[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Shooting brake

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
3-drzwiowe shooting brake'i
Aston Martin DB6 Shooting Brake
Volvo 1800ES
Honda Accord Aero Deck
BMW Z3 Coupe
Alfa Romeo Brera
Volkswagen Scirocco
Ferrari GTC4Lusso
5-drzwiowe shooting brake'i
Mercedes-Benz CLS Shooting Brake
Porsche Panamera Sport Turismo
Kia Proceed
Mercedes-Benz CLA Shooting Brake
Volkswagen Arteon Shooting
Pojazdy małoseryjne
Lynx Eventer
Bentley Continental Flying Star
Aston Martin Lagonda Shooting Brake
Maserati Quattroporte Bellagio
Aston Martin Rapide Bertone Jet
Pojazdy studyjne
Chevrolet Nomad Concept
Audi Shooting Brake Concept
Renault Altica Concept
Fisker Surf Concept
Volvo Concept Estate

Shooting brake – typ nadwozia samochodu osobowego, którego nazwa wywodzi się od XIX-wiecznej odmiany powozów konnych wykorzystanych do przewozu grup łowieckich wraz z ekwipunkiem i upolowaną zwierzyną[1][a].

Początkowo samochody typu shooting brake stanowiły połączenie dwudrzwiowego nadwozia sportowych lub luksusowych coupe z wysoko poprowadzoną linią dachu w stylu kombi[2]. Z czasem, terminem shooting brake zaczęto na masową skalę nazywać także sportowo stylizowane, zwykłe 5-drzwiowe kombi z nisko poprowadzoną linią dachu, klapą bagażnika położoną pod dużym kątem i szeroko zarysowanymi nadkolami, poza cechami coupe noszącymi cechy także elementy specyficzne dla hatchbacków[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej połowie XX wieku nadwozie shooting brake stosowane było głównie przez wąskie grono brytyjskich producentów samochodów luksusowych jak Rolls-Royce czy Bentley, z czego szczególnie dużą sławę zyskały takie pojazdy jak Rolls-Royce Phantom II Shooting Brake z 1930 roku czy 1947 Bentley Mk VI Countryman z 1947 roku[4].

Druga połowa XX wieku przyniosła większą popularność nadwozi shooting brake. Do produkcji wdrożyły je także takie przedsiębiorstwa jak Aston Martin, Reliant czy Volvo[5].

Nadwozie shooting na przestrzeni lat zachowało funkcję niszową, stosowaną głównie przez producentów drogich i małoseryjnych samochodów. Uległo to zmianie dopiero na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku, kiedy to samochody o charakterze shooting brake wprowadziła Alfa Romeo (Brera[6]) i Volkswagen (Scirocco[7]), a później także Kia (Proceed[8]).

Pojazdy małoseryjne

[edytuj | edytuj kod]

Nadwozie typu shooting brake cieszy się też dużą popularnością w przypadku manufaktur i małych studiów projektowych modyfikujących pojazdy na potrzeby prototypów lub limitowanych serii ręcznie wykonanych pojazdów. Do popularnych pojazdów tego typu należą zarówno konstrukcje z drugej połowy XX wieku jak Lynx Eventier[9] i Aston Martin Lagonda Shooting Brake[10], jak i pojazdy opracowane w pierwszych dwóch dekadach XXI wieku - Maserati Quattroporte Bellagio[11], Bentley Continental Flying Star[12] czy Tesla Model S Shooting Brake[13].

Pojazdy studyjne

[edytuj | edytuj kod]

W XXI wieku kształty shooting brake często nadawane były samochodom studyjnym jako zwiastun nowego języka stylistycznego lub pokaz możliwości konstruktorów, nie spotykając się z wdrożeniem do produkcji seryjnej. Jednym z pierwszych prototypów typu shooting brake był Chevrolet Nomad z 2004 roku[14] oraz Audi Shooting Brake Concept z 2005 roku[15], a w kolejnych latach zastosował to także Fisker ze studium Fisker Surf z 2011 roku[16] czy Volvo przy okazji premiery prototypu Concept Estate z 2014 roku[17].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nazwa shooting brake w wolnym tłumaczeniu oznacza „powóz do polowań” (ang. brake – rodzaj powozu, shooting – polowanie).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]