Bernard Jancewicz

Bernard Jancewicz

Data i miejsce urodzenia	15 maja 1943 Wrocław
Data i miejsce śmierci	16 maja 2021 Wrocław
doktor habilitowany[1][2] (prof. UWr[3])
Specjalność: fizyka teoretyczna
Alma Mater	Uniwersytet Wrocławski
1966–2021
Uczelnia	Uniwersytet Wrocławski
Odznaczenia

Bernard Jancewicz (ur. 15 maja 1943 we Wrocławiu, zm. 16 maja 2021 tamże) – polski fizyk teoretyczny i działacz społeczny, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego.

Według aktu urodzenia urodził się 15 maja 1943 r. we Wrocławiu^[4], jednak prawdopodobnie urodził się w centralnej Polsce i został przez Niemców odebrany rodzicom w celu germanizacji^[5]. Do 1948 r. mieszkał w sierocińcu w Świdnicy, po czym został adoptowany przez polską rodzinę^[6]. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące we Wrocławiu, w tym czasie był też działaczem Związku Harcerstwa Polskiego^[5].

W młodości interesował się fotografią i brał udział w konkursach fotograficznych. Od 1961 do 1966 r. studiował na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1966 r. pracował na Uniwersytecie Wrocławskim^[7][1]. W 1974 r. uzyskał na podstawie pracy Operatory położenia i ich wektory własne w relatywistycznej teorii kwantowej napisanej pod kierunkiem Jana T. Łopuszańskiego stopień doktora^[8], w 1992 r. habilitował się na podstawie pracy Wielowektory i algebra Clifforda w elektrodynamice^[9]. Zawodowo był związany z Wydziałem Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Wrocławskiego, od 1996 r. był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Wrocławskiego^[1]. Pełnił także funkcję prodziekana Wydziału Fizyki i Astronomii UWr (2002–2005)^[1], zastępcy dyrektora ds. dydaktyki w Instytucie Fizyki Teoretycznej (1993-1997^[1]) oraz kierownika Zakładu Metod Matematycznych Fizyki^[10] (1992, 2002), a ponadto należał do komisji dyscyplinarnej dla studentów (2005–2008)^[5]. W 2002 r. został profesorem Uniwersytetu Wrocławskiego^[5][4]. W 2008 r. przeszedł na emeryturę, ale wciąż brał udział w działalności Instytutu Fizyki Teoretycznej UWr^[4], m.in. był konsultantem przy pracach dyplomowych i prowadził zajęcia^[10].

Specjalizował się w kwantowej teorii pola, algebrach Clifforda i zastosowaniach geometrii różniczkowej w elektrodynamice klasycznej. Był przewodniczącym Komisji Nazewnictwa Fizycznego Polskiego Towarzystwa Fizycznego^[6] (od 1995 r.), uporządkował polskie nazewnictwo fizyczne, m.in. był autorem polskiej nazwy Wielkiego Zderzacza Hadronów^[10]. Był korespondentem Oddziału Wrocławskiego czasopisma naukowego „Postępy Fizyki”^[3]. Autor podręczników akademickich Multivectors and Clifford Algebra in Electrodynamics (1988) i Wielkości skierowane w elektrodynamice (2000)^[5].

Udzielał się społecznie, m.in. od 1967 r. należał do Towarzystwa Miłośników Wrocławia i działającej w jego ramach Komisji Nazewnictwa Ulic^[6], której był sekretarzem (1970-1983) i przewodniczącym (od 1983 do śmierci)^[10][7]; w 1999 r. został honorowym członkiem TMW, a od 2005 r. był przewodniczącym Kapituły Odznaczeń TMW. Brał aktywny udział w działalności Uniwersyteckiego Komitetu ds. Opieki nad Grobami Osób Zasłużonych dla UWr^[6].

Należał do zakładowej organizacji Związku Nauczycielstwa Polskiego na UWr.

W 2020 r. zyskał popularność w mediach, gdy zauważono, że sprzątał porozrzucane odpady w okolicy swojego mieszkania. Reportaż o nim przygotowała wówczas telewizja TVN^[4]. W styczniu 2021 r. został uhonorowany medalem „Zasłużony dla Wrocławia – Merito de Wratislavia”^[6].

Kilkanaście lat przed śmiercią został wybrany najżyczliwszym wykładowcą we Wrocławiu^[5]. Głosy studentów zyskał m.in. dzięki charakteryzujących go ciepłu i wyrozumiałości, cierpliwości oraz naukowemu poczuciu humoru^[5].

Zmarł 16 maja 2021 r.^[11] po zachorowaniu na COVID-19^[4].

• Złoty Krzyż Zasługi (1987)^[4]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1998)^[4]