Jan Kracik

Jan Kracik

Prezbiter archidiecezji krakowskiej
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1941 Spytkowice
Data i miejsce śmierci	24 kwietnia 2014 Kraków
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	11 kwietnia 1965
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Kracik (ur. 11 listopada 1941 w Spytkowicach, zm. 24 kwietnia 2014 w Krakowie^[1]) – polski duchowny, katolicki prezbiter archidiecezji krakowskiej, historyk, profesor^[2].

Urodził się w rodzinie chłopskiej w Spytkowicach koło Rabki-Zdroju^[3]. Po zdaniu matury w Liceum Ogólnokształcącym im. Hugona Kołłątaja w Jordanowie w 1959 wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, święcenia kapłańskie przyjął z rąk abp. Karola Wojtyły 11 kwietnia 1965 w katedrze na Wawelu. Następnie przez dwa lata pracował jako wikariusz w parafii pod wezwaniem św. Floriana w Żywcu-Zabłociu.

W latach 1967–1972 studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, tam doktoryzował się w 1972. Rozprawę doktorską pt. Duszpasterstwo parafialne w dekanacie Nowa Góra w I poł. XVIII wieku napisał pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Mieczysława Żywczyńskiego^[3]. W czasie studiów doktoranckich odbył roczny staż naukowy na Uniwersytecie Katolickim w Leuven^[3]. Tam uczestniczył w seminariach prof. Rogera Auberta. Od 1974 był wykładowcą historii Kościoła na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie, przekształconym w 1981 w Papieską Akademię Teologiczną, a od 2010 Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II^[4]. W 1979 habilitował się na podstawie pracy pt. Vix venerabiles. Z dziejów społecznych niższego kleru parafialnego w archidiakonacie krakowskim w XVII–XVIII wieku^[4] (wyd. Kraków, 1982). Stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał 8 maja 1990 natomiast 30 listopada 1998 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Profesorem zwyczajnym został mianowany 1 grudnia 2008. Był wykładowcą Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie (gdzie kierował Katedrą Historii Nowożytnej^[4]). Pisał na łamach „Tygodnika Powszechnego”, „Gazety Wyborczej” oraz miesięcznika „Znak”^[5]. Był członkiem zespołu redakcyjnego „Folia Historica Cracoviensia” i autorem kilkuset naukowych publikacji^[5]. Wypromował sześciu doktorów, kilkudziesięciu magistrów, zarówno na Wydziałach Historii, jak i Teologii Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Jednym z jego doktorantów jest obecny arcybiskup metropolita łódzki kard. Grzegorz Ryś.

Był autorem 20 książek i ponad 500 artykułów. W kwietniu 2008 za książkę W Galicji trzeźwiejącej, krwawej, pobożnej otrzymał Nagrodę Krakowska Książka Miesiąca.

Był starszym bratem polityka Stanisława Kracika^[6].

Zmarł 24 kwietnia 2014 w Krakowie^[7].

• Vix venerabiles. Z dziejów społecznych niższego kleru parafialnego w archidiakonacie krakowskim w XVII–XVIII wieku, Kraków 1982, s. 255
• Hultaje, złoczyńcy, wszetecznice w dawnym Krakowie (wraz z Michałem Rożkiem), Kraków 1986, s. 204
• Pokonać czarną śmierć. Staropolskie postawy wobec zarazy, Kraków 1991 s. 238, wyd. II jako Staropolskie postawy wobec zarazy, Kraków 2012, s. 224
• Ludzie z przedmieścia historii. Kleparzanie czasów staropolskich, Kraków, 1993, s. 369
• Żarty niepoświęcone, Kraków 1993, s. 112
• Radziechowy, parafia z jagiellońskich czasów, Radziechowy 1993, s. 78
• Jordanowska modlitwa wieków Kraków 1994, s. 75
• Parafia Dankowice. Szkic historyczny, Dankowice 1997, s. 24
• Święty Kościół grzesznych ludzi, Kraków 1998, s. 362
• Dziesięć wieków diecezji krakowskiej (wraz z Grzegorzem Rysiem), Kraków 1998, s. 242
• Trwogi i nadzieje końca wieków, Kraków 1999, s. 179
• Wola Radziszowska, parafia z czasów piastowskich Kalwaria 2000, s. 104
• Relikwie, Kraków 2002, s. 243
• Wspaniałe Bogu wystawione dzieło. Jak w Krakowie kościół świętej Anny budowano, Kraków, 2003, s. 81
• Gdy w przepaść męki Twej chodzę. Rozważania pasyjne, Wrocław 2003, s. 84
• Powszechny, Apostolski, w historię wpisany. Z wędrówek po kościelnej przeszłości, Kraków, 2005, s. 351
• Kościelnego roku przystanki co znaczniejsze, Wrocław 2005, s. 83
• Grzegorz VII, Kraków 2005, s. 97
• W Galicji trzeźwiejącej, krwawej, pobożnej, Kraków 2008, s. 158
• Spytkowice za królewskich i cesarskich czasów. Wieś i parafia, Kraków 2008, s. 247
• Ludzie królewskich Niepołomic Niepołomice 2008, s. 165
• Hultaje, złoczyńcy, wszetecznice w dawnym Krakowie (wspólnie z Michałem Rożkiem), Kraków 2010 (wyd.II), 2012 (wyd.III), Wydawnictwo Petrus
• Święci wielcy i pomniejsi. Żywoty nielukrowane, Kraków 2010, s. 201
• Historia kościoła katolickiego w Polsce Wrocław 2010, s. 170
• Święty Kościół grzesznych ludzi, Kraków 2011, Wydawnictwo Petrus
• Prawie wielebni. Z dziejów kleru parafialnego w XVII–XVIII wieku, Kraków 2011, s. 280
• Staropolskie spory o kult obrazów, Kraków 2009, Wydawnictwo Petrus
• Staropolskie postawy wobec zarazy, Kraków 2012, Wydawnictwo Petrus
• Staropolskie spory o kult obrazów, Kraków 2012, s. 146
• Paradoksy z dziejów Kościoła, Kraków 2013, s. 344
• Chrześcijaństwo kontra magia. Historyczne perypetie, Kraków 2012, s. 272
• Anegdoty niepoświęcone, Kraków 2012, Wydawnictwo M, ISBN 978-83-7595-516-3.
• Relikwie, Kraków 2014, Wydawnictwo Petrus^[8]

• WaldemarW. Kowalski WaldemarW., Ks. prof. dr hab. Jan Kracik (11.11.1941–24.04.2014), „Studia Historyczne” (227), 2014, s. 427–431, ISSN 0025-1429 .
• Grzegorz Polak Kto jest kim w Kościele, Warszawa 1999.
• Grzegorz Ryś, Ks. Jan Kracik (1941-). 2/3 biografii, [w:] Historia bliższa ludziom. Prace ofiarowane Księdzu profesorowi Janowi Kracikowi w 70. rocznicę urodzin, praca zbiorowa pod redakcją S. Elżbiety Eleny Wróbel CSFN, ks. Rafała Szczurowskiego, Kraków 2011, s. 15–52.
• Biogram na stronie Wydawnictwa Petrus
• Benefis ks. prof. Jana Kracika na 70 – lecie urodzin