Oficer dyplomowany

Oficer dyplomowany – tytuł wojskowy przysługujący oficerowi Wojska Polskiego po ukończeniu odpowiedniej uczelni. Pisany jest bezpośrednio po stopniu wojskowym (np. płk dypl.). W pierwszym okresie absolwentom nadawano tytuł oficerów Sztabu Generalnego (SG).

• W okresie II Rzeczypospolitej w Wojsku Polskim absolwentowi Wyższej Szkoły Wojennej. Ukończenie Wyższej Szkoły Wojennej (WSWoj) wiązało się ponadto (z reguły) z awansem o jeden stopień oficerski.

 Osobny artykuł: Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych.

• W Siłach Zbrojnych PRL tytuł ten przysługiwał (od roku 1958) absolwentom Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Absolwenci innych akademii wojskowych otrzymywali tytuły magistra (Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego), magistra inżyniera (Wojskowa Akademia Techniczna w Warszawie) lub lekarza (Wojskowa Akademia Medyczna w Łodzi).

• W Siłach Zbrojnych RP tytuł przysługiwał absolwentowi studiów dowódczo-sztabowych Akademii Obrony Narodowej. Po przekształceniach organizacyjnych zaprzestano nadawania tego tytułu. Tytuł "oficer dyplomowany Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej" (dypl. SZ RP) przywrócono w roku 2017^[1] – przysługuje on absolwentom Podyplomowych Studiów Operacyjno-Taktycznych prowadzonych w Akademii Sztuki Wojennej.

 Z tym tematem związana jest kategoria: Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej.

• Leksykon PWN: Wojsko, wojna, broń, red. Marcin Kamler, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9