nac'h

Kavet en henvrezhoneg (naco) hag en krennvrezhoneg (nacat).

Meneget er C'hatolikon (nach).

Da geñveriañ gant ar verboù nacau en kembraeg, nagha en kerneveureg.

Verb

nac'h

1. lavarout nann pa vez kinniget un dra:
   • Nac’h ar feiz a zo ur pec’hed eus ar re c’hrevusañ. — (Gabriel Morvan, Buez ar Zent, Brest, 1894, p. 796.)
   • Poan en devoa ivez en e vleo, arabat nac'h. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 255.)
2. nac'h ober un dra
   • [...], gant ar spi ne nac'ho ket skoazellañ unan eus e varoned en arvar. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 74.)

nac'hañ

• dinac'h(añ)