Hanna Świda-Ziemba

Hanna Maria Świda-Ziemba

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	19 września 1930 Wilno
Data i miejsce śmierci	11 stycznia 2012 Warszawa
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: socjologia wartości, socjologia młodzieży
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Doktorat	1960
Habilitacja	1969
Profesura	1995
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Okres zatrudn.	od 1954
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Hanna Maria Świda-Ziemba (ur. 19 września 1930 w Wilnie, zm. 11 stycznia 2012 w Warszawie) – polska socjolożka, profesor, nauczycielka akademicka, działaczka opozycji w okresie PRL.

Jej ojcem był Witold Świda, a siostrą Zofia Świda. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Sczanieckiej w Łodzi. W 1952 ukończyła studia z zakresu socjologii na Uniwersytecie Łódzkim. W 1960 uzyskała stopień naukowy doktora, w 1969 habilitowała się. W 1995 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych.

Pracowała początkowo jako nauczycielka we wrocławskich technikach (statystycznym, finansowym i handlu zagranicznego). Od 1954 związana zawodowo z Uniwersytetem Warszawskim, od 1995 zajmowała stanowisko profesora. Wchodziła w skład Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Wykładała także w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Opublikowała szereg prac naukowych, głównie z zakresu socjologii i analizy systemów totalitarnych^[1].

W 1981 zaangażowała się w działalność „Solidarności”, została przewodniczącą rady oddziałowej związku w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji na UW, którego w okresie 1981–1982 była dyrektorem. W stanie wojennym brała udział w demonstracji na Uniwersytecie Warszawskim. W konsekwencji została na kilka dni internowana, zwolniono ją na skutek nacisków władz kościelnych. Do końca lat 80. działała w podziemiu, m.in. jako publicysta czasopism drugiego obiegu i członkini niejawnej Konferencji Dziekanów.

Od 1991 do 1993 wchodziła w skład Trybunału Stanu.

W 2003 otrzymała Medal „Zasłużony dla Tolerancji”, a w 2011 krakowską Nagrodę im. Jana Długosza za swoją ostatnią książkę pt. Młodzież PRL. Portrety pokoleń w kontekście historii z 2010. W tym samym roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[2][3].

Była żoną profesora Zdzisława Ziemby.

Została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D 31-tuje-6)^[4][5].

• Człowiek wewnętrznie zniewolony. Mechanizmy i konsekwencje minionej formacji – analiza psychologiczna, Warszawa 1997
• Młodzi w nowym świecie, Kraków 2005
• Młodzież licealna : analiza wybranych klas warszawskich w latach 1956–58, Warszawa 1963
• Obraz świata i bycia w świecie. Z badań młodzieży licealnej, Warszawa 2000
• Osobowość jako problem pedagogiki, Wrocław 1970
• Stalinizm i społeczeństwo polskie, Warszawa 1991
• Urwany lot. Pokolenie inteligenckiej młodzieży powojennej w świetle listów i pamiętników z lat 1945–1948, Kraków 2003
• Wartości egzystencjalne młodzieży lat dziewięćdziesiątych, Warszawa 1995
• Młodzież PRL. Portrety pokoleń w kontekście historii, Kraków 2010

• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2018-12-18].
• Prof. dr hab. Hanna Maria Świda-Ziemba, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-12-18] .

• Kolekcja osobista prof. Hanny Świdy-Ziemby. Otwarty System Archiwizacji. [dostęp 2018-12-18].