[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Iwan Demianiuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Demianiuk
Іван Миколайович Дем'янюк
Ilustracja
Iwan Demianiuk, podczas procesu w Jerozolimie w 1988 roku
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1920[1]
Dubowi Macharynci, Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka

Data i miejsce śmierci

17 marca 2012[2]
Bad Feilnbach, Niemcy

Zawód, zajęcie

mechanik samochodowy

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Iwan Demianiuk, również Iwan Groźny z Treblinki, (ang. John Demjanjuk, ukr. Іван Миколайович Дем'янюк, ros. Иван Николаевич Демьянюк, (ur. 3 kwietnia 1920 w Dubowi Macharynci, zm. 17 marca 2012 w Bad Feilnbach) – ukraiński zbrodniarz wojenny, w czasie II wojny światowej był członkiem utworzonej przez Niemców formacji SS-Wachmannschaften. Brał udział w masowych morderstwach ludności żydowskiej w Treblince, Sobiborze, Flossenburgu i Majdanku.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jako żołnierz Armii Czerwonej dostał się do niewoli niemieckiej w maju 1942 roku[3]. Został przeszkolony w obozie w Trawnikach[4]. Był strażnikiem w Sobiborze od 27 marca do połowy września 1943 roku[4]. W tym czasie przybyło z Holandii piętnaście transportów Żydów[4]. Dwa transporty składały się z około 1300 dzieci w wieku od jednego do szesnastu lat[4]. W późniejszym okresie był członkiem załogi obozu w Flossenbürgu[4]. Przez niektórych ocalonych z Treblinki zidentyfikowany jako „Iwan Groźny”[5].

Po wojnie Demianiuk spędził lata w obozach dla przesiedleńców w Europie[4]. Jednak później dostał zatrudnienie w wojskowym korpusie transportowym w Regensburg w Niemczech[4]. W 1950 roku komisja do spraw przesiedleńców przyznała Demianiukowi zaświadczenie o statusie przesiedleńca[4]. Dokumentacja ta umożliwiła mu złożenie wniosku wizowego w konsulacie amerykańskim w Stuttgarcie w Niemczech w grudniu 1951 roku[4]. We wniosku wizowym Demianiuk zaświadczył o byciu rolnikiem w Sobiborze od 1934 do 1943 roku[4]. Jednocześnie zadeklarował, że był rolnikiem od września 1944 roku do maja 1945 roku w Monachium[4]. Z rodziną przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych 9 lutego 1952 roku. Demianiukowie początkowo osiedlili się na farmie w pobliżu Decatur w stanie Indiana[4]. Jednak ukraińscy przyjaciele z obozów dla przesiedleńców pomogli im przenieść się do Cleveland[4]. Został naturalizowanym obywatelem w 1958 roku[3].

Departament Sprawiedliwości rozpoczął śledztwo w sprawie domniemanej służby Demianiuka w Sobiborze w 1976 roku[6]. Sąd stwierdził, że naturalizacja Demianiuka została uzyskana przez umyślne wprowadzenie w błąd co do istotnych faktów[6]. W związku z podejrzeniami o sfałszowanie dokumentu imigracyjnego dotyczącego jego przeszłości, w 1981 roku został pozbawiony obywatelstwa amerykańskiego[3]. W 1985 roku został aresztowany i osadzony w Misouri[5]. 26 lutego 1986 roku został deportowany do Izraela[5]. 25 kwietnia 1988 roku został skazany na śmierć za zbrodnie przeciwko ludzkości[7]. Jednak Izraelski Sąd Najwyższy uchylił wyrok w 1993 roku z powodu licznych nieprawidłowości[5]. Wówczas ponownie zamieszkał w Stanach Zjednoczonych[8]. W 1998 roku przywrócono mu obywatelstwo amerykańskie[3]. 29 maja 2001 roku rozpoczął się ponowny proces jego denaturalizacji[6]. Utracił obywatelstwo w 2004 roku[9].

Postępowanie deportacyjne rozpoczęło się ponownie 17 grudnia 2004 roku[4]. Sąd imigracyjny 16 czerwca 2005 roku oddalił wniosek Demianiuka o odroczenie wydalenia na podstawie Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur[4]. Nie znalazł przesłanek potwierdzających stosowania tortur na Ukrainie[4]. Opierając się na postanowieniu sądu rejonowego, uznał Demianiuka za przeznaczonego do wydalenia na podstawie jednoznacznych dowodów, wskazujących na bycie strażnikiem w obozach koncentracyjnych[4]. 28 grudnia 2005 roku sędzia nakazał wydalenie Demianiuka na Ukrainę lub alternatywnie do Niemiec lub Polski[4]. Urząd ds. Odwołań Imigracyjnych oddaliła odwołania Demianiuka od decyzji w sprawie nakazu wydalenia[4]. Sąd apelacyjny w styczniu 2008 roku podtrzymał nakaz wydalenia Demianiuka[4] Sąd Najwyższy odmówił rewizji w maju następnego roku[4]. Kraje docelowe początkowo odmówiły przyjęcia mężczyzny[6], jednak Niemcy w późniejszym okresie wnioskowały o przekazanie mężczyzny[3].

Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych 7 maja 2009 roku ostatecznie odmówił wstrzymania jego deportacji do Niemiec[10]. 8 maja 2009 został oddany w ręce agentów imigracyjnych i dwa dni później został przewieziony ze swojego domu na przedmieściach Cleveland do budynku władz federalnych w Cleveland. Według doniesień mediów, Demjanjuk miał być niezwłocznie przewieziony specjalnym samolotem do Monachium i postawiony przed niemieckim wymiarem sprawiedliwości[11][12]. 11 maja 2009 roku został deportowany do Niemiec[6]. Został natychmiast aresztowany[6].

Centrala Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu zajmowała się sprawą od 1993 roku. Jednak nie znaleziono dowodów potwierdzających, że radzieccy jeńcy zamordowali kogokolwiek w Sobiborze[4]. Jeden z prokuratorów biura w Ludwigsburgu wniósł oskarżenie przeciwko Demianiukowi bez dowodów popełnienia konkretnego przestępstwa[4]. W 2009 roku prokuratura w Monachium oskarżyła mężczyznę o współudział w zbrodniach w obozie w Sobiborze[4]. Został oskarżony o powiązanie ze śmiercią co najmniej 28 060 osób[4]. Uznano, że jedynym celem Sobiboru było mordowanie Żydów. W związku z tym wszyscy członkowie personelu obozie mieli świadomość popełnianych zbrodni[4]. Sąd orzekł, że Demianiuk należał do załogi strażników obozu i przyczynił się do śmierci deportowanych[4]. Lekarze zgodzili się na postawienie oskarżonego przed sądem, jednak zalecili, aby przesłuchania ograniczyły się do dwóch półtoragodzinnych sesji dziennie[13]. Proces rozpoczął się 30 listopada 2009[14]. Obrońca Demianiuka zarzucił sędziom i prokuraturze stronniczość[15].

12 maja 2011 roku został uznany winnym współudziału w morderstwach więźniów w Sobiborze[6]. Otrzymał wyrok pięciu lat pozbawienia wolności[6]. Jednocześnie sąd na poczet kary zaliczył dwa lata spędzone w areszcie[6]. Został zwolniony na okres postępowania apelacyjnego[6]. Mężczyzna zmarł w marcu 2012 roku w domu opieki w południowej Bawarii przed wydaniem prawomocnego wyroku[16].

Potomkowie Niemanna przekazali albumy z niemieckiego obozu zagłady w Sobiborze. Na dwóch fotografiach został uwieczniony ukraiński zbrodniarz. Zostały zbadane przy pomocy Krajowego Urzędu Kryminalnego Badenii-Wirtembergii za pomocą porównania zdjęć biometrycznych [17].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rainer Volk, Das letzte Urteil: Die Medien und der Demjanjuk-Prozess, s. 12, ISBN 978-3-486-72112-6 (niem.).
  2. ↑ Rebecca Boehling, Susanne Urban, René Bienert, Freilegungen: Displaced Persons – Leben im Transit: Überlebende zwischen Repatriierung, Rehabilitation und Neuanfang, s. 258, ISBN 978-3-8353-2694-1 (niem.).
  3. ↑ a b c d e Elisabeth Büttner, Epilogue of a shameful history?“ – The trial against John Demjanjuk and the criminal prosecution of former Auschwitz capos after 1945 in Germany – a few remarks, „Security Dimensions. International & National Studies”, 1 (13), Naukowo-Wydawniczy Instytut Badań Bezpieczeństwa i Obronności Wyższej Szkoły Bezpieczeństwa Publicznego i Indywidualnego „Apeiron” w Krakowie, 2015, s. 50-62, ISSN 2353-7000, OCLC 891221523 (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Guenter Lewy, Perpetrators: The World of the Holocaust Killers, s. 106 (ang.).
  5. ↑ a b c d John Demjanjuk and Ivan the Terrible, [w:] Stephan Landsman, Crimes of the Holocaust: The Law Confronts Hard Cases, Pennsylvania: University of Pennsylvania Press, 2013, s. 110-172, ISBN 978-0-8122-3847-1, OCLC 56096198 (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j The Trials of John Demjanjuk, [w:] Paul Finkelman, Roberta Sue Alexander, Justice and Legal Change on the Shores of Lake Erie: A History of the United States District Court for the Northern District of Ohio, Athens: Ohio University Press, 2012, s. 292-303, ISBN 978-0-8214-4416-0, LCCN 2012027255 (ang.).
  7. ↑ Hassan Jallow, Fatou Bensouda, International criminal law in an African context, [w:] Max du Plessis, African Guide to International Criminal Justice, Tshwane: Institute for Security Studies, 2008, s. 15-53, ISBN 978-1-920114-53-4, OCLC 299125881 (ang.).
  8. ↑ Christoph Schiessl, Alleged Nazi Collaborators in the United States after World War II, s. 160 (ang.).
  9. ↑ Gary D. Solis, The Law of Armed Conflict: International Humanitarian Law in War, s. 100.
  10. ↑ Johan D. Van der Vyver, Implementation of International Law in the United States, s. 50 (ang.).
  11. ↑ Deportacja Demjaniuka. Czy to jest „Iwan Groźny”? [online], Reuters, PAP, Gazeta.pl, 11 maja 2009 [dostęp 2009-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2009-05-14].
  12. ↑ Final Hours: Accused Nazi Death Camp Guard Dodges Deportation For the Last Time. [online], WOIO, 11 maja 2009 [dostęp 2009-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2009-05-14].
  13. ↑ Demjaniuk formalnie oskarżony o współudział w 27 900 morderstwach [online], Gazeta Wyborcza, 13 lipca 2009 [dostęp 2009-07-13] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-03].
  14. ↑ Martin Löhnig, Mareike Preisner, Thomas Schlemmer, Krieg und Recht. Die Ausdifferenzierung des Rechts von der ersten Haager Friedenskonferenz bis heute., s. 172 (niem.).
  15. ↑ Szokujące słowa obrońcy 89-latka oskarżonego o zagładę tysięcy ludzi, [w:] PAP [online], Wirtualna Polska, 30 listopada 2009 [dostęp 2009-11-30].
  16. ↑ Non-Germans in the Waffen-SS: An introduction, [w:] Jochen Böhler, Robert Gerwarth, The Waffen-SS: A European History, Oxford: Oxford University Press, 2017, s. 5, DOI: 10.1093/acprof:oso/9780198790556.003.0001, ISBN 978-0-19-8790556, OCLC 949749723 (ang.).
  17. ↑ Süddeutsche Zeitung, Historiker: Fotos aus Sobibor liefern neue Einblicke [online], Süddeutsche Zeitung, 28 stycznia 2020 [dostęp 2023-01-23] (niem.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Iwan_Demianiuk&oldid=74596517”