Forti FG01

Forti FG01

Pedro Diniz w Forti FG01 podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii 1995
Kategoria	Formuła 1
Konstruktor	Forti
Projektant	Giacomo Caliri Giorgio Stirano Sergio Rinland
Dane techniczne
Nadwozie	monokok z włókien węglowych
Zawieszenie przednie	podwójne wahacze, popychacze
Zawieszenie tylne	podwójne wahacze, popychacze
Silnik	Ford ED 3.0 V8 Ford Zetec-R 3.0 V8
Skrzynia biegów	Forti T, ręczna, 6 biegów + wsteczny Hewland T, półautomatyczna, 6 biegów + wsteczny
Paliwo	Agip Elf
Opony	Goodyear
Historia
Debiut	Grand Prix Brazylii 1995
Kierowcy	Pedro Diniz Roberto Moreno Luca Badoer Andrea Montermini
Używany	1995–1996
Wyścigi	19
Wygrane	0
Pole position	0
Najszybsze okrążenie	0
– Forti FG03
Multimedia w Wikimedia Commons

Forti FG01 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Giacomo Caliriego, Giorgio Stirano i Sergio Rinlanda i skonstruowany przez Forti. Samochód wziął udział w sezonie 1995 Formuły 1, oraz jako Forti FG01B, w pięciu Grand Prix sezonu 1996.

Zespół Forti, ścigający się od 1987 roku w Międzynarodowej Formule 3000, odnosił w tej serii sukcesy, stąd też szef zespołu, Guido Forti, zaczął rozważać starty w Formule 1. Pod koniec 1992 roku zespół podpisał kontrakt z Pedro Dinizem, który wniósł do zespołu takich sponsorów, jak Arisco, Duracell, Gillette, Kaiser, Marlboro, Parmalat, Sadia i Unibanco^[1][2]. Do zespołu ściągnięto takich pracowników, jak Sergio Rinland i Cesare Fiorio, a także zdołano pod koniec 1994 roku pozyskać budżet w wysokości 17 milionów dolarów, wystarczający do startów w Formule 1^[1].

Model FG01 był pierwszym samochodem Forti w Formule 1. Forti, które w Międzynarodowej Formule 3000 korzystało z gotowych nadwozi, po raz pierwszy w swojej historii musiało stworzyć własny samochód. Został on zaprojektowany przez Giacomo Caliriego i Giorgio Stirano z wkładem Sergio Rinlanda, który wcześniej był odpowiedzialny m.in. za projekty Brabhama BT60Y oraz Fondmetalu GR02^[3]. W 1994 roku Forti zakupiło pozostałe aktywa upadłego zespołu Fondmetal – w tym model GR02 – oraz zwróciło się do Rinlanda o pomoc z zaprojektowaniu samochodu opartego o model Fondmetal, który miał się ścigać w sezonie 1993, dzięki czemu Rindland miał duży wkład w FG01^[4]. Za aerodynamikę odpowiedzialny był były pracownik Brabhama, Fondmetalu i Astauto. Hans Fouche, który korzystał z tunelu aerodynamicznego w Południowej Afryce, natomiast składaniem samochodu zajęła się firma Belco Avia^[1][5].

Pojawiły się opinie, że FG01 był jedynie przeróbką modelu Fondmetal GR02^[5]. Będąc samochodem nieudanym, przestarzałym, ciężkim, powolnym, kanciastym, nieporęcznym i niewydajnym aerodynamicznie, był określany jako „poprawiony samochód Formuły 3000”^[6], a nawet jako „straszna kupa śmieci”^[7]. Pojazd dysponował zbyt dużym nosem, a początkowo nie był wyposażony w airbox, zaś moc silników Ford ED, zakupionych po atrakcyjnej cenie dzięki powiązaniom Forti z Ford do Brasil, wynosiła ok. 100 KM mniej od silników Renault RS7^[8]. Początkowo, jako jedyny samochód w stawce, dysponował także manualną skrzynią biegów^[9]. Samochód był pomalowany w żółto-niebieskie barwy, natomiast felgi pomalowano kolorem zielonym, co miało ilustrować wpływ Brazylii na Forti; dokładny odcień każdego koloru został wybrany w hołdzie dla Ayrtona Senny, który zginął podczas Grand Prix San Marino 1994^[10].

Pierwszym kierowcą zespołu, dzięki swoim sponsorom, został ścigający się już dla Forti bez sukcesów w Międzynarodowej Formule 3000 Pedro Diniz, który podpisał z zespołem trzyletni kontrakt^[11]. Drugim kierowcą ze względu na doświadczenie i narodowość został wybrany Roberto Moreno^[12].

Początek sezonu 1995 był dla Forti bardzo nieudany. W Grand Prix Argentyny oraz Grand Prix San Marino żaden z kierowców zespołu nie został sklasyfikowany ze względu na przejechanie poniżej 90% dystansu wyścigu, ponadto najlepsze czasy okrążeń znacznie odbiegały od innych najsłabszych zespołów, jak Pacific, Simtek czy Minardi^[13]. Do samochodu stopniowo wprowadzano jednak ulepszenia, jak zmniejszenie wagi o 60 kg, zastosowanie półautomatycznej skrzyni biegów, airboksu i poprawienie przedniego spojlera, sekcji bocznych i monokoku^[11]. Spowodowało to wzrost konkurencyjności Forti: w połowie sezonu obaj kierowcy Forti po raz pierwszy wyprzedzili w kwalifikacjach obu kierowców Pacifika, a podczas Grand Prix Australii Moreno po raz pierwszy zmieścił się w obowiązującym od 1996 roku limicie 107%^[14][15]. Diniz w tym wyścigu zajął siódme miejsce, co wprawdzie nie dało Forti punktów, ale pozwoliło zespołowi na wyprzedzenie w klasyfikacji konstruktorów Pacifika i Simteka^[16][17].

Na sezon 1996 Diniz wraz ze swoimi sponsorami niespodziewanie odszedł do Ligiera, co znacznie zmniejszyło budżet zespołu i opóźniło prace nad nowym modelem. Spowodowało to, że na początku sezonu zespół był zmuszony użyć ubiegłorocznego modelu, który napędzały jedynie trochę bardziej konkurencyjne od silników Ford ED jednostki Ford Zetec-R^[18]. Kierowcami zostali Luca Badoer i Andrea Montermini, którzy podczas Grand Prix Australii oraz Grand Prix Europy nie zmieścili się w limicie 107% i nie zakwalifikowali się do wyścigu^[19][20]. Podczas Grand Prix San Marino Badoer ścigał się nowym samochodem FG03, a od Grand Prix Monako model ten przeznaczony był już dla obu kierowców^[21].

Sezon	Zespół	Silnik	Kierowcy	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																	Wyniki kierowców		Wyniki konstruktora
1995																					Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
	Parmalat Forti Ford	Ford	Pedro Diniz	10	NS	NS	NU	10	NU	NU	NU	NU	NU	13	9	16	13	17	NU	7	0	21	0	11
			Roberto Moreno	NU	NS	NS	NU	NU	NU	16	NU	NU	NU	14	NU	17	NU	16	NU	NU	0	32
1996																					Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
	Forti Grand Prix	Ford	Luca Badoer	NZ	11	NU	NZ	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-		0	21	0	11
			Andrea Montermini	NZ	NU	10	NZ	NZ	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-		0	23