Katie Melua

Urodziła się w 1984 w Kutaisi (ówczesnym ZSRR) jako córka Amirana i Tamary^[2]. Jej prababka mieszkała w Tuapse^[3], a pradziadek przyjechał na początku XX wieku do Gruzji z Kanady, jednak później nie pozwolono wyjechać z kraju, ponieważ został oskarżony o szpiegostwo^[4].

W rodzinie nazywana jest Ketino^[5]. Przez pierwsze lata życia mieszkała z dziadkami w Tbilisi, a w wieku czterech lat przeprowadziła się z rodzicami i młodszym bratem do Batumi, gdzie jej ojciec pracował w szpitalu jako kardiochirurg^[6]. W jednym z wywiadów przyznała, że dzieciństwo „wspomina jako bardzo biedne”, ponieważ „rodzina nie miała pieniędzy” i „brakowało wszystkiego”^[7]. Z powodu wojny domowej w Gruzji, w 1993 osiedliła się z rodziną w Belfaście, gdzie uczęszczała do szkoły podstawowej św. Katarzyny oraz college’u dominikańskiego w Fortwilliam, dzielnicy Belfastu. Kiedy miała 13 lat, przeniosła się z rodziną do Sutton w Londynie, a niedługo później przeprowadziła się do Redhill w hrabstwie Surrey^[8]. W 2008 zamieszkała w Maida Vale w dzielnicy Notting Hill^[9]. Zainspirowana wydarzeniami w Gruzji oraz chęcią niesienia pokoju na świecie, jako dziecko chciała być politykiem lub historykiem^[10][11][12].

W wieku 15 lat za interpretację utworu zespołu Badfinger „Without You” zajęła pierwsze miejsce w konkursie muzycznym Stars Up Their Noses organizowanym przez stację ITV^[13]. Niedługo później zaczęła naukę w szkole artystycznej BRIT School for the Performing Arts w London Borough of Croydon, a w trakcie nauki w szkole zaczęła pisać swoje pierwsze utwory. W wieku 17 lat zaczęła grać na gitarze^[14]. Podczas nauki w szkole poznała Mike’a Batta, który wkrótce został jej menedżerem i producentem^[15]. Batt poszukiwał wykonawcy, który potrafiłby śpiewać „jazz i blues w interesujący sposób”. Usłyszawszy utwór Meluy „Faraway Voice”, który ta napisała ku czci swojej muzycznej idolki, Evy Cassidy, zaoferował jej podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią muzyczną Dramatico^[16].

 

Na początku listopada 2003 wydała debiutancki album studyjny pt. Call Off the Search^[17], z którym adotarł do pierwszego miejsca listy najczęściej kupowanych płyt w Wielkiej Brytanii^[18], gdzie odebrała certyfikat sześciokrotnie platynowej płyty za sprzedaż w ponad 1,9 mln sztuk^[19]. Z albumem dotarła także na wysokie miejsca list sprzedaży w kilku innych krajach^{[20][21][22][23]}. Album promowała singlami: „The Closest Thing to Crazy”^[24], „Crawling Up a Hill”^[25] i tytułową piosenką^[26]. W 2004 jako jedna z wokalistek supergrupy Band Aid 20 nagrała nową wersję utworu „Do They Know It’s Christmas?”, a dochód ze sprzedaży singla wsparł mieszkańców Etiopii w walce z głodem^[27].

W marcu 2005 wystąpiła z zespołem Queen podczas koncertu charytatywnego ku czci Nelsona Mandeli z cyklu 46664 (granego na rzecz leczenia AIDS). Występ z muzykami grupy Queen uznała za „spełnienie marzeń z dzieciństwa”^[28][29][30]. Również w 2005 wydała pierwszy w dorobku album koncertowy pt. On the Road Again, zawierający zapis dźwiękowy i filmowy z jej koncertu zagranego w marcu w Fairfield Halls Croydon^[31]. W kwietniu odebrała nagrodę Echo za najlepszy debiut roku^[32] oraz statuetkę DVD Champion 2005 – Nagroda Artysty Muzycznego za płytę koncertową^[33]. We wrześniu 2005 wydała album pt. Piece by Piece^[34], z którym zadebiutowała na pierwszym miejscu listy najczęściej kupowanych płyt w Norwegii^[35] oraz dotarła na szczyt list sprzedaży m.in. w Polsce^[36] i kilku innych krajach Europy^[37][38][39]. Album promowała singlem „Nine Million Bicycles”^[40], który stał się jednym z jej największych przebojów oraz został uznany największym przebojem w historii muzyki przez czytelników magazynu „Watch and Listen”^[41]. Niedługo po premierze utworu pisarz i naukowiec Simon Singh uznał tekst piosenki za „nieoddający prawdziwych wyników badań astrofizyków oraz je kwestionujący”^[42], na co Melua odpowiedziała nagraniem nowej wersji hitu, tym razem zawierającym prawdziwe dane naukowe^[43], a także stwierdzeniem, że „teksty piosenek to ekspresja pewnych uczuć, a nie traktat naukowy. Muzyka rządzi się swoimi zasadami, nie potrzebuje pytać naukowców o zgodę na każdy wers piosenki”^[44]. Na pozostałe single z płyty wybrała: „Spider’s Web”^[45], „It’s Only Pain”^[46], „Shy Boy”^[47] i „I Cried for You”. Na ostatnim singlu umieściła też własną wersję utworu zespołu The Cure „Just Like Heaven”^[48][49], którą nagrała na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu Jak w niebie (2005)^[50].

W 2006 wystąpiła w Operze Leśnej w Sopocie jako support przed koncertem Eltona Johna, a także trafiła do Księgi Rekordów Guinnessa jako artystka, która zagrała najgłębszy podwodny koncert – występ odbył się w stacji pod platformą wiertniczą Statoil Troll A, umieszczoną 303 m pod powierzchnią Morza Północnego przy wybrzeżu Norwegii^[51], a zapis filmowy z koncertu został wydany na album pt. Concert Under the Sea z czerwca 2007^[52]

 

W lipcu 2007 wystąpiła w Hamburgu w ramach serii koncertów Live Earth, a w październiku wydała album pt. Pictures^[53], który nagrała z perkusjonalistą Rayem Cooperem oraz Irlandzką Orkiestrą Filmową^[54]. Był to jednocześnie ostatni album, którego producentem był Batt^[55]. Album promowała singlami: „If You Were a Sailboat”^[56], „If the Lights Go Out”^[57] i „Ghost Town”^[58]. Początkowo trzecim singlem promującym płytę miała być piosenka „What I Miss About You”, napisana we współpracy z Andreę McEwan, która została także współautorką innego numeru z krążka – „Dirty Dice”^[59]. Na krążku umieściła także m.in. cover piosenki „In My Secret Life” z repertuaru Leonarda Cohena^[53] oraz utwór „Mary Pickford (Used to Ear Roses)”, który napisała w hołdzie aktorce kina niemego Mary Pickford^[60]. Na rozszerzonej wersji albumu umieściła też odświeżoną aranżację piosenki Prince’a „Under the Cherry Moon”^[61]. W maju 2008 wydała swój drugi album koncertowy pt. iTunes Live: Berlin Festival^[62]. W tym samym roku została ambasadorką marki odzieżowej Eric Bompard^[63] W 2009 wydała album koncertowy pt. Live at the O2 Arena, zawierający zapis dźwiękowy z koncertu w O2 Arena^[64].

Pod koniec maja 2010 album studyjny pt. The House, którego producentem został William Orbit^[65]. Płytę promowała singlami: „A Happy Place”^[66], „The Flood”^[67] i „To Kill You with a Kiss” (na płycie jako „I’d Love To Kill You”). Z albumem dotarła do czołówki listy najczęściej kupowanych płyt w wielu krajach^[68][69][70], m.in. dotarła do pierwszego miejsca notowania w Polsce^[71] i Szwajcarii^[72]; w obu krajach uzyskał status platynowej płyty za sprzedaż^[73][74].

W drugiej połowie 2010 zdiagnozowano u niej załamanie nerwowe, spowodowane przepracowaniem, dlatego lekarze zalecili jej poddanie się hospitalizacji oraz przerwę w trasie koncertowej^[75]. W związku z chorobą terminy wszystkich zaplanowanych koncertów wokalistki zostały przeniesione na kolejny rok^[76].

 

W 2011 wydała minialbum pt. Tour 2011, zawierający cztery nagrania zarejestrowane w trakcie prób do występów podczas trasy koncertowej^[77], a także reklamowała markę samochodową Opel^[78]. W marcu 2012 wydała album pt. Secret Symphony, który nagrała z Bettem^[79]. Album dotarł do pierwszego miejsca listy najczęściej kupowanych albumów w Polsce^[80], gdzie dodatkowo zdobył certyfikat platynowej płyty^[81]. Płytę promowała singlami: „Better Than a Dream”^[82], „Moonshine”^[83] i „The Wall of the World”^[84]. We wrześniu 2013 wydała album pt. Ketevan^[85], który promowała singlami „The Love I’m Frightened Of”^[86] i „I'll Be There”^[87]. Niedługo potem zakończyła współpracę z dotychczasowymi współpracownikami, dzięki czemu zaczęła odkrywać nowe kierunki muzyczne^[88]. W marcu 2015 zagrała koncert w łódzkiej Atlas Arenie w ramach koncertowego cyklu Night of the Proms – Classic Meets Pop^[7].

14 października 2016 wydała siódmy album pt. In Winter, którą nagrała we współpracy z gruzińskim chórem żeńskim Gori^[89]. Jak przyznała w wywiadzie dla serwisu muzycznego JazzSoul.pl, zespół poznała za pośrednictwem aplikacji Spotify, dodała też, w tym czasie „musiała spędzić sporo czasu, by sama odkryć [świetne pomysły na to, jak nagrywać i pisać poprawnie piosenki]”^[88]. Sam album opisała jako „pełnię emocji zimowego czasu, myśli o domu, kiedy jesteś imigrantem przenoszącym się z Gruzji do Wielkiej Brytanii”^[88].

1 lutego 2024 do sieci trafił teledysk z piosenką "End of Summer" autorstwa Katie Meluy. Utwór jest anglojęzyczną wersją piosenki "Koniec Lata" z filmu "Chłopi"^[90]

 

Do swoich muzycznych inspiracji zalicza artystów, takich jak m.in.: Philip Glass^[7], Paul Simon, Eva Cassidy^[14], Freddie Mercury, Nina Simone i Ella Fitzgerald^[91].

Należy do Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego^[53]. Przed ukończeniem 21. roku życia posiadała trzy obywatelstwa: radzieckie i gruzińskie oraz brytyjskie, które przyjęła w sierpniu 2005^[92].

18 stycznia 2012 poinformowała o przyjęciu zaręczyn Jamesa Toselanda^[93]. Pobrali się 1 września 2012 w Królewskich Ogrodach Botanicznych w Kew w Londynie^[94][95]. Ma syna Sandro (ur. 2022)^[96].

• Call Off the Search (2003)
• Piece by Piece (2005)
• Pictures (2007)
• The House (2010)
• Secret Symphony (2012)
• Ketevan (2013)
• In Winter (2016)
• Album No. 8 (2020)
• Love & Money (2023)

• Strona oficjalna (ang.)