Klucz siewierski
Klucz siewierski – klucz dóbr biskupich w księstwie siewierskim, stanowiący jednostkę zarządu dobrami biskupimi odrębną od samego księstwa[1]. Tworzyły go 2 miasta (Siewierz i Czeladź[2]) oraz 15 wsi[3]. Był jednym z dwóch – obok klucza koziegłowskiego – ośrodków zarządu dóbr w księstwie siewierskim. Sprawy sądowe z klucza siewierskiego sądzone były na zamku siewierskim, gdzie znajdował się jego zarząd, zaś z klucza koziegłowskiego na koziegłowskim[4]. Klucz eksploatowany był rabunkowo w czasie potopu szwedzkiego[5]. Dobra klucza przeszły na własność skarbu państwa na mocy uchwały Sejmu Czteroletniego (1790).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ F. Piekosiński, Rycerstwo polskie wieków średnich, 1901, s. XLVII.
- ↑ F. Kiryk, Ojczyzna bliższa i dalsza, Kraków 1993, s. 229.
- ↑ F. Kiryk, Ojczyzna bliższa i dalsza, Kraków 1993, s. 227.
- ↑ A. Nowakowski, Dzieje ustroju i prawa księstwa siewierskiego, Warszawa 1992, s. 58.
- ↑ Ogólny stan zagospodarowania klucza przed i po potopie szwedzkim przedstawiono w: F. Kiryk, Ojczyzna bliższa i dalsza, Kraków 1993, s. 227.
Literatura
[edytuj | edytuj kod]- Acta scientiarum litterarumque: Schedae historicae, Uniwersytet Jagielloński 1962, s. 100.
- C. Bobińska, Studia z dziejów wsi małopolskiej w drugiej połowie XVIII wieku, Książka i Wiedza 1957.
- F. Kiryk, Ojczyzna bliższa i dalsza, Kraków 1993.
- A. Nowakowski, Dzieje ustroju i prawa księstwa siewierskiego, Warszawa 1992.
- F. Piekosiński, Rycerstwo polskie wieków średnich, 1901.
