disent

Diwar ar rakger di- ha sent-, pennrann ar verb sentiñ.

Anv-gwan

disent /ˈdiːzẽnt/

1. A nac'h sentiñ pe na fell ket dezhañ sentiñ.
   • An tadoù ha mammoù en em glemm alies ez eo o bugale disent [...]. — (Glaoda Marigo, Buez ar Sænt gant reflexionou spirituel, Kemper, 1837, p. 818.)
   • — [...], rak mar d-eo difennet d'ar veleien dizent chom er vro, [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 226.)
   • Ur vouéh ha ne hell dén chomel disent ohti : hudaden er Brézel ar en harzeu. — (Yann-Bêr Kalloc'h, Ar en deùlin, Pariz, 1921, p. 33.)
2. Disent ouzh ub:
   • [...] perak e roit golo da veleien disent ouzh ar Republik. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 199.)

• disuj

• sentus