Orzecznik

Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie^[1].

Orzecznik najczęściej występuje jako^[2]:

• rzeczownik (Kazik jest pracusiem)
• przymiotnik (Kazik jest pracowity)
• przysłówek (Na koncercie było głośno)
• zaimek (Kazik nie jest z tobą).

W języku polskim orzecznik rzeczownikowy stoi zazwyczaj w narzędniku, natomiast przymiotnikowy w mianowniku^[2].

W funkcji orzecznika występuje najczęściej rzeczownik lub przymiotnik, ale rolę tę może pełnić także imiesłów przymiotnikowy (bierny lub czynny), przysłówek (w tym odimiesłowowy), zaimek, liczebnik, wyrażenie przyimkowe. Orzecznik można wyrazić w postaci szeregu (Kazik jest pilny i pracowity)^[3].

Zobacz hasło orzecznik w Wikisłowniku

• Zenon Klemensiewicz: Zarys składni polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1953.
• Antek Rutkowski: Gramatyka języka polskiego - zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.