Red Bull Racing

 

Korzenie Red Bull Racing sięgają ekipy Stewart Grand Prix, założonej w 1996 roku przez trzykrotnego mistrza świata Jackiego Stewarta i jego syna Paula^[7]. Zespół był mocno powiązany z Fordem, który zgodził się dostarczać nowej ekipie jednostki napędowe^[7][8]. Zespół uczestniczył w 49 wyścigach, zdobywając łącznie 47 punktów^[9]. Jedyne zwycięstwo dla zespołu zapewnił Johnny Herbert podczas Grand Prix Europy 1999^[10]. To właśnie w 1999 team zanotował swój najlepszy rezultat, zajmując czwarte miejsce w klasyfikacji konstruktorów^[11].

W czerwcu 1999, Ford nabył zespół za 100 milionów dolarów^[12]. 14 września 1999 dr Wolfgang Rietzle, dyrektor Jaguara ogłosił, że zespół będzie startował od sezonu 2000 pod nazwą Jaguar Racing^[13]. Celem amerykańskiego koncernu miała być walka o tytuł mistrzowski w sezonie 2001, jednak do tego nie doszło^[14]. Jaguar Racing brał udział w 85 wyścigach, zdobywając 49 punktów^[15]. Eddie Irvine zapewnił ekipie dwa trzecie miejsca – w Grand Prix Monako 2001 i Grand Prix Włoch 2002^[16]. Zespół najwyżej był sklasyfikowany w sezonach 2002-2004, zajmując siódme miejsce^[15].

 

We wrześniu 2004 amerykański koncern motoryzacyjny Ford postanowił wystawić na sprzedaż zespół Jaguar Racing, tłumacząc swoją decyzję kłopotami finansowymi^[17]. Dwa miesiące później, 15 listopada ogłoszono, że nowym właścicielem zespołu został Red Bull^[18]. Szczegóły umowy nie zostały ujawnione, jednak brytyjski serwis BBC Sport podał, że szef firmy Red Bull Dietrich Mateschitz zapłacił za zespół jedynie symbolicznego 1 dolara, w zamian zobowiązując się zainwestować w ciągu trzech lat 400 milionów dolarów w ekipę z Milton Keynes^[19].

Po raz pierwszy marka Red Bull pojawiła się w Formule 1 w 1989 roku, kiedy koncern wspierał Gerharda Bergera^[20]. W sezonie 1995 austriacki producent został tytularnym sponsorem Saubera. Współpraca ze szwajcarskim zespołem trwała do sprzedaży Jaguara^[21]. Logo Red Bulla pojawiało się również na samochodach ekipy Arrows w sezonach 2001 i 2002, ze względu na to, że jednym z reprezentantów brytyjskiego zespołu był Enrique Bernoldi, wspierany przez Red Bulla^[22].

 

Po zakupie zespołu przez Red Bulla, szefem zespołu został Tony Purnell, wcześniej związany z zespołem z Milton Keynes. W styczniu 2005, Purnell wraz ze swoim bliskim współpracownikiem Davidem Pitchforthem zostali zwolnieni z zespołu – powodem zwolnienia miało być obsadzenie drugiego kierowcy^[23]. Na jego miejsce powołano Christiana Hornera, szefa ekipy Arden International, który bezskutecznie starał się o wykupienie zespołu Jordan Grand Prix^[24].

Pierwszym zakontraktowanym kierowcą został David Coulthard, który reprezentował zespoły Williams i McLaren^[25]. O fotel drugiego kierowcy walczyli Christian Klien (jeżdżący dla Jaguara w sezonie 2004) i Vitantonio Liuzzi (mistrz Formuły 3000 z 2004)^[26]. Początkowo partnerem zespołowym był Austriak, a Włoch otrzymał możliwość prowadzenia bolidu podczas piątkowych sesji treningowych^[27]. W późniejszej części sezonu Ci dwaj kierowcy mieli wymieniać się swoimi rolami raz na cztery weekendy Grand Prix. Ostatecznie Red Bull Racing zadecydowało o tym, że Klien od Grand Prix Kanady powróci do bolidu na stałe, a Liuzzi został piątkowym testerem^[28][29][30]. Podczas piątkowych treningów do Grand Prix Kanady i Grand Prix Stanów Zjednoczonych uczestniczył Amerykanin Scott Speed, który był członkiem Red Bull Driver Search (amerykańskiego odpowiednika Red Bull Junior Team)^[31][32].

W pierwszym sezonie, kierowcy Red Bulla punktowali w jedenastu z dziewiętnastu wyścigów sezonu – najlepiej zaprezentował się Coulthard, który zajął czwarte miejsce w wyścigach o Grand Prix Australii i Grand Prix Europy^[33][34]. Debiutancki sezon zakończył się dla ekipy zdobyciem siódmej pozycji w klasyfikacji konstruktorów, gdzie kierowcy RBR zgromadzili w sumie 34 punkty^[35].

 

23 kwietnia 2005, w trakcie weekendu wyścigowego o Grand Prix San Marino zespół ogłosił podpisanie umowy z Ferrari na dostarczanie jednostek napędowych w sezonach 2006-2007^[36]. Zbiegło się ze zmianą regulaminu technicznego i wprowadzeniem silników V8 o pojemności 2,4 litra. 8 listopada 2005, Red Bull Racing poinformował, że do ekipy dołączy Adrian Newey, pracujący do tej pory dla McLarena^[37]

W składzie zespołu pozostali David Coulthard i Christian Klien^[38][39]. Zmienił się trzeci kierowca zespołu, którym został Robert Doornbos^[40]. Vitantonio Liuzzi i Scott Speed zostali reprezentantami Scuderia Toro Rosso, drugiego zespołu Red Bulla, powstałego na bazie włoskiej ekipy Minardi^[41]

Początek sezonu był trudny dla Red Bull Racing – kierowcy zespołu łącznie zdobyli dwa punkty (za ósme miejsce Kliena w Grand Prix Bahrajnu^[42] i Coultharda w Grand Prix Australii^[43]. Podczas Grand Prix Monako, zespół zdobył pierwsze podium, za sprawą trzeciego miejsca Coultharda^[44].

7 sierpnia 2006, ekipa poinformowała, że reprezentantami Red Bull Racing w sezonie 2007 będzie David Coulthard i Mark Webber^[45]. W związku z tym, Red Bull zaproponował Christianowi Klienowi możliwość startów w serii DTM lub Champ Car^[46]. Austriacki kierowca odrzucił propozycję startów w Ameryce i dzień później zespół rozwiązał kontrakt ze skutkiem natychmiastowym^[47][48]. Miejsce Kliena zajął Robert Doornbos, zaś trzecim kierowcą został Michael Ammermüller^[49].

W ciągu całego sezonu zespół Red Bull Racing zgromadził na swoim koncie szesnaście punktów i utrzymał siódmą pozycję w klasyfikacji konstruktorów^[50].

Od sezonu 2007 bolidy zespołu są napędzane silnikami Renault. Skład zespołu został zmieniony w niewielkim stopniu: swoje stanowisko zachował David Coulthard, jego nowym partnerem był natomiast Australijczyk Mark Webber. W 2008 roku na trzeciego kierowcę zespołu został wybrany Szwajcar, Sébastien Buemi, wicemistrz Formuły 3 Euro Series w sezonie 2007 i wicemistrz serii GP2 Asia w roku 2008 (był to pierwszy rok rozgrywania tej azjatyckiej serii). Po sezonie 2008 David Coulthard postanowił zakończyć karierę w F1, pozostając kierowcą testowym RBR. Jego następcą został Niemiec Sebastian Vettel, najmłodszy w historii kierowca, który wygrał Grand Prix Formuły 1^[51]. Podczas GP Chin 2009 Vettel zdobył pierwsze dla zespołu zwycięstwo w Formule 1^[52]. Ten wynik powtórzył w Wielkiej Brytanii, Japonii oraz w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Natomiast Mark Webber wygrał dwa wyścigi w Niemczech i Brazylii. Ostatecznie zespół zakończył sezon na drugim miejscu przez drugie miejsce w klasyfikacji kierowców Sebastiana Vettela i czwarte Marka Webbera. W sezonie 2010 Vettel wygrał pięć wyścigów (Malezja, Walencja, Japonia, Brazylia, ZEA), zaś Webber wygrał cztery wyścigi (Hiszpania, Monako, Wielka Brytania, Węgry). Ostatecznie Sebastian Vettel został mistrzem świata w sezonie 2010, a Webber zajął trzecie miejsce. Red Bull Racing został także mistrzem świata w klasyfikacji konstruktorów w sezonach 2010, 2011, 2012 oraz 2013.

 

4 grudnia 2015 poinformowano, że Red Bull Racing w sezonie 2016 będzie korzystał z silników Renault pod nazwą TAG Heuer^[53]. Po sezonie 2015, Infiniti przestał być sponsorem tytularnym zespołu^[54]. Na początku sezonu 2016 zachowano Daniela Ricciardo i Daniiła Kwiata w składzie kierowców^[55]. Ponadto ogłoszono, że Aston Martin nawiązał współpracę z Red Bull Racing^[56].

Pierwszym wyścigiem Red Bulla na podium było Grand Prix Chin 2016, gdzie Kwiat zajął trzecie miejsce, przegrywając z Nico Rosbergiem i Sebastianem Vettelem^[57]. Na początku wyścigu, Rosjanin swoim manewrem wyprzedzania doprowadził do kolizji obu kierowców Ferrari, przez co został skrytykowany przez Vettela^[58]. W swoim domowym wyścigu, Kwiat doprowadził do dwóch kolizji, zmuszając niemieckiego kierowcę do przedwczesnego zakończenia wyścigu^[59].

Przed wyścigiem w Hiszpanii doszło do zmiany – Max Verstappen, będący do tej pory w Scuderii Toro Rosso zajął miejsce Kwiata, zaś Rosjanin zajął miejsce niderlandzkiego kierowcy we włoskiej ekipie^[60]. Tor Circuit de Barcelona-Catalunya okazał się szczęśliwy dla Verstappena, który skorzystał z kolizji kierowców Mercedesa, wygrywając wyścig^[61], dodatkowo stając jeszcze sześć razy na podium^[62]. Daniel Ricciardo wygrał w Malezji, będąc jeszcze siedem razy w pierwszej trójce^[63]. W klasyfikacji konstruktorów, Red Bull Racing przegrało mistrzostwo o prawie 300 punktów z Mercedesem^[64].

Ricciardo i Verstappen zostali w Red Bull Racing na sezon 2017. Kierowcy austriackiej ekipy wygrali trzy wyścigi (Australijczyk w Azerbejdżanie, Holender – w Malezji i Meksyku)^[65][66][67]. Mimo tego, przegrali nie tylko z niemieckim zespołem w klasyfikacji konstruktorów, ale również i z Ferrari, zdobywając w sumie 368 punktów – wyżej w klasyfikacji generalnej był Ricciardo, który zajął piąte miejsce, wyprzedzając swojego kolegę zespołowego o 32 punkty^[68]

 

Austriacki zespół zachował dotychczasowy skład kierowców w sezonie 2018. 25 września 2017 ogłoszono, że Aston Martin został sponsorem tytularnym Red Bull Racing^[69].

Pierwsze zwycięstwo w sezonie zapewnił Ricciardo podczas Grand Prix Chin, startując z szóstego pola startowego^[70]. W następnym wyścigu doszło do kolizji obu kierowców Red Bulla, skutkiem czego było ich odpadnięcie^[71]. W Monako, Australijczyk wygrał po uprzednim zdobyciu pole position, jednak była to dla niego ostatnia wygrana w Red Bullu^[72]. W drugiej części sezonu, Verstappen zdołał ośmiokrotnie stanąć na podium, wygrywając wyścigi w Austrii i Meksyku^[73][74].

Tym razem wyżej w klasyfikacji generalnej był Holender, który zajął czwarte miejsce, o dwa punkty mniej od Kimiego Räikkönena, zaś Red Bull Racing ponownie zajął trzecie miejsce, zdobywając łącznie 419 punktów^[75]

 

W czerwcu 2018, Red Bull Racing ogłosił, że od sezonu 2019 przechodzi na jednostki napędowe Hondy, używane do tej pory przez juniorską ekipę Red Bulla, Scuderię Toro Rosso^[76]. Przed rozpoczęciem sezonu dokonano zmiany partnera zespołowego Maksa Verstappena – po transferze Daniela Ricciardo do Renault^[77][78], drugim kierowcą austriackiego zespołu został Pierre Gasly^[79].

O ile Verstappen przed letnią przerwą zdążył zdobyć pięć miejsc na podium, w tym dwa zwycięstwa (w Austrii i Niemczech), o tyle Gasly miał problem ze zbliżaniem się do swojego kolegi zespołowego, notując najlepszy wynik w Wielkiej Brytanii, gdzie zajął czwarte miejsce. Przed Grand Prix Belgii zdecydowano o zamianie miejsc – miejsce francuskiego kierowcy w Red Bullu zajął Alexander Albon^[80]. Do końca sezonu Max Verstappen zdobył trzy podia, w tym wygraną w Brazylii. W tym samym wyścigu, Alexander Albon jechał w wyścigu na drugiej pozycji, jednak na okrążenie przed końcem, w samochód tajskiego kierowcy uderzył Lewis Hamilton i ostatecznie Albon zajął dopiero czternaste miejsce^[81]. W klasyfikacji konstruktorów, Red Bull Racing zajął trzecie miejsce, przegrywając tylko z Mercedesem i Ferrari^[82].

Pod koniec sezonu 2019, Red Bull Racing ogłosił pozostawienie Alexa Albona w składzie na sezon 2020, zaś Max Verstappen przedłużył umowę z austriacką ekipą do 2023 roku^[83][84].

Z powodu pandemii COVID-19 sezon ruszył w lipcu na Red Bull Ringu. W Austrii, Holender wycofał się z powodu awarii, natomiast Taj ponownie stanął przed szansą zdobycia pierwszego podium w karierze, jednak znów na jego drodze stanął Hamilton, który zderzył się z Albonem na 61. okrążeniu^[85]. Tajlandczyk zrealizował ten cel w Grand Prix Toskanii 2020, gdzie przegrał tylko z duetem Mercedesa^[86], stając na najniższym stopniu również w Bahrajnie^[87]. Verstappen cały czas był w wysokiej formie, wygrywając dwa wyścigi – Grand Prix 70-lecia Formuły 1 i Grand Prix Abu Zabi i zaledwie czterokrotnie nie kończąc wyścigu. W klasyfikacji konstruktorów, Red Bull zajął drugie miejsce, zaś Holender przegrał walkę o wicemistrzostwo z Bottasem o dziewięć punktów^[88].

 

W październiku 2020 Honda poinformowała, że wycofa się z Formuły 1 z końcem sezonu 2021^[89]. Ponadto pojawiły się wątpliwości co do przyszłości Alexandra Albona w zespole – wówczas Christian Horner potwierdził, że w razie zwolnienia tajskiego kierowcy z zespołu, partnerem zespołowym Maxa Verstappena zostanie kierowca spoza juniorskiego programu Red Bulla^[90]. Miejscem w zespole byli łączeni Nico Hülkenberg^[91] i Sergio Pérez^[92]. 18 grudnia 2020, zespół ogłosił podpisanie kontraktu z Meksykaninem, zaś Albon pozostał w ekipie jako kierowca rezerwowy^[93]. Po zakończeniu sezonu 2020, zespół stracił sponsoring tytularny, ze względu na to, że Aston Martin powrócił ze swoim zespołem, który powstał na bazie ekipy Racing Point^[94].

Był to zdecydowanie lepszy sezon dla Maxa Verstappena, który wygrał dziesięć wyścigów i do końca walczył z Lewisem Hamiltonem o mistrzostwo, zdobywając je po zwycięstwie w Grand Prix Abu Zabi. Dodatkowo Holender wygrał sprint przed wyścigiem o Grand Prix Wielkiej Brytanii. Pérez zwyciężył w Grand Prix Azerbejdżanu i trzykrotnie kończył wyścigi na trzeciej pozycji. W klasyfikacji konstruktorów, Red Bull ponownie zajął drugie miejsce, mając 28 punktów straty do Mercedesa^[95].

 

W lutym 2021 potwierdzono, że austriacki koncern przejmie projekt silnika Hondy^[96]. Kilka miesięcy później zespół poinformował, że japońska firma wciąż będzie wspierać Red Bulla, lecz prawa do silnika będzie miał Red Bull^[97]. Ostatecznie pod koniec stycznia 2022, Helmut Marko przyznał, że Honda do 2025 roku będzie produkować silniki, pod szyldem RBPT, a sam producent unieważnił umowę o przekazaniu praw intelektualnych austriackiemu koncernowi^[98].

Skład kierowców pozostał bez zmian – Sergio Pérez przedłużył umowę do końca sezonu 2022, zaś Max Verstappen – do 2028 roku^[99][100]. Przed rozpoczęciem sezonu, nowym sponsorem tytularnym stajni została firma Oracle^[101].

Verstappen obronił mistrzostwo, stając na podium w siedemnastu wyścigów, wygrywając piętnaście razy. Pérez jedenastokrotnie stawał na podium, wygrywając wyścigi w Monako i Singapurze. Zespół po raz pierwszy od 2013 wywalczył mistrzostwo konstruktorów, wyprzedzając Ferrari o 205 punktów^[102].

Zespół pozostawił Sergio Péreza i Maksa Verstappena na sezon 2023. Rok ten był w wykonaniu Red Bull Racing jeszcze lepszy – kierowcy zespołu łącznie wygrali 21 z 22 wyścigów sezonu, będąc poza podium w Grand Prix Singapuru, gdzie Verstappen zajął piąte, a Pérez ósme miejsce^[103]. Max Verstappen po raz trzeci sięgnął po mistrzostwo, wygrywając aż dziewiętnaście wyścigów, Sergio Pérez został wicemistrzem świata a Red Bull Racing obronił mistrzostwo konstruktorów zdobywając 860 punktów, ponad dwa razy więcej od Mercedesa^[104].

27 lipca 2022 pojawiły się pierwsze informacje o partnerstwie Red Bulla z Porsche Motorsport, które miało wejść z początkiem 2026 roku^[105]. Wniosek ten należało złożyć do organów antymonopolowych aż dwudziestu krajów, w tym spoza Unii Europejskiej^[105]. Komunikat prasowy miał zostać opublikowany podczas Grand Prix Austrii 2022, lecz plany pokrzyżowała Światowa Rada Sportów Motorowych, która nie zatwierdziła ostatecznych przepisów dotyczących jednostek napędowych, mających wejść w życie od 2026 roku^[105]. Ostatecznie, we wrześniu 2022 niemiecki koncern poinformował, że rozmowy z austriackim koncernem zakończyły się fiaskiem, ponieważ Red Bull nie chciał się zgodzić na odsprzedanie połowy udziałów w zespole^[106]. Ostatecznie, 3 lutego 2023 poinformowano, że Ford nawiąże partnerstwo z austriackim zespołem począwszy od 2026 roku^[107].

Źródło: Wyprzedź Mnie!^[108]

Sezon	Nazwa	Samochód	Silnik	Opony	Kierowcy	Punkty	Msc.
2005	Red Bull Racing	RB1	Cosworth TJ2005 3.0 V10	M	David Coulthard   Christian Klien   Vitantonio Liuzzi	34	7
2006	Red Bull Racing	RB2	Ferrari 056 2.4 V8	M	David Coulthard   Christian Klien   Robert Doornbos	16	7
2007	Red Bull Racing	RB3	Renault RS27 2.4 V8	B	David Coulthard   Mark Webber	24	5
2008	Red Bull Racing	RB4	Renault RS27 2.4 V8	B	David Coulthard   Mark Webber	29	7
2009	Red Bull Racing	RB5	Renault RS27 2.4 V8	B	Mark Webber   Sebastian Vettel	153,5	2
2010	Red Bull Racing	RB6	Renault RS27-2010 2.4 V8	B	Sebastian Vettel   Mark Webber	498	1
2011	Red Bull Racing	RB7	Renault RS27-2011 2.4 V8	P	Sebastian Vettel   Mark Webber	650	1
2012	Red Bull Racing	RB8	Renault RS27-2012 2.4 V8	P	Sebastian Vettel   Mark Webber	460	1
2013	Infiniti Red Bull Racing	RB9	Renault RS27-2013 2.4 V8	P	Sebastian Vettel   Mark Webber	596	1
2014	Infiniti Red Bull Racing	RB10	Renault Energy F1-2014 1.6 V6T	P	Sebastian Vettel   Daniel Ricciardo	405	2
2015	Infiniti Red Bull Racing	RB11	Renault Energy F1-2015 1.6 V6T	P	Daniel Ricciardo   Daniił Kwiat	187	4
2016	Red Bull Racing	RB12	TAG Heuer 1.6 V6T	P	Daniel Ricciardo   Daniił Kwiat   Max Verstappen	468	2
2017	Red Bull Racing	RB13	TAG Heuer 1.6 V6T	P	Daniel Ricciardo   Max Verstappen	368	3
2018	Aston Martin Red Bull Racing	RB14	TAG Heuer 1.6 V6T	P	Daniel Ricciardo   Max Verstappen	419	3
2019	Aston Martin Red Bull Racing	RB15	Honda RA619H 1.6 V6T	P	Pierre Gasly   Alexander Albon   Max Verstappen	417	3
2020	Aston Martin Red Bull Racing	RB16	Honda RA620H 1.6 V6T	P	Alexander Albon   Max Verstappen	319	2
2021	Red Bull Racing Honda	RB16B	Honda RA621H 1.6 V6T	P	Sergio Pérez   Max Verstappen	559,5	2
2022	Oracle Red Bull Racing	RB18	RBPT RBPTH001 1.6 V6T	P	Max Verstappen   Sergio Pérez	759	1
2023	Oracle Red Bull Racing	RB19	Honda RBPT RBPTH001 1.6 V6T	P	Max Verstappen   Sergio Pérez	860	1
2024	Oracle Red Bull Racing	RB20	Honda RBPT RBPTH002 1.6 V6T	P	Max Verstappen   Sergio Pérez	408*	1

* – sezon w trakcie

 

W lipcu 2024 przedstawiono pierwszy w historii samochód marki Red Bull, który zbudował podzespół inżynierów Red Bull Racing, Red Bull Advanced Technologies, pod kierownictwem Adriana Neweya^[109]. 1200-konny hybrydowy hipersamochód został zbudowany z myślą o poruszaniu się wyłącznie w warunkach torowych, bez homologacji zezwalającej jazdę na drogach publicznych. Masa pojazdu wyniosła 900 kilogramów, a podstawą napędu został nawiązujący rozwiązaniami technologicznymi do technologii F1 wolnossący silnik V8^[110]. Red Bull Racing przewidział zbudowanie ściśle ograniczonej serii 50 egzemplarzy w cenie po 5 milionów funtów za każdy, poczynając od 2025 roku^[111].

• Oficjalna strona zespołu. redbullracing.redbull.com. [dostęp 2017-12-29]. (ang.).