Pietro Ostini
| Kardynał biskup | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Prefekt Świętej Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników | |
| Okres sprawowania |
1842–1847 |
| Prefekt Świętej Kongregacji Soborowej | |
| Okres sprawowania |
1847–1849 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
3 marca 1798 |
| Sakra biskupia |
12 sierpnia 1827 |
| Kreacja kardynalska |
30 września 1831 |
| Data konsekracji | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Pietro Ostini (ur. 27 kwietnia 1775 w Rzymie, zm. 4 marca 1849 w Neapolu) – włoski duchowny katolicki, biskup, kardynał, dyplomata papieski, wysoki urzędnik kurii rzymskiej.
Biografia
[edytuj | edytuj kod]Urodzony 27 kwietnia 1775 w Rzymie. Ukończył seminarium rzymskie uzyskując w 1796 tytuł doktora świętej teologii oraz studia dyplomatyczne na Papieskiej Akademii Kościelnej. 3 marca 1798 przyjął święcenia prezbiteriatu. Od 13 lipca 1816 pracował na różnych stanowiska w Kurii Rzymskiej.
9 kwietnia 1827 mianowany arcybiskupem in partibus infidelium Tarsu oraz nuncjuszem apostolskim w Szwajcarii. Sakry biskupiej udzielił mu 12 sierpnia 1827 biskup Imolii kard. Giacomo Giustiniani, a współkonsekratorami byli rektor Papieskiej Akademii Kościelnej abp Giovanni Giacomo Sinibaldi oraz biskup Cervii Ignazio Giovanni Cadolini.
17 lipca 1829 przeniesiony na stanowisko internuncjusza apostolskiego w Brazylii. 2 września 1832 został nuncjuszem apostolskim w Austrii.
Kardynał
[edytuj | edytuj kod]30 września 1831 papież Grzegorz XVI kreował go in pectore kardynałem prezbiterem. Decyzję tę ogłoszono 11 lipca 1836. W tym samym dniu został biskupem Jesi zachowując ad personam tytuł arcybiskupa. 21 listopada 1836 otrzymał kapelusz i kościół tytularny św. Klemensa.
25 stycznia 1842 został mianowany prefektem Świętej Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników. 3 kwietnia 1843 podniesiony do rangi kardynała biskupa Albano. W latach 1845–1846 jednocześnie kamerling Świętego Kolegium Kardynałów.
Uczestnik konklawe 1846. Nowy papież Pius IX mianował go 2 maja 1847 prefektem Świętej Kongregacji Soborowej. Pełnił także urzędy protektora zakonu cysterskiego (od 15 marca 1847) i członka Komisji ds. Reformy Instytutów Państwa Kościelnego (od 12 lutego 1848).
Zmarł 4 marca 1849 w Neapolu i pochowany został w tamtejszej katedrze.