[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Pirat (opera)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pirat
Il Pirata
ilustracja
Rodzaj

opera seria

Muzyka

Vincenzo Bellini

Libretto

Felice Romani

Liczba aktów

2

Język oryginału

włoski

Źródło literackie

dramat Charlesa Roberta Maturina Bertram, albo Zamek św. Aldobaranda (ang. Bertram or the Castle of St. Aldobarand)

Data powstania

1827

Prapremiera

27 października 1827 roku, Mediolan, La Scala

poprzednia
Bianka i Gernando
następna
Nieznajoma

Pirat – dwuaktowa opera tragiczna Vincenza Belliniego z librettem Felice Romaniego.

  • Ernest (Ernesto) – baryton
  • Imogena (Imogene) – sopran
  • Walter (Gualtiero) – tenor
  • Itulbo – tenor
  • Gotfryd (Goffredo) – bas
  • Adela (Adele) – sopran

Historia utworu

[edytuj | edytuj kod]

Pirat powstał na zamówienie impresaria La Scali Domenica Barbai, które Bellini zdobył dzięki powodzeniu swojej poprzedniej opery Bianka i Gernando. Autorem libretta został Felice Romani, jeden z najwybitniejszych twórców tego gatunku. Współpraca z Romanim dała łącznie siedem oper, aż do przedostatniego dzieła Belliniego – Beatrycze z Tendy. Pirat odniósł ogromny sukces – miał 15 przedstawień w La Scali, wystawiono go na wielu scenach zagranicznych. Występowali w tym utworze wielcy śpiewacy pierwszej połowy XIX w., m.in. tenor Giovanni Battista Rubini, sopran Henriette Méric-Lalande i baryton Antonio Tamburini. Nie uchroniło to jednak opery przed zapomnieniem, długo niewystawiana pojawiła się na scenie dopiero w 1935 roku w Rzymie.

W 1958 Pirat powrócił na scenę teatru La Scala, gdzie partię Imogeny wykonała Maria Callas, odnosząc wielki sukces. Callas zaśpiewała tę partię również w koncertowych wykonaniach w Nowym Jorku i Waszyngtonie. Wybitną wykonawczynią partii Imogeny była też Montserrat Caballé. Mimo że uznawany za wielkie dzieło, Pirat jest wystawiany rzadko, co spowodowane jest ogromną trudnością partii głównych bohaterów opery.

Nagrania

[edytuj | edytuj kod]
Obsada (Imogena, Ernest, Walter) Dyrygent Orkiestra, chór Wytwórnia Rok nagrania Uwagi
Maria Callas, Pier Miranda Ferraro, Costantino Ego Nicola Rescigno Orkiestra i Chór
American Opera Society
EMI 1959 Nagranie na żywo
Montserrat Caballé, Flaviano Labò, Piero Cappuccilli Erasmo Ghiglia Orkiestra i Chór
Maggio Musicale Fiorentino
G. O. P. 1967 Nagranie na żywo

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. Kraków: PWM, 2008. ISBN 978-83-224-0901-5.