stouiñ

Diwar an anv-kadarn stou hag al lostger -iñ.

Verb

stouiñ /ˈstuːĩ/ verb gwan (anv-gwan-verb : stouet) (displegadur)

1. Plegañ ar c'horf, pe ul lodenn eus ar c'horf (kein, penn) war-raok
   • <skouer.>

stouiñ verb kreñv eeun (displegadur)

1. Kas war-draoñ ha war an araog ul lodenn eus ar c'horf
   • Fañch a stouas e benn ha ne laras netra. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 15.)
   • ...hag e stouas e benn gant un huanadenn. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 116.)
   • Yun a stouas benn hag a lavaras : [...]. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 39.)

• stouadenn

• stouiñ d'an daoulin
• stouiñ ouzh unan bennak
• stouiñ war e zaoulin

• galleg : (s')incliner ^(fr) , (se) pencher ^(fr)