Henryk Weyssenhoff

 

Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Łabędź. Jego ojciec Władysław za udział w powstaniu styczniowym został skazany na 20 lat zesłania do Kungury w guberni permskiej. Po amnestii w 1874 roku rodzina Weyssenhoffów osiedliła się w Warszawie, gdzie Henryk uczył się w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona.

W 1878 roku za radą Henryka Siemiradzkiego podjął studia w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych. Studia ukończył w 1886 roku. W 1889 roku wyjechał na dalsze studia malarskie do Monachium. W latach 1903–1905 mieszkał we Francji.

Dalsze lata życia spędził w majątku rodzinnym w Rusakowiczach (obecnie Białoruś) oraz w Warszawie. W latach dziewięćdziesiątych XIX w. był już uznanym malarzem, zdobywającym liczne nagrody, m.in. w Berlinie w 1891, we Lwowie w 1894 r. i w Warszawie w 1899 r. Ukoronowaniem sukcesów był srebrny medal za obraz Śnieg zdobyty w 1900 na światowej wystawie w Paryżu. Tworzył przede wszystkim realistyczne pejzaże, odznaczające się liryzmem, a także kompozycje animalistyczne.

Zajmował się też grafiką i rzeźbą. Wykonał cykl ilustracji do utworów kuzyna: liryków „Erotyki” (1911) oraz powieści „Soból i panna” (wyd. II z 1913 r.).

Członek warszawskiej grupy artystycznej Pro Arte.

•  
  Scena szlachecka - Historia jataganu (1891)
•  
  Ilustracja do powieści Soból i panna (1913)
•  
  Ilustracja do powieści Soból i panna (1913)
•  
  Wiosna (1910-11)
•  
  Śnieg (lub Rojsty litewskie pod śniegiem, Stogi, 1894)
•  
  Litewskie zacisze (1908)
•  
  Makowe pole (1903-1905)
•  
  Łoś na trzęsawisku (1903)

• Aneta Pawłowska – Henryk Weyssenhoff (1859-1922). Zapomniany bard Białorusi, Wydawnictwo DiG, 2006

• Opis i reprodukcje trzech obrazów olejnych Weyssenhoffa „Przeczucie”, 1893; „Śnieg”, 1894 i „Zamarłe barwy”. agraart.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
• genealogia
• Pocztówki z reprodukcjami prac w bibliotece Polona