Romuald Zientarski
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Romuald Zientarski (ur. 10 listopada 1829 w Wymyślinie koło Nasielska[a], zm. 25 lub 26 listopada 1874 w Warszawie) – kompozytor, organista, dyrygent i pedagog[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W Warszawie uczył się u Józefa Elsnera i Tomasza Nideckiego. W latach 1860–62 działał w Kaliszu, gdzie w kolegiacie zorganizował i prowadził 12-osobowy amatorski chór męski i amatorską orkiestrę.
W latach 1865–1867 uczył w Warszawskim Instytucie Muzycznym w klasie „organu parafialnego”[2]. W Warszawie, w Aleksandryjskim Instytucie Wychowania Panien, uczył śpiewu, a w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych gry na fortepianie. W 1867 krótko przebywał w Poznaniu[1].
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]Wybrane publikacje na podstawie źródeł[1]:
- 1855 partytury Wesele w Ojcowie : balet z muzyką na orkiestrę
- 1861 Nowa szkoła na fortepian teoretyczno-praktyczna zastosowana podług szkół celniejszych autorów i własnemi postrzeżeniami pomnożona
- 1867 partytury Gorzkie żale : z pieśniami i melodjami : podług Muzyki kościelnéj, choralnéj i figuralnéj R. Zientarskiego
- 1870 partytury Śpiewnik kościelny = Cantionale ecclesiasticum : pieśni, hymny, antyfony, nieszpory etc. z melodyami oraz objaśnienia tyczące się świąt i obrzędów Kościoła Rzymsko-Katolickiego
- 1875 partytury Parafraza z tematu dumki ukraińskiej : op. 36. No 1, Ne chody Hryciu na weczernyci
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wówczas gubernia płocka
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Barbara Chmara-Żaczkiewicz, Zientarski Romuald, [w:] Encyklopedia Muzyczna (wersja internetowa Encyklopedii muzycznej PWM), Polska Biblioteka Muzyczna, 23 lutego 2023 [dostęp 2023-12-12].
- ↑ Jerzy Gołos, Smulikowska Ewa: Polskie organy i muzyka organowa. Tadeusz Maciejewski (red.), Zofia Olszewska (red.), Eugeniusz Lebelt (okł.). Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1972, s. 200. OCLC 830245324.