Kraljevina Sicilija
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kraljevina Sicilija (latinski: Regnum Siciliae, talijanski: Regno di Sicilia) bila je historijska kraljevina koja je egizistirala od početka 12. vijeka do početka 19. vijeka na Siciliji i na samom početku na teritoriju Južne Italije.
Od Normana do Anžuvinaca
[uredi | uredi kod]Normani su se iskrcali u Južnoj Italiji u 11. vijeku, na područje kojim je uglavnom vladao Bizant, uz nešto esklava autonomnih lombardskih gradova-država u Kampaniji. Normani su pod vodstvom Roberta Guiscarda i njegova brata Rogera I uspjeli do 1059. ovladati većim dijelom Apulije i Kalabrije. Kraljevina Sicilija počela se formirati za vrijeme normanske invazije na Siciliju pod vodstvom Rogera I, koji je do 1091. uspio zauzeti posljednje muslimansko uporište i time ostvario kršćansku rekonkvistu, a nakon tog je vladao Sicilijom kao grof.[1]
Njegov nasljednik Roger II. uspio je ujediniti Siciliju s teritorijma na Apeninskom poluotoku, pa ga je 1130. antipapa Anaklet II okrunio za kralja Sicilije, a nakon njega i papa Inocent II 1139. godine.[1] Stabilizacija Kraljevine Sicilije uslijedila je za vladavine Wilhelma II (1166–1189) koji je ujedinio bogatstvo svoje dinastije sa carevima Svetog Rimskog Carstva, ali kako nije imao potomaka, njegova nasljednica Konstanca udala se je za Henrika VI.[2]
Vladavina dinstije Hohenstaufen
[uredi | uredi kod]Udajom Konstance za Henrika VI, sicilijanska kruna pripala je švapskoj dinastiji Hohenstaufen, dosegnuvši svoj vrhunac za vladavine Fridrika II.[1] Zbog sukoba sa papama koje su Hoenštaufovci stalno imali, papa Inocent IV za kralja Sicilije i Napulja okrunio je 1266. Karla I iz francuske anžuvinske dinastije.[2]
Vladavina Anžuvinaca
[uredi | uredi kod]
Nakon 1266. Kraljevinom Sicilijom vlada francuska dinastija Anžuvinaca.[1] Njihova vladavina je izazvala brojne otpore, zbog povećanih poreza i podređenosti otoka Napulju. Vrhunac tog nezadovoljstva kulminirao je ustankom nazvanim Sicilijanska večernja, koji je započeo 31. marta 1282. i nakon kojeg je uslijedila uspješna intervencija Pedra III Aragonskog (1239–1285) koji se 1282. u Cataniji ustoličio za kralja Sicilije.[1] Nakon tog je uslijedio građanski rat u Siciliji zvan Rat Sicilijanske večernje, između pristaša francuske anžuvinske i španjolske aragonske dinastije.[1]
Vladavina španjolskih Habsburgovaca
[uredi | uredi kod]Nakon potpisivanja mira u Caltabellotti 1302. vlast je privremeno prigrabio Frederik III s titulom kralja Trinacre i tako prekinuo dugogodišnju sukob između Anžuvinaca i Aragonaca. Nakon njega vlada Frederik IV (1342–1377) koji je 1372. sklopio ugovor po kome je Aragoncima dano nasljedno pravo na Siciliju, ali kao vazalne države Napuljskog Kraljevstva i Papinske Države. Nakon tog se sicilijansko plemstvo podjelilo na pristaše Aragonaca i autonomaše, pa se nakon tog rasplamsao dugogodišnji građanski rat.[1]
Početkom 16. vijeka Kraljevina Sicilija učvrstila je svoje odnose sa Španjolskom. Nakon što je Ferdinand II zauzeo Napuljsko Kraljevstvo (1501–1503), nakratko su ponovno ujedinjene historijske Dvije Sicilije pod španjolskom krunom. Međutim, one su se ipak razlikovale po titulama kao Napuljsko Kraljevstvo i Kraljevina Sicilija. Tokom 17. vijeka španjolsku vladavinu nad otokom je obilježilo nekoliko pobuna i zavjera, koje su ponekad vodili plemići, a u nekim slučajevima široki narodni slojevi. Vrhunac tih nezadovoljstava kulminirao je u mesinskoj buni 1674. uz podršku francuskog kralja Luja XIV, koja je bila toliko jaka da su Španjolci tek iduće godine uspjeli ući u grad.[1]
Nakon potpisivanja Utrechtskog mira 1713. godine, prestala je španjolska dominacija u Evropi, pa je Kraljevina Sicilija dodijeljena savojskoj dinastiji odnosno Vittoriju Amedeu II koji se uspio održati na vlasti samo pet godina. Njegov najveći problem bio je sukob sa crkvom koja je polagala puno prava na posjede po Siciliji.[1] Njegov pokušaj da se održi na vlasti pomoću Španjolaca, u čemu mu je pomagao kardinal Giulio Alberoni, nije uspio, pa je vlast nad Kraljevinom Sicilijom 1718. pripala austrijskim Habsburgzima koji su je ponovno ujedinili s Napuljskim Kraljevstvom.[1]
Za vrijeme Rata za poljsko naslijeđe, Habsburgzi su vlast nad Kraljevinom Sicilijom i Napuljskim Kraljevstvom morali prepustiti Burboncima, odnosno španjolskom kralju Karlu III koji je zauzeo jug Italije i od 1734. vladao Kraljevinom Sicilijom kao Karlo V, a Napuljskim Kraljevstvom kao Karlo VII.[1] Od 1799. i između 1806. i 1815. Kraljevina Sicilija pružila je azil odbjeglim burbonskim vladarima koji su pobjegli iz Napuljskog Kraljevstva nakon francuske okupacije.[1] Kraljevina Sicilija prestala je postojati 1816. kada je nakon sloma Napoleona i protjerivanja francuske vojske iz Napuljskog Kraljevstva osnovana nova Kraljevina dviju Sicilija.[1]
