fuloriñ

Savet diwar an anv-kadarn fulor hag al lostger -iñ.

Verb

fuloriñ /fyˈloːrĩ/ verb gwan (anv-gwan-verb : fuloret) (displegadur).

1. Sevel fulor ennañ (diwar-benn an dud pe ar mor):
   • — Ac'hanta, ma en deus graet e oa un dra spontus d'ober, eme Hermione o fuloriñ. [...] ! — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 311.)
2. Dont da fuloriñ.
3. Mont da fuloriñ.
   • Met war al labour ne oa ket rust 'vat ha Tourbin ne baee anezhañ nemet hervez e c'hwezenn, pezh a lakae egile, daonet e vije tout, da fuloriñ ha da glask afer ouzh an eilmestr. — (Ernest ar Barzhig, Minna ha danevelloù all..., Mouladurioù Hor Yezh, 1988, p. 103.)
   • — Ba, ba, Jakez, n'it ket da fuloriñ. [...]. » — (Añjela Duval, Anjela Duval Eil embannadur reizhet, Mignoned Anjela 2005, p. 805.)
4. Lakaat un den da fuloriñ.
5. (dre skeudenn-lavar) Dont da vezañ rust (diwar-benn ar mor).

• kounnariñ
• loeniñ
• taeriñ

• didaeriñ
• difuloriñ
• digounnariñ

• galleg : se congestionner ^(fr) , s'énerver ^(fr) , se mettre en colère ^(fr)