ORP Hutnik

ORP Hutnik

Bliźniaczy ORP Rolnik
Historia
Stocznia	Stocznia Rzeczna, Rybińsk
Marynarka Wojenna
Wejście do służby	31 marca 1984
Wycofanie ze służby	31 maja 2005
Los okrętu	złomowany
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	pełna - 455 ton
Długość	56,90 m
Szerokość	10,20 m
Zanurzenie	2,20 m
Napęd
2 turbiny gazowe, marszowe DM76 o mocy po 4000 KM każda oraz 2 turbiny gazowe, szczytowe PR77 o mocy po 12000 KM; napędzających 2 śruby napędowe
Prędkość	43 węzłów
Zasięg	2200 mil morskich
Uzbrojenie
2 wyrzutnie KT-138E rakieta woda/woda P-21 lub P-22 (kod NATO: SS-N-2C), 1 uniwersalna armata 76,2 mm AK-176M, 2 działka przeciwlotnicze kalibru 30mm AK-630M, 1 wyrzutnia MTU-4US rakiet przeciwlotniczych Strzała-2M
Załoga	46 ludzi

ORP Hutnik – mała korweta rakietowa projektu 1241RE Mołnija, w kodzie NATO: Tarantul-I. Okręt został wybudowany w Stoczni Rzecznej w Rybińsku dla marynarki wojennej ZSRR. Został nabyty dla Polskiej Marynarce Wojennej wraz z trzema bliźniaczymi jednostkami i wszedł do służby 31 marca 1984 roku. Nosił stały numer burtowy 435^[1].

Początkowo wchodził w skład nowo utworzonej samodzielnej grupy okrętów rakietowych. Z czasem został włączony do 3. Flotylli Okrętów i przydzielony do 2. dywizjonu Kutrów Rakietowo-Torpedowych. Po wycofaniu ze służby większości kutrów rakietowych projektu 205, w 2004 roku okręt wszedł do Dywizjonu Okrętów Rakietowych^[2].

Okręt ze względu na swoje niewielkie wymiary i wyporność zaliczany był do klasy małych korwet, natomiast w Polsce klasyfikowany był jako mały okręt rakietowy. Jednostka napędzana była dwoma turbinami gazowymi. Napęd szczytowy DR 77 o maksymalnej mocy 12 000 KM dla każdej turbiny pozwalał na osiągnięcie prędkości powyżej 43 węzłów, co czyniło okręt jednym z najszybszych w tej klasie na Morzu Bałtyckim. Załogę stanowiło 45 oficerów i marynarzy. ORP "Hutnik" był jednostką silnie uzbrojoną przeciw innym okrętom. Jego podstawową broń stanowiły rakiety przeciw okrętowe typu P-21/P-22. Łącznie przez cały okres służby „Hutnik” odpalił 14 rakiet typu P-21^[3]. Uzbrojenie przeciwko statkom powietrznym było słabsze, a pogarszał je brak radaru wykrywania obiektów powietrznych^[2].

 Osobny artykuł: Okręty projektu 1241.

• stacje radiolokacyjna wykrywania celów Garpun-E (NATO: „Plank Shave”)
• stacje radiolokacyjna kierowania ogniem MR-123 (NATO: „Bass Tilt”)
• radar nawigacyjny Peczora-1

• system rozpoznania swój-obcy Nichrom-RR

Okręt w czasie swojej służby przebył drogę 36 456 mil morskich, zaliczając 190 wyjść w morze. Wchodził do portów w Świnoujściu, Szczecinie, Kołobrzegu, Ustki, Bałtyjsku, Rostocku, i Aarhus. Jednostka ta brała udział w najważniejszych ćwiczeniach Marynarki Wojennej, m.in. BARAKUDA, PIRANIA, BALTOPS, MURENA, SZERSZEŃ i ORLI SZPON^[4].

Kolejni dowódcy okrętu^[4]:

• kpt. mar. Włodzimierz Danek – od 1984 do 1987 roku;
• kpt. mar. Lesław Serafinko – od 1987 do 1990 roku;
• kpt. mar. Kazimierz Cesarz – od 1990 do 1994 roku;
• kmdr por. Krzysztof Jaworski – od 1994 do 1997 roku;
• kmdr ppor. Cezary Prus – od 1997 do 2002 roku;
• kpt. mar. Artur Kołaczyński – od 2002 do 2004 roku;
• kpt. mar. Artur Dzieciuch – od 2004 do 2005 roku.

• Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995: okręty, samoloty i śmigłowce, uzbrojenie, organizacja. Wyd. I. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej, 6. ISBN 83-86776-08-0.