Krzysztof Radomski

Krzysztof Radomski

Krzysztof Radomski (w randze gen. dyw.; 2022)
generał broni
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1967 Wysokie Mazowieckie
Przebieg służby
Lata służby	1988–2024
Siły zbrojne	SZ RP
Jednostki	• 2 pułk zmechanizowany • 15 Brygada Zmechanizowana • 4 Brygada Kawalerii Pancernej • Litewsko-Polski Batalion Sił Pokojowych • 9 Brygada Kawalerii Pancernej • Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku • 1 Brygada Pancerna • Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych • 16 Pomorska Dywizja Zmechanizowana • Inspektorat Kontroli Wojskowej • MON – SG WP
Stanowiska	• dowódca plutonu zmotoryzowanego • dowódca kompanii zmechanizowanej • szef sztabu batalionu zmechanizowanego • dowódca batalionu • szef szkolenia brygady pancernej • zastępca dowódcy brygady • szef Zarządu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych • zastępca dowódcy - szef sztabu dywizji zmechanizowanej • dowódca dywizji zmechanizowanej • szef Inspektoratu Kontroli Wojskowej • dyspozycja Dyrektora Departamentu Kadr - SGWP
Główne wojny i bitwy	stabilizacja Iraku
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Krzysztof Radomski (ur. 5 kwietnia 1967 w Wysokiem Mazowieckiem^[1][2]) – generał broni Wojska Polskiego; doktor nauk o bezpieczeństwie (2021); dowódca 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej (2019–2022); szef Inspektoratu Kontroli Wojskowej (2022–2023); dyspozycja Dyrektora Departamentu Kadr MON – SG WP (2023–2024).

Krzysztof Radomski urodził się 5 kwietnia w 1967 w Wysokiem Mazowieckiem^[1][2].

Absolwent Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych (1992) oraz Wyższego Kursu Doskonalenia Oficerów (kurs dowódców batalionu) we Wrocławiu (1996). Ukończył studia II stopnia na Akademii Obrony Narodowej w której uzyskał tytuł oficera dyplomowanego (2001) oraz studia podyplomowe na tej uczelni: przywództwo i negocjacje (2006), Podyplomowe Studia Operacyjno – Strategiczne (2010) oraz Podyplomowe Studia Polityki Obronnej (2016). Studia III stopnia (studia doktoranckie) na Wydziale Zarządzania i Dowodzenia na Akademii Sztuki Wojennej w Warszawie^{[1][2][3][4][5]}, uzyskał stopień doktora w zakresie nauk o bezpieczeństwie (2021)^[6], promotorem jego był prof. dr hab. Andrzej Polak^[7].

Po promocji jako podchorąży Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu służbę zawodową rozpoczął w październiku 1992 w 2 pułku zmechanizowanym w Giżycku na stanowisku dowódcy plutonu zmechanizowanego^[2]. W latach 1994–1997 pełnił obowiązki dowódcy plutonu w kompanii piechoty zmotoryzowanej, a potem dowódcy kompanii zmechanizowanej, następnie szefa sztabu batalionu zmechanizowanego – zastępcy dowódcy batalionu w 15 Brygadzie Zmechanizowanej w Giżycku^[2]. W 1998 objął stanowisko dowódcy batalionu w 4 Brygadzie Pancernej w Orzyszu^[8][3], a następnie sprawował funkcję zastępcy dowódcy batalionu w Litewsko-Polskim Batalionie Sił Pokojowych (LITPOLBAT) w Orzyszu. W 2001 roku, po ukończeniu studiów na AON, został skierowany do Braniewa, gdzie w 9 Brygadzie Kawalerii Pancernej pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy batalionu zmechanizowanego. Następnie w Giżycku, objął funkcję dowódcy batalionu dowodzenia, którą sprawował do 2004 w 15 Brygadzie Zmechanizowanej^[1][8][3].

W latach 2004–2005 pełnił służbę w stopniu podpułkownika na stanowisku dowódcy 2 batalionowej grupy bojowej z 1 Brygady Wielonarodowej Dywizji Centrum–Południe (MND CS)^[9] w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Iraku podczas III zmiany misji stabilizacyjnej, w ramach operacji „Iraq Freedom”^[10]. W lutym 2005 roku, po misji w Iraku, powrócił do Giżycka, gdzie pełnił służbę na stanowisku szefa szkolenia 15 Brygady Zmechanizowanej^[10][1]. W międzyczasie ukończył studia podyplomowe w AON na kierunku przywództwa i negocjacji w 2006 roku oraz w 2010 roku na wydziale operacyjno – strategicznym^[3], po czym powrócił w 2010 roku do Braniewa, gdzie sprawował funkcję szefa szkolenia 9 Brygady Kawalerii Pancernej^[10]. W 2012 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy brygady^[1] oraz p.o. dowódcy brygady w 1 Brygadzie Pancernej w Wesołej^[11]. W dniach 7–10 kwietnia 2014 w Wesołej pełniąc obowiązki dowódcy 1 Warszawskiej Brygady Pancernej był kierownikiem ćwiczenia dowódczo-sztabowego „Pantera 14”, które było wspomagane komputerowo systemem symulacji pola walki (Joint Conflict and Tactical Simulation – JCATS)^[12].

2 maja 2016 roku minister obrony narodowej Antoni Macierewicz wręczył mu nominację na nowe stanowisko służbowe szefa Zarządu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych – zastępcy Inspektora Wojsk Lądowych w Dowództwie Generalnym Rodzajów Sił Zbrojnych w Warszawie^[13], obowiązki objął 4 maja 2016^[14][1]. Z dniem 1 kwietnia 2019 roku objął funkcję zastępcy dowódcy – szefa sztabu 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej^[10]. 19 lipca 2019 minister obrony narodowej Mariusz Błaszczak nominował go na dowódcę 16 DZ^[15]. 31 lipca 2019 w Warszawie przyjął obowiązki dowódcy dywizji od gen. dyw. Marka Sokołowskiego w obecności I zastępcy dowódcy generalnego RSZ gen. dyw. pil. Jan Śliwki^[2]. W grudniu 2019 przeniósł dowództwo 16 DZ do Olsztyna wypełniając decyzję Ministra Obrony Narodowej o przeniesieniu dowództwa do nowej lokalizacji^[16]. W listopadzie 2020 jego 16 DZ brała udział w ćwiczeniu pod kryptonimem „Tumak 20”^[17]. W latach 2021–2022 był odpowiedzialny za działania wojska na terenach przygranicznych podczas kryzysu na polsko-białoruskiej granicy^[18][5].

W marcu 2022 jako dowódca 16 DZ organizował ćwiczenia „Bull Run 18”, którego celem było sprawdzenie gotowości wojsk do sprawnego przemieszczenia pododdziałów na znaczną odległość oraz prowadzenia działań obronnych^[19]. 28 czerwca 2022 minister obrony narodowej Mariusz Błaszczak wyznaczył go na stanowisko szefa nowo utworzonego Inspektoratu Kontroli Wojskowej, z dniem objęcia obowiązków służbowych 1 lipca 2022^[20][21]. 12 lipca 2022 w Olsztynie w obecności Dowódcy Generalnego gen. Jarosława Miki przekazał obowiązki dowódcy 16 Dywizji Zmechanizowanej gen. bryg. Wojciechowi Ziółkowskiemu^[22]. 18 grudnia 2023 został odwołany ze stanowiska szefa Inspektoratu Kontroli Wojskowej przez ministra obrony narodowej Władysława Kosiniak-Kamysza, po czym po przekazaniu obowiązków dla płk. Arkadiusza Widły został skierowany do dyspozycji Dyrektora Departamentu Kadr MON, który wyznaczył go do wykonywania zadań w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego^[23][24].

7 kwietnia 2024 kandydował w wyborach samorządowych na radnego do sejmiku województwa warmińsko-mazurskiego z listy Prawa i Sprawiedliwości^[25][26], otrzymał 1 783 głosów (1,88%) i nie uzyskał mandatu radnego^[27]. Po wyborach samorządowych, po ponad 35 latach służby, zakończył zawodową służbę wojskową^[28]. Organizator przedsięwzięć oraz aktywny działacz na rzecz weteranów i poszkodowanych w misjach wojskowych poza granicami kraju^[29][30][31]. Interesuje się historią wojskowości, pasją jego jest wędkarstwo^[3][4]. Obecnie mieszka w Wilkasach^[26].

• podporucznik – 1992^[2]

(...)

• generał brygady – 29 listopada 2016^[32]
• generał dywizji – 15 sierpnia 2019^[33]
• generał broni – 10 listopada 2022^[34][35]

i inne

W ponad 36 letniej służbie wojskowej był w garnizonach^[1][2][4][5]:

Garnizony K. Radomskiego

1. Wrocław (1988–1992) ↘
2. Giżycko (1992–1997) → Orzysz (1997–1997) → Braniewo (1998) ↘
3. Warszawa (1998–2001) → Giżycko (2001–2004) → Irak (2004–2005) ↘
4. Giżycko (2005) → Warszawa (2005–2006) ↘
5. Giżycko (2006–2010) ↘
6. Braniewo (2010–2012) → Wesoła (2012–2016) ↘
7. Warszawa (2016–2019) → Białobrzegi (2019) ↘
8. Olsztyn (2019–2022) ↘
9. Warszawa (2022–2024)

• Edyta Żemła: Armia w Ruinie. Warszawa: Czerwone-Czarne Spółka z o.o., 2024. ISBN 978-83-66219-98-4.
• PiotrP. Jakuboszczak PiotrP. (red.), Kronika Wojska Polskiego 2019, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2020, s. 123–124, ISSN 1734-2317 .
• ArturA. Gałecki ArturA. (red.), Kronika Wojska Polskiego 2016, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2017, 90; 253; 256, ISSN 1734-2317 .
• GrzegorzG. Jasiński GrzegorzG. (red.), Kronika Wojska Polskiego 2014, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015, s. 64, ISSN 1734-2317 .
• GrzegorzG. Jasiński GrzegorzG. (red.), Kronika Wojska Polskiego 2012, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2013, s. 179, ISSN 1734-2317 .
• Krzysztof Komorowski (red.). Kronika Wojska Polskiego 2004. „Kronika Wojska Polskiego”, s. 260, 2005. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Obronnej. ISSN 1734-2317. 
• Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 2005; 2019

• płk Krzysztof Radomski (04.2014) – fotografia (1)
• gen. bryg. Krzysztof Radomski (07.2018) – fotografia (2)
• gen. dyw. Krzysztof Radomski (05.2020) – fotografia (3)
• gen. broni Krzysztof Radomski (08.20222) – fotografia (4)