R-7 Semjorka
| |
|---|---|
| Tip: | Interkontinentalna balistička raketa |
| Poreklo: | SSSR |
| Službena istorija | |
| U službi: | 1959 - 1968 |
| Koristio: | SSSR |
| Ratovi: | Hladni rat |
| Istorija produkcije | |
| Dizajner: | Sergej Koroljev |
| Dizajnirano: | 1953 |
| Proizvođač: | Raketno-kosmička korporacija „Energija“ sa S. P. Koroljev |
| Specifikacije | |
| Težina: | 280 t |
| Dužina: | 34 m |
| Obim: | 3.02 m |
| Raketni motori: |
1. faza: 4 odbaciva četvoro-komorna RD-107 bustera, svaki sa 2 vernier motora plus četvoro-komorno RD-108 jezgro sa 4 vernier motora RD-107 4x 907.4 kN RD-108 1x 907.4 kN Vernier 12x 38.259 kN |
| Gorivo: | Kerozin T-1 i tečni kiseonik |
| Sistem vođenja: | Inercijalni sa radio kontrolom vernier motora |
| Sistem skretanja: | 12 vernier motora |
| Tačnost: | 2-2.5 km (maks. devijacija 10 km) |
R-7 Semjorka (rus. R-7 Semёrka) je prva sovjetska i svjetska interkontinentalna balistička raketa uvedena u upotrebu. Ponešto izmijenjena korištena je za lansiranje prvog vještačkog satelita Sputnjik-1. Kasnije je postala osnova za rakete-nosače Vostoka, Voshoda, Sojuza, i raketu Molnija.
GRAU oznaka rakete je 8K71 a NATO oznaka SS-6 Sapwood.
R-7 je dugačka 34 metra, prečnika 3 metra i težine 280 tona. Ima 2 stepena pogonjena tekućim kiseonikom i kerozinom. Domet je oko 8800 kilometara, tačnost na cilju 5 km, sa nuklearnom bojnom glavom od 3 megatona.
Prvi stepen sačinjavaju 4 bočne rakete koje se po upotrebi odbacuju. Centralni stepen radi sve vrijeme i sačinjava drugi stepen rakete. Vođenje je inercijalno.
Razvoj je počeo 1953. u OKB-1, Sergej Koroljov je bio glavni konstruktor.
Nasuprot nekim tvrdnjama da je raketa bila samo razvoj njemačke V-2, mnogi novi sistemi i rješenja su korišteni. Umjesto sktretanja mlaza kod V-2, korišteni su posebni motori za manevar. Umjesto alkohola je korišten kerozin, sistem vođenja je bio drugačiji, i tako dalje.
Poslije dugog razvoja, prvi test rakete je urađen 15. maja 1957. iz Bajkonura. Prvi uspješan let je izveden 21. avgusta 1957. Dana 4. oktobra 1957. Sputnjik-1 je lansiran sa izmijenjenom verzijom rakete R-7.
Poboljšana verzija rakete pod oznakom 8K74 (R-7A) je razvijena 1958-1959., sa dometom 12000 km, većom nosivošću i poboljšanjima u sistemu vođenja. Ova raketa je uvedena u naoružanje sovjetske armije, ali ni u kojem trenutku više od 10-ak raketa nije bilo spremno za lansiranje, zbog komplikovanog i osjetljivog sistema punjenja tekućim gorivom.
Prva jedinica naoružana sa R-7 je postala operativna 9. februara 1959., a potpuna borbena sposobnost je postignuta 1962.
Sistem je bio skup i težak za prikrivanje. Da bi rakete bile spremne za akciju, morale su biti napunjene isparljivim tekućim kiseonikom, a proces je trajao 20 sati. U stanju spremnosti za lansiranje su mogle ostati samo oko jedan dan, pa su bile potencijalna laka meta za američke bombardere prilikom punjenja gorivom.
Zbog ovih velikih mana, SSSR je ubrzao napore na dobijanju boljih raketa nosača nuklearnih bojnih glava. Do 1968. rakete R-7 su izbačene iz vojne upotrebe.
Iako nepodesna kao oružje, R-7 je postala osnova za razvoj sovjetskih raketa-nosača vještačkih satelita i kosmičkih letjelica.
