[go: up one dir, main page]
Gaan na inhoud

Steve McQueen

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Steve McQueen
'n Beeld van die betrokke persoonlikheid.
McQueen in 1959 in Wanted: Dead or Alive.
Geboortenaam Terence Steven McQueen
Geboorte (1930-03-24)24 Maart 1930;
Beech Grove, Indiana, VSA
Sterfte 7 November 1980 (op 50); Ciudad Juárez, Chihuahua, Mexiko
Aktiewe jare 1953-1974,
1978-1980

Terence Steven "Steve" McQueen (24 Maart 1930 – 7 November 1980) was ’n Amerikaanse akteur. Met sy antiheld-persoonlikheid tydens die hoogtepunt van die teenkultuurbeweging van die 1960's was die "King of Cool", soos hy genoem is, in die 1960's en 1970's ’n top-aantrekkingskrag by die loket.

Hy het ’n Oscar-benoeming gekry vir sy spel in The Sand Pebbles. Sy ander gewilde prente was onder meer The Cincinnati Kid, The Thomas Crown Affair, Bullitt, The Getaway en Papillon, en hy was een van ’n hele span bekende akteurs in prente soos The Magnificent Seven, The Great Escape en The Towering Inferno.

Loopbaan

[wysig | wysig bron]
McQueen se foto op sy internasionale rybewys.

McQueen het in 1952 toneelspel in New York begin studeer.[1] Hy het sover bekend in dieselfde jaar vir die eerste keer op die verhoog verskyn; sy karakter in ’n Jiddisje toneelstuk het een reël gehad om te sê: "Alts iz farloyrn." ("Alles is verlore.").[2]

Hy het geld begin verdien deur naweke aan motorfietsrenne in Long Island deel te neem en het in dié tyd die eerste van baie motorfietse gekoop: ’n Harley-Davidson. Hy het verskeie klein rolle gehad en in 1955 sy Broadway-debuut in die toneelstuk A Hatful of Rain gemaak.[1]

McQueen het in 1955, op 25 jaar, na Kalifornië verhuis. Toe hy in die televisieprogram Westinghouse Studio One verskyn, het die Hollywood-bestuurder Hilly Elkins van hom kennis geneem[3] en besluit prente met ’n klein begroting sal die beste plek vir die jong akteur wees om naam te maak. Sy eerste rolprentrol was in Somebody Up There Likes Me (1956), ook met Paul Newman.

McQueen en sy eerste vrou, Neile Adams, in ’n episode van Alfred Hitchcock Presents, 1960.

Hy het op TV die eerste keer werklik bekend geraak – in die reeks Wanted: Dead or Alive, wat in September 1958 begin wys het.[1]

Op 29 het McQueen nog ’n groot kans gekry toe Frank Sinatra vir Sammy Davis Jr. uit die prent Never So Few gelaat het nadat Davis glo ietwat negatiewe opmerkings oor Sinatra in ’n radio-onderhoud gemaak het, en McQueen het die rol gekry. Sinatra het iets in McQueen raakgesien en gesorg dat hy baie nabyskote kry in ’n rol waarvoor McQueen goeie resensies gekry het.

Die regisseur, John Sturges, het McQueen in sy volgende prent ook gebruik. The Magnificent Seven (1960), ook met Yul Brynner, Robert Vaughn, Charles Bronson en James Coburn, was McQueen se groot deurbraak en hy het Wanted: Dead or Alive verlaat.

Hy het die hoofrol in die volgende groot Sturges-fliek, The Great Escape (1963), gespeel.[4] Hierna was hy ’n superster.[5] Nog rolle het gevolg in onder meer Love with the Proper Stranger (1963), Nevada Smith (1966), The Cincinnati Kid (1965) en The Sand Pebbles (1966), ook met Candice Bergen en Richard Attenborough en waarvoor hy sy enigste Oscar-benoeming gekry het.[6]

Een van sy bekendste prente, Bullitt (1968), het hierna gevolg. Die prent was ’n groot sukses. In 1971 het hy gespeel in die motorrendrama Le Mans, wat swak ontvang is, en die volgende jaar in The Getaway, waar hy sy toekomstige vrou Ali MacGraw ontmoet het. Daarna was hy in die fisiek veeleisende rol van ’n gevangene op Devil's Island in Papillon (1973).

Met die uitreiking van The Getaway was McQueen die wêreld se bes betaalde akteur,[7] maar ná die sukses van 1974 se The Towering Inferno het hy so te sê van die toneel af verdwyn om op motorfietsrenne te konsentreer.

Hy het eers weer in 1978 begin toneelspeel toe hy in An Enemy of the People te sien was. Sy laaste twee prente, Tom Horn en The Hunter, was losweg op ware verhale gebaseer. Albei is in 1980 uitgereik.

Sterfte

[wysig | wysig bron]

McQueen het op 7 November 1980 aan 'n hartaanval gesterf in 'n hospitaal in Juárez, Meksiko. Dit was 12 ure nadat hy chirurgie ondergaan het om metastatiese tumors (kwaadaardige kanker) in sy nek en abdomen te laat verwyder. Hy was slegs 50 jaar oud.[8]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Terrill, Marshall (1993). Steve McQueen: Portrait of an American Rebel. Plexus Press. ISBN 978-1-556-11380-2.
  2. ↑ Karlen, Neal, "The Story of Yiddish: How a Mish-Mosh of Languages Saved the Jews," William Morrow, 2008, ISBN 006083711X
  3. ↑ McQueen Toffel, Neile (2006). My Husband, My Friend. Signet Books. ISBN 1-4259-1818-2.
  4. ↑ Rubin, Steve. – Documentary: Return to 'The Great Escape. – MGM Home Entertainment. – 1993.
  5. ↑ Maltin, Leonard (1999). Leonard Maltin's Family Film Guide. New York: Signet. p. 225. ISBN 0-451-19714-3.
  6. ↑ Nolan, William (1984). McQueen. Congdon & Weed Inc. ISBN 0-312-92526-3.
  7. ↑ Barger, Ralph; Zimmerman, Keith; Zimmerman, Kent (2003). Ridin' High, Livin' Free: Hell-Raising Motorcycle Stories. Harper Paperbacks. p. 37. ISBN 0-06-000603-X.
  8. ↑ Flint, Peter (8 November 1980). "Steve McQueen, 50, Is Dead of a Heart Attack After Surgery for Cancer; Family Was at Bedside Established His Stardom In 'Bullitt' and 'Papillon' Friend Suggested Acting 'Don't Cap Me Up'". The New York Times. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Julie 2018. Besoek op 26 Mei 2008.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Steve_McQueen&oldid=2470170"