ένα τμήμα του μυαλού και της καρδιάς, αλλά η χρήσιμη συνεργασία και των δύο».[32]

H Σμιθ υπηρέτησε ως συγγραφέας σε κατοικία στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης του Λονδίνου και στη συνέχεια δημοσίευσε, ως συντάκτης, μια ανθολογία σεξουαλικής συγγραφής, το Piece of Flesh, ως το αποκορύφωμα αυτού του ρόλου της εκεί.[33]

Το δεύτερο μυθιστόρημα, The Autograph Man, δημοσιεύθηκε το 2002 και ήταν εμπορική επιτυχία, αν και δεν έγινε δεκτό τόσο από τους κριτικούς όσο το White Teeth.[34]

Μετά τη δημοσίευση του The Autograph Man, η Σμιθ επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μέλος του Radcliffe Institute for Advanced Study (Ινστιτούτο Προχωρημένων Σπουδών Ράντκλιφ) στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.[35] Ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα ακόμα μη κυκλοφορούμενο βιβλίο με δοκίμια, το The Morality of the Novel (γνωστό και ως Fail Better), στο οποίο εξετάζει μια επιλογή συγγραφέων του 20ου αιώνα μέσω του φακού της ηθικής φιλοσοφίας. Ορισμένα τμήματα αυτού του βιβλίου εμφανίζονται πιθανώς στη συλλογή δοκιμίων Changing My Mind, που δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 2009.[36]

Το τρίτο μυθιστόρημα της Σμιθ, On Beauty, δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2005. Διαδραματίζεται σε μεγάλο βαθμό μέσα και γύρω από τη Βοστώνη. Προσέλκυσε περισσότερη αναγνώριση από το The Autograph Man: ήταν επιλεγμένο για το Βραβείο Man Booker, και κέρδισε το Βραβείο Orange του 2006 και το Βραβείο Anisfield-Wolf Book.[37][38]

Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η Σμιθ δημοσίευσε το Martha and Hanwell (Μάρθα και Χάνγουελ), ένα βιβλίο που συνδυάζει δύο διηγήματα σχετικά με δύο προβληματισμένους χαρακτήρες, που αρχικά δημοσιεύθηκαν στο Granta και στο The New Yorker αντίστοιχα. Ο εκδοτικός οίκος Penguin δημοσίευσε το Martha and Hanwell με μια νέα εισαγωγή από τον συγγραφέα ως μέρος της σειράς "τσέπης" για να γιορτάσουν τα 70α γενέθλιά τους.[39] Η πρώτη ιστορία, "Martha, Martha", ασχολείται με τα γνωστά θέματα της Σμιθ με την φυλή και τη μεταποικιακή ταυτότητα, ενώ το "Hanwell in Hell" αφορά έναν άντρα που αγωνίζεται να αντιμετωπίσει το θάνατο της γυναίκας του.[40] Τον Δεκέμβριο του 2008, επιμελήθηκε το πρόγραμμα Today του BBC Radio 4.[41]

Μετά τη διδασκαλία φαντασίας στην Πανεπιστημιακή Σχολή Τεχνών της Κολούμπια, η Σμιθ εντάχθηκε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης ως καθηγήτρια μυθοπλασίας το 2010.[42]

Το μυθιστόρημα της Σμιθ, το NW, δημοσιεύθηκε το 2012. Διαδραματίζεται στο Κίλμπερν του βορειοδυτικού Λονδίνου, με τίτλο αναφοράς στον τοπικό ταχυδρομικό κώδικα, NW6. Το NW επιλέχθηκε για το Βραβείο Ondaatje της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας και το Βραβείο Γυναικών για Φαντασία.[43] Το NW μετατράπηκε σε τηλεοπτική ταινία του BBC σε σκηνοθεσία του Σαούλ Ντιμπ και προσαρμόστηκε από τη Ρέιτσελ Μπένετ.[44] Πρωταγωνιστούν οι Νίκη Αμούκα-Μπερντ και Φοίμπη Φοξ,[45] μεταδόθηκε στο BBC Two στις 14 Νοεμβρίου 2016.[46][47]

Το 2015 ανακοινώθηκε ότι η Σμιθ, μαζί με τον σύζυγό της Νικ Λερντ, έγραφαν το σενάριο για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που θα σκηνοθετούσε η Γαλλίδα σκηνοθέτης Κλερ Ντενίς.[48] Η Σμιθ αργότερα είπε ότι η εμπλοκή της υπερεκτιμήθηκε και ότι απλώς βοήθησε να δημιουργηθεί ο αγγλικός διάλογος της ταινίας.[49]

Το πέμπτο μυθιστόρημα της Σμιθ, Swing Time, δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 2016. Είναι εμπνευσμένο από την παιδική αγάπη της Σμιθ για τον χορό με κλακέτες. Ήταν υποψήφιο για Βραβείο Man Booker το 2017.[50]

Μεταξύ Μαρτίου και Οκτωβρίου 2011, η Σμιθ ήταν ο μηνιαίος κριτής της New Books για το περιοδικό Harper's.[51][52] Συνεισέφερε επίσης συχνά στο Κριτική Βιβλίων του The New York.[53] Το 2010, η εφημερίδα The Guardian ζήτησε από τη Σμιθ το "10 κανόνες για τη συγγραφή μυθοπλασίας". Ανάμεσά τους δήλωσε: «Πες την αλήθεια, με όποιο πέπλο σου έρθει στο μυαλό, αλλά πες τη. Παραιτήσου από τη δια βίου θλίψη που προέρχεται από το να μην είσαι ποτέ ικανοποιημένος».[54]

Η πρώτη συλλογή διηγήσεων της Σμιθ, Grand Union, δημοσιεύθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2019. Το 2020 δημοσίευσε έξι δοκίμια σε μια συλλογή με τίτλο Intimations, τα δικαιώματα από τα οποία είπε ότι θα δωρίσει στην πρωτοβουλία Equal Justice Initiative και το Ταμείο Βοήθειας Έκτακτης Ανάγκης για τον COVID-19 της Νέας Υόρκης.[55]

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σμιθ γνώρισε τον Νικ Λερντ στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Παντρεύτηκαν το 2004 στο παρεκκλήσι του King's College, στο Κέιμπριτζ. Η Σμιθ αφιέρωσε το On Beauty (Για την Ομορφιά) στον «αγαπητό μου Λερντ». Χρησιμοποιεί επίσης το όνομά του περαστικά στα White Teeth: «Ένας άντρας με όλους τους όμορφους άντρες, όλες οι βόλτες με τον άντρα σας Νίκυ Λερντ, είναι όλοι (οι άλλοι) νεκροί».[56]

Το ζευγάρι ζούσε στη Ρώμη της Ιταλίας, από το Νοέμβριο του 2006 έως το 2007 και έζησε στη Νέα Υόρκη και στο Κουίνς Παρκ του Λονδίνου για περίπου 10 χρόνια πριν μετεγκατασταθεί στο Κίλμπερν του Λονδίνου το 2020. Έχουν δύο παιδιά, την Κάθριν (Κιτ) και τον Χάρβι (Χαλ).[57][58]

Η Σμιθ περιγράφει τον εαυτό της ως «άθρησκη»,[59] και δεν μεγάλωσε με κάποια θρησκεία, αν και διατηρεί «περιέργεια» για το ρόλο που παίζει η θρησκεία στις ζωές των άλλων.[60] Σε ένα δοκίμιο που διερευνά τις ανθρωπιστικές και υπαρξιακές απόψεις του θανάτου και του να πεθαίνεις, η Σμιθ χαρακτηρίζει την κοσμοθεωρία της ως μια «συναισθηματική ανθρωπίστρια».[61][62]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μυθιστορήματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • White Teeth (2000)
  • The Autograph Man (2002)
  • On Beauty (2005)
  • NW (2012)
  • Swing Time (2016)

Θεατρικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • The Wife of Willesden (ανακοινώθηκε το 2019)[63]

Σύντομα φανταστικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συλλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • "Martha and Hanwell" (2005)
  • Grand Union: Stories (2019)

Ιστορίες[64]

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τίτλος Χρονιά Πρώτη έκδοση Σημειώσεις
"Big week" 2014 «Big week». The Paris Review Summer 2014 (209). 2014. https://www.theparisreview.org/fiction/6315/big-week-zadie-smith. 
"The Embassy of Cambodia" 2013 «The Embassy of Cambodia». The New Yorker 89 (1): 88–98. February 11–18, 2013. http://www.newyorker.com/fiction/features/2013/02/11/130211fi_fiction_smith. 
"Escape from New York" 2015 The New Yorker
"The girl with bangs" 2001
"Hanwell Senior" 2007
"The lazy river" 2017 The New Yorker
"Meet the President!" 2013
"Moonlit landscape with bridge" 2014 «Moonlit landscape with bridge». The New Yorker 89 (48): 64–71. 10 February 2014. https://www.newyorker.com/magazine/2014/02/10/moonlit-landscape-with-bridge. 
"Now more than ever" 2018 «Now more than ever». The New Yorker. July 23, 2018. https://www.newyorker.com/magazine/2018/07/23/now-more-than-ever. 
"Permission to Enter" 2012
"Two men arrive in a village" 2016 «Two men arrive in a village». The New Yorker. June 6–13, 2016. http://www.newyorker.com/magazine/2016/06/06/two-men-arrive-in-a-village-by-zadie-smith. 
"The waiter's wife" 1999
"Weirdo" 2021 Γράφτηκε με τον Νικ Λερντ, απεικονίζεται από Ματζέντα Φοξ

Μη φανταστικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως συντάκτης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Piece of Flesh (2001)
  • The Burned Children of America (2003) (με τον Ντέιβ Έγκερς)
  • The Book of Other People (2007)

Κρίσιμες μελέτες και κριτικές για το έργο της Σμιθ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Tew, Philip (ed.). Reading Zadie Smith: The First Decade and Beyond. London: Bloomsbury, 2013.
  • Tew, Philip. Zadie Smith. London and New York: Palgrave Macmillan, 2010.
  • Walters, Tracey (ed.). Zadie Smith: Critical Essays. New York: Peter Lang Publications, 2008.

Feel free

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

NW

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία και αναγνώριση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκλέχθηκε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας το 2002. Σε μια δημοσκόπηση του 2004 για πολιτιστικούς ερευνητές στο BBC, η Σμιθ ανακηρύχθηκε μεταξύ των κορυφαίων είκοσι πιο σημαντικών ανθρώπων στη βρετανική κουλτούρα.[66][67]

Το 2003, συμπεριλήφθηκε στη λίστα των 20 καλύτερων νέων συγγραφέων του Granta, και συμπεριλήφθηκε επίσης στη λίστα του 2013.[68] Προσχώρησε στο Πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης ως καθηγήτρια την 1η Σεπτεμβρίου 2010. Η Σμιθ κέρδισε το Βραβείο Orange Φαντασίας[69] και το Βραβείο Βιβλίου Anisfield-Wolf το 2006[38] και το μυθιστόρημά της White Teeth συμπεριλήφθηκε στη λίστα των 100 καλύτερων μυθιστορημάτων Αγγλικής γλώσσας από το 1923 έως το 2005.

  • White Teeth: κέρδισε το Whitbread First Novel Award, το Guardian First Book Award, το James Tait Black Memorial Prize, και το Commonwealth Writers’ First Book Award. Συμπεριλήφθηκε στη λίστα των 100 καλύτερων αγγλικών μυθηστορημάτων που εκδόθηκαν από το 1923 ως το 2005, του περιοδικού Time
  • The Autograph Man: κέρδισε το Jewish Quarterly Wingate Literary Prize
  • On Beauty: κέρδισε το Commonwealth Writers’ Best Book Award, και το Βραβείο Orange Φαντασίας; μπήκε στην λίστα για το Man Booker Prize
  • NW: υποψήφιο για το Royal Society of Literature Ondaatje Prize και το Women's Prize for Fiction
  • Swing Time: στην λίστα για το Man Booker Prize του 2017[70]
  • Granta′s Best of Young British Novelists, 2003 και 2013
  • 2016: Welt-Literaturpreis[71]
  • 2017: Langston Hughes Medal[72][73] βραβεύθηκε στις 16 Νοεμβρίου στο Φεστιβάλ Langston Hughes Κολλέγιο Σίτι της Νέας Υόρκης.[74]
  • 2019: Βραβείο Infinity, Κριτική Γραφή και Έρευνα, Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας
  • 2018: National Book Critics Circle Award για την κριτική του Feel Free[75]
  • 2020: Grand Union, ονομάστηκε φιναλίστ για το Story Prize[76]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 (Αγγλικά) Library of Congress Authorities. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. n99057428. Ανακτήθηκε στις 9  Νοεμβρίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 zadie-smith.
  3. ↑ LIBRIS. Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας. 16  Δεκεμβρίου 2008. mkz135z53ltm7lv. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 137415367. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ CONOR.SI. 7234659.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei.
  7. ↑ The Fine Art Archive. 87170. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  8. ↑ as.nyu.edu/english/directory.zadie-smith.html. Ανακτήθηκε στις 9  Νοεμβρίου 2021.
  9. ↑ Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου: (Αγγλικά) Library of Congress Name Authority File.
  10. ↑ «The International Who's Who of Women 2006» Routledge. Οκτώβριος 2005. ISBN-13 978-1-85743-325-8.
  11. ↑ books/2000/jan/16/fiction.zadiesmith.
  12. ↑ www2.societyofauthors.org/prizes/the-soa-awards/somerset-maugham-awards/.
  13. ↑ www.anisfield-wolf.org/winners/on-beauty/.
  14. ↑ www1.cuny.edu/mu/forum/2017/08/31/zadie-smith-wins-ccnys-langston-hughes-medal/. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2021.
  15. ↑ uk/2000/dec/08/books.guardianfirstbookaward2000. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2021.
  16. ↑ zadie-smith-3. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2021.
  17. ↑ (Γερμανικά) www.kunstkultur.bka.gv.at/staatspreis-fur-europaische-literatur. Ανακτήθηκε στις 8  Μαΐου 2009.
  18. ↑ www.amacad.org/new-members-2023. Ανακτήθηκε στις 20  Απριλίου 2023.
  19. ↑ www.bodleian.ox.ac.uk/about/libraries/bodley-medal.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 «Profile: Zadie Smith». the Guardian (στα Αγγλικά). 3 Σεπτεμβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  21. ↑ «Perhaps Soon Zadie Smith Will Know What She's Doing (and then Just You Watch Out) by Dave». www.powells.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  22. ↑ «Zadie Smith to Join NYU Creative Writing Faculty». NYU. 25 Ιουνίου 2009. 
  23. ↑ «Zadie Smith talks to British rapper Doc Brown». the Guardian (στα Αγγλικά). 4 Μαρτίου 2005. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  24. ↑ «The return of Zadie Smith». The Telegraph (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  25. ↑ «CamDATA: course information and statistics: University of Cambridge». web.archive.org. 9 Μαΐου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  26. ↑ Staff, Guardian (16 Ιανουαρίου 2000). «She's young, black, British - and the first publishing sensation of the millennium». the Guardian (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  27. ↑ Tew, Philip (2010). Zadie Smith. New York: Palgrave Macmillan. σελ. 37. ISBN 978-0-230-51676-2. 463454704. 
  28. ↑ Smith, Zadie. «Dead Man Laughing». The New Yorker (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  29. ↑ «A.P. Watt». web.archive.org. 19 Μαΐου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  30. ↑ «The Mays XIX — Guest Editors». web.archive.org. 30 Αυγούστου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  31. ↑ Wood, James (2000-07-24). «Human, All Too Inhuman». The New Republic. ISSN 0028-6583. https://newrepublic.com/article/61361/human-inhuman. Ανακτήθηκε στις 2021-03-18. 
  32. ↑ 32,0 32,1 Smith, Zadie (13 Οκτωβρίου 2001). «This is how it feels to me». the Guardian (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  33. ↑ «Piece of Flesh». www.goodreads.com. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  34. ↑ Tew, Philip (2013). Reading Zadie Smith : the first decade and beyond. London. ISBN 978-1-4411-8245-6. 849207704. 
  35. ↑ «2002–2003 Radcliffe Institute Fellows - Radcliffe Institute for Advanced Study – Harvard University». web.archive.org. 23 Μαΐου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  36. ↑ «Interview with Zadie Smith». The White Review (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  37. ↑ Taylor, Ihsan (2006-09-17). «Paperback Row (Published 2006)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2006/09/17/books/arts/paperback-row.html. Ανακτήθηκε στις 2021-03-18. 
  38. ↑ 38,0 38,1 «On Beauty». Anisfield-Wolf Book Awards (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  39. ↑ «Race row may spoil Penguin's birthday». the Guardian (στα Αγγλικά). 22 Μαΐου 2005. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  40. ↑ Smith, Zadie (2005), Martha and Hanwell. London: Penguin.
  41. ↑ «Guest editor: Zadie Smith» (στα αγγλικά). 2008-12-29. http://news.bbc.co.uk/today/hi/today/newsid_7801000/7801054.stm. Ανακτήθηκε στις 2021-03-18. 
  42. ↑ «Zadie Smith Joins NYU Creative Writing Faculty». Poets & Writers (στα Αγγλικά). 24 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  43. ↑ «smith-zadie». RCW Literary Agency (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  44. ↑ «NW review – Zadie Smith's London tale has never felt so relevant». the Guardian (στα Αγγλικά). 14 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  45. ↑ «Amuka-Bird and Fox to star in NW adaptation | The Bookseller». www.thebookseller.com. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  46. ↑ «NW star Nikki Amuka-Bird: 'Zadie is challenging the viewer'». the Guardian (στα Αγγλικά). 14 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  47. ↑ «NW star Nikki Amuka-Bird: Bursting through the glass ceiling can cause damage». The Big Issue (στα Αγγλικά). 21 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  48. ↑ Andreas Wiseman2015-08-26T11:44:00+01:00. «Robert Pattinson to star in Claire Denis sci-fi». Screen (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  49. ↑ Newman, Nick (8 Φεβρουαρίου 2016). «Claire Denis' Robert Pattinson-Led 'High Life' Will Feature Unwanted Insemination and Black Holes». The Film Stage (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  50. ↑ Nov 4, Katie Pearce / Published· 2015 (4 Νοεμβρίου 2015). «Author Zadie Smith shares bits of her unpublished fourth novel, 'Swing, Time'». The Hub (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  51. ↑ «Zadie Smith Takes Over New Books Column for Harper's Magazine». Observer (στα Αγγλικά). 20 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  52. ↑ «Zadie Smith | Harper's Magazine». harpers.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  53. ↑ «Zadie Smith». The New York Review of Books (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  54. ↑ «Ten rules for writing fiction(part two)». the Guardian (στα Αγγλικά). 20 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  55. ↑ Popova, Maria (13 Αυγούστου 2020). «Creativity in the Time of COVID: Zadie Smith on Writing, Love, and What Echoes Through the Hallway of Time Suddenly Emptied of Habit». Brain Pickings (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  56. ↑ Smith, Zadie (2000). White Teeth. London: Vintage.
  57. ↑ «Irish Novelist Nick Laird Goes Utterly Pug - Page 1 - Books - New York - Village Voice». web.archive.org. 12 Ιανουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  58. ↑ «The world according to Zadie Smith». www.standard.co.uk (στα Αγγλικά). 28 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  59. ↑ «Zadie Smith». Interview Magazine (στα Αγγλικά). 24 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  60. ↑ Financial Times | Lunch with the FT: novelist Zadie Smith
  61. ↑ Smith, Zadie (2018), "Man versus Corpse", Feel Free: Essays, London: Penguin UK
  62. ↑ Hoby, Hermione (2018-02-20). «Zadie Smith’s Book of Essays Explores What It Means to Be Human». The New Republic. ISSN 0028-6583. https://newrepublic.com/article/147111/zadie-smiths-book-essays-explores-means-human. Ανακτήθηκε στις 2021-03-18. 
  63. ↑ Snow, Georgia (11 Νοεμβρίου 2019). «Zadie Smith to write new play for Kiln Theatre as part of Brent London Borough of Culture». The Stage. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2019. 
  64. ↑ Short stories unless otherwise noted.
  65. ↑ Online version is titled "Lynette Yiadom-Boakye's imaginary portraits".
  66. ↑ «iPod designer leads culture list» (στα αγγλικά). 2004-02-12. http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/3481599.stm. Ανακτήθηκε στις 2021-03-18. 
  67. ↑ «iPod's low-profile creator tops cultural chart». The Independent (στα Αγγλικά). 30 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  68. ↑ «Best of Young British Novelists 2003». Granta (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  69. ↑ «BAILEYS Women's Prize for Fiction » 2006». web.archive.org. 3 Μαρτίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  70. ↑ «The Man Booker Prize 2017 | The Man Booker Prizes». themanbookerprize.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2017. 
  71. ↑ «"Welt"-Literaturpreis 2016 für Zadie Smith». Die Welt (στα Γερμανικά). 7 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2016. 
  72. ↑ "Zadie Smith Wins CCNY's Langston Hughes Medal", CUNY, 31 August 2017.
  73. ↑ "Zadie Smith of New York University to Receive the Langston Hughes Medal", The Journal of Blacks in Higher Education, 4 September 2017.
  74. ↑ "LHF 2017 Celebrates Zadie Smith" Αρχειοθετήθηκε 2017-12-01 στο Wayback Machine., The City College of New York.
  75. ↑ Tuttle, Kate (14 Μαρτίου 2019). «National Book Critics Circle Announces Winners for 2018 Awards». National Book Critics Circle. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2020. 
  76. ↑ «Here Are this Year's Finalists for The Story Prize». LitHub. 9 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2019. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Zadie Smith στο Wikimedia Commons


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζέιντι_Σμιθ&oldid=10323122"