Bill Carr
| |||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
24 października 1909 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 stycznia 1966 | ||||||||||||
| Wzrost |
172 cm | ||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
William („Bill”) Arthur Carr (ur. 24 października 1909 w Pine Bluff, zm. 14 stycznia 1966 w Tokio[1]) – amerykański lekkoatleta, sprinter, dwukrotny mistrz olimpijski.
Carr studiował na University of Pennsylvania, gdzie był trenowany przez medalistę olimpijskiego z St. Louis (1904) Lawsona Robertsona. Startował w biegu na 440 jardów, na 880 jardów i w skoku w dal. W 1932 sprawił niespodziankę wygrywając w akademickich mistrzostwach USA na 440 jardów z ówczesnym rekordzistą świata Benem Eastmanem. Powtórzył to osiągnięcie podczas eliminacji amerykańskich przed igrzyskami olimpijskimi w Los Angeles.
Na igrzyskach w finale biegu na 400 metrów Eastman prowadził przy wyjściu na ostatnią prostą, ale Carr szybkim finiszem go wyprzedził bijąc rekord świata rezultatem 46,2 s. Drugi złoty medal na Igrzyskach w Los Angeles Carr zdobył w sztafecie 4 × 400 metrów, również z rekordem świata 3:08,2[1][2].
17 marca 1933 Carr podczas wypadku samochodowego doznał złamania obu kostek oraz miednicy. Uniemożliwiło mu to dalsze uprawnianie lekkiej atletyki. Zmarł na atak serca podczas wakacji w Japonii[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]
