Dżuba
4°51′N 31°36′E/4,850000 31,600000
 Widok na miasto z lotu ptaka | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Stan | |||
| Wysokość |
550 m n.p.m. | ||
| Populacja (2012) • liczba ludności |
| ||
Położenie na mapie Sudanu Południowego  | |||
| 4°51′N 31°36′E/4,850000 31,600000
| |||
Dżuba (ang. Juba, arab. جوبا) – stolica i największe miasto w Sudanie Południowym nad Nilem Górskim, stolica utworzonej w 2005 autonomicznej republiki Sudanu Południowego, a od 9 lipca 2011 niepodległego państwa, ośrodek administracyjny stanu Ekwatoria Środkowa.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Dżuba jako stolica nowego państwa przeżywa bardzo szybki wzrost liczby mieszkańców. Nie ma dokładnych danych. Najnowsze szacunki mówią o prawie czterystu tysiącach mieszkańców w 2011 roku, przy 150 tysiącach w 2004 roku[1][2].
Wzrost ludności
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Populacja |
|---|---|
| 1973 | 56,740 |
| 1983 | 83,790 |
| 1993 | 114,980 |
| 2004 | 150,000 |
| 2005 | 163,440 |
| 2006 | 250,000[3] |
| 2011 | 372,410 |
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Miasto zostało założone w 1922 roku przez greckich kupców na lewym brzegu Nilu. Budynki które mieszczą dziś siedziby Buffalo Commercial Bank, Nile Commercial Bank, Paradise Hotel oraz rezydencję konsula norweskiego pochodzą właśnie z tego okresu i są one jedynymi stałymi budowlami powstałymi przed 1940 rokiem.
W 1932 r. odwiedził Dżubę polski podróżnik Kazimierz Nowak. Przyjechał rowerem z północy, zatrzymał się na krótko w Malakal. Następnie wędrując „przez całe tygodnie” (odległość ok. 500 km) przez rozległe tereny bagniste wzdłuż Nilu przybył do Dżuby. Tak opisuje swoją wizytę:
Spoza morza traw wyłoniła się wstęga Bahr el-Gebel (Rzeka Górska /czyli Biały Nil/), a po drugiej jej stronie zarysowało się umarłe miasto, dawna stolica okręgu Mongalla. Tu zakończyła się moja przeprawa przez mokradła, znalazłem drożynę suchą, choć wyboistą. Szprychy pękały, ja jednak gnałem ile tchu w piersiach do nieodległej Dżuby, obecnej stolicy prowincji, gdzie spodziewałem się odebrać oczekujące mnie listy, a może nawet i pieniądze... Spotkał mnie jednak zawód! Listy były, ale pieniędzy ani śladu. Otaczały mnie sklepy, w których można było dostać i piękny biały chleb, wędliny, czekoladę, cukier i egipskie papierosy, ale ja w kieszeni miałem zaledwie kilka piastrów.
Oczekując w Dżubie na korespondencję z Brukseli, zawierającą zgodę Ministerstwa Kolonii na zwolnienie z opłat związanych z przekroczeniem granicy Konga belgijskiego, Kazimierz Nowak udał się na „wycieczkę krajoznawczą” w kierunku Torit, ku granicy Abisyni (obecnie Etiopia) – ok. 300 km w jedną stronę. Trasa podróży wiodła przez „bezkresną sawannę, przechodzącą miejscami w gęste lasy”, w których napotkał wiele żyjących w nich wtedy jeszcze dzikich zwierząt[4].
W 1947 odbyła się tutaj konferencja, na której zdecydowano o połączeniu południa i północy Sudanu w jedno państwo, wbrew nadziejom Brytyjczyków, którzy chcieli przyłączyć południowy Sudan do Ugandy. W 1955 wybuchła I wojna domowa w Sudanie, która trwała do 1972. Podczas tego konfliktu oraz w czasie drugiej wojny domowej (1983-2005) wokół miasta koncentrowały się najcięższe walki.
W 2005 Dżuba została przekazana Ludowej Armii Wyzwolenia Sudanu. Od tego czasu miasto stanowiło stolicę autonomicznego Sudanu Południowego (tymczasową stolicą było również miasto Rumbek), aż do ogłoszenia niepodległości w początkach roku 2011. Od tego czasu miasto jest oficjalną stolicą kraju.
Gospodarka
[edytuj | edytuj kod]Dżuba to ważny ośrodek handlowy (tytoń, kawa, papryka) oraz węzeł komunikacyjny Sudanu Południowego. Znajduje się tutaj port rzeczny na Nilu, stanowiący początek głównego szlaku wodnego Sudanu i lotnisko. Ponadto dochodzą tutaj drogi z Kenii, Ugandy i Demokratycznej Republiki Konga. Infrastruktura drogowa ucierpiała jednak poważnie w czasie wojny. Miasto jest również siedzibą Narodowego Uniwersytetu Dżuby. W marcu 2015 r. rozpoczęła się budowa drugiego mostu na Nilu, finansowana przez rząd Japonii[5].
Życie religijne
[edytuj | edytuj kod]W trakcie rządów brytyjskich Dżuba była chrystianizowana przez misjonarzy anglikańskich. W mieście istnieje diecezja Kościoła Episkopalnego, z biskupem Danielem Deng Bul Yak[6]. Misjonarze innych kościołów nie mieli zgody władz kolonialnych na działalność. Kościół katolicki mógł prowadzić misje jedynie w pewnych rejonach Sudanu, np. na zachodzie kraju w mieście Wau. Po odejściu Brytyjczyków, także w wyniku migracji, w Dżubie pojawiły się inne wyznania chrześcijańskie, m.in. katolicyzm. Miasto jest siedzibą Archidiecezji Dżuby, z biskupem Paulinem Lukudu Loro, przewodniczącym konferencji episkopatu Sudanu południowego. W obrębie miasta działa jedenaście parafii katolickich, prowadzonych przez kler miejscowy oraz zgromadzenia zakonne, m.in. kombonianów, którzy byli pionierami misji w Sudanie[7], Salezjanów i Franciszkanów. Istnieje także między-diecezjalne katolickie seminarium duchowne.
W Dżubie istnieje także społeczność islamska. Sekretarzem generalnym Rady Islamskiej Sudanu Południowego jest Al-Tahir Bior Abdallah Ajak[8]. Wierni to głównie imigranci z Somalii.
| Klimatogrami dla Dżuby lata 1971–2000[9] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
5.1
37
20
|
11
38
22
|
37
38
24
|
112
35
23
|
130
34
23
|
118
32
22
|
145
31
21
|
128
32
21
|
104
33
21
|
115
34
21
|
43
34
21
|
8.2
36
20
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Temperatury w °C Opad całkowity w mm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ unsudanig.org [online], www.unsudanig.org [dostęp 2017-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-06].
- ↑ Polityka nr 4(2791) 2011 „Południe czeka” str. 38.
- ↑ Estimated Population In 2006.
- ↑ Por. Kazimierz Nowak: Łowy w Sudanie. W: Nowak Kazimierz: Rowerem i pieszo przez Czarny Ląd. Łukasz Wierzbicki (opracowanie). Wyd. 4. Poznań: Sorus, 2008, s. 99. ISBN 978-83-89949-36-3.
- ↑ Por. Pedestrians will use the new Juba Bridge next month. [w:] Eye radio FM [on-line]. 2015-07-03. [dostęp 2015-09-27].
- ↑ Por. Diocese: Juba. [w:] Anglican Communion [on-line]. [dostęp 2015-09-27].
- ↑ Comboni Missionaries – Our history in South Sudan. [dostęp 2015-09-27].
- ↑ South Sudan Islamic Councils congratulated the public on the start of Ramadan. 30 czerwca 2014. [dostęp 2015-09-27].
- ↑ Weather Information for Juba. [dostęp 2012-02-01].