Michał Grynberg

Michał Grynberg, pierwotnie Majer Grynberg (jid. מיכאל גרינבערג; ur. 15 października 1909 w Sławatyczach, zm. 20 kwietnia 2000 w Warszawie) – polski historyk żydowskiego pochodzenia, wieloletni pracownik naukowy Żydowskiego Instytutu Historycznego; doktor nauk historycznych.

Urodził się w Sławatyczach w rodzinie żydowskiej, jako syn Borysa Grynberga i Gitli z domu Blumsztajn. Po ukończeniu szkoły został nauczycielem. Od 1932 był członkiem Komunistycznej Partii Polski, za działanie w której spędził trzy lata w więzieniach sanacyjnych. Okres II wojny światowej spędził w Związku Radzieckim. W latach 1942–1945 służył w Armii Czerwonej, z którą wrócił do Polski. Po zakończeniu wojny wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Został przewodniczącym Komitetu Żydowskiego w Legnicy, a od 1950 pracował w Centralnym Urzędzie Drobnej Wytwórczości. W 1968 po antysemickiej nagonce, będącej następstwem wydarzeń marcowych, został pracownikiem Żydowskiego Instytutu Historycznego. Specjalizował się w historii polskich Żydów w XX wieku.

Pochowany jest na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 2)^[1].

• 2000: Sławatycze, domu mój... O życiu i zagładzie Żydów w Sławatyczach. Losy autora
• 1993: Księga sprawiedliwych
• 1986: Żydowska spółdzielczość pracy w Polsce w latach 1945–1949
• 1984: Żydzi w rejencji ciechanowskiej 1939–1942

• August Grabski: Żydowski ruch kombatancki w Polsce w latach 1944-1949. Warszawa: Trio, 2002, s. 181. ISBN 83-88542-17-6.

• Dr Michał Grynberg, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2008-12-18] .