Pierzga to mieszanina pyłku kwiatowego, śliny pszczół oraz miodu, poddana fermentacji przy pomocy bakterii kwasu mlekowego. Jak zatem powstaje pierzga pszczela? Najpierw pszczele robotnice zbierają pyłek kwiatowy, zbijają go w tzw. grudki pyłkowe (nazywane też obnóżami) i przylepiają śliną do swoich nóżek. W takiej formie dostarczają grudki z pyłkiem do ula, gdzie zajmują się nimi pszczoły ulowe młode pszczoły). Grudki pyłkowe zostają pomieszane ze śliną i miodem i szczelnie zamknięte w plastrach, gdzie przechodzą proces kiszenia (fermentacji), którego produktem końcowym jest właśnie pierzga. To nią żywią się na co dzień pszczoły w ulu. Pewną jej ilość jednak podbierają pszczelarze.
Pierzga ma wygląd ciemnobrązowych grudek, twardych i o nieregularnym kształcie. Smakuje lekko kwaskowato i żywicznie. Należy jednak do jednych z najwartościowszych pod względem składu produktów odżywczych.
Pierzga pszczela zawiera:
Pierzga zawiera białka w formie łatwo przyswajalnej, gdyż zostały rozbite na mniejsze cząstki zwane aminokwasami. Są to przede wszystkim aminokwasy egzogenne, czyli takie, które dostarczamy organizmowi wraz z pokarmem. Ponadto pierzga ma korzystne dla zdrowia wielonienasycone kwasy tłuszczowe w tym arachidowy, linolowy, gamma-linolenowy, a ponadto fitosterole.
Wśród witamin dominują witaminy A oraz E, a ponadto witamina C. Wśród witamin z grupy B znajdziemy witaminę B1, B2, B3, kwas foliowy, kwas pantotenowy (witamina B5), biotynę (B7). Minerały zawarte w pierzdze to magnez, wapń, potas, sód, a także śladowe ilości miedzi, selenu, cynku, chromu, manganu i krzemu.
Nie ulega wątpliwości, że pierzga pszczela należy do jednych z najbogatszych w składniki odżywcze naturalnych produktów spożywczych. Świetnie nadaje się do wzbogacania diety u rekonwalescentów, a także u osób aktywnych fizycznie. Pozwala wzbogacić dietę o najważniejsze składniki odżywcze, dostarczając organizmowi mnóstwo cennych i zrównoważonych związków.
Zacznijmy od tego, że pierzgę najlepiej kupować u zaufanego producenta. Najlepiej jeść ją w formie zmielonej. Można także wcześniej namoczyć pierzgę w wodzie, aby napęczniała. Smak pierzgi można poprawić dodając do niej miodu. Dzienna porcja tego specjału to jedna łyżeczka (pół łyżeczki w przypadku dzieci). Jeżeli jemy pierzgę codziennie zróbmy przerwę po około dwóch tygodniach.
Decydując się na spożywanie pierzgi sprawdźmy, czy nie jesteśmy uczuleni na produkty pszczele. Ponadto nie zaleca się podawania pierzgi dzieciom poniżej czwartego roku życia.