Mercedes-Benz W111

Mercedes-Benz W111

Producent	Mercedes-Benz
Okres produkcji	1959–1968 (sedan) 1961–1971 (coupe/cabrio)
Miejsce produkcji	Sindelfingen
Poprzednik	Mercedes-Benz W105/W180/W128
Następca	Mercedes-Benz W108/W109
Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan 2-drzwiowe coupe 2-drzwiowy kabriolet
Silniki	Benzynowe: 2195 - 3499 cm³
Długość	4875 - 4880 mm
Szerokość	1795 - 1845 mm
Wysokość	1423 - 1500 mm
Rozstaw osi	2750 mm
Masa własna	1320 - 1630 kg
Dane dodatkowe
Modele bliźniacze	Mercedes-Benz W110 Mercedes-Benz W112
Multimedia w Wikimedia Commons

Mercedes-Benz W111 – generacja limuzyn klasy luksusowej, zaprezentowana na salonie samochodowym we Frankfurcie w 1959 roku. Niedługo potem zadebiutowały modele W112 i W110, oparte na podobnych rozwiązaniach konstrukcyjnych i stylistycznych.

Seria W111 zastąpiła w ofercie popularnego "Pontona" (W105/W180/W128), toteż napędzana była tym samym, 6-cylindrowym silnikiem (typ M180/M127). Seria W112 zaś uchodziła za bardziej luksusową - miała mocniejszy, również 6-cylindrowy silnik, przedłużone o 10 cm nadwozie oraz była standardowo wyposażona w pneumatyczne zawieszenie. Modele o kodzie W110 natomiast były adresowane do uboższej klienteli - napędzały je silniki 4-cylindrowe (w tym również diesle), nadwozie pozbawione było wielu chromowanych wykończeń.

Wspólną cechą wszystkich trzech modeli były charakterystyczne zakończenia kantów klapy bagażnika. Niemcy nazwali ten zabieg stylistyczny Heckflosse (niem. heck - tył, Flosse - płetwa), anglicy zaś - Fintail (ang. tail - tył, fin - płetwa). Owe "płetwy z tyłu", zaprojektowane przez zespół Karla Wilferta, nawiązywały do stylistyki ówczesnych amerykańskich krążowników (m.in. Cadillac Eldorado, Buick Le Sabre). Miało to ułatwić modelom Mercedesa debiut w USA.

W111, choć nie był konstrukcją całkiem nową (zawieszenie i silnik "odziedziczone" po "Pontonie"), zawierał kilka innowacyjnych rozwiązań. Najważniejszym z nich były strefy kontrolowanego zgniotu, które w razie wypadku pochłaniały energię, pozwalając tym samym zachować sztywność kabinie pasażerskiej.

W 1959 do produkcji wdrożono:

• 220b
• 220Sb
• 220SEb

Litera "b" w nazewnictwie modeli W111 pierwszej serii nawiązuje do litery "a" figurującej w nazwach (niektórych) modeli poprzednika - "Pontona". Przez ówczesnych inżynierów Mercedesa, W111 nazywany był po prostu "Pontonem B". Litera istniała jednak tylko formalnie - nigdy nie widniała obok emblematów na klapie bagażnika (tam tylko: 220, 220S lub 220SE).

Wszystkie trzy modele napędzane były rzędowym, 6-cylindrowym silnikiem benzynowym o pojemności 2195 cm³, przy czym różniły się układem zasilania w paliwo - 220 i 220S wyposażone były w dwa gaźniki Solexa (typ M180), 220SE zaś - w pompę wtryskową Boscha (typ M127). Standardowo silniki sprzężone były z manualną skrzynią biegów. W modelach 220S/SE za dopłatą dostępny był czterobiegowy automat.

Wersje różniły się od siebie wyposażeniem standardowym i wyglądem zewnętrznym. 220 stanowił najuboższy wariant. Od swoich "bogatszych" braci różnił się m.in.:

• kołpakami (pozbawionymi ozdobnego, chromowanego rantu z dwunastoma otworami);
• pasem przednim (dokładniej, przestrzenią między grillem a światłami, ozdobioną nie dwoma, jak w 220S/SE, lecz jednym poziomym, chromowanym paskiem);
• "płetwami" (ich pozioma część jest pozbawiona chromowanej listwy, obecnej w 220S/SE);
• tylnymi światłami (mniejsze, inaczej ukształtowane, niż w 220S/SE);
• zderzakami (pojedyncze, podczas gdy w 220S/SE – podwójne).

W 1963 W111 przeszedł kilka drobnych zmian. Były to m.in.:

• nowe umiejscowienie lusterka bocznego (na drzwiach, a nie, jak dotąd, na lewym błotniku);
• nowy kształt świateł w modelu 220 (wygładzona powierzchnia).

Wytwarzanie pierwszej serii W111 zakończono w 1965. Wyprodukowano prawie 297 000 egzemplarzy. W 1960 roku w USA Mercedes-Benz 220S kosztował od 4283 dolarów^[1][a].

W 1965 na rynku pojawił się następca W111 - Mercedes-Benz W108, toteż zredukowano paletę niemodnych już Heckflossów do jednego modelu 230S. Oprócz silnika oraz kilku detali stylistycznych, nie różnił się on od 220S.

230S napędzany był motorem o większej, niż w 220S, pojemności skokowej i innym układzie zasilania w paliwo - dwa gaźniki Zenith (nadal jednak - typ M180). Dyskretne zmiany w nadwoziu to:

• więcej chromowanych ozdób w tylnej części nadwozia (przy światłach, na słupkach C);
• nowy kształt lamp tylnych.

W ciągu trzech lat produkcji, fabrykę w Sindelfingen opuściło ponad 41 000 sztuk 230S, przy czym w ostatnim roku wytwarzania - tylko 80.

Oprócz sedanów, w serii W111 i W112 produkowane były także bardziej ekskluzywne czteromiejscowe coupé i kabriolety, począwszy od 220 SEb/C z 1961 roku. Od 1965 roku wprowadzono model 250 SE Coupé z silnikiem 2,5 l M129 o mocy 150 KM z sedanów serii W108, a od 1967 roku 280 SE Coupé z silnikiem 2,8 l M130 o mocy 160 KM. Odpowiednikiem serii W112 był 300 SE.

Coupé i kabriolety serii W111 przetrwały w produkcji dłużej, niż sedany – do 1971 roku, przy braku analogicznych modeli serii W108. W 1969 roku wprowadzono podany liftingowi model 280 SE 3.5 z 3,5-litrowym silnikiem V8 M116 o mocy 200 KM. Również od listopada 1969 roku poddano liftingowi samochody z silnikiem sześciocylindrowym, które miały bardziej płaską maskę i niższą osłonę chłodnicy.

Kabriolet 280 SE 3.5 jest obecnie jednym z najbardziej poszukiwanych i drogich modeli Mercedesa – w USA w 2021 roku cena samochodu w stanie jezdnym wynosiła ok. 109 tysięcy, a w doskonałym 323 tysiące dolarów, natomiast ceny 280 SE 3.5 coupé wynosiły odpowiednio od 23 do 106 tysięcy dolarów, a kabrioletów sześciocylindrowych 280 SE od 63 do 190 tysięcy dolarów^[2].

Model Mercedes-Benz W111 230S był wykorzystany przez Stanisława Bareję w serialu Zmiennicy, w odcinku 12. „Obywatel Monte Christo”^[3].