Wiejkowo

Wiejkowo

wieś
Kościółek w Wiejkowie
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	kamieński
Gmina	Wolin
Liczba ludności (2006)	296
Strefa numeracyjna	91
Kod pocztowy	72-510[2]
Tablice rejestracyjne	ZKA
SIMC	0786118
Położenie na mapie Polski Wiejkowo
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Wiejkowo
Położenie na mapie powiatu kamieńskiego Wiejkowo
Położenie na mapie gminy Wolin Wiejkowo
53°49′18″N 14°41′05″E/53,821667 14,684722[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiejkowo (niem. Groß Weckow) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Wolin.

Z miejscowości tej pochodzi cukiernik Paweł Małecki, mieszkał tam do 24 roku życia. W Wiejkowie w latach pracował w miejscowej szkole w latach 1882–1889 niemiecki pedagog i spółdzielca Karl Sparr(inne języki)

Wiejkowo, będące lennem Güntersbergów od roku 1299 nosiło nazwy Weykow Teutonicum lub Slavico Weykow^[3]. W 1717 roku Eccard Henning von Güntersberg sprzedał część majątku Wiejkowo B i Siniechowo B majorowi Wilhelmowi Friederichowi von Flemming^[4]. Większy majątek, tzw. Wiejkowo A, przeszedł na najmłodszego syna, porucznika Friedricha Sigismunda von Güntersberga^[4]. Po jego śmierci w 1751 roku majątek odziedziczył starszy brat, Ernst George von Güntersberg, który wykupił również majątki będące w rękach von Flemming – Wiejkowo B i Siniechowo B. W 1753 roku część majątku została wydzierżawiona majorowi Erdmannowi Joachimowi von Paulsdorf, a Siniechowo B otrzymało zastaw od Wilhelma Sigismunda von Flemming. Po śmierci Ernsta Georga Daniela Philippa von Güntersberg w 1762 lub 1763 roku, ostatniego lennika dóbr wiejkowskich z tego rodu, panujący nadał lenno swojemu adiutantowi, majorowi Wilhelmowi Friedrichowi Carlowi hrabiemu von Schwerin. Po proteście wdowy, Amalii Sophii z domu von Kleist (1724–1783), majątek przeszedł na nią i jej cztery córki: Barbarę Benignę Julianę Sophię (1753–1826), Catharinę Charlottę Amalię (1758–1802), Ernestinę Brigitte i Karolinę Hypolitę Sabinę. Barbara Benigna Juliana Sophia i Catharina Charlotta Amalia wyszły za mąż za braci von Below. Majątek przypadł starszej z sióstr, Barbarze Benignie, zamężnej za Nicolausem Friedrichem von Below (1750–1816), z którym miała pięciu synów, z których dwóch przeżyło: Carla Heinricha (1781–1821) i Ernsta Friedricha Wilhelma Johanna (1783–1816). Barbara Benigna posiadała majątek do swojej śmierci. Od 1828 roku majątek był w rękach Carla Christiana Philippa von Berg (+1842), syna majora Philippa Johanna Georga. Carl Christian był żonaty z Christine von Owstin. Po jego śmierci majątek odziedziczyła córka, Alexandrine von Berg (1813–1859), zamężna za Friedrichem Wilhelmem Albertem von Plötz (1803–1876). W ten sposób dobra przeszły w ręce rodu von Plötz^[4]. Za czasów Alberta von Ploetza, który nabył Wiejkowo w 1833 roku, a był był drugim starostą kamieńskim w latach 1844–1848, wybudowano w roku 1842^[4], 1946^[4] lub 1847^[3] roku neorenesansowy pałac^[3]. Z rodu von Plötz wymienieni byli m.in. Paul von Plötz (1839–1915) i Albrecht von Plötz (1872–1945). Rodzina von Plötz posiadała majątek do 1945 roku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego. Po wojnie teren użytkowany był przez Państwowy Fundusz Ziemi, a od 1958 roku administrowany przez PGR.

• zespół pałacowy, 2 poł. XIX, nr rej.: A-699z 17.12.1980 i z 20.12.1996.
  • ruina pałacu wybudowanego w 1864 w stylu włoskim, posiada dwa ryzality, centralny i boczny^[5]
  • park z 1846
• kościół neogotycki z poł. XIX w.

Pałac w Wiejkowie wybudowano w latach 1846-1847 w stylu neorenesansowym, w typie willi włoskiej, na miejscu dawnego ryglowego dworu^[4]. Powstał za czasów Alberta von Ploetza, który nabył Wiejkowo w 1833 roku. Był on drugim starostą kamieńskim w latach 1844-1848^[3]. Pałac był dwupiętrowym budynkiem z bocznymi skrzydłami, kaplicą oraz wysoką wieżą z widokiem na Wyspę Wolin, otoczonym parkiem sięgającym do brzegu jeziora Ostrowo^[3]. Na szczytowej ścianie nad głównym wejściem znajdował się napis "Soli Deo gloria" (Bogu Jedynemu chwała) w trójkątnym obramowaniu^[3]. W obrębie zamku znajdował się także dom pasterza oraz budynki dla pracowników owczarni^[3].

Pod koniec XIX wieku pałac został rozbudowany^[4]. Do 1945 roku pozostawał własnością rodziny von Plötz^[3]. Po II wojnie światowej teren pałacu użytkowany był przez Państwowy Fundusz Ziemi, a od 1958 roku administrowany przez PGR. W pałacu mieściły się biura oraz mieszkania dla pracowników PGR. Po 1988 roku pałac został opuszczony i stopniowo popadał w ruinę^[4]. Od 1993 roku znajduje się w rękach prywatnych^[4].