kazel

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ) .

Anv-kadarn

kazel /ˈkɑː.zɛl/ benel (daouder : divgazel, liester : kazelioù)

1. (Korfadurezh) lec'h eus ar c'horf etre ar vrec'h hag ar bruched.
2. Bezañ dindan kazel un den, dindan e gazel, dindan e zivgazel
   • Dindan he gazel eur zac'h-lêr,
     Ha gwascan warn han dre voder ; — (Fañch an Uhel, Soniou Breiz-Izel 2, Pariz, 1891, 1971, p. 246.)
   • Hag hen en hent, hep lavaret grik da zen, e stalikerez barver gantan dindan e gazel. — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 35.)
3. Bezañ en dour betek e zivgazel
   • Pa veze yen an amzer, en em ziwiske hag e tiskenne betek e ziou gazel er feunteun, evel eun alarc'h en eul lenn, ha chom a rê eur pennad en dour, o kanan eur rimadel bennak en enor d'ar Werc'hez. — (Yann-Vari Perrot, Erwan ar Moal, Bue ar Zent, Montroulez, 1912, p. 627.)
4. bezañ dindan gazel-ge, dindan gazel-yev

• kazel-ge
• botoù-kazel

• kazeliad
• kazelig

• Stagadenn:Geriaoueg ar c'horf e brezhoneg