Lubomyr Huzar
| Kardynał prezbiter | |||
| |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Arcybiskup większy kijowsko-halicki | |||
| Okres sprawowania |
2001–2011 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | |||
| Prezbiterat |
30 marca 1958 | ||
| Nominacja biskupia |
22 lutego 1996[1] | ||
| Chirotonia biskupia |
2 kwietnia 1977 | ||
| Kreacja kardynalska |
21 lutego 2001 | ||
| Kościół tytularny |
Kościół św. Zofii przy Via Boccea | ||
| Odznaczenia | |||
 
| |||
| Data konsekracji |
2 kwietnia 1977 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy | |
Lubomyr Huzar MSU (ukr. Любомир Гузар) (ur. 26 lutego 1933 we Lwowie, zm. 31 maja 2017 w Kijowie[2]) – ukraiński biskup greckokatolicki, kardynał, studyta, arcybiskup większy kijowsko-halicki.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się we Lwowie. Ojciec – Jarosław Huzar (1897, Stanisławów–1963, Stany Zjednoczone), syn Lewa Huzara (pracował jako notariusz w Haliczu) i jego żony Wilhelminy, pracował m.in. w Ukraińskim banku ziemskim we Lwowie. Matka – Rostysława z Demczuków, córka ksiądza greckokatolickiego, proboszcza we wsi Kalne[3].
Część lat dziecięcych spędził na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W 1944 przed nadejściem wojsk radzieckich opuścił wraz z rodziną Ukrainę i udał się na emigrację do Austrii. W latach 1944–1949 przebywał w Salzburgu, później w Stanach Zjednoczonych Ameryki.
Studiował filozofię i teologię w Kolegium Świętego Bazylego w Stamford, na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie, na Fordham University w Nowym Jorku i na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana w Rzymie.
30 marca 1958 w katedrze w Stamford przyjął święcenia kapłańskie w obrządku bizantyjskim.
W latach 1958–1969 pracował jako wykładowca w ukraińskim Kolegium św. Bazylego w Stamford. W latach 1969–1972 był profesorem eklezjologii na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana w Rzymie. W latach 1966–1969 pełnił funkcje proboszcza parafii greckokatolickiej w Kerhonkson. W 1972 wstąpił do zakonu studytów w Grottaferracie pod Rzymem. W 1974 r. został przeorem tegoż klasztoru[4].
2 kwietnia 1977 został mianowany przez arcybiskupa Josyfa Slipego sufraganem i otrzymał w Castel Gandolfo potajemnie sakrę biskupią bez wcześniejszego zatwierdzenia papieskiego. Pełnił funkcję archimandryty mnichów studytów na Europę i Amerykę.
W 1993 powrócił na Ukrainę z zadaniem zorganizowania klasztoru studytów w diecezji tarnopolskiej.
W 1995 został wybrany przez Synod Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego na egzarchę kijowsko-wyszhorodzkiego. W 1996 uzyskał potwierdzenie kanoniczności swoich święceń biskupich od papieża Jana Pawła II i 22 lutego 1996 został mianowany biskupem tytularnym Nisa di Licia.
W październiku 1996 został biskupem pomocniczym arcybiskupa większego lwowskiego, z tytułem koadiutora i nadzwyczajnymi pełnomocnictwami duszpasterskimi. Po śmierci kardynała Myrosława Lubacziwskiego 23 grudnia 2000 został mianowany administratorem apostolskim archidiecezji lwowskiej.
25 stycznia 2001 został wybrany przez Synod Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego arcybiskupem większym Lwowa i następnego dnia otrzymał zatwierdzenie swojego tytułu od papieża. W lutym 2001 otrzymał nominację kardynalską, z tytułem kardynała prezbitera S. Sofia a Via Boccea.
Był w gronie osób obecnych przy śmierci Jana Pawła II. Brał udział w konklawe w 2005 r[4].
Od sierpnia 2005 jako zwierzchnik Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego nosił tytuł arcybiskupa większego Kijowa i Halicza. W latach 2005–2010 podejmował starania o podniesienie swojej metropolii do rangi patriarchatu.
3 maja 2008 otrzymał we Lwowie honorowe obywatelstwo tego miasta[5].
10 lutego 2011 złożył rezygnację z funkcji arcybiskupa większego halicko-kijowskiego i zwierzchnika Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. Funkcję locum tenens po jego dymisji przejął do czasu zwołania Synodu Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, arcybiskup lwowski Ihor Woźniak[6][7].
26 lutego 2013 w związku z ukończeniem 80 roku życia, utracił prawo do udziału w konklawe. Zmarł 31 maja 2017 w Kijowie.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Księcia Jarosława Mądrego III, IV, V klasy – Ukraina[8][9][10]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Do 1996 roku Stolica Apostolska nie uznawała oficjalnie kanoniczności jego święceń biskupich, gdyż odbyły się one tajnie i bez mandatu papieskiego.
- ↑ Zmarł zwierzchnik grekokatolików kard. Lubomyr Huzar [online], niedziela.pl [dostęp 2017-05-31] (pol.).
- ↑ Korinńia, s. 11.
- ↑ a b Grzegorz Polak, Benedykt XVI Historia wyboru, Gdańsk 2005, s. 67, ISBN 83-87342-93-9.
- ↑ Kard. Huzar – honorowym obywatelem Lwowa. 4 maja 2008. [dostęp 2013-04-05].
- ↑ Rinuncia dell Arcivescovo Maggiore di Kyiv-Halyč (Ucraina). catholica.va, 2011-02-10. [dostęp 2011-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-20)].
- ↑ Papież przyjął dymisję kardynała. wprost.pl, 2011-02-10. [dostęp 2011-02-10]. (pol.).
- ↑ Про нагородження Л. Гузара орденом князя Ярослава Мудрого [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2021-08-25] (ukr.).
- ↑ Про нагородження працівників підприємств, установ та організацій міста Львова [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2021-08-25] (ukr.).
- ↑ Про нагородження орденом князя Ярослава Мудрого [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2021-08-25] (ukr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Korinńia (przyg. Nadija Pasternak). „Kultura i żyttia”, 36 (2017), s. 10–11. (ukr.)
- Catholic Hierarchy (en)
- The Cardinals of the Holy Roman Church (en). www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)].
- Lubomyr Huzar w monasterze w Buczaczu (zdjęcie)
- Absolwenci Katolickiego Uniwersytetu Ameryki
- Biskupi lwowscy (Kościół greckokatolicki)
- Kardynałowie Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego
- Honorowi obywatele Lwowa
- Honorowi obywatele Tarnopola
- Studyci (biografie)
- Ukraińscy kardynałowie
- Kardynałowie z nominacji Jana Pawła II
- Ludzie urodzeni we Lwowie
- Urodzeni w 1933
- Zmarli w 2017