Ella Fitzgerald

W 1934 debiutowała w konkursie piosenki w „Apollo Theater” w nowojorskim Harlemie. Szybko została dostrzeżona jako obiecujący talent i zaangażowana do orkiestry swingowej Chicka Webba. Po jego śmierci objęła kierownictwo zespołu (1939) i zmieniła jego nazwę na Ella Fitzgerald and Her Famous Orchestra.

W 1941 rozpoczęła karierę solową, śpiewając w klubach i salach koncertowych Nowego Jorku. W tym czasie stworzyła wyróżniający się styl śpiewania – scat^[3]. Od 1946 odbywała międzynarodowe podróże koncertowe z amerykańskim impresario Normanem Granzem i występowała m.in. z Countem Basiem, Dukiem Ellingtonem^[3] oraz z grupą All Stars (w ramach Jazz at the Philharmonic). W 1965 wystąpiła w Polsce. Od połowy lat 50. XX wieku z powodzeniem nagrywała utwory George’a Gershwina i Cole Portera^[3]

Trzykrotnie wychodziła za mąż. Jej drugim mężem był słynny kontrabasista Ray Brown, z którym adoptowała syna swojej kuzynki. Pod koniec życia straciła wzrok wskutek zaawansowanej cukrzycy, a w 1993 z powodu dalszych powikłań przeszła amputację nóg. Niedługo po ostatniej operacji zmarła w swoim domu w Beverly Hills. Została pochowana na cmentarzu Inglewood Park w Inglewood^[4].

• 1961: honorowe członkostwo Alpha Kappa Alpha
• 1965: nagroda American Society of Composers, Authors and Publishers
• 1967: honorowa prezesura The Martin Luther King Foundation
• 1976: Award of Distinction przyznana przez The National Association of Sickle Cell Diseases
• 1985: NEA Jazz Masters Award^[5]
• 1987: National Medal of Arts^[6]

• 1949: South Pacific
• 1956:
  • Ella Fitzgerald Sings the Cole Porter Songbook
  • Ella and Louis
  • Ella Fitzgerald Sings the Rodgers & Hart Songbook

• 1957: Ella Fitzgerald Sings the Duke Ellington Songbook
• 1958: Ella Swings Lightly
• 1959: Ella Fitzgerald Sings the George and Ira Gershwin Songbook
• 1960: Ella in Berlin: Mack the Knife
• 1962: Ella Swings Brightly with Nelson

• Ella Fitzgerald w bazie AllMusic (ang.)